User Tag List

Էջ 52 55-ից ԱռաջինԱռաջին ... 2424849505152535455 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 766 համարից մինչև 780 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 812 հատից

Թեմա: Մանրապատումներ

  1. #766
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Դե դեռ շատ ջահել ա ամբիոնի վարիչ դառնալու համար, բայց չեմ բացառում, որ կդառնա։ Ուղղակի ստեղ ակադեմիական կոնտրաստն ա ահավոր. ԵՊԲՀ֊ում, փաստորեն, չեն փորձում ամենախելացիներին ամբիոնում աշխատանքի վերցնել, հաջորդ սերունդներին կրթողներն էլ էդ արտոնյալի նմաններն են լինում։

    Մի ուրիշ էդպիսի մեկն էլ կար մեր կուրսում, աշխատում ա որպես բժիշկ ու մարդկանց կյանքերի հետ ա խաղում։ Բանից անտեղյակ մարդը չի իմանա ով ա ինքը։
    Հա, էն որ ինձ վերջերս մի առիթով ասեցիր իրա մասին, դա ա երևի, չէ՞:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. #767
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Հա, էն որ ինձ վերջերս մի առիթով ասեցիր իրա մասին, դա ա երևի, չէ՞:
    Ահա

  3. #768
    Պատվավոր անդամ Freeman-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    28.05.2010
    Գրառումներ
    4,142
    Mentioned
    9 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Դե դեռ շատ ջահել ա ամբիոնի վարիչ դառնալու համար, բայց չեմ բացառում, որ կդառնա։ Ուղղակի ստեղ ակադեմիական կոնտրաստն ա ահավոր. ԵՊԲՀ֊ում, փաստորեն, չեն փորձում ամենախելացիներին ամբիոնում աշխատանքի վերցնել, հաջորդ սերունդներին կրթողներն էլ էդ արտոնյալի նմաններն են լինում։
    Դասախոսների ընդհանուր որակավորումից դատելով՝ էդ վաղուց օրինաչափություն ա։


    Մեջբերում StrangeLittleGirl-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Մի ուրիշ էդպիսի մեկն էլ կար մեր կուրսում, աշխատում ա որպես բժիշկ ու մարդկանց կյանքերի հետ ա խաղում։ Բանից անտեղյակ մարդը չի իմանա ով ա ինքը։
    Լուրջ ձեր կուրսից ընդամենը մի հոգի ա՞ տենց
    The cake is a lie.

  4. #769
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Freeman-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լուրջ ձեր կուրսից ընդամենը մի հոգի ա՞ տենց
    Երկու։ Հա՛, մենակ էդ երկուսն են, որ զրո գիտելիքներով գերազանցիկ էին։ Թե չէ կային գերազանցիկներ, որ էլի ինչ֊որ գիտելիք ունեին, բայց մի երկու նիշ բարձր էին ստանում։ Կային նաև զրո գիտելիք ունեցողներ, որ հազիվ անցողիկ էին ստանում պապաների շնորհիվ։ Բայց որ սենց ափաշքյարա գերազանցիկ լինեին էդ երկուսն էին մենակ, երկուսն էլ, ի դեպ, ԵՊԲՀ֊ում աշխատողների էրեխեք։ Սկի Ծառուկյանի աղջիկները սենց արտոնյալ չէին։

  5. #770
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հենց այն պահին երբ նկատում եմ բառը, մետրոն գետնի տակից դուրս ա գալիս ուղու այն փոքրիկ հատվածը, որտեղ միշտ կտրվում եմ էջերից։ Մտածում եմ "փայլատ" բառի մասին, առաջին անգամը չի, որ կարդում եմ, բայց եթե ևս մեկ անգամ հանդիպեմ այդ անհեթեթ կրկնողությունը, երևի կսկսի ինձ հետապնդել։ Ես սիրում եմ ածականներ, բայց երբեմն գործածելուց հետո գիշերային մղձավանջներ եմ ունենում։
    Սկսում եմ մտաբերել բառի ավելի տարածված տարբերակները։ Նայում եմ մոխրագույն երկնքի անհստակ արտացոլանքին շենքերի վրա՝ անփայլ, փայլից զուրկ, չփայլող։ Կպչուն մտքերից խուսափելը նույնքան անիմաստ դարձավ, որքան քիթ վեր ցցած հուսալը, որ խոնավության, ճաշեղենի ու էժանագին օծանելիքի մոգական խառնուրդը կսողա անցքերի կողքով ու ներս չի լցվի։
    Քայլելուց գիրքը չեմ փակում։ Կարդալով դուրս եմ գալիս ու պերիֆերիկ, աղոտ ճանապարհի պատկերի մեջ հայտնվում ա մարմնի անբնական դիրքով ընկած, միջին տարիքի մի տղամարդ (ասենք էնպես չի, որ ընկնելու բնական դիրք գոյություն ունի, բայց կան, որ նայում ես ու միանգամից գիտես, որ մարդը իր դիրքում խնդիրներ չունի)։ Գլուխս բարձրացրեցի, ճիշտ էի նկատել։ Ճմռթաց քիթ ու մռութը էնպես էին գրկել հատակը, ասես պլաստիլինից լինեին։ Բարակ գծով արյունը դուրս էր ծորում ուրվագծից։ Անցորդները երևի այքան ուշադիր չէին, շփոթել էին նրան հարմար դիրքում ընկածների հետ։ Գոռացի, երկու ջահել հոսքից անջատվեցին, բարձրացրին նրան։ Քունքը պատռած էր, ջարդված ակնոցը կախվել էր ականջից։ Ուշքի եկավ։ Անձեռոցիկներով դեմքը մաքրեցի, արյունը լցվեց ձեռքերիս մեջ։ Վիրակապ դրեցի ու երբ մետրոյի անվտանգության աշխատակիցը եկավ, արյունը սրբելով, ասես փայլատ բառն եմ մտքիցս մաքրում, գնացի։
    Ե-ն չկար։ Անհանգիստ էի։
    Մտերիմ չենք։ Իր ասելով շատ ենք տարբեր, ես ոնց որ իրենցից չլինեմ։ Իր սովորության համաձայն անտարբեր չի անցնում կողքովս։ Կողերիս ձեռք կտա, բազուկներս կսեղմի, ձեռքը կտանի ազդրերիս ու կասի․
    - Худыш.
    Ասում ա՝ մի բան պատմիր ու ես պատմում եմ վերջին տեսածս ֆիլմից, կամ գրքից, կամ միասին հինգգրքանում հերթական կարդացածս ենք վերլուծում։ Ասում ա, ես որպես օտար կին, ոչ մի շանս չունեմ ավելի մոտ գտնվող աղբյուրներից տեղեկություններ ստանալ։ Մնացել եմ իրա հույսին։

    Ձեռքերս լվանում եմ մի քանի անգամ։ Հիշում եմ երկու օր առաջ Ե-ի դեմքը, ևս երկու հոմանիշ՝ խունացած, գունատ։
    - Քեզ ի՞նչ է եղել։
    - Ամուսնուս բարեկամներն ամեն օր մեր տանն են, իրանց կերակրել, հավաքել։ Գեշ են սովորել, որ սաղ ձեռքով սարքած պետք ա լինի։ Հետո էլ գործի։
    - Ամուսինդ չի օգնո՞ւմ։
    - Դե գիտես ոնց ա, ասում ա հայ տղամարդ եմ։ Կամ էլ նենց կառաջարկի, որ միանգամից հրաժարականն էլ մեջը։
    Փորը մի փոքր սկսել ա զգացվել, ցույց ա տալիս։ Ես ձեռքս դնում եմ վրան։
    - Ամուսինս ասում ա, տղա պետք ա լինի։
    Երկու տարի ա, ինչ ամուսնացել են։ Ամուսնու համարը հեռախոսում Սիրային Սեր էտապն ա դեռ։ Անընդմեջ փորձում Էին երեխա ունենալ։ Արհեստական բեղմնավորմամբ հղիացել էր։
    Ասեց, թե չի ուզում մետրոյով տուն գնա։
    - Ինձ երես են տվել։ Էլ չեմ կարում։ Քեզ երես տվա՞ծ կան։
    - Չէ, ես չէի թողնի, որ ինձ երես տան։
    - Ես էլ էի առաջ էդպես։ Բայց հիմա էլ չէ։ Հիմա ուզում եմ, որ ինձ երես տան։
    Երբ զանգին պատասխանեցի, ձեռքիցս արյան հոտ էր դեռ գալիս։

    Ասել էին՝ մահացած պտուղ։ Երկու օր հետո կմաքրեն։
    Ասեց․
    - Պատկերացնո՞ւմ ես։ Ես էսպիսի ցավ դեռ երբեք չեմ զգացել։
    Ասեցի․
    - Չէ, չեմ պատկերացնում։

    Ու բոլոր մտքերս բառի մեջ են արդեն, այլ ոչ թե շուրջն․․․ "փայլատ"։ Գնում եմ, էլի ձեռքերս լվանում։
    Վերջին խմբագրող՝ LisBeth: 18.07.2019, 02:11:
    SWTS

  6. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (29.07.2019), ivy (18.07.2019), Sambitbaba (18.07.2019), Skeptic (18.07.2019), unknown (05.11.2019), Varzor (18.07.2019), Ծլնգ (18.07.2019), Ուլուանա (19.07.2019)

  7. #771
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Անդորր

    Դիցուկ, նրա անունը Իվան իԻվանովիչ էր, տենց են գրում փաստաթղթերի լրացրած օրինակների մեջ, եթե թույլ տանք, որ նմանը կարող էր փաստաթուղթ ունենալ։ Այտերն ու քիթը արևահարված էին, կոշտ, և փայլում էին, նույն այդ արևի տակ։ Ուսապարկից կապած յորղան-դոշակին թիկն էր տվել, ողջ քաղաքն իր տունն ա, որտեղ քունը տանի, այնտեղ էլ քնելու ա, իսկ քունը կարծես հենց կենտրոնական փողոցներից մեկում էլ տարել էր։
    Տուրիստներից ու տեղացի քաղքենիներից բաղկացած խրթին ամբոխը, անպայման, երկու հակադարձ գծերով շարժվում էին, տարատեսակ էմոցիաներով լի հայացքներ ձգելով իրար և շրջակայքին, ասես նոր են տեսնում պլպլան սուվինիրները, թանկարժեք ժամացույցները և կամ ռեստորանները, որոնցով հարուստ ա տեղամասը։։
    Քիչ հեռու, երկկողմանի լսողական սարք դրած երիտասարդը նկարում ա մորը, որը գոռալով հարհանգներ ա տալիս, թե ինչպես դա անի, իրեն ավելի լավ պատկերելու համար, արևելյան արտաքինով մի աղջիկ ծխում ա ուղղափառ եկեղեցու մուտքի դիմաց ու բութ հայացքով նայում բաց դռներից ներս, մագնիսական փայտիկով տղամարդը գետնից ու գրպաններից մետաղադրամներ ա որսում, ինչը ինձ հիշեցնում ա Ռեմբռանդտին, իր աշակերտների նկարած մետաղադրամները վերցնելու համար կռանալիս։
    - Ախր ո՞նց կարա տենց բան լինել։ Այդ Գովերտ Ֆլինկը իմ աշակերտներից ամենահիմարն էր, ապուշաց ապուշ, նա իմ հատակին էնպիսի գուլդեններ էր նկարում, որ ես հեռվից նկատում էի՝ կեղծ ա։
    Ասում էր՝
    - Հիմա ի՞նչ, իմ նկարները կլինեն նրա ինձ կրկնօրինակելու պատճեննե՞րը և ո՞ւմ անունով ես պետք ա դրանք ստորագրեմ։
    - Ֆլինկի, եթե ուզում եք որ դրանք ավելի լավ և թանկ վաճառվեն, - խորհուրդ էր տալիս Սիկսը։
    Ռեմբռանդտին պետք կգար սենց մի հատ մագնիսական ձող, էդքան հաճախ չկռանալու համար, մտածում, հետո հիշում եմ որ գուլդենները ազնիվ մետաղից էին, էն որ Ռեմռանդտը սպիտակ դեղին ու շագանակագույն գույներով էր նկարում։
    Իվան Իվանովիչը ասում ա․
    - Գործը եղել ա սենց։ Մի փոքրիկ կազմակերպված խումբ մտել ա մարդկանց մեջ ու ասել են ցույց ենք անում։ Դե մարդիկ էլ կամ ալարել են ցրվել, կամ վերջապես ինչ որ իրադարձության ականատես են իրենց զգացել ու չեն լքել։
    ԶԼՄ-ները գրում են երեք հազար ցուցարար, իմ աչքին ավելի շատ մարդ ա երևում հիմա։ Ըստ Իվան Իվանըվիչի վարկածի, կարելի ա եզրակացնել, որ մի բուռ տուրիստ ու որոճացող են ձերբակալել, պատահաբար մի երկու գրպանահատ, որոնց միանգամից բաց են թողել ու ներողություն են խնդրել, անհանգստացնելու համար։
    Իվան Իվանովիչը խորհրդավոր ծիծաղում ա։
    Ինձ սկսում ա հոգնեցնել մրջյունային քայլերթը, մարդկանց տեսքն, ժխորը։ Որոշում եմ գնալ մի տեղ, ուր բոլորը լուռ են։ Նեղլիկ արահետներով քայլում եմ ու նստում պատահական մի նստարանի, որ հետո պարզվում ա Նատաշա Դռակուլիի գերեզմանի կողքն էր գտնվում (չգիտեմ, ով ա, բայց ազգանունը սիրուն ա)։ Նայում եմ դիմացիս տապանաքարին։ Վիկտոր Արկադևիչի նկարը չկա, բայց Տատյանա Ադոլֆովնան՝ հմայիչ, ալիքավոր մազերով գլուխը թեթևակի հետ գցած ժպտում ա ու երազկոտ աչքերով դեպի երկինք նայում։
    Պատկերացնում եմ ինչպես են նրանք իրար գրկած ճոճվում Red Nichols-ի Ida Sweet As Apple Cider-ի տակ (կարար լիներ և Павел Михайлов-ի Надёжный друг-ը, բայց միտքս չի ուզում ավելի իրական լինի ամենը, քան երևակայականն ա)։
    Պատկերացնում եմ Տատյանա Ադոլֆովնային, ինչպես ա լացում երբ ամուսնուն զորակոչում են ու նրա դեմքն եմ պատկերացնում, երբ ֆրոնտից ստանում ա ամուսնու մահվան լուրը, ստվերված դեմք, որ տասնմեկ տարեկան Անատոլի Վիկտորովիչը երբեք չի մոռանա։ Երևի 2017-ին իր սեփական մահվան պահին, դեռ աչքի առաջ կլինի էդ դեմքը, անփոփոխ հիշողություններ շարքից։
    Դեմ չեն լինի հաստատ եթե ծխեմ, անթառամ ծաղիկները հաստատ չեն խունանա ծխից, իրանց արհեստական թերթերը նույնիսկ անձրևներից չեն գունաթափվել։ Շատ հարդարված տեսք ունի գերեզմանը։ Անատոլիի որդին ա հոգ տանում գուցե, Վիկտորը՝ Տատյանա Ադոլֆովնայի դեմքի հիշողության ժառանգը։
    Մտածում եմ Իվան Իվանովիչի մասին, ասենք որ մեռնի, դժվար մի տապանաքար դնեն վրան, որ իմ նման մեկը գա կողքը նստի ու իրա կյանքի մասին հեշտությամբ ենթադրություններ անի։ Իրա գերեզմանն լ ամբողջ քաղաքը կլինի։ Հաջորդ անգամ քայլելուց կմտածեմ բոլոր մինչ այդ ապրած Իվան Իվանովիչների մասին․․․ ու ամբողջ քաղաքը կդառնա հանդարտ ու խաղաղ մի տեղ, ուր եթե մի քիչ երկար նստես կսկսես հարազատություն զգալ, արդեն չեղած մարդկանց հանդեպ, նրանց կարելի ա պատկերացնել, իդեալական պահերի, արտոնյալ իրավիճակներում։ Ձանձրույթը կսերտաճի ինձ, ու իրա դրսևորուները կհերիքեն մի գիրք գրելու համար, բայց եթե ես բավականաչափ տաղանդ էլ ունենամ, ոչ մի բառ չեմ գրի այդ մասին։
    Քսանականների երաժշտությունը կախարդական ա․․․
    Վերջին խմբագրող՝ LisBeth: 29.07.2019, 23:52:
    SWTS

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (31.10.2019), CactuSoul (30.07.2019), ivy (29.07.2019), Sambitbaba (30.07.2019), unknown (05.11.2019)

  9. #772
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Գնացել էի Հայաստան (կարելի է ասել՝ մի քանի ժամով)՝ մի ամիս էնտեղ մնացած աղջկաս հետ բերելու։ Վերադարձին կանգնած էինք օդանավակայանում՝ դեպի Վիեննա թռիչքի բաժնեմասում, և արդեն ուղեբեռն էինք հանձնում, երբ մեզ մոտեցան երկու միջին տարիքի տղամարդ, թե բա․
    - Մյունխե՞ն եք թռչում։
    - Հա,- պատասխանեցի ես՝ միտք անելով, թե որտեղից իմացան։
    Միայն հետո պիտի իմանայի, որ նախապես խնդրել էին թռիչքի սպասարկման բաժնեմասում՝ իրենց տեղյակ պահել, եթե տրանսֆերով Վիեննայից Մյունխեն թռչող ուղևոր լինի։
    - Ուզում ենք քեզ մեր քրոջ հետ ծանոթացնենք, ինքն էլ ա Մյունխեն թռչում, բայց խամ ա, թող հետդ լինի, տիրություն անես, տանես տեղ հասցնես։
    Համաձայնեցի իհարկե, թեև իմ համաձայն լինելը ոնց որ թե ոչ ոք չէր էլ հարցրել։
    Վերջին տարիներին առնվազն վեց դեպք եմ հիշում, երբ ճանապարհի ինչ-որ հատվածում որևէ մեկը մոտեցել խնդրել է օգնել իրեն՝ անցնելու տրանֆերն ու արագ հասնելու իր մյուս գեյթին (հետո ինչ, որ իմ գեյթն ուրիշ տեղ էր) կամ ուղեկցել մինչև ուղեբեռ ստանալն ու ելքը։ Հիմնականում՝ հայեր, բայց մի անգամ էլ մի մոլորված ռուս տատիկ էր ինձ պատահել, որը կողքիցս հեռու չէր գնում՝ վախենալով, որ կկորչի։ Հատկապես էդ տատիկին շատ լավ եմ հիշում․ էնքան պուպուշն էր
    Չգիտեմ՝ ինչի են էդ մարդիկ ինձ պատահում, գուցե ուրիշների հետ էլ է էդպես հաճախ լինում, ով իմանա։
    Իսկ էնպես, որ ինչ-որ մեկին ճամփորդության հենց սկզբից պիտի «ուղեկցեի», դեռ չէր եղել։
    Ու տարան ինձ՝ իրենց քրոջ հետ ծանոթացնելու։ Ինչպես հասկացա, ամբողջ գերդաստանը եկել էր՝ իրենց Սիրանուշին ճանապարհ դնելու։ Սիրանուշը տեսքից «տան մեծացրած», սուսիկ-փուսիկ, համեստ աղջիկ էր, կարծես՝ երեսունին մոտ, չափսերով՝ աղջկաս հազիվ հասնող։
    Ծանոթանալիս ավտոմատ կերպով ձեռքս մեկնեցի, ինքն էլ մի քիչ շփոթվեց ու անվստահությամբ առաջ մեկնեց իր ձեռքը։ Ձեռքսեղմումը իր հարազատների մոտ մի ուրախ ծիծաղ առաջացրեց։
    - Առաջին անգա՞մ ես Մյունխեն թռչում,- հարցրեցի ես, որ հասկանամ, թե «խամ» ասելով ինչ նկատի ունեին։
    Գլխով արեց։
    - Իսկ նախկինում ինքնաթիռ նստե՞լ ես։
    - Չէ,- ասեց, ու աչքերում սառած վախ երևաց։
    - Վախենալու չի, փորձիր քնել առաջին թռիչքի ժամանակ, իսկ երկրորդը ընդամենը 40 րոպե կտևի, չես էլ նկատի՝ ոնց անցավ։ Օդանավակայաններում էլ հաստատ առանց ինձ էլ գլուխ կհանես, ամեն տեղ ցուցանշաններ են։
    - Կողքս որ մեկը լինի, ինձ ապահով կզգամ։
    Իր նստատեղերը երկու թռիչքի ժամանակ էլ վերջերում էին, մերը՝ առջևում։ Որոշեցինք, որ դուրս գալիս ամեն անգամ իրեն կսպասենք։ Եվ ինչպես հիմա, էնպես էլ Վիեննայում միասին կանցնենք անձնագրային ու անվտանգության ստուգման մասերով՝ գնալով դեպի գեյթը, Մյունխենում էլ միասին կստանանք ուղեբեռը և կգնանք մինչև էն տեղը, որտեղ իր քույրն իրեն է սպասելու։
    Մայրը, որ ահագին տարիքով կին էր, մի քիչ խիստ տոնով, մի քիչ էլ հուզմունքով ցուցմունք տվեց, որ իր էրեխուն անվնաս տեղ հասցնեմ, կարծես ես ինքս էի ինքնաթիռները քշելու։ Դրանից հետո բոլոր եղբայրները (քանի՞սն էին) և մյուսները շարունակեցին մաղթանքները՝ հրաժեշտ տալով իրենց Սիրանուշին, որը Աստծո կամքով ու բարով-խերով գնալու էր հասնել Մյունխենում ապրող իր քրոջը։
    Էդպիսի տոհմական արարողակարգից հետո վերջապես անցանք անձնագրային բաժանմունք և հետևից եկող ձայները քիչ-քիչ խլացան։
    Սիրանուշը գնում էր լեզվի դպրոցում գերմաներեն սովորելու։ Զգուշացրեցի, որ կարող է անձնագրային ստուգման ժամանակ մի երկու անկապ հարց տան, շատ լուրջ չտանի, հանգիստ պատասխանի։ Ինձ որ էդպես էին արել, երբ առաջին անգամ Մյունխեն էի գնում։
    Ձեռքին կապույտ ցելոֆանով, թե սկոչով պինդ փաթաթած մեծոտ պայուսակ էր, որը չափազանց խոշոր էր թվում՝ էդպիսի փոքրամարմին կնոջ համար, ու հա առաջարկում էի բռնել իր պայուսակը։ Բայց հրաժարվում էր ու ճկռելով քարշ տալիս իր բեռը։
    Ինքնաթիռից բացի, ամբողջ ճանապարհին միասին էինք, խոսում էինք դեսից-դենից, ինքն էլ հա շնորհակալություն էր հայտնում, որ կողքին ենք․
    - Էնքան լավ զգացում ա, որ մենակ չես ու ինքնաթիռից դուրս գալիս մեկը քեզ սպասում ա։
    Առաջին թռիչքի ժամանակ իսկապես հաջողացրել էր քնել։ Երանի իրեն․ ես էդպես էլ չսովորեցի ինքնաթիռում քնել։
    Երբ արդեն Մյունխենում ուղեբեռն էինք ստանում, Սոնյան հարցրեց․
    - Սիրանուշը հիմա քո ընկե՞րն ա, մամա։ Կարո՞ղ ենք իրեն մեր տուն տանել, որ մեզ մոտ ապրի։
    - Ինքը երևի կուզենա իր քույրիկի հետ ապրել, բայց մի օր դեռ նորից կարող ենք հանդիպել։
    Ամենահավես պահն էն էր, երբ հանդիպեց քրոջը, էդ ոնց էր ուրախացել ու հուզվել։ Մեկ էլ քրոջ մոտից պոկվեց, վազեց դեպի մեզ ու թռավ ընկավ վիզս՝ թուշիկս պաչպչելով․ թե որ մի քանի ժամվա ծանոթն էր ինձ կյանքում էդպես պաչպչել

    Որ մտածում ես, իրականում բան չես արել՝ դու քո ճամփով գնացել ես, բայց մարդ ինչ լավ էր զգացել, որ իր առաջին թռիչքի ժամանակ (էն էլ դեպի լրիվ նոր, անծանոթ կյանք տանող) մեկը կողքին էր եղել։

  10. Գրառմանը 17 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adam (25.08.2019), Alphaone (31.10.2019), John (01.09.2019), Peace (30.08.2019), Progart (26.08.2019), Sambitbaba (26.08.2019), StrangeLittleGirl (01.09.2019), Tiger29 (26.08.2019), unknown (05.11.2019), Varzor (26.08.2019), Արշակ (30.08.2019), Յոհաննես (25.08.2019), Նաիրուհի (31.08.2019), Ներսես_AM (26.08.2019), Ուլուանա (29.08.2019), Վիշապ (31.10.2019), Տրիբուն (26.08.2019)

  11. #773
    Պատվավոր անդամ Ներսես_AM-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    25.06.2006
    Գրառումներ
    4,303
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    5 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Գնացել էի Հայաստան (կարելի է ասել՝ մի քանի ժամով)՝ մի ամիս էնտեղ մնացած աղջկաս հետ բերելու։ Վերադարձին կանգնած էինք օդանավակայանում՝ դեպի Վիեննա թռիչքի բաժնեմասում, և արդեն ուղեբեռն էինք հանձնում, երբ մեզ մոտեցան երկու միջին տարիքի տղամարդ, թե բա․
    - Մյունխե՞ն եք թռչում։
    - Հա,- պատասխանեցի ես՝ միտք անելով, թե որտեղից իմացան։
    Ինձ հետ հակառակ ուղղությամբ էր մեկ ամիս առաջ։ Մի միջին տարիքի կին մոտեցավ, հավանաբար, որ հայերեն ենք խոսում։
    – Երևա՞ն եք թռչում։
    – Հա,– մտածեցի ինչ որ բան են ուզում ուղարկեն‎։
    – Վա՜յ, ինչ լա՜վ ա։ Մայրս էլ ա գնում, որ խնդրեմ իրեն կօգնեք Թիֆլիսում ինքնաթիռը փոխելուց, որ չկորի, չուշանա։ Արանքը շատ կարճ է։
    Դե իհարկե ինչ խնդիր կա։ Մենք գնում ենք, ինքն էլ մեզ հետ կգա։ Տատիկն արդեն հանձնել էր ճամպրուկը, ու անցել էր անվտանգություն։ Էս կինը մեզ հազար անգամ շնորհակալություն ասեց։ Զանգեց տատիկին ասեց որ մենք կգանք իրեն կգտնենք ու կուղեկցենք։ Վերջը գնացինք գտանք մեր տատիկին, լրիվ «божий одуванчик»
    Վերջը մեր թռիչքն ահագին ուշացավ, երկու թռիչքների արանքում էլ ընդամենը մեկ ժամ տասնհինգ րոպե էր։ Թիֆլիսիում իջանք ու արդեն հույս չունեինք, որ Երևանի ինքնաթիռին կհասնենք։ Իհարկե ոչ մեկի մտքով իրենցից չանցավ որ գոնե գան ցույց տան ուր պիտի գնանք։ Աշխատողներից մեկն օրինակ առաջարկում էր անձնագրային ստուգումն անցնել հետո փնտրել մեր ինքնաթիռը Բարձրախոսներով էլ հայտարարում են, որ Երևան թռնողները արագ մոտենան ինքնաթիռին։ Վերջը հասանք Երևանի ինքնաթիռին, բոլորը՝ անձնակազմից սկսած ուղևորներով վերջացրած դուդուկ դեմքերով մեզ են նայում, իբր ձեր պատճառով մեզ ուշացնում են, կարծես մենք էինք մեղավոր, որ իրենց ինքաթիռն ուշացել էր։
    Հասանք Երևան, մեր ուղեբեռը ի ուրախություն մեզ հասցրել էին տեղափոխել հավանաբար որովհետև նախավերջինն էինք հանձնել ու ամենավերջում էր մտել ինքնաթիռ։ Իսկ տատիկինը չկար ու չկար։ Տենց գնացինք տատիկին էլ օգնեցի որ կորած ուղեբեռի տեղում հայտը լրացնի‎։ Ինքն էլ վատ ա զգում ասում ա, էլ մի սպասեք ինձ, գնացեք դուք, էսքան էլ որ օգնեցիք շատ շնորհակալ եմ։ Բայց դե էշը կերել էին հո պոչըից չէինք խռովելու։ Տատիկը անընդհատ շնորհակալություն էր ասում ու նեղվում որ էդքան մեզ նեղություն տվեց։ Չնայած ոնց Այվին ասեց, ինչ նեղություն մենք գնում ենք մեր ճամփով, ինքն էլ մեր հետ գալիս է։ Էդպես դուրս եկանք, տատիկին կարծես թե մի հինգ հոգի էին եկել դիմավորելու։ Գրկախառնվում են, Էս տատիկը փորձում է ցույց տալ մեր կողմը «էս երեխեքը ինձ բերին հասցրեցին»‎։ Իսկ նրան դիմավորող տղամարդիկ տատիկին ուղղորդեցին դեպի ե‎լքը։ Տատիկը հա պտտվում հետ էր նայում։ Իսկ դիմավորողներին երևի պալոժ չէր մոտենալ շնորհակալություն ասելը։
    Վերջին խմբագրող՝ Ներսես_AM: 26.08.2019, 11:28:

  12. Գրառմանը 11 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (26.08.2019), Jarre (08.06.2020), Peace (30.08.2019), Sambitbaba (13.05.2020), StrangeLittleGirl (01.09.2019), unknown (05.11.2019), Varzor (26.08.2019), Արշակ (30.08.2019), Յոհաննես (26.08.2019), Նաիրուհի (31.08.2019), Վիշապ (31.10.2019)

  13. #774
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Սառցադաշտի նախասրահում նստած չմուշկներս եմ կապում, դիմացի նստարանին էլ երկու խոր բիձուկ արդեն պատրաստվում են գնալ սառույցի վրա։ Էն կարգի խոր, որ մեկը հազիվ ա քայլում, բայց սառցի վրա սահելը մոտը լավ ա ստացվում լրիվ էն ռուսական անեկդոտ կա է, որ ծեր տատին ջահել բժիշկին ասում ա՝ ջանս, ինձ կուստոթերապիայի ուղարկի, էս բժիշկն էլ թե բա՝ այ տատի, խելքդ գցե՞լս ես լրիվ, հազիվ ես ոտի վրա կանգնում, էն էլ՝ հա բայց հո պառկել դեռ կարողանում եմ ․․․ հա ուրեմն էս հազիվ քայլող բիձուկը մյուսին հարցնում ա․
    ― Թափված տերևների վիճակը ո՞նց ա բակումդ։
    ― Ոռի, ո՞նց պիտի լինի, - հետն էլ նայում ա վրես, ու երկուսս էլ քանդվում ենք ծիծաղից։
    Մյուս բիձուկն էլ մեր հետ ժպտալով շարունակում ա․
    ― Հա, իմ մոտ էլ․ ամեն մի անկյուն ու պուճաղ չոր ու թաց տերևներ են թափված։ Երբեք ժամանակ չի լինում փոցխելու, հա տեղը ուրիշ մի ավելի կարևոր բան ա լինում անելու։
    ― Բա դրա համար էլ ստեղ ենք, շե՛ֆ, ― ասում ա մյուսը, ու խորամանկ ժպիտով գնում սառույցի վրա՝ իր փայ թերապիայի հետքերով։

  14. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (31.10.2019), CactuSoul (15.11.2019), ivy (01.11.2019), Sambitbaba (01.12.2019), Varzor (04.11.2019), Աթեիստ (01.11.2019), Ուլուանա (01.11.2019), Վիշապ (31.10.2019)

  15. #775
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    — Գիտե՞ք՝ ե՞րբ մարդկությունը երկիր մոլորակի կլորության առաջին անժխտելի ապացույցը ունեցավ։
    — Ըըըը, ՞՞՞՞, եսի՞մ։
    — Մի դասախոս ունեի, ի դեպ բավականին տափակ անձնավորություն էր, ով ասում էր, թե առաջին ապացույցը ստացանք Յուրի Գագարինի թռիչքի ժամանակ, երբ մարդն իր աչքով տեսավ կլոր մոլորակը։ Բայց դե սա էլ է հիմարություն. առաջին անհերքելի ապացույցը ստացանք մոլորակի ամբողջական շրջանավարկման փաստով՝ Մագելանի արշավագնացությամբ։
    — Ուուու... գիտե՞ս ով է իմ ամենասիրած աշխարհագնացը։
    — Ո՞վ։
    —Ամերիգո Վեսպուչին...
    — ՞՞՞՞
    — Որտև իրա անունը դպրոցի վրա էր։
    — ?! Իրա անունը ամբողջ անիծյալ մայրցամաքի վրա է...
    Վերջին խմբագրող՝ Ծլնգ: 13.11.2019, 19:54:

  16. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (29.11.2019), Varzor (13.11.2019), Բարեկամ (15.11.2019)

  17. #776
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Քրիստինան

    Քրիստինան անիմացիոն ֆիլմի կերպար էր հիշեցնում, ու փորձում էի տեղը բերել, թե ում։ Ոսկրոտ մարմնի վրա՝ խիստ կոնտրաստային կլորիկություններ, անհավանական մեծ աչքեր ու դեմքի գունատությունն ընդգծող մուգ մեյքափ, իսկ պատկերն ամբողջացնում էին տարօրինակ սևությամբ մազերը, որոնք բնականից հավանաբար ուրիշ գույնի էին։
    Ընկերն իր IT-ական աշխատանքից էր ոգևորված պատմում, Քրիստինան էլ լուռ անտարբերությամբ կողքը նստած ինչ-որ բան էր ուտում՝ առանց որևէ մեկիս նայելու։ Իսկ ես աչքս չէի կարողանում կտրել իրենից․ էնքան հետաքրքիր կերպար էր թվում։

    Տեսնելով, որ եթե էսպես շարունակվի, նա էդպես էլ ոչ մի բառ չի փոխանակի հետներս, որոշեցի մի քիչ խոսեցնել․
    — Դու էլ ես IT-ո՞ւմ,— հարցրեցի։
    — Չէ,— պատասխանեց բացահայտ ձանձրույթով,— ես թաղման բյուրոյում եմ։
    Մաքսը, որն էդ պահին կողքներս էր, միանգամից վրա բերեց․
    — Ծաղկող գործ է, կարևորը գործակալության համար ճիշտ թաղամաս ընտրել, որտեղ հիսունն անց մարդիկ մեծամասնություն են կազմում։
    — Անպայման չի,— ասաց Քրիստինան,— լավն էն է, որ բոլորն էլ մեռնում են՝ ահել, թե ջահել, պատվերների պակասություն չկա։
    Ու էդ պահին տեղը բերեցի, թե ում էի իրեն նմանեցնում՝ corpse bride-ին․ դեռ երբևէ չէի տեսել որևէ մեկին, ով արտաքնապես էդքան հստակորեն պատկերեր իր գործի բնույթը (ու կլինետների՞ն)։

    Մաքսը մանրից հեռացավ մեր կողքից։
    Իսկ իմ հետաքրքրությունը գնալով աճում էր։ Սկսեցի վրա-վրա հարցեր տալ․ առաջին անգամ էի հանդիպում թաղման բյուրոյի աշխատակցի՝ էն էլ էդքան հետաքրքիր կերպարի մեջ, ու ուզում էի ամեն ինչ իմանալ իր աշխատանքի մասին։
    Երևի նկատելով անկեղծ հետաքրքրությունս՝ սկսեց ահագին մանրամասն պատմել իր գործից։ Պարզվեց՝ հերթափոխով են աշխատում՝ ներառյալ գիշերային ժամերն ու շաբաթավարտը:
    — Չես իմանա՝ ով երբ կորոշի մահանալ, պիտի միշտ տեղում լինես։ Ամենաառատ սեզոնը սովորաբար նոյեմբեր-դեկտեմբեր ամիսներն են, մեկ էլ՝ գարնան սկիզբը։
    — Իրականում կարգին ծանրաբեռնված գրաֆիկով աշխատանք է,— ավելացրեց Քրիստինայի ընկերը, որը հիացմունքով ու մի տեսակ հպարտությամբ էր նայում ընկերուհուն, մինչ նա պատմում էր իր գործի մասին։

    Պատմեց, որ իրենք կազմակերպում են թաղման հետ կապված ամբողջ արարողությունը՝ սկզբից մինչև վերջ․ երբեմն մահացածի հարազատներն առաջինն իրենց են զանգում՝ նույնիսկ մինչև բժիշկ կանչելը։
    — Ես իհարկե բժիշկ չեմ, բայց դիակի աչքերը փակել կարող եմ, մինչև բժիշկը տեղ հասնի ու մահը պաշտոնապես արձանագրի։ Հետո սկսվում է թաղման հետ կապված պատրաստությունը, որը ցավոք արդեն կենդանի մնացածների հետ պիտի կազմակերպես, իրենք էլ՝ չգիտես ոնց իրենց կպահեն։ Մարդ կա՝ ձայն չի հանում, լուռ նստած է, ինչ խոսես՝ ռեակցիա չկա, մարդ կա՝ լացուկոծի մեջ է, մեզ էլ արգելված է լացել հետները, բայց դա ինձ համար ամենևին էլ դժվար չի։ Իսկ ամենատարածված սցենարը իրար ուտող հարազատներն են․ դե սովորաբար ոնց որ լինում է ընտանիքներում, ու էդ բոլոր կրքերը՝ աչքիդ առաջ, որովհետև մի քանի օր հետներն ես ու ինչի ասես ականատես չես լինում։ Կան նաև բացառիկ պահանջներով մարդիկ, որ օրինակ ուզում են՝ դագաղը անպայման բավականաչափ փափուկ լինի, ու սկսում են հերթով բոլոր դագաղների մեջ պառկել՝ մինչև գտնում են ամենափափուկը, որը հարմար կլինի դիակին։

    Էդ ամենը էնպիսի անտարբեր հանգստությամբ էր պատմում՝ կողքից էլ մի բան ծամելով, որ մտածում էի՝ երևի արդեն էնքան է պատմել, զահլեն գնացել է, ու դե հետն էլ իր սովորական առօրյան է, որի մեջ ինքը հավանաբար ոչ մի առանձնահատուկ բան չի տեսնում։ Իսկ ես ականջներս սրած լսում էի ու հա նոր հարցեր տալիս։
    Վերջը սեղանի ամբողջ ուտելիքը սպառվեց, պատմություններն էլ կամաց մոտեցան ավարտին։
    Բայց իմ նեկրոֆիլ պահանջներին լիովին հագուրդ տալ էդպես էլ չստացվեց․ ոչ Քրիստինայից կշտացա, ոչ էլ իր պատմություններից։ Արդեն մի քանի ամիս է անցել, իսկ ես դեռ հույսով սպասում եմ, որ նորից ենք հանդիպելու, ինքն էլ նույն սառնությամբ շարունակելու է պատմել մեռելների և նրանց կենդանի հարազատների մասին, որոնց հետ ցավոք ստիպված է ավելի շատ աշխատել, քան մեռածների հետ։
    Վերջին խմբագրող՝ Աթեիստ: 02.12.2019, 00:36:

  18. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (02.12.2019), boooooooom (01.12.2019), CactuSoul (03.12.2019), John (02.12.2019), LisBeth (01.12.2019), Աթեիստ (01.12.2019), Հայկօ (01.12.2019), Նաիրուհի (05.12.2019), Ներսես_AM (02.12.2019), Ուլուանա (02.12.2019)

  19. #777
    Պատվավոր անդամ
    LisBeth-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.11.2012
    Գրառումներ
    2,446
    Mentioned
    22 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մի հատ սենց ծանոթուհի ես էլ ունեի, ինքը պաթանատոմ էր, էդ ոնց որ էն բեթար տեսակն ա։ Ու իրա մասին դժվար էր ասել, ո՞րն ա եղել սկզբում, մասնագիտության ընտրությունը, թե սառնասրտությունը։ Ամեն ուրբաթ փաբում էր, գունատ, նիհար, անտարբեր ու անէմոցիա դեմքով։ Բայց ամեն ինչ փոխվում էր, երբ խմում էր ու սեղաններին ինքնամոռաց պարում: Ժպտում էր․․․ տենց, էն ժպիտներից, մի երգի տևողությամբ։
    SWTS

  20. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (02.12.2019), boooooooom (01.12.2019), CactuSoul (03.12.2019), ivy (01.12.2019), Varzor (01.12.2019), Աթեիստ (01.12.2019)

  21. #778
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

  22. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (02.12.2019), Varzor (03.12.2019)

  23. #779
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեք տատիկներն ու իշաոտնուկի զրույցները

    Մեր պստիկ շենքի երեք տատիկները նստում էին բակի երկար իշաոտնուկին ու ժամերով խոսում աշխարհի նիստուկացից։

    Շուշիկը պատմելու վապետ էր։ Գրել-կարդալ չգիտեր ու գիտելիքների ծով չէր, բայց դրա փոխարեն մի էնպիսի՜ գունավոր երևակայություն ուներ, որ էլ չասած։ Կրթության պակասից մնացած խոշոր անցքերն իր մոտ փակված էին միստիկ կարկատաններով, ու ինչքան էլ անիրական թվային իր պատմածները, միևնույն է, բերանդ բաց լսում էիր։ Պատմելիս տրվում էր բոլոր դետալներին, կերպարներին ու նրանց երկխոսությունների տոնայնությանը։
    Հաճախ էր պատմում իր դաղեթեցի տատիկից, թե ոնց էին միասին անտառ գնում՝ տանձ ու զկեռ հավաքելու, և թե ինչ արկածների էին հանդիպում ճանապարհին։
    Խոսքի մեջ տարբեր բարբառներ էին խառնված․ իր աշխարհն էլ տեղավորված էր Դաղեթի անտառների, Թիֆլիսի հայկական թաղերի ու Երևանի «նոր քաղաքակրթության» սահմաններում։
    Էս մի տատիկի մասին դեռ շատ երկար կարող եմ գրել, որովհետև իմն էր, ու լավ գիտեի իրեն, բայց էստեղ կընդհատեմ իր մասին պատմությունս ու կանցնեմ մյուսին։

    Մարգոն բարձրախոսն էր, գոռգոռանը, հայհոյողն ու հռհռացողը։ Հայերեն բավականին ուշ էր սովորել, ու էդպես էլ օտար լեզու էր մնացել իր համար։ Բայերի ժամանակաձևերն ու դեմքերը հաճախ խառնում էր, բայց մեր ականջը սովորել էր իր խոսքին, ու ասածներն էլ լրիվ հասկանում էինք, չնայած երբեմն շատ զվարճալի էին թվում քերականական սխալները․ երբևէ «սխալ հայերեն» լսած չկայինք։
    Խոսքը զարդարելու համար հաճախ ռուսերեն ասացվածքներ կամ հայհոյանքներ էր ներս գցում։ Հայերեն էլ էր հայհոյում, բայց բոլորն ուրախ էին, եթե բանը դրան չէր հասնում։
    Մի ահռելի չափսերի կին էր, բայց անսպասելիորեն արագաշարժ ու ճկուն։ Իշաոտնուկին նստելիս՝ կեսը գրավում էր, կողքն էլ միշտ ջուր էր դնում մածնի շշով, որը մենք ժամանակ առ ժամանակ նորից էինք լցնում իր համար, որովհետև անընդհատ ծառավ էր։

    Կիման մեջների կրթվածն էր․ գրքեր ու թերթեր էր կարդում, քաղաքական լուրերին հետևում։ Հետն էլ աշխարհ տեսածն էր․ ժամանակին ահագին ճամփորդել էր սովետական երկրներով, ասում են՝ նույնիսկ առանց ամուսնու ուղեկցությամբ։
    Երբեմն սուրճի հետ սիգարետ էր փստացնում ու ջահել աղջիկներին խորհուրդ տալիս՝ տղամարդ ընտրելու հարցում։ Ընտրության պարամետրերի իր ցուցակում «բոյով-բուսաթով-ջանով-ջանդակով»-ն առաջին տեղում էր, հետո գալիս էին մնացած արժանիքները։ Տղամարդկանց մասին խոսելիս՝ հաճախ խորամանկ ժպտում էր, ու դժվար էր հասկանալ՝ լուրջ է ասում, թե չէ․ լավ հումոր ուներ Կիմա տատիկը։
    Իշաոտնուկի զրույցներում նա իր երկու հարևանուհիներից երբեմն կարգին նյարդայնանում էր, ալեկոծվում ու թողնում գնում։ Բայց շատ չանցած՝ նորից դուրս էր գալիս, նստում կողքները ու շարունակում հետները զրից անել, կարծես թե ոչինչ էլ չէր եղել։

    Թե ինչ թեմաներ կարող էին միավորել էդ երեք կանանց, երևի դժվար չի գուշակել։ Կենցաղ ու բամբասանք։
    Թոփ-թենի մեջ մտնող թեմաներից էին «հիմիկվա հարսները», «եփել-թափել, ճաշ-մաշ», «շուկա ու գներ», «բա առաջ սե՞նց էր, հեյ գիդի ժամանակներ», «բա իմացե՞լ ես»։
    Հատկապես «բա իմացել ես»-ը լրիվ ականջ դնելու զրույցներ էին։
    Շուշիկը բամբասանքի արվեստը հասցնում էր պրոֆեսիոնալիզմի։ Հարուստ խոսքուբառ, վառ երևակայություն, մանամասներ բաց չթողնող սուր աչք։ Մարգոն կողքից շախ էր տալիս թունդ խոսքերով ու բարձր ձայնարկությամբ, Կիման էլ իր գրագետ հիմնավորած կարծիքն էր արտահայտում, որը գնալով լարված տոներ էր հետը բերում, որովհետև նախորդ երկուսի ալիքներին հեչ չէր բռնում։ Ու երբ Կիման թողնում գնում էր, երկուսը կամաց անցնում էին նրա մասին բամբասելուն, մինչև որ նորից հետ էր գալիս՝ վերականգնելով հարևանական դարավոր համերաշխությունը։

    Մենք էլ դեռ երեխա էինք ու խաղում էինք կողքները՝ ժամանակ առ ժամանակ հատուկ կամ պատահաբար լսելով, թե ինչեր են խոսում։
    Էդ զրույցների ժամանակ էր, որ իմացա «Չարենցի եղնիկի» մասին։ Հավանաբար մյուս երեխաներն էլ գիտեին, որովհետև երբ «եղնիկն» անցնում էր փողոցով, բոլորս քար կտրած նրան էինք նայում՝ շունչներս պահած ու առանց որևէ բառ փոխանակելու։
    Էդ կնոջ իրական անունն էդպես էլ չիմացա։ Միայն էն գիտեի, որ իմ տեսած բոլոր կանանցից շատ տարբերվում էր։ Հագուստն ուրիշ էր մեր մամաների հագածից, դեմքի արտահայտությամբ էլ նման չէր «հիմիկվա հարսներին»։
    Ահագին բարձրահասակ էր Չարենցի եղնիկը ու կարճ մազեր ուներ, սլացիկ ոտքերն էլ խիզախորեն ցուցադրում էր կարճ փեշերի տակից։ Հագին միշտ սիրուն կոշիկներ էին ու անթերի կալգոտկաներ (իսկ մեզ սովորեցնում էին, որ հատ գնացած կալգոտկաները կարելի է կարել ու նորից հագնել)։
    Քայլում էր ձիգ և ինքնավստահ ու կողքերն ընդհանրապես չէր նայում։ Հաճախ տեսնում էինք նրան ինչ-որ (կամ նո՞ւյն) տղամարդու ուղեկցությամբ։
    Իշաոտնուկի զրույցներից գիտեի, որ ամուսնացած երբևէ չէր եղել ու վաղ տարիքում «առանց հոր» երեխա էր ունեցել, ինչն ութսունականների հայ իրականության համար երևի մահացու մեղքերի շարքում էր։

    Եղնիկի մասին տատս շշնջալով էր խոսում՝ ինտրիգային տրամադրությունից հետզհետե նեղացող աչքերով։ Ու ես էլ, արդեն առանց թաքցնելու հետաքրքրությունս, նստում էի գետնին՝ հենց իշաոտնուկի մոտ, ու փորձում ոչ մի բառ բաց չթողնել։
    ― Այ ախչի, վեր կաց գեդնիցը, մեջքդ կսառացնես,― նախատում էր տատս։
    Ինձ դեռ փոքր հասակից էին փորձում սովորեցնել, որ «մեջք սառացնելու» պատճառով աղջիկները հետագայում երեխա չեն ունենում։

    Բայց հեքիմային դասերն ու թաղային բժշկությունն արդեն ուրիշ թեմա է, որի մասին գուցե մի ուրիշ անգամ պատմեմ։

  24. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (13.05.2020), John (14.05.2020), Sambitbaba (13.05.2020), Varzor (14.05.2020), Արէա (15.05.2020), Գաղթական (14.05.2020), Ներսես_AM (15.05.2020), Շինարար (13.05.2020), Ուլուանա (15.05.2020)

  25. #780
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    անկապ օրագրում էի մտածում գրել, բայց գրելուց հասկացա, որ ավելի մանրապատումային ա...

    Մի քանի օր առաջ կոլեգաս մի լիստով էլ-նամակ էր ուղարկել՝ «Ինչպիսի՜ հաջողություններ» սաբջըքթով, մեջն էլ մեն-մեկ հղում։ Այդ հղումով գնացի...

    այստեղ մի փոքր կոնտեքստը նկարագրող շեղում անեմ... ԱՄՆ-ում կան կանանց քոլեջ-համալսարաններ, որոնց մեծ մասը պատմականորեն ստեղծվել են եղած համալսարաններում կանանց չընդունելու պատճառով, դրանց մի մասն էլ ժամանակի հետ մեկտեղ դարձել են երկսեռ ընդունելությամբ, բայց մի ահագին մասն էլ շարունակում է մնալ միայն կանանց համար։ Ու ի դեպ սա ԱՄՆ-ում թույլատրվող խտրականության ձև է. կրթական հաստատությունները կարող են լինել միասեռ. իրականում մենակ 1-2 արական համալսարան կա, բայց ասենք մի 20-30 կանանց... չխորանանք սա լավ ա, թե վատ, էս դարում պիտի լինեն, թե չէ, բայց ասեմ, որ ասենք STEM մասնագիտություններով այս կանանց համալսարանները շատ ավելի բարձր տոկոսայնություն ունեն քան երկրի միջինը, տոկոսային ավելի շատ շրջանավարտներ են գնում մագիստրատուրա-ասպիրանտուրա, քան երկրի միջինը ու տենց, այսինքն լուրջ նպաստում են գենդերային բացակի նվազմանը։ Սրանց հետ մեկտեղ, ԱՄՆ-ում կան այսպեց կոչված Historically Black Colleges and Universities (HBCUs), որոնք ստեղծվել են օրենսդրական սեգրեգացիայի պայմաններում սևերին բարձրագույն կրթության հնարավորության համար։ Սրանց մեծ մասը ԱՄՆ-ի հարավում են, ու հիմնականում ծառայում են ցածր խավերի սևերին բարձրագույն կրթության ապահովման համար, քանի որ այսօր միջին և բարձր խավի սևերը հնարավորություն ունեն մյուս, մեծամասամբ ավելի լավ ֆինանսավորվող ու բարձր պրեստիժով, համալսարաններ էլ գնալ։ Ու կան նաև մի քանի կանանց HBCU հաստատություններ, որոնք ընդունում են մենակ կանանց՝ հիմնականում սև (ընդունելությունում ռասայական խտրականությունը ԱՄՆ-ում արգելվում է, բայց փաստացի շատ քիչ ոչ-սևեր են այդ հաստատությունները գնում)։

    Հա, ուրեմն էլ-նամակի հղումը... տանում էր մի այսպիսի կանանց պատմականորեն սևերի համալսարանի «ավանդական արական» մասնագիտությամբ շրջանավարտների ցանկի, ովքեր հետագայում Ph.D. են ստացել։ Ու ասեմ, որ նույնիսկ հզոր էլիտար համալսարանների համար այդ ցանկի երկարությունը կլիներ նախանձելի։ Ու այդ հաստատության մասին գիտեի, իրենց կոնկրետ այդ հաջողության մասին էլ գիտեի, այդ հաջողության շարունակողներից մի քանիսին էլ եմ անձնապես հանդիպել (այդ գերազանցության համակարգի սկիզբը մի 100 տարի առաջ ա դրվել, բայց այդքան ժամանակ պահվել ու շարունակվել ա)... բայց այդ ցանկով սկսեցի գնալ, ու մի պահ հասկացա, որ փորձում եմ այդ ցանկի կանանց վրա մտովի մասնագիտական կեղտ բռնած լինել (ահ, էս մեկը Ph.D.-ից հետո բան չի արել, էն մեկը ստից համալսարանում ա Ph.D. ստացել, էն մյուսը մասնագիտության հետ համարյա կապ չունեցող ոլորտ ա տեղափոխվել ու տենց)։ Հիմա չգիտեմ, իսկապես փորձում էի կեղտ բռնած լինել, թե մասնագիտության մերիթոկրատիկ բնազդ ա, ու այդպես կանեի մեկ այլ ցանկի մասնագետների նկատմամբ էլ, բայց միգուցե նաև նրանից ա, որ Հայաստանում մեծանալսովորելուս իրականության մեջ այդ մասնագիտության կանանց մենակ ծաղրում էին՝ ամուսնության համար դիպլոմ ա ստանում, բան... բայց փաստը մնում ա փաստ, որ սև կանանց անուններով ու նկարներով մի երկար մասնագիտական ցանկը դիտելիս մոտս բնազդ էր առաջ եկել իմ ներքին առավելության զգացողությունս այդ ցանկում ընդգրկվածների նկատմամբ վավերացնելու... ու ցավալի էր նաև այն, որ այդ ցանկում ընդգրկված մի երկուսի հետ անձնական ծանոթություն-հարաբերություններ էլ ունեմ ու համարում եմ փայլուն մասնագետներ...

  26. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Jarre (08.06.2020), Varzor (09.06.2020), Աթեիստ (08.06.2020), Բարեկամ (09.06.2020), Նաիրուհի (09.06.2020), Ուլուանա (11.06.2020)

Էջ 52 55-ից ԱռաջինԱռաջին ... 2424849505152535455 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •