Հազար ու մի գիշերը...իմ սիրած մանկական գիրքնա
«Չիպոլինոյի արկածները» , «Վիննի Թուխը և բոլորը, բոլորը» ..., «Թոմ Սոյերի արկածները», Ղազարոս Աղայանի հեքիաթները ,Պուշկինի բոլոր հեքիաթները, Գրիմ Եղբայրների հեքիաթները, «Ծիպիլին, Տիմբական և ծիծաղը» ,« Հինգ երեխա և մեկ շուն», Վույ՜ «Մերի Փոփինս»ս (շատ էի սիրում էտ գիրքս ), Հայկական հեքիաթների ժողովածու, մի հատ էլ բարբառով հեքիաթների ժողովածու ունեի(վերջն էր ),իսկ ամենաամենա սիրվածը «Փոքրիկ Իշխան»-ն էր, չնայած իմաստը էդքան լավ էլ չէի հասկանում, բայց ամեն գիշեր կարդալ էի տալիս և այլն.......
Чеширский КотЭ
Smokie (25.03.2016)
Հա, մենք էլ ունեինք։ Հետաքրքիր ա՝ նու՞յնն էր։ Բայց որ ասեցիր՝ վերջն էր, ինձ թվաց, որ նույնը պիտի լինի, որովհետև մերն էլ էր վերջը։ Նենց զվարճալի բառեր ու արտահայտություններ կային մեջը, որ թևավոր խոսք էինք դարձրել, հա կրկնում ու զվարճանում էինք։ Որոշ հեքիաթների նույնիսկ սյուժեներն էին մազալու։ Իսկ դու հիշու՞մ ես, օրինակ, ի՞նչ հեքիաթներ կային։ Ուղղակի նենց հետաքրքիր է՝ նույն գրքի մասին ենք խոսում, թե չէ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ուրեմն ասեմ համ Ղարաբաղի բարբառով կար , համ Տավուշի, բայց դե պարզա առաջինն ավելի զվարճալի էր... Օրինակ « Կյուլ Տեռած Ախճըկանը Հեքյաթը» ( խմոր ուտող աղջկա հեքիաթնա, որը մեծանում պոտենցիալ մարդակեր է դառնում )
Սպասի սպասի գիրքը գտա « Թագավերեն կնեգյը վըեր քոռակ ա պերալ, ընդրա հեքյաթը», « Ըխմախեն Թագավերություն» ( մենակ վերնագիրը ամեն ինչ ասում է ), «Ծիտիկ–Վիտիկի հեքյաթը»(Էս էի սիրում մեջներից)... Ահագին խնդալու ժողովածու էր...
Чеширский КотЭ
Smokie (25.03.2016)
Smokie (25.03.2016)
Էնքան լավ հիշողություններ արթնացրեց էս թեման.....
Սիրած գրքեր շատ ունեի, բայց ամենաշատը կարդում էի Գրիմ եղբայրների, Շառլ Պերոյի ու Անդերսենի հեքիաթները.... Հատկապես Անդերսենի "Լուցկիներով աղջիկը" (կարծեմ սա էր վերնագիրը) շատ տպավորիչ է....
I may be paranoid but no android!
Ես էլ էի շատ սիրում «Ծիպիլին, Տիմբական և Ծիծաղը», իսկ այ «Ջելսոմինոյի արկածները» չեմ հավանել:
Մի գիրք կար, որ լավ մնացել է հիշողությանս մեջ, անունը «Պուտպուտիկ» էր: Ինքն ինձ համար նշանավոր էր նրանով, որ երեխաներին դրա մոտիվներով նկարահանել էին «Պուտպուտիկ» բեմադրության մեջ ու հաճախ ցուցադրում էին «Լինում է, չի լինում» հաղորդումով: Էհ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, ես էլ՝ այն ժամանակ ութ տարեկան ճստո, Նապ մաման էի, որը կորցրել էր Պուտպուտիկ անունով իր բալիկին: Բառերս մինչև հիմա հիշում եմ.
- Ախ... փոքրիկ բալիկս փախել է տնից...
Շատ հաջող դեր էր, ասեմ ձեզ, մենակ թե, դրանով իմ դերասանական կարիերան եզրափակվեց: Բայց Ուլուանայի կարգավիճակը հենց տեսնում եմ, արտիստական կյանքս նորից մտաբերում եմ: Հա, ասածս էն է, էդ «Պուտպուտիկը» լավ գիրք էր:
"Փոքրիկ շրջմոլիկը" ես էլ եմ կարդացել, ոնց որ "Դեվիդ Կոպերֆիլդ" լայց լիներ:
Մի՜ քիչ ավելի մեծ տարիքում՝ ինը-տաս, կարդում էի "Նավապետ Գրանտի որդիները", "Ամուր ձեռքը", "Անգլուխ ձիավորը", մի խոսքով, արկածային գրադարանը երկու տարում ամբողջությամբ կուլ տվեցի:
"Ամուր ձեռքը" Մայն Ռիդն ա ինչքան հիշում եմ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ