ՉԱՐԸ
Մինչ թնդանոթի կոկորդից ժայթքած խորխը արյունոտ
Անսահման երկնի կապույտների մեջ սուլում Է անքուն,
Ծաղրանքով նայող, անհոգ ժպտացող Թագավորին մոտ՝
Գումարտակներ են մոխրանում-կորչում լափող կրակում,
Եվ մինչ բարբարոս խելագարության մոլագար կամքով,
Այրող երկնի տակ դեզերն են ծխում անհաշիվ մարդկանց,
- Օ՜, մայր Բնություն, որ արարել ես նրանց բերկրանքով,
Քո ուրախության դիակն Է այնտեղ՝ խոտերում պառկած,
- Աստված կա, որը զոհասեղանից ծիծաղում Է հար,
Որը հագեցած ոսկե թասերի քաղցրաբույր խունկով,
Նիրհում Է անուշ օվսաննաների օրորի երգով
Եվ արթնանում Է, երբ որ մայրերը ծեր ու վշտահար,
Անհուն թախիծով, զգեստներով սև ու աչքերը թաց,
Նրան մի սու են թաշկինակի մեջ մեկնում փաթաթած։
Մեջբերել
Էջանիշներ