Ձեր չսիրած 5 գրողները

[Ֆրեյա]

Հ.Գ. Մեծամիտ եմ, հարցեր կա՞ն:

Հա, կան, չես վախենում մի օր քեզնից մեծամիտին հանդիպես ու մի հատ քթիդ տա՞ Ուղղակի բախտ բերում ա, որ մարդիկ գլուխ չեն դնում...

Մոռացա ասել... Տարիքը որոշվում է ոչ թե բթությամբ, հասկանալու անկարողությամբ, այլ ուղղակի տվյալ վիճակում գտնվողի պահանջներով: Էդ տարիքում գտնվողը նոր-նոր է դուրս եկել արկածային գրականությունից ու սկսում է համեմատաբար լուրջ բաներ կարդալ: Եթե միանգամից Մարկես (հատուկ իրա անունն եմ նշում, որովհետև գիտեմ, որ սիրում ես) դեմ տաս, էլ կյանքում գիրք չի բացի: Չնայած ասում եմ՝ երևում է, դու էդ տարիքում սկի չես էլ կարդացել, դրա համար չես պատկերացնում, որ կան գրքեր, որոնք տարբեր տարիքի մարդկանց համար են:

Այ հենց էդ մեծամտությունդ է խանգարում... քեզ թվում է, որ բացի քեզնից ոչ ոք գիրք չի կարդացել... Ոչ պատրաստվում եմ քեզ պաացուցել, որ կարդացել եմ, ոչ էլ ցուցկն եմ ներկայացնելու, թե ինչ եմ կարդացել...

---------- Ավելացվել է՝ 15:09 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 15:00 ----------

Վերադառնալով նորմալ քննարկումներին

Սկզբում գրքեր կարդացել եմ ըստ ծնողներիս խորհուրդների, դասարանցիներիս խորհրդին, ու հիմնականում կարդացել եմ այն գրքերը, որ մեր տանը կար։
Բրեբախտաբար, որոշ բեստսելլերներ որ ցանկացած սովետական ինծյիլիգենտ մարդ պետք է կարդացած լիներ, մնացել էին տատիկներիս տանը, ու ձեռքս չէին ընկել։
16-17ից հետո կարդացել եմ մամայիս կարդալու գրքեը, օրինակ, Մարկես ինքն է առել, կարդացել, ես էլ հետաքրքությունից ելնելով մի օր ձեռքս եմ վերցրել ու
Մամաս նաև դետեկտիվներ էր կարդում, սկսած Ագաթա Քրիստիից, Էդգար Պո ... բայց ես այդպես էլ չսիրեցի դետեկտիվի ժանրը։

Հիմա կարդում եմ ըստ ուրիշների հեղինակավոր կարծիքների Բայց եթե զգում եմ՝ մի բան էն չի խոսում, շպրտում եմ գրողի ծողը, ոչ թե կարդում եմ՝ որովհետև յուրաքանչյուր ինծյիլիգենտ մարդ պետք է կարդացած լինի... Այդպես Աստվածամոր Տաճարն եմ մի կողմ դրել, Աննա Կարենինան , ու էլի մի շարք պոպուլյար գրքեր...

հ.գ. Գիրքը տարիք չի հարցնում։ Գրքի լավ/վատ լինելը չպետք է կախված լինի դրա ընթերցասերից։

---------- Ավելացվել է՝ 15:17 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 15:09 ----------

Ֆրեյա, իմ կարծիքով դու էլ պակաս մեծամիտ չես արտհայտվում: Փաստորեն ամբողջ արկածային գրադարանը քֆրտում ես՝ անվանելով տափակ, անիմաստ ու հիմար գաղափարներով լի: Ինձ մոտ էդ տարիքում քո նշած գրքերը կարդալիս էն ձգացողությունն է տպավորվել, թե իբր ականջներումս «Ինդիանա Ջոնս» ֆիլմի մեջի «տա-դան-տա-դան-տա-դաաաան» երաժշտությունն ա հնչում: Փոքր տարիքում միշտ էլ ավելի շատ գրավիչ են վառ արտահայտված սյուժե ունեցող ստեղծագործությունները, որովհետև աբստրակցիան դեռ էդքան էլ զարգացած չի մարդու մոտ, ինչը բնական ա, բոլորին ա բնորոշ: Ես հիշում եմ, էդ տարիներին քիչ թե շատ կարդացող դեռահասներին որ հարցնում էիր սիրածդ գիրքը ո՞րն է, ճնշող մեծամասնությանը պատասխանում էր «Կոմս Մոնտե Քրիստո»-ն: Քո կարծիքով էնտեղ արտահայտված վեհանձն գաղափարների համա՞ր: Չէ: Կլանող սյուժեի:

Անի, մի տեղ ցույց տուր, որ գրած լինեմ ՛արկածային գրականություն՛... աշխատեք իմ բառերին ձեր պատկերացրածը չավելացնել, էլի։

Ես նաև չեմ տվել Ժյուլ Վեռնի, Մայն Ռիդի եւ էլի միքանիսի անունները։ Այդ մարդիկ ոչ մի կապ չունեն ոչ Ստենդալի, ոչ Ստենդալի, ոչ էլ մյուս գլամուռնի տապակությունների հետ։

Իսկ Սենկեվիչից տրաքում եմ, որովհետև իրեն համարել է "բարոյականության" ասպետ... Կոնկրետ ուղղվածություն ունի գիրքը, բացեիբաց արտահայտվող– Հռոմեացիք քխը էին, քրիստոնյաները "բարոյական…, ազնիվ եւ պարկեշտ ... ոնց կարա նման գիրքը համարվի արժեք՞

[AniwaR]

Անի, մի տեղ ցույց տուր, որ գրած լինեմ ՛արկածային գրականություն՛... աշխատեք իմ բառերին ձեր պատկերացրածը չավելացնել, էլի։

Ես նաև չեմ տվել Ժյուլ Վեռնի, Մայն Ռիդի եւ էլի միքանիսի անունները։

Բայց տվել ես Ջեք Լոնդոնի ու Դյումայի անունները:

[Ֆրեյա]

Բայց տվել ես Ջեք Լոնդոնի ու Դյումայի անունները:

Ջեք Լոնդոնի ՝ Մարտին Իդենը։
Իսկ Դյումայի համար ուշքս գնում էր ցածր տարիքում, հիմա էլ նոստալգիայով եմ հիշում, բայց ռեալ գիտակցում եմ, որ նրանք որպես գրող... իրենց դարաշրջանի պահանջներն այլ են եղել....

հ.գ. Կան գրքեր, որ անկախ ամեն ինչից՝ աղբ են, թե 100 տարի առաջ, թե հիմա, թե 100 տարի հետո...

[Yellow Raven]

Իսկ Սենկեվիչից տրաքում եմ, որովհետև իրեն համարել է "բարոյականության" ասպետ... Կոնկրետ ուղղվածություն ունի գիրքը, բացեիբաց արտահայտվող– Հռոմեացիք քխը էին, քրիստոնյաները "բարոյական…, ազնիվ եւ պարկեշտ ... ոնց կարա նման գիրքը համարվի արժեք՞

Ոչ թե հռոմացիք են քըխ, այլ Ներոնն ու իր հետև մտնողները... Իսկ հռոմեացի Պետրոնիուսի համար Սենկևիչը գրքի ամենակոլորիտային կերպարներից մեկն էր ստեղծել, այնպես որ ծայրահեղացնում ես

[Հայկօ]

Ի՞նչ աղմուկ ա :

Նոր մտածում էի իմ չսիրած հինգ գրողների մասին, ու տենց էլ չկարողացա ինչ-որ եզրակացության գալ: Գրողին հենց տենց՝ գլոբալ «չսիրած» որակելու համար պիտի ահագին բան կարդացած լինես իր գրածներից, հետո եզրակացություն անես, որ ցուցակը չդառնա «իմ չսիրած ստեղծագործությունները», այլ մնա էն, ինչ պիտի լինի: Իսկ ես, եթե ինչ-որ գործ չեմ հավանում, հիմնականում էլ չեմ շարունակում կարդալ էդ հեղինակին, որովհետև ընտրությունը շատ մեծ ա, կարելի ա ուղղակի ուրիշ հեղինակ փորձել: Կարդացած մի երկու գրքով էլ խուսափում եմ ինչ-որ ընդհանուր կարծիք կազմելուց. ի՞նչ իմանաս՝ կարող ա էդ հեղինակի ամենավատ գործն ես կարդացել: Կամ իր բոլոր գրքերը վատն են, բայց, դու մի ասա, մի էնպիսի շեդևր ունի, որ թող ու փախի : Ռոջեր Ժելյազնիի «Այդ անմահը» գիրքն էի առաջինը կարդացել էդ հեղինակի գործերից, բավականին դառը տպավորություն էր թողել, ու հետո Ժելյազնի էլ չէի կարդում, չնայած՝ գիտեի, որ հայտնի ու ճանաչված հեղինակ ա և այլն և այլն: Հետո սկսեցի «Ամբերի» շարքը կարդալ, ու գնա՜ց... Շատ լավն էր: Հազարումի ստեղծագործություններ կան, որ չեմ սիրում, մի կերպ կարդացել եմ՝ մի մասը քննություն-մննությունների խաթր, մյուսները՝ որովհետև սկզբունքորեն ոչ մի գիրք կիսատ չեմ թողնում (բացի «Դղյակից», ինչքան հիշում եմ ), բայց մեկ ա՝ չեմ կարող էդ գրքերի հեղինակներին սև ցուցակ գցել. ամբողջությամբ ծանոթ չեմ նրանց ստեղծագործությանը (ամենայն հավանականությամբ՝ երբեք էլ չեմ ծանոթանա): Ինչ-ինչ ընդհանուր ուղղություններ կան, որ իմ ճաշակով չեն, էդպես կարելի ա ինչ-որ բաժանումներ անել, բայց դե էդ էլ մի բան չի: Հետո տարիքի պահն էլ կա. մի տարիքում կարդում ես՝ լավն ա, մի ուրիշ տարիքում՝ արդեն էն չի, ուրիշ բան ա քեզ պետք: Նոր էի կարդալ սովորել, «Գանձերի կղզին» ուղղակի կուլ տվեցի մի երկու օրում, ինձ համար դրանից լավ գիրք էդ պահին չկար, բայց հիմա եթե կարդամ, էլ էն ազդեցությունը չի ունենա: Բայց էն տարիքում էնքա՜ն էի սիրել էդ գիրքը, որ գնացի «Սև նետն» էլ գտա-կարդացի (ու Տորտուգա բառը սովորեցի, լավ էր ): Հիմա ուրիշ բաներ եմ կարդում. մի երեսուն տարի հետո (թու-թու-թու) հնարավոր ա, որ էսօր կարդացածս գրքերը աչքիս ընկնեն, մտածեմ «էս ինչերով էի զբաղված, վայ քու արա»: Որովհետև մարդը փոխվում ա, ու էդ լավ ա:

Բացի սովորելուս տարիներից, երբ ծրագրային բաներ կային կարդալու, մյուս կարդացածներիս մեծագույն մասը ես եմ ընտրել, ես եմ ման եկել, գտել, հետաքրքրվել, թե ինչ արժանի ու ինձ հարազատ գրքեր կան, միշտ մի լավից փորձել եմ անցել մյուս լավին, միշտ անցած կարդացածներիս փորձը օգտագործել եմ, որ հաջորդ գիրքը գոնե նույնքան լավը լինի, սովորել եմ, ուսումնասիրել եմ, ու էդպես ա ստացվել, որ կարդացածներս մեծ մասամբ հավանել եմ, չեմ դժգոհել: Երևի նաև էդ ա պատճառը, որ հատուկ «չսիրած» գրողներ չեմ կարողանում առանձնացնել: Պոտենցիալ «չսիրվելիք» գրողներից մինչև էդ «չսիրելն» եմ ֆայմել ու հրաժարվել, էլի :

Դեն Բրաունի գրքերից երեքը հավեսով կարդացել եմ, բեեեեե ձեզ : Բա չիմանայի՞՝ էդ ինչ աղմուկ ա : Կայֆ cliff-hanger-ներ են, ժամանցային կինոյի նման նայվում էին : Էդ ժանրից հատուկենտ բաներ եմ կարդացել (տեխնո-տրիլլերներ և այլն, համընդհանուր դավադրություններ, գաղտնի կազմակերպություններ, պետական փիս-փիս կառույցներ...), արժի մեկ-մեկ կարդալ:

[Հայուհի]

Ես չսիրած գրողի 3 անուն կթվարկեմ... բայց չսիրելուս պատճառը իմ մեջ է. չեմ կարողանում մինչև հիմա նրանց տարբերել՝ մասնավորապես ստեղծագործությունները.
Մ.Մեծարենց
Պ.Դուրյան
Դ.Վարուժան

Ամոթ ինձ

Մոռացա. Ստեֆանի Մայերին էլ չեմ սիրում
Դարձավ 4...

[Yellow Raven]

Հետո տարիքի պահն էլ կա. մի տարիքում կարդում ես՝ լավն ա, մի ուրիշ տարիքում՝ արդեն էն չի, ուրիշ բան ա քեզ պետք: Նոր էի կարդալ սովորել, «Գանձերի կղզին» ուղղակի կուլ տվեցի մի երկու օրում, ինձ համար դրանից լավ գիրք էդ պահին չկար, բայց հիմա եթե կարդամ, էլ էն ազդեցությունը չի ունենա: Բայց էն տարիքում էնքա՜ն էի սիրել էդ գիրքը, որ գնացի «Սև նետն» էլ գտա-կարդացի (ու Տորտուգա բառը սովորեցի, լավ էր ): Հիմա ուրիշ բաներ եմ կարդում. մի երեսուն տարի հետո (թու-թու-թու) հնարավոր ա, որ էսօր կարդացածս գրքերը աչքիս ընկնեն, մտածեմ «էս ինչերով էի զբաղված, վայ քու արա»: Որովհետև մարդը փոխվում ա, ու էդ լավ ա:

Երբ նոր էի մտնում թինեյջերական տարիք ամենասիրածդ գիրքը հարցին պատասխանում էի <<Կոմս Մոնտե-Քրիստոն>> ու <<Գանձերի կղզին>>, բայց միակ արժեքավոր բանը որ մնաց ինձ վերջին գրքից էն միոտանու կերպարն էր

[Malxas]

աբբատ Պեևո - Մանոն Լեսկոի համար
Պաուլո Կոելյո - շատ ավելի մեծ գովազդ ունի քան իրականում կա, ունենալով մակերեսային գիտելիքներ մեծ մեծ խոսում է բարձր թեմաներից
Դեն Բրաուն - առանց մեկնաբանության
Դերենիկ Դեմիրճյան - շատ համակրելի մի ազգի գլխին բարդել է Վարդանանքը որպես գաղափարախոսություն
Շիրվանզադե - ունենալով համեստ ավանդներ չափազանց մեծ տեղ է զբաղեցնում հայ գրականության մեջ

[Hab]

Ժողովուրդ, ասում եք եկեք կերպարներին չբաժանենք լավի ու վատի, դրականի ու բացասականի, բայց նույն պահին գրողներիին եք նույն վիճակի մեջ դնում: Ամեն գրող իրա տեղն ունի ..ու կարծում եմ չկա <ամենա.> , որովհետև էդպես կարող ենք դիմել երևի թե միայն Աստծուն, որովհետև նա միակն է /ինչ անուն էլ նրան տանք/, իսկ գրողների առումով ուրիշ է: Նույն գրողը տարբեր գրական շրջաններ ունի և դրանք տարբեր են...Ասենք, Շեքսպիրի արյունոտ խռոնիկները, սոնետները, ողբերգությունները և հեքիաթները: Բնական ա, որ ձեռագիրը նույննա կարդաս չես ասի, որ դա Շիլլերի գրածնա, բայց ամեն դեպքում մեկը կարողա համարել,որ ողբերգություններն են կատարյալ, մյուսը` հեքիաթները: Եվ դա բացարձակ չի իջեցնում գրողին: Իսկ, օրինակ, Շիրվանզադեի առումով, իհարկե թույլ է, թեև իրոք դրա ընթերցողներն էլ կլինեն: Ինձ համար գրողն իր արժեքը կորցնում է միայն այն դեպքում, երբ զբաղվում է պլագիատությամբ...էդպես շաաաաատ բացասական վերաբերմունք ունեմ Իսահակյանի հանդեպ, ում "Աբու -Լալա-Մահարին" թխածա Օմար Խայամի քառյակներից ....Դրական բասասական կերպար էլ ՉԿԱ, որովհետև դրականի մեջ կարելիա լիքը բացասական գծեր գտնել և հակառակը, թեկուզ վերցնենք Աննա Կարենինային...
Կներեք, ոնց որ շատ ստացվեց..

[Malxas]

էդպես շաաաաատ բացասական վերաբերմունք ունեմ Իսահակյանի հանդեպ, ում "Աբու -Լալա-Մահարին" թխածա Օմար Խայամի քառյակներից ....

Իմ կարծիքով Իսահակյանի "Աբու -Լալա-Մահարին" ավելի շատ նման է արաբ բանաստեղծ Աբուլ ալա Մահարիի ոճին:

Թխելու պահեր ես էլ եմ նկատել իսահակյանի մոտ: Իր պատմվածքներից մեկում արևելյան կասկածամիտ տիրակալի շուրթերով ասում է - Եթե մորուքիս մազերից մեկն իմանար մտքերս ես նրան արմատախիլ կանեի ու դեն կնետեի (մոտավոր իմաստն եմ գրել): Իրականում նման բան ասել է Լյուդովիկոս 15 -րդը, այն էլ ոչ թե մորուքի այլ գդակի վերաբերյալ: Այնուամենայնիվ Իսահակյանի վերը նշված պատմվածքը շատ որակյալ է:

[Շինարար]

Իմ կարծիքով Իսահակյանի "Աբու -Լալա-Մահարին" ավելի շատ նման է արաբ բանաստեղծ Աբուլ ալա Մահարիի ոճին:

Ճիշտ ես նկատել: Իսահակյանը ֆրանսերեն գիտեր, ալ-Մաարրիի ստեղծագործություններին ծանոթացել է ֆրանսերեն թարգմանությունների միջոցով, «Աբու-Լալա-Մահարի» պոեմում ալ-Մաարրիի կասիդաներից որոշ բեյթերի բառացի կրկնություններ կան, բազմաթիվ կրկնություններ, գուցե բոլոր տողերն էլ կրկնություն լինեն, ամեն դեպքում, քանի որ ուսումնասիրողը, համեմատողը ես չեմ եղել, չեմ կարող պնդել, թե բոլորն են: Ինչևէ, չեմ կարծում թե դա նսեմացնում է Իսահակյանին, գուցե ընդհակառակը՝ նույնիսկ գովեստի է արժանի, երբ ուրիշի ստեղծագործության մտքերից բանաքաղ անելով կարելի է ստեղծել ամբողջական պոեմ, որում արդեն Իսահակյանի ստեղծած սյուժեն է և լիովին բացահայտվում է այդ սյուժեի գլխավոր կերպարը՝ այդ ուրիշը: Ուղղակի մեր գրականագիտության թերացումներից մեկն էլ սա է, որ մինչև այսօր հանգամանալից և համակողմանի ուսումնասիրություն չի արվել այս թեմայով: Ավելացնեմ, որ Իսահակյանի մեծ երկրպագու չեմ:

[Malxas]

Ճիշտ ես նկատել: Իսահակյանը ֆրանսերեն գիտեր, ալ-Մաարրի ստեղծագործություններին ծանոթացել է ֆրանսերեն թարգմանությունների միջոցով, «Աբու-Լալա-Մահարի» պոեմում ալ-Մաարրու կասիդաներից որոշ բեյթերի բառացի կրկնություններ կան, բազմաթիվ կրկնություններ, գուցե բոլոր տողերն էլ կրկնություն լինեն, ամեն դեպքում, քանի որ ուսումնասիրողը, համեմատողը ես չեմ եղել, չեմ կարող պնդել, թե բոլորն են: Ինչևէ, չեմ կարծում թե դա նսեմացնում է Իսահակյանին, գուցե ընդհակառակը՝ նույնիսկ գովեստի է արժանի, երբ ուրիշի ստեղծագործության մտքերից բանաքաղ անելով կարելի է ստեղծել ամբողջական պոեմ, որում արդեն Իսահակյանի ստեղծած սյուժեն է և լիովին բացահայտվում է այդ սյուժեի գլխավոր կերպարը՝ այդ ուրիշը: Ուղղակի մեր գրականագիտության թերացումներից մեկն էլ սա է, որ մինչև այսօր հանգամանալից և համակողմանի ուսումնասիրություն չի արվել այս թեմայով: Ավելացնեմ, որ Իսահակյանի մեծ երկրպագու չեմ:

Աբու լալա Մահարիի դեպքում հավանաբար միտումնավոր է նմանացրել ոճը, որպեսզի տվյալ ժամանակների շունչը հաղորդի իր պոեմին: Իսահակյանով ես էլ այնքան շատ տարված չեմ, բայց երբեմն մտածում եմ, որ մտքի խորությամբ ամենաուժեղ հայ գրողն է:

[Շինարար]

Աբու լալա Մահարիի դեպքում հավանաբար միտումնավոր է նմանացրել ոճը, որպեսզի տվյալ ժամանակների շունչը հաղորդի իր պոեմին: Իսահակյանով ես էլ այնքան շատ տարված չեմ, բայց երբեմն մտածում եմ, որ մտքի խորությամբ ամենաուժեղ հայ գրողն է:

Ոչ թե ոճն է նմանեցրել, այլ ինչպես ասացի, բեյթերի՝ տողերի բառացի կրկնություններ են… Միտումնավորի պահով, թերևս այո, համաձայն եմ, երևի գեղարվեստական հնարք է դա ինչ-որ: