Չեմ ուզում թեման կրոնականացնել, ուստի կփորձեմ, այսպես ասած, հոգեբանորեն ու մի փոքր էլ փիլիսոփայորեն մոտենալ հարցին:100%-ով չեմ կարող պնդել, թե չկան բացարձակապես անելանելի վիճակներ, բայց ըստ իս, շատ դեպքերում իրավիճակն անելանելի ենք դարձնում հենց ինքներս, թեպետ կարող են մեզնից անկախ հանգամանքեր էլ լինել: Ամեն դեպքում կարծում եմ նման իրավիճակների համար խիստ կարևոր է զերծ մնալ հոռետեսությունից, գլուխը կորցնելուց, իրավիճակը ուռճացնելուց, հուսահատությունից, մյուս կողմից էլ ավելորդ ինքնավստահությունից: Կարևոր է փորձել պահպանել հոգեկան հավասարակշռվածությունը, իրավիճակը սթափ գնահատելու կարողությունը, լավատեսությունը և մի փոքր էլ հումորի զգացումը: Շատ օգտակար է նաև խորհրդակցությունը մտերիմ ու փորձառու մարդու հետ: Իմ մնացած մոտեցումներն այս հարցում արդեն վերաբերում են այլ ոլորտի:
Մեջբերել
Էջանիշներ