Էպիկուր

[E-la Via]

Որքան հասկացել եմ, ըստ Էպիկուրի մարդուն շատ բան պետք չի երջանիկ լինելու համար: Իր որոշ տեսակետների հետ համաձայն եմ, որոշների հետ ո՛չ, որոշների մասին էլ դեռ չունեմ կոնկրետ ձևավորած կարծիք:
Էպիկուրը ընկերությունը համարում էր կյանքի կարևոր բաներից մեկը: Համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ: Ինքն իր այգի էր հրավիրում մարդկանց: Կանայք և ստրուկներն էլ կարող էին գնալ: Իր ժամանակի համար սա շատ յուրահատուկ եմ համարում, որ ինքը չէ՛ր արգելում կանանց և ստրուկներին իր այգի գնալ:

Ասում ա հաճույքը թող մի կողմ, եթե գիտես, որ հետո լավ չի լինելու: Իր այս տեսակետի հետ էլ եմ համաձայն:

Հաճույք -Ցավ
սեքս- սեռական վարակ
ուտել - չաղություն
ալկոհոլ -գլխացավ

Ցավ -Հաճույք
սեքս - ընկերություն
ուտել -գիտելիք
ալկոհոլ-առողջություն


Ասում ա նաև չվախենալ: Իր այս տեսակետի հետ համաձայն չեմ, որովհետև վախը բնական և ուժեղ զգացմունք ա:

Շատ մարդիկ մտածում են, որ գեղեցիկ կանայք/տղամարդիկ իրենց շուրջն ունենալը հաճույք ա, շատ ուտելը, ալկոհոլ խմելը հաճույք ա: Ինքը համաձայն չի, որ էս ամենը մարդկանց կարա երջանկացնի: Ու ես համամիտ եմ իր այս տեսակետի հետ:

Ինչ-որ բան/բաներ սեփականացնելն (գեղեցիկ կին, փող, լավ աշխատանք,գեղեցիկ տուն, գեղեցիկ մեքենա) ու դրանցից հաճույք ստանալը ոնց հասկացել եմ ինքը ճիշտ չի համարում: Էս տեսակետի հետ չունեմ կոնկրետ ձևավորված կարծիք, հատկապես՝ եթե խոսքը վերաբերվում ա աշխատանքին:

Հետաքրքիր ա էս միտքը: Ո՛չ թե սեփականություններ ունենալ ու հաճույք ստանալ, այլ լինել ու հաճույք ստանալ:

Ես մի հարց ունեմ: Ինձ հետաքրքիր ա, թե՛ Էպիկուրը ի՞նչ կմտածեր հիմա աշխատանքի վերաբերյալ: Մարդը աշխատի հաճույք չստանա, մարդը աշխատի հաճույք ստանա, մարդը չաշխատի, այլ տարբերակ:

Ափսոս Էպիկուրի աշխատությունների հետ ծանոթ չեմ, բայց վերջին պարբերության վերաբերյալ կարծիքս հայտնեմ:
Կարծում եմ պետք է հաշվի առնել նրա ապրած ժամանակաշրջանը, որտեղ ծանր հողագործությունը, զինվորական գործը, արհերստավորությունը, քիչերի համար՝ քաղաքական գորրծունեությունն ու մտավորական աշխատանքը աշխատանքի հիմնական տեսակներն էին: Սրանցից առաջինը հիմնականում ընկած էր ստրուկների վրա, երկրորդն ու վերջինները՝ ազատ քաղաքացիների, երրորդը՝ խառը: Առնվազն պետք է մազոխիստ լինես, որ չարքաշ հողագործական ու արհեստավորական աշխատանքից հաճույք ստանաս, զինվորական գորրծը /մեծ հաշվով մարդասպանությունը/ չպետք է հաճույք պատճառի, ինչն այդ ժամանակների համար բնական էր, քաղաքական ինտրիգներին ու ստերին սովոր մարդու մոտ արդեն իսկ հաճույքների մասին խեղված պատկերացումներ են ստեղծվում, դե իսկ մտավորականներն էլ իրենց գիտական աշխատանքից կարող են ու պետք է հաճույք ստանան, եթե իհարկե մտքի թակարդի մեջ չեն ընկել ու իրենց աշխատանքը արարող է:
Նշում եմ Էպիկուրի ապրած ժամանակաշրջանը, բայց իրականում այդ օրվանից շատ բան չի փոխվել:

Չգիտեմ էպիկուրն ինչպես հիմա կպատասխաներ հարցիդ, բայց ես տամ իմ:

Աշխատանքը դաստիրակում է մարդուն ու մարդ է կոփում, հատկապես երբ ստեղծագործական բնույթ ունի:
Մարդ աշխատանքում պետք է ստեղծագործի , արարի ու դրանից հաճույք ստանա: Ու նման ակտիվ գործունեության մեջ էլ կարող ես լինել այնպես, ոնց պասիվ մեդիտատիվ-դիտողական վիճակներում: