Լուսաբացից առաջ մետրո եմ մտնում: Ամենահետաքրքիրը, ինչ կարող եմ տեսնել, լեհ բանվորներն են, որոնք հոգնած դեմքով նստած են վագոնում, ու ոչ քնած են, ոչ ուզում են զարթուն լինել: Գնում են պատ ներկելու, տանիք շարելու, հատակ փոխելու, ամեն մեկն՝ իր օրվա վաստակին: Նրանց հագուստի վրա սպիտակ բծեր կան, որոնք շատ սազում են փոքր տանկեր հիշեցնող կոշիկներին: Ամեն վագոնում երեք-չորս էդպիսի աշխատավորներ են նստած, ու էլ մարդ չկա: Մեկ էլ ես եմ:
Աչքերս փակ են: Մտածում եմ՝ հանեմ գիրքս, թե չհանեմ: Չհանելն էս պահին իմաստուն որոշում է:
-Էս քո բնական մազերն ե՞ն:
Աչքերս բացում եմ, դիմացս մի աղջիկ է նստած: Տեսքից երևում է, որ գիշերը հեչ բարի չի եղել: Ինձ է նայում:
-Թե՞ ինչ-որ բան ես անում:
Հարցերի հարցը առավոտվա հինգ անց կես:
-Ոնց կան, էդպես էլ թողնում եմ,-պատասխանում եմ:
Ձեռքը տանում է իր կարմրավուն հարթ մազերին, որոնք ինձ շատ սիրուն են թվում:
-Ես Նադինն եմ,-ասում է:
Ու բացում է կողքի մեծ պայուսակը, որի կտորները տեղ-տեղ մաշված են ու գունաթափ: Մեջն ինչ-որ բան է քչփորում:
-Բարև, Նադին, ո՞ւր ես գնում:
-Դեռ չեմ որոշել:
Մի պահ կտրվում է պայուսակից, կնետրոնանում վրաս.
-Կարող ե՞մ քեզ հետ գալ:
Շուրջս լեհ բանվորներ են՝ զրոյացած հայացքները հենած անտեսանելի պատերին:
-Էդքան էլ լավ միտք չի:
Նադինը գտնում հանում է իր փնտրած կանաչ լաքը: Ու սկսում քսել մինչ էդ մանուշակագույն ներկած եղունգներին: Մեկ քսում է, մեկ փչում: Մեկ փչում է, մեկ քսում: Հետո փակում է լաքը, ու երկու ձեռքը ամբողջ ուժով թափահարում: Արդեն չորացան հաստատ:
-Նվեր ունեմ քեզ համար,-ասում է ինձ:
-Հա՞:
Կա չկա, սա առավոտվա փերի է՝ ոչ մանկական գրքից փախած:
-Հա:
Ձեռքը մտցնում է պայուսակի մեջ ու ստվարաթղթե տոպրակ հանում, ռուսների ասած՝ կուլյոկ: Վերևից թուղթը ներս է ծալված, ու կոնի բերանը փակված է:
-Քոնն է,-ասում է,-կարող ես ինքդ որոշել, թե մեջն ինչ լինի:
Հասնում ենք կայարան, նայում եմ դուրս, իմին դեռ հինգ կանգառ կա:
-Ի՞նչ կուզես մեջը լինի: Շոկոլա՞դ:
-Չէ, շոկոլադ չեմ ուզում:
-Բա ի՞նչ: Գունավոր քարեր կուզե՞ս:
-Չէ:
-Շագանակնե՞ր:
-Չէ:
-Կտրտած մատնե՞ր:
-Թող խուրմա լինի մեջը: Բայց չորացած չէ, թարմ:
-Էն որ ծախում են Մարիենպլացո՞ւմ: Ամեն մեկը՝ մի ձվի չափ:
-Հա, հենց դրանցից:
Նադինը ժպտում է:
Նորից կայարան: Դռները բացվում են ու ճոճվելով ներս է մտնում մի ծեր գերմանացի, որից անտանելի հոտ է փչում: Հին վերարկուի տակ խունացած սվիտերն է, որի վրա գրված է՝ "Die tote Pferde rennen nicht" («Մեռած ձիերը չեն վազում»): Ձեռքին գարեջրի շիշ է, որը աջ ու ձախ թափահարելով՝ գալիս է իմ կողմը: Կանգնում է, վրաս չռում աչքերը, ու ինձ թվում է՝ հիմա ձեռքի շիշը գլխիս է ջարդելու: Բայց մի վայրկյան անց նրա բերանը երջանկությամբ բացվում է՝ ի ցույց դնելով ահագին զոհեր տեսած ատամնաշարը: Ու բացականչում է.
-Սալամալեյկո՜ւմ:
Քո օրն էլ բարի լինի: Ինձ բարևելուց հետո օրորվելով անցնում է կողքովս ու գնում վագոնի վերջը:
Նայում եմ դիմացիս նստարանին: Նադինը չկա: Նրա տեղում նվերն է դրված: Վերցնում եմ, դնում գոգիս: Դեռ չեմ բացում, ուզում եմ երկարաձգել հաճույքը: Մի կանգառ է մնացել, որ իջնեմ: Մատներով կամաց հետ եմ տանում տոպրակի վերևում ճմրթված թուղթը: Ձեռքս ներս եմ մտցնում:
Խուրմա չկա: Շրջում եմ միջի պարունակությունը: Գունավոր լաքերի կիսադատարկ, չորացած սրվակներ, արհեստական եղունգներ, մազակալներ, պլաստամսե զարդեր: Մի հատ էլ թելի վրա հավաքած ապարանջան՝ սրտերի մեջ «Յոնաս» անունը:
Գնացքը կանգնում է: Իմ կայարանն է:
Մեջբերել
Էջանիշներ