Մեր խոսակցականի կապը թուրքերենի հետ

[Մեղապարտ]

Ինչու՞ մենք պետք է համապատասխանեցնենք մեր խոսելաձևը ռուսերենին (ия, ио վերջավորություններ)։ Կամ էլ որ ասում են Խորվաթիա։ Ախր ինչու՞։ Էդ ռուսը Հ չունի Խ է ասում, մենք էլ հո ունենք։
Ես, օրինակ, լրիվ կողմ եմ, որ մենք ոչ միայն ասենք Գերմանյա, այլև գրենք այդ և նման բառերը «յ»–ով։ Վերջիվերջո, կա չէ՞ այդպիսի անուն՝ Ամալյա, «յ»–ով գրվում, «յ»–ով արտասանվում է։
Հտաքրքիր դիտարկում է ,այն հնարավորություն է տալիս ավելի ճիշտ և ամբողջական պատկերացնել թե ինչպես է հայերենը զարգացել:
Հայերենը որպես պետական լեզու հիմնականում կրում է ասորական, պարսկական, հունական ,թուրքաքակ և ռուսական ազդեցությունները :Դրանցից յուրա քանչյուրը իր լավ կամ վատ հետքը թողել է մեր լեզվի զարցագման վրա :Որևէ լեզվի ազդամն գոտում գտնվելը մատնանշում է տվյալ լեզվի կրողի գերադաս կամ ստորադաս վիճակաը: Ռուսերեեն լեզուն, հայերենի նկատմամբ 150 տարի գերակա լեզու է ,որը լուջ ազդեցութ յուն է թողել և գրավոր և բանավոր լեզվի վրա:
Երկու մեկնաբանություն նույնպես հայերենում Հ-Խ տառերը լրացնում են իրար օրինակ Հաց-խաց ,հայ-խայ:
Երկիրը որին մենք կոչում են Խորվաթիա կոչվում է Hrvatska :
ՀՀ լեզվի կոմիտեն պետք է աշխատանք կատարի այս ուղղությամբ և ընդունի այս անվան եվրոպականացված տաբերակը, որն է «Քրովատիա» :

[Վարպետ]

Ինչու՞ մենք պետք է համապատասխանեցնենք մեր խոսելաձևը ռուսերենին (ия, ио վերջավորություններ)։ Կամ էլ որ ասում են Խորվաթիա։ Ախր ինչու՞։ Էդ ռուսը Հ չունի Խ է ասում, մենք էլ հո ունենք։
Ես, օրինակ, լրիվ կողմ եմ, որ մենք ոչ միայն ասենք Գերմանյա, այլև գրենք այդ և նման բառերը «յ»–ով։ Վերջիվերջո, կա չէ՞ այդպիսի անուն՝ Ամալյա, «յ»–ով գրվում, «յ»–ով արտասանվում է։

Ապեր, Եղիա, Ազարիա, Զաքարիա... Ի-ով ա չէ գրվում? Դու փաստորեն չգիտես էս նրբությունների մասին... Բա ոնց էիր հայագիտական հարցերի պատասխանելու?

[Ուլուանա]

Հայերենում երկու ձայնավորների արանքում (եթե, դրանք, իհարկե, փոխառյալ բառեր չեն «աորտայի» նման) լսվում է «յ»։ Այսպես, ռադիյո, Գերմանիյա, Ֆրանսիյա, և այլն։
Բայց, «իյա», «իյո» եռաբարբառները բառի վերջում իմ լեզվին (և ականջին) խորթ են թվում։ Գերմանյա, ռադյո, Ֆրանսյա շատ ավելի հեշտ է արտասանել։ Հետո՞ ինչ, թե այս կամ այն ազգը այս կամ այն կերպ է արտասանում բառերը։ Թքած։ Մեզ ինչպես հարմար է, այնպես էլ արտասանենք։ Ինչու՞ մենք պետք է համապատասխանեցնենք մեր խոսելաձևը ռուսերենին (ия, ио վերջավորություններ)։ Կամ էլ որ ասում են Խորվաթիա։ Ախր ինչու՞։ Էդ ռուսը Հ չունի Խ է ասում, մենք էլ հո ունենք։
Ես, օրինակ, լրիվ կողմ եմ, որ մենք ոչ միայն ասենք Գերմանյա, այլև գրենք այդ և նման բառերը «յ»–ով։ Վերջիվերջո, կա չէ՞ այդպիսի անուն՝ Ամալյա, «յ»–ով գրվում, «յ»–ով արտասանվում է։
Մի հատ էլ բառ՝ Ուկրաինա, որ շատերը ասում են՝ Ուկրանյա։ Որ այսպիսի խառնաշփոթ չլինի, կարելի է ասել և գրել Ուկրայնա՝ հաստատ ավելի հեշտ կարտասանվի։

Գյազարի հետ համազայն եմ, «գազար» շատ ավելի բարեհունչ է։ Մեկ այլ բառ, որի «յ»–ով արտասանությունը արմատացել է մեր խոսակցականում՝ քյաբաբ (եթե չեմ սխալվում, ճիշտ ձևը՝ քաբաբ)։

Արս, քո ասածից այնպիսի տպավորություն է, որ ցանկացած սխալ արտասանություն պետք է դարձնենք ճիշտ ու էդպես արտասանենք։ Որ միշտ էդպես անենք, ու՞ր կհասնի։ Լավ, ասենք, էսօր փոխեցինք, դարձրինք ռադյո, վաղն էլ մարդկանց խելքին կարող է փչի նույն բառն արտասանել, ասենք, ռայդո (մի հատ փորձի, կզգաս, որ էդպես ավելի հեշտ է արտասանելը, քան ռադյո կամ ռադիո), հետո՞։ Էդպես ամեն մի անգրագետ արտասանություն որ ընդունենք որպես ճիշտ ձև ու հարմարվենք ամեն անգամ, ու՞ր կհասնի։ Ամեն լեզու իր արտասանական յուրահատկություններն ունի, հիմա մերն էլ սա է, հարմարվենք, ճիշտ արտասանենք, էլի, մի՞թե էդքան բարդ է։

Ի դեպ, «Խորվաթիա» բառի հետ կապված... Իսկ ինչի՞ց ես ենթադրել, թե մենք ռուսներից ենք վերցրել բառասկզբի խ–ն, ու որ ճիշտը հ–ն է։ Ես մի խորվաթացի կնոջ եմ ճանաչում, որից իմացել եմ, որ հենց խորվաթերեն իրենց երկիրը հնչում է այսպես. Խ(ը)րվացկա, որում խ–ն, թեև մի քիչ հ–ին մոտ է, բայց ավելի շատ խ է, ոչ թե հ, էնպես որ չարժե ամեն ինչի մեջ ռուսերենի ազդեցություն փնտրել։ Հա, համաձայն եմ, որ ընդհանրապես ռուսերենի ազդեցությունը մեր լեզվում իրոք շատ մեծ է, բայց գոնե էն դեպքերում, երբ ռուսերենը կապ չունի, պետք չէ մեղքը գցել ռուսերենի վրա։

[Մեղապարտ]

Ապեր, Եղիա, Ազարիա, Զաքարիա... Ի-ով ա չէ գրվում? Դու փաստորեն չգիտես էս նրբությունների մասին... Բա ոնց էիր հայագիտական հարցերի պատասխանելու?

[QUOTE=Վանական;1029766]Ինչու՞ մենք պետք է համապատասխանեցնենք մեր խոսելաձևը ռուսերենին (ия, ио վերջավորություններ)։ Կամ էլ որ ասում են Խորվաթիա։ Ախր ինչու՞։ Էդ ռուսը Հ չունի Խ է ասում, մենք էլ հո ունենք։
Ես, օրինակ, լրիվ կողմ եմ, որ մենք ոչ միայն ասենք Գերմանյա, այլև գրենք այդ և նման բառերը «յ»–ով։ Վերջիվերջո, կա չէ՞ այդպիսի անուն՝ Ամալյա, «յ»–ով գրվում, «յ»–ով արտասանվում է։

Ես մեջբերում եմ կատարել ars83- խոսքերից իսկ դու այն վերագրում ես ինձ

[Վարպետ]

[quote=Վանական;1029902]

Ինչու՞ մենք պետք է համապատասխանեցնենք մեր խոսելաձևը ռուսերենին (ия, ио վերջավորություններ)։ Կամ էլ որ ասում են Խորվաթիա։ Ախր ինչու՞։ Էդ ռուսը Հ չունի Խ է ասում, մենք էլ հո ունենք։
Ես, օրինակ, լրիվ կողմ եմ, որ մենք ոչ միայն ասենք Գերմանյա, այլև գրենք այդ և նման բառերը «յ»–ով։ Վերջիվերջո, կա չէ՞ այդպիսի անուն՝ Ամալյա, «յ»–ով գրվում, «յ»–ով արտասանվում է։

Ես մեջբերում եմ կատարել ars83- խոսքերից իսկ դու այն վերագրում ես ինձ

Կներես: Բայց ամեն դեպքում մեղքը քոնն է: Մեջբերումը տենց չեն անում: Նայի ես քոնը ոնց եմ մեջբերել: Եթե ձեւը չես հասկանում` հարց տուր "Հարցեր ադմինիստրատորին" բաժնում, որ էլ թյուրիմացություն չլինի:

[Մեղապարտ]

Ապեր, Եղիա, Ազարիա, Զաքարիա... Ի-ով ա չէ գրվում? Դու փաստորեն չգիտես էս նրբությունների մասին... Բա ոնց էիր հայագիտական հարցերի պատասխանելու?

Իսկ որպես հայագիտական գիտելիքների մաս բացատրեմ ,Հայերենում « Ա և Է» վերջավորությունները և նրաից բխող «այա -էյա կամ աիա -էիա» տերմինները Ինչպես նաև «ա և է» օժանդակ բայի օգտագործումը մատնանշել է խոսողի դավանաբանական պատկանելիությունը:
Հարցեր կառաջանան Կարդա «Ծննդոց Այա» աշխատությունը հեղինակ Ա.Վարպերյան,
կարդալուց հետո եթե հարցեր կմնան, կդիմես ,կպատասխանեմ:

[Վարպետ]

Իսկ որպես հայագիտական գիտելիքների մաս բացատրեմ ,Հայերենում « Ա և Է» վերջավորությունները և նրաից բխող «այա -էյա կամ աիա -էիա» տերմինները Ինչպես նաև «ա և է» օժանդակ բայի օգտագործումը մատնանշել է խոսողի դավանաբանական պատկանելիությունը:
Հարցեր կառաջանան Կարդա «Ծննդոց Այա» աշխատությունը հեղինակ Ա.Վարպերյան,
կարդալուց հետո եթե հարցեր կմնան, կդիմես ,կպատասխանեմ:

Մերսի ապեր, գոհ եմ ու շնորհակալ:

[Brigada]

Ռադ ըլի,քյոմագ,Էքուց,

[StrangeLittleGirl]

Չնայած լեզվաբանական գիտելիքներ չունեմ, բայց կարծում եմ, որ թյուրիմացությունն առաջանում է նրանից, որ հայերենում վերջին վանկն է շեշտվում: Իսկ նման դեպքերում «ի-ն» շատ թույլ է արտասանվում, ստացվում է ինչ-որ հնչյուն «ի-ի» և «յ-ի» միջև, որը ոմանք կոպտաբար «յ» են արտասանում, ոմանք էլ, շեշտը տեղափոխելով «ի-ի» վրա, «ի» արտասանում:

Իսկ ընդհանրապես, հայերենն ու թուրքերենը իրար վրա շատ են ազդել: Կարծում եմ՝ դրա մեջ ոչ մի վատ բան չկա, բնական երևույթ է, որ լեզուներն իրար խառնվեն, եթե չափի մեջ է, եթե դրանից մի լեզուն չի փոխարինվում մյուսով: Բայց քանի որ հայերենն ու թուրքերենն իրարից բավական հեռու լեզուներ են, քերականորեն բացարձակապես չեն ազդել իրար վրա, այլ միայն բառեր են փոխառնվել: Ուզում եմ հայերենից թուրքերեն անցած բառի օրինակ բերել: Բոլորիդ էլ հայտնի է երևի յոգուրտը: Եվրոպայում, եթե գտնեք մարդկանց, որոնք գիտեն այդ բառի ծագման մասին, կասեն թուրքերեն է, մինչդեռ որոշ լեզվաբանների կարծիքով ծագել է հայերեն «յուղորդ» բառից:

Իմ համեստ կարծիքով թուրքերենն ու հայերենն ինչ-որ կերպ փոխազդել են նաև հնչողություններով: Մի պատմություն պատմեմ: Իսպանիայից Հայաստան վերադառնալիս խոսակցություն լսեցի: Ինձ թվաց՝ հայերեն է: Կանգնեցի այդ կանանց մոտ, շատ ուշադիր ականջ դրեցի, բայց ոչինչ չէի հասկանում: Մի երեք րոպե պետք եղավ, որ գլխի ընկնեմ, որ դա պարզապես թուրքերեն է:

[dvgray]

Չեմ հիշում ում մոտ եմ կարդացել. /թվում է Ռաֆայել Իշխանյանի մոտ, բայց կարող է և սխալվում եմ/, որ թուրքերենից հայերեն ընդամենը 25 բառ էր անցել:
հետաքրքիր է, որ 600 տարի ապրելով Օսմանյան իմպերիայի տակ, մենք համարյա թե բառ չենք փոխքառել իմպերիայի գերակա ժողովրդից

[_DEATH_]

Չեմ հիշում ում մոտ եմ կարդացել. /թվում է Ռաֆայել Իշխանյանի մոտ, բայց կարող է և սխալվում եմ/, որ թուրքերենից հայերեն ընդամենը 25 բառ էր անցել:
հետաքրքիր է, որ 600 տարի ապրելով Օսմանյան իմպերիայի տակ, մենք համարյա թե բառ չենք փոխքառել իմպերիայի գերակա ժողովրդից

Էտ 25 բառը խոսակցականի հետ կապ չունի, նոր սկսեցի հաշվելը 100-ը անցա կանգնեցի:

[Մեղապարտ]

Էտ 25 բառը խոսակցականի հետ կապ չունի, նոր սկսեցի հաշվելը 100-ը անցա կանգնեցի:

Բառերի քանակությունը նույնպես կարևոր է այն մատնանշում է լեզվական փոխառու թյունների ինտեսիվությունը :
Ի պատիվ մեզ կարող ենք շեշտել որ գրական լեզվի մեջ թուրքական բառերը չնչին են ,սակայն կենցաղային լեզվի մեջ այն կա և օգտագործվում է:Թուրքական բառերը օգտա գործում են հատկապես գյուղական կենցաղային լեզվում :

[ars83]

Արս, քո ասածից այնպիսի տպավորություն է, որ ցանկացած սխալ արտասանություն պետք է դարձնենք ճիշտ ու էդպես արտասանենք։ Որ միշտ էդպես անենք, ու՞ր կհասնի։

Ի՞նչ է նշանակում սխալ արտասանություն։ Ի՞նչ կանոններով է որոշվում, մասնավորապես, հայերենի փոխառյալ բառերի ճիշտ կամ սխալ արտասանությունը։ Ռուսերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն լեզվի կանոններո՞վ; Նույնիսկ եթե մեր լեզվին դա խո՞րթ է։

Ամեն լեզու իր արտասանական յուրահատկություններն ունի, հիմա մերն էլ սա է, հարմարվենք, ճիշտ արտասանենք, էլի, մի՞թե էդքան բարդ է։

Ախր կանոններն են հստակ չեն։ Օրինակ, ինչու ենք գրում Ամալյա, Օֆելյա, բայց Իտալիա։ Նույն հնչողությունը չէ՞։

Ի դեպ, «Խորվաթիա» բառի հետ կապված... Իսկ ինչի՞ց ես ենթադրել, թե մենք ռուսներից ենք վերցրել բառասկզբի խ–ն, ու որ ճիշտը հ–ն է։ Ես մի խորվաթացի կնոջ եմ ճանաչում, որից իմացել եմ, որ հենց խորվաթերեն իրենց երկիրը հնչում է այսպես. Խ(ը)րվացկա, որում խ–ն, թեև մի քիչ հ–ին մոտ է, բայց ավելի շատ խ է, ոչ թե հ, էնպես որ չարժե ամեն ինչի մեջ ռուսերենի ազդեցություն փնտրել։

Ես լսել եմ, որ ասում են Հրվացկա։ Ես լինեի, կասեի Հորվաթաստան։
Ես ամեն փոխառյալ անվան մեջ չեմ կողմ հ–ին։ Օրինակ, շատ անհարմար բառ է Պրահա–ն։ Բայց դա էլ ռուսական Պրագայի հնչյունափոխված տարբերակն է։ Գոնե վերցնեինք ավելի հարմար ֆրանսիական Պրագը։

Հա, համաձայն եմ, որ ընդհանրապես ռուսերենի ազդեցությունը մեր լեզվում իրոք շատ մեծ է, բայց գոնե էն դեպքերում, երբ ռուսերենը կապ չունի, պետք չէ մեղքը գցել ռուսերենի վրա։

Չէ, ես ռուսերենի վրա մեղք չեմ բարդում, բնավ։ Շատ բաների մասին մենք իմացել ենք ռուսական մշակույթից, բառերն էլ վերցրել ենք նրանցը, շատ լավ, շնորհակալություն։ Բայց եթե կան մեր լեզվի համար ավելի հեշտ տարբերակներ, փոխենք, հարմարեցնենք մեզ, այլ ոչ հարմարվենք ուրիշներին։ Վերջապես մենք ենք հայերենով խոսում, այլ ոչ ռուսները կամ անգլիացիները։

Ապեր, Եղիա, Ազարիա, Զաքարիա... Ի-ով ա չէ գրվում?

Քանի որ հարցը ծագել է իմ գրածից, ես էլ պատասխանեմ։
Այո, ի–ով է գրվում։ Բայց ինչու, ես չեմ հասկանում։ Նորից կրկնեմ, ինչու՞ Ամալյա, բայց Ազարիա, Օֆելյա, բայց Զաքարիա։
Ի՞նչ վատ բան կա նրանում, որ գրվի Եղյա, Ազարյա, Զաքարյա։ Մինույն է, այդպես է արտասանվում։

[StrangeLittleGirl]

Նորից գրեմ Ի դեպ, Հայկի գրառումն անցյալ գիշեր save եմ արել: Եթե ցանկություն հայտնի, կարող եմ ուղարկել, նորից դնի

Ես ամեն փոխառյալ անվան մեջ չեմ կողմ հ–ին։ Օրինակ, շատ անհարմար բառ է Պրահա–ն։ Բայց դա էլ ռուսական Պրագայի հնչյունափոխված տարբերակն է։ Գոնե վերցնեինք ավելի հարմար ֆրանսիական Պրագը։

Իրականում չեխերն իրենք էլ են իրենց մայրաքաղաքը Պրահա անվանում: Այնպես որ հայերենում Պրահան ոչ թե ռուսերենի հնչյունափոխված տարբերակն է, այլ քաղաքի իսկական անունը: Բայց, անկեղծ ասած, ինձ համար էլ «Պրահա» տարբերակը խորթ, որովհետև ամբողջ կյանքում «Պրագա» եմ ասել:

Քանի որ հարցը ծագել է իմ գրածից, ես էլ պատասխանեմ։
Այո, ի–ով է գրվում։ Բայց ինչու, ես չեմ հասկանում։ Նորից կրկնեմ, ինչու՞ Ամալյա, բայց Ազարիա, Օֆելյա, բայց Զաքարիա։
Ի՞նչ վատ բան կա նրանում, որ գրվի Եղյա, Ազարյա, Զաքարյա։ Մինույն է, այդպես է արտասանվում։

Սրա բացատրությունը գրել էի: «յա»-ով ավարտվում են միայն կանացի անունները, որպեսզի տարբերվեն աշխարհագրական անուններից:
Նշվել էր Անաստասիայի մասին: Ճշտել եմ արդեն, պարզվում է՝ «իա»-ով է գրվում, բայց ոչ թե ռուսերենից է վերցվել, այլ՝ հունարենից: Հունական Անաստաս (Հարություն) անվան կանացի տարբերակն է: Իսկ թե ինչու է այս դեպքում «իա», իսկ մյուս հունական անունների դեպքում՝ «յա», կարծում եմ, պետք է հին հունարենը փորփրել:

Մարիայի մասին էլ չեմ գրում: Կարծում եմ՝ ամեն ինչ պարզ էր:

[Ռուֆուս]

Իրականում 600 տարիների ընթացքում հայերենը թուրքերենից շատ մեծ քանակությամբ բառեր է փոխառել, պարզապես 19-րդ դարում մեր ազգի մեծերը մեր լեզուն մաքրել են թուրքական ազդեցությունից, չնայած քերականության վրա թուրքերենի ազդեցությունը ակնհայտ է (օրինակ այն, որ մասամբ թուրքերենի ազդեցության տակ հայերենը անալիտիկ լեզվից վերածվեց սինթետիկ լեզվի, "եր", "ներ" հոգնակիակերտ մասնիկները առաջացել են թուրքերենի "lar", "ler" հոգնակիակերտ մասնիկների կաղապարով և այլն):

Ինչ վերաբերվում է ի-յ արտասանությանը: Իրականում "յ"-ն որը մենք լսում ենք օրինակ Գերմանիա բառի վերջում նույն "ի" հնչույթն է: Առոգանության մեջ կա ալլոֆոնների գաղափարը: Որոշակի միջավայրում հնչույթները կարող են փոխել իրենց արտասանության մեխանիզմը և այս նոր մեխանիզմով արտաբերվող հնչույթը կոչվում է ալլոֆոն: Այսինքն Գերմանիա բառում հնչող "յ"-ն իրականում ոչ թե "յ" հնչույթն է, այլ "ի" հնչույթի ալլոֆոնն է, որը "յ"-ի հետ ոչ մի կապ չունի: Ալլոֆոնը ի դեպ անկախ հնչույթ չի, այլ ավելի շուտ հնչույթի տարբերակն է: Նույն միջավայրում հնչույթի և նրա ալլոֆոնի առկայությունը անհնարին է, եթե նույն միջավայրում կարող են հանդիպել և հնչույթը և նրա ալլոֆոնը, ապա դրանք երկու անկախ հնչույթներ են:

Բերեմ օրինակ: Անգլերեն սովորող հայերի համար շատ մեծ դժվարություն է ներկայացնում æ հնչույթի արտասանությունը, ինչպես օրինակ cat բառում: Բայց իրականում հայերը չեն գիտակցում, որ այդ նույն æ հնչույթը մենք ունենք հայերենում: Օրինակ փորձեք "ա" հնչույթը արտասանել նույն ձևով արև և կյանք բառերում: Ինչքան էլ փորձեք չի ստացվի, որովհետև կյանք բառում "ա"-ն առաջնալեզվային ցածր ձայնավոր է դառնում (շատ նման անգլերեն æ հնչույթին), մինչդեռ "արև" բառում այն ետլեզվային ցածր ձայնավոր է: Փաստորեն, հայերենում երբ "ա" հնչույթին նախորդում է "յ", այն դառնում է առաջնալեզվային ցածր ձայնավոր: Տվյալ դեպքում կյանք բառի æ-ն հանդիսանում է "ա" հնչույթի ալլոֆոնը:

Մեկ ուրիշ օրինակ: Անգլախոսները շատ դժվարությամբ են ընկալում և արտասանում ոչ շնչեղ "պ", "կ", "տ" հնչույթները, նրանք այս հնչույթները սովորաբար ընկալում են որպես "բ", "գ", "դ": Սակայն նրանք չեն գիտակցում, որ անգլերենում նույնպես կան այս հնչույթները: Անգելերում եթե "p", "k", "t" հնչույթներից առաջ գալիս է "s" հնչույթը, նրանք կորցնում են իրենց շնչեղությունը և դառնում "պ", "կ", "տ": Օրինակ ամերիկացին երբեք չի ասի "սթար" (մենակ անգրագետ հայերը բառը այսպես կարտասանեն), այլ կասեն "ստար", "սփորթ"-ի տեղը կասեն "սպորտ", "սքեյթ"-ի տեղը կասեն "սկեյթ" և այլն: Տվյալ դեպքում անգլերենում "պ", "տ", "կ"-ն հանդիսանում "փ", "թ", "ք" հնչույթների ալլոֆոններ, եթե այս հնչույթներին նախորդում է "s" հնչույթը:

Հուսով եմ ամեն ինչ պարզ բացատրեցի: Վերադառնանք թուրքերենի ազդեցությանը մեր խոսակցականի հետ: Որպեսզի թուրքերենը ինչ-որ ազդեցություն ունենա մեր արտասանության վրա պարտադիր պայմաններ են, որ հայերը մեծամասնությունը վարժ տիրապետի թուրքերենին, առօրյա շփումներ ունենա թուրքերենի բնածին լեզվակիրների հետ, հայերի ու թուրքերի միջև պետք է լինի ամուր մշակութային կապեր: Ու քանի որ այս պայմաններից որևէ մեկը ապահովված չի, թուրքերենի եղած ազդեցությունն էլ կամաց կամաց ավելի է թուլանում:

Եթե տառասխալներ կամ անկապ մտքեր արտահայտած լինեմ, կներեք, ահավոր հոգնած գլխով եմ այս ամենը գրել

Ապրի Բյուրը!