Էպիկուր

[Tanamasi]

Հետաքրքիր է իմանալ ձեր վերաբերմունքը էպիկուրյան փիլիսոփայությանը։

Եթե տեղյակ չեք էպիկուրիզմից ու հետաքրքրվեցիք մանրամասները կարաք հետևյալ սայթերից իմանալ. http://www.philosophy.nsc.ru/BIBLIOT...KUR/EPICUR.htm
http://www.epikur-samos.info/
http://blacklight.h1.ru/philo03.htm

[Tanamasi]

Ահա Դիդրոի Հանրագիտարանի Էպիկուրի մասին հոդվածից որոշ քաղվածքներ.

Человек рожден для того, чтобы мыслить и чтобы действовать.

Я различаю своих учеников по трем видам характеров: есть люди, такие, как и я, которых не страшит никакое препятствие и которые продвигаются в одиночку, своим собственным путем к истине, добродетели, счастью; есть такие люди, которые нуждаются в побуждающим примере; и такие, на которых нужно воздействовать силой. Я люблю и ценю их всех.

Торопливость - главный источник наших заблуждений.

И если вы сумеете вложить истину в ваши рассуждения – этого мало. Нужно еще, чтобы вы сумели вложить мудрость в ваши действия.

Из ничего ничего не возникает. Вселенная была всегда и всегда будет

Мир – результат случая, а не исполнение замысла.

Множественность миров не содержит ничего противоречивого. Могут быть миры, похожие на наш, но могут быть и отличные. Их нужно рассматривать как большие вихри, соприкосающиеся одни с другими, среди которых зажаты и более мелкие; все вместе они заполняют бесконечную пустоту.

Человеческая душа телесна.

Счастье – цель жизни.

Видет счастье там, где его нет, или там, где оно есть на самом деле, но обманываться в средствах достижения его – вот что может принести зло человек.

Безумец намеревается жить всегда и не живет никогда.

Страдание всегда зло, наслаждение всегда благо, но не бывает чистого наслаждения.

После здоровья души нет ничего более ценного, чем здоровье тела.

Пока мы существуем, смерть – ничто, она ничто также и когда мы более не существуем.

[Մեղապարտ]

Էպոկուրը բոլոր ժամանակների լավագույն տասնյակի մեջ մտնող փիլիսոփա է:Նրա նյութական աշխարհի ատոմային տեսությունը հանճարեղ է, նա փիլիսոթայության մեջ մտցրեց նոր հասկացողություն ,ատոմը ունի կշիռ,ատոմի կշիռը հանդիսանում է շար ժման պատճառը առաջին հրումից հետո:
Ընդունելով աշխարհի ատոմային կառուցվածքը Էպիկուրը փաստացի հրաժարվեց աստծո գաղափարից որպես արարչի, ըստ նրա աստվածները ապրում էին միջ աշխարհային տարածությունների մեջ և նրանք մարդկանց վրա չէին ազդում:Պլատոնի,Արիստոտելի հետ Էիկուրը համարում էր որ հոգին նյութական է այն կազմված է որոշակի ատոմներից:

[erexa]

Որքան հասկացել եմ, ըստ Էպիկուրի մարդուն շատ բան պետք չի երջանիկ լինելու համար: Իր որոշ տեսակետների հետ համաձայն եմ, որոշների հետ ո՛չ, որոշների մասին էլ դեռ չունեմ կոնկրետ ձևավորած կարծիք:
Էպիկուրը ընկերությունը համարում էր կյանքի կարևոր բաներից մեկը: Համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ: Ինքն իր այգի էր հրավիրում մարդկանց: Կանայք և ստրուկներն էլ կարող էին գնալ: Իր ժամանակի համար սա շատ յուրահատուկ եմ համարում, որ ինքը չէ՛ր արգելում կանանց և ստրուկներին իր այգի գնալ:

Ասում ա հաճույքը թող մի կողմ, եթե գիտես, որ հետո լավ չի լինելու: Իր այս տեսակետի հետ էլ եմ համաձայն:

Հաճույք -Ցավ
սեքս- սեռական վարակ
ուտել - չաղություն
ալկոհոլ -գլխացավ

Ցավ -Հաճույք
սեքս - ընկերություն
ուտել -գիտելիք
ալկոհոլ-առողջություն


Ասում ա նաև չվախենալ: Իր այս տեսակետի հետ համաձայն չեմ, որովհետև վախը բնական և ուժեղ զգացմունք ա:

Շատ մարդիկ մտածում են, որ գեղեցիկ կանայք/տղամարդիկ իրենց շուրջն ունենալը հաճույք ա, շատ ուտելը, ալկոհոլ խմելը հաճույք ա: Ինքը համաձայն չի, որ էս ամենը մարդկանց կարա երջանկացնի: Ու ես համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ:

Ինչ-որ բան/բաներ սեփականացնելն (գեղեցիկ կին, փող, լավ աշխատանք,գեղեցիկ տուն, գեղեցիկ մեքենա) ու դրանցից հաճույք ստանալը ոնց հասկացել եմ ինքը ճիշտ չի համարում: Էս տեսակետի հետ չունեմ կոնկրետ ձևավորված կարծիք, հատկապես՝ եթե խոսքը վերաբերվում ա աշխատանքին:

Հետաքրքիր ա էս միտքը: Ո՛չ թե սեփականություններ ունենալ ու հաճույք ստանալ, այլ լինել ու հաճույք ստանալ:

Ես մի հարց ունեմ: Ինձ հետաքրքիր ա, թե՛ Էպիկուրը ի՞նչ կմտածեր հիմա աշխատանքի վերաբերյալ: Մարդը աշխատի հաճույք չստանա, մարդը աշխատի հաճույք ստանա, մարդը չաշխատի, այլ տարբերակ:

[E-la Via]

Որքան հասկացել եմ, ըստ Էպիկուրի մարդուն շատ բան պետք չի երջանիկ լինելու համար: Իր որոշ տեսակետների հետ համաձայն եմ, որոշների հետ ո՛չ, որոշների մասին էլ դեռ չունեմ կոնկրետ ձևավորած կարծիք:
Էպիկուրը ընկերությունը համարում էր կյանքի կարևոր բաներից մեկը: Համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ: Ինքն իր այգի էր հրավիրում մարդկանց: Կանայք և ստրուկներն էլ կարող էին գնալ: Իր ժամանակի համար սա շատ յուրահատուկ եմ համարում, որ ինքը չէ՛ր արգելում կանանց և ստրուկներին իր այգի գնալ:

Ասում ա հաճույքը թող մի կողմ, եթե գիտես, որ հետո լավ չի լինելու: Իր այս տեսակետի հետ էլ եմ համաձայն:

Հաճույք -Ցավ
սեքս- սեռական վարակ
ուտել - չաղություն
ալկոհոլ -գլխացավ

Ցավ -Հաճույք
սեքս - ընկերություն
ուտել -գիտելիք
ալկոհոլ-առողջություն


Ասում ա նաև չվախենալ: Իր այս տեսակետի հետ համաձայն չեմ, որովհետև վախը բնական և ուժեղ զգացմունք ա:

Շատ մարդիկ մտածում են, որ գեղեցիկ կանայք/տղամարդիկ իրենց շուրջն ունենալը հաճույք ա, շատ ուտելը, ալկոհոլ խմելը հաճույք ա: Ինքը համաձայն չի, որ էս ամենը մարդկանց կարա երջանկացնի: Ու ես համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ:

Ինչ-որ բան/բաներ սեփականացնելն (գեղեցիկ կին, փող, լավ աշխատանք,գեղեցիկ տուն, գեղեցիկ մեքենա) ու դրանցից հաճույք ստանալը ոնց հասկացել եմ ինքը ճիշտ չի համարում: Էս տեսակետի հետ չունեմ կոնկրետ ձևավորված կարծիք, հատկապես՝ եթե խոսքը վերաբերվում ա աշխատանքին:

Հետաքրքիր ա էս միտքը: Ո՛չ թե սեփականություններ ունենալ ու հաճույք ստանալ, այլ լինել ու հաճույք ստանալ:

Ես մի հարց ունեմ: Ինձ հետաքրքիր ա, թե՛ Էպիկուրը ի՞նչ կմտածեր հիմա աշխատանքի վերաբերյալ: Մարդը աշխատի հաճույք չստանա, մարդը աշխատի հաճույք ստանա, մարդը չաշխատի, այլ տարբերակ:

Ափսոս Էպիկուրի աշխատությունների հետ ծանոթ չեմ, բայց վերջին պարբերության վերաբերյալ կարծիքս հայտնեմ:
Կարծում եմ պետք է հաշվի առնել նրա ապրած ժամանակաշրջանը, որտեղ ծանր հողագործությունը, զինվորական գործը, արհերստավորությունը, քիչերի համար՝ քաղաքական գորրծունեությունն ու մտավորական աշխատանքը աշխատանքի հիմնական տեսակներն էին: Սրանցից առաջինը հիմնականում ընկած էր ստրուկների վրա, երկրորդն ու վերջինները՝ ազատ քաղաքացիների, երրորդը՝ խառը: Առնվազն պետք է մազոխիստ լինես, որ չարքաշ հողագործական ու արհեստավորական աշխատանքից հաճույք ստանաս, զինվորական գորրծը /մեծ հաշվով մարդասպանությունը/ չպետք է հաճույք պատճառի, ինչն այդ ժամանակների համար բնական էր, քաղաքական ինտրիգներին ու ստերին սովոր մարդու մոտ արդեն իսկ հաճույքների մասին խեղված պատկերացումներ են ստեղծվում, դե իսկ մտավորականներն էլ իրենց գիտական աշխատանքից կարող են ու պետք է հաճույք ստանան, եթե իհարկե մտքի թակարդի մեջ չեն ընկել ու իրենց աշխատանքը արարող է:
Նշում եմ Էպիկուրի ապրած ժամանակաշրջանը, բայց իրականում այդ օրվանից շատ բան չի փոխվել:

Չգիտեմ էպիկուրն ինչպես հիմա կպատասխաներ հարցիդ, բայց ես տամ իմ:

Աշխատանքը դաստիրակում է մարդուն ու մարդ է կոփում, հատկապես երբ ստեղծագործական բնույթ ունի:
Մարդ աշխատանքում պետք է ստեղծագործի , արարի ու դրանից հաճույք ստանա: Ու նման ակտիվ գործունեության մեջ էլ կարող ես լինել այնպես, ոնց պասիվ մեդիտատիվ-դիտողական վիճակներում:

[erexa]

Ափսոս Էպիկուրի աշխատությունների հետ ծանոթ չեմ, բայց վերջին պարբերության վերաբերյալ կարծիքս հայտնեմ:
Կարծում եմ պետք է հաշվի առնել նրա ապրած ժամանակաշրջանը, որտեղ ծանր հողագործությունը, զինվորական գործը, արհերստավորությունը, քիչերի համար՝ քաղաքական գորրծունեությունն ու մտավորական աշխատանքը աշխատանքի հիմնական տեսակներն էին: Սրանցից առաջինը հիմնականում ընկած էր ստրուկների վրա, երկրորդն ու վերջինները՝ ազատ քաղաքացիների, երրորդը՝ խառը: Առնվազն պետք է մազոխիստ լինես, որ չարքաշ հողագործական ու արհեստավորական աշխատանքից հաճույք ստանաս, զինվորական գորրծը /մեծ հաշվով մարդասպանությունը/ չպետք է հաճույք պատճառի, ինչն այդ ժամանակների համար բնական էր, քաղաքական ինտրիգներին ու ստերին սովոր մարդու մոտ արդեն իսկ հաճույքների մասին խեղված պատկերացումներ են ստեղծվում, դե իսկ մտավորականներն էլ իրենց գիտական աշխատանքից կարող են ու պետք է հաճույք ստանան, եթե իհարկե մտքի թակարդի մեջ չեն ընկել ու իրենց աշխատանքը արարող է:
Նշում եմ Էպիկուրի ապրած ժամանակաշրջանը, բայց իրականում այդ օրվանից շատ բան չի փոխվել:

Համաձայն եմ, չի փոխվել, որովհետև մարդիկ ապրել են Էպիկուրի տեսակետներին հակառակ ու շարունակում են էդպես ապրել:

Չգիտեմ էպիկուրն ինչպես հիմա կպատասխաներ հարցիդ, բայց ես տամ իմ:

Աշխատանքը դաստիրակում է մարդուն ու մարդ է կոփում, հատկապես երբ ստեղծագործական բնույթ ունի:
Մարդ աշխատանքում պետք է ստեղծագործի , արարի ու դրանից հաճույք ստանա: Ու նման ակտիվ գործունեության մեջ էլ կարող ես լինել այնպես, ոնց պասիվ մեդիտատիվ-դիտողական վիճակներում:

Արդյո՞ք դու կաշխատեիր առանց աշխատավարձի, առանց կախում ունենալու քո աշխատանքից: Եթե այո, ապա ես կարծում եմ, որ դու մոտենում ես Էպիկուրի տեսակետին, եթե ո՛չ, ապա դու հեռանում ես իր տեսակետից: Շատ մարդիկ կան, որոնք աշխատում են փողի համար (հաճույքով և ո՛չ հաճույքով): Ըստ իրա, մարդ չպետք ա կախում ունենա նման աշխատանքից, որը սեփականացրել ա:

[E-la Via]

Արդյո՞ք դու կաշխատեիր առանց աշխատավարձի, առանց կախում ունենալու քո աշխատանքից: Եթե այո, ապա ես կարծում եմ, որ դու մոտենում ես Էպիկուրի տեսակետին, եթե ո՛չ, ապա դու հեռանում ես իր տեսակետից: Շատ մարդիկ կան, որոնք աշխատում են փողի համար (հաճույքով և ո՛չ հաճույքով): Ըստ իրա, մարդ չպետք ա կախում ունենա նման աշխատանքից, որը սեփականացրել ա:

erexa, այ ուսումնասիրել ես Էպիկուրի աշխատությունները, իսկ նրա կյանքն ուսումնասիրե՞լ ես: Եթե այո, կուզեի իմանալ ինչպե՞ս է ապրել Էպիկուրը: Հարո՞ւստ է եղել, ժառանգության տե՞ր է եղել, կալվածքներ ունեցե՞լ է, դասավանդելո՞վ է իր օրվա ապրուստը հայթայթել, թե՞ մեկնեսաների հովանու ներքո է ապրել:
Ներիր, որ անմիջապես չեմ պատասխանում վերևի հարցիդ, բայց ինձ հետաքրքրող այս հարցերի պատասխանները ստանալուց հետո անպայման կպատասխանեմ:

[erexa]

erexa, այ ուսումնասիրել ես Էպիկուրի աշխատությունները, իսկ նրա կյանքն ուսումնասիրե՞լ ես: Եթե այո, կուզեի իմանալ ինչպե՞ս է ապրել Էպիկուրը: Հարո՞ւստ է եղել, ժառանգության տե՞ր է եղել, կալվածքներ ունեցե՞լ է, դասավանդելո՞վ է իր օրվա ապրուստը հայթայթել, թե՞ մեկնեսաների հովանու ներքո է ապրել:
Ներիր, որ անմիջապես չեմ պատասխանում վերևի հարցիդ, բայց ինձ հետաքրքրող այս հարցերի պատասխանները ստանալուց հետո անպայման կպատասխանեմ:

Կոնկրետ ինֆորմացիա չգտա, թե՛ Էպիկուրն ինչպե՞ս է ապրել: Միայն տեղյակ եմ, որ նա տուն է գնել և այգի: Թե՛ այդ տունն ու այգին, ինչպե՞ս է գնել, չգիտեմ: Ես ենթադրում եմ, որ ինքն ապրել է իր այգով:

[erexa]

Ըստ Էպիկուրի` մարդը մահից հետո ընդմիշտ վերանում է և կարիք չկա մահից վախենալ: Մահը մեզ չի վերաբերվում, որովհետև երբ մենք կանք մահը չկա, երբ մահը կա, մենք էլ չենք լինի:

[Lion]

Ըստ Էպիկուրի` մարդը մահից հետո ընդմիշտ վերանում է և կարիք չկա մահից վախենալ: Մահը մեզ չի վերաբերվում, որովհետև երբ մենք կանք մահը չկա, երբ մահը կա, մենք էլ չենք լինի:

Չէ, բայց ոնց չի վերաբերվում - գուցե մենք միաժամանակ չկանք, բայց այն, որ մահվան "գործունեության" արդյունքում մեր գործունեությունը դադարում է, հենց ուղիղ և աներկբա կապ ունի... մեզ հետ...