Հա, ու մեկ էլ՝ մեկնումեկդ Սասի հեծանիվն առեք էլի :միմի
Հա, ու մեկ էլ՝ մեկնումեկդ Սասի հեծանիվն առեք էլի :միմի
StrangeLittleGirl (02.10.2013)
Ինչքան ա՞ ասում…Գալաթեա-ի խոսքերից
…թանկ ա…
Մինչև էդ պետք ա սովորացնել, որ անքաղաքավարի ա, երբ երկու հոգով նույն ուղղությամբ եք գնում, մեկը նստում ա հեծանիվ, մյուսը մենակով քայլում ա:
Հոլանդիայում, երբ դեռ քշել չգիտեի, դուք պիտի տեսնեիք, թե դասընկերներս ինչ կիլոմետրեր էին կտրում հետս, ինչ ա թե ինձ մենակով ոտքի վրա չթողնեին
Դե հիմնականում տենց էլ անում ենք, Բյուր: Շատ հազվադեպ ա սենց լինում, որ մենակ բարձրանամ: Համ էլ ինչքան կարա էդ հեգ երիտասարդն իմ պատճառով տուժի, ինչ ա թե ես հեծանիվ քշել չգիտեմ ու ոչ էլ ուզում եմ սովորեմ 100 տարիՄինչև էդ պետք ա սովորացնել, որ անքաղաքավարի ա, երբ երկու հոգով նույն ուղղությամբ եք գնում, մեկը նստում ա հեծանիվ, մյուսը մենակով քայլում ա:
Հոլանդիայում, երբ դեռ քշել չգիտեի, դուք պիտի տեսնեիք, թե դասընկերներս ինչ կիլոմետրեր էին կտրում հետս, ինչ ա թե ինձ մենակով ոտքի վրա չթողնեին
Ես ինքս չէի ուզում, որ ամբողջ Բաղրամյանով մեկ հեծանիվը գրկած ման տա, եսիմ... էլ իմաստը ո՞րն ա հեծանիվով դուրս գալու, եթե հետդ պիտի գլորես:
Ինձ իրականում չի դզում էն, որ քաղաքումդ մենակ ոտքով քայլելու իրավունք չունես, որտև ինչ-որ աննասուն կարող ա հանկարծ որոշի իրան տենց պահել:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 02.10.2013, 02:57:
Jarre (02.10.2013), Mephistopheles (02.10.2013), StrangeLittleGirl (02.10.2013), Նաիրուհի (03.10.2013)
Բյուր, կապ չունի… մարդը իրա քաղաքում, էն էլ նենց պուճուր ոնց որ Երևանն ա, պրի կարեղանա հանգիստ որ ժամին ուզում ա, ուր ուզում ա գնա…Մինչև էդ պետք ա սովորացնել, որ անքաղաքավարի ա, երբ երկու հոգով նույն ուղղությամբ եք գնում, մեկը նստում ա հեծանիվ, մյուսը մենակով քայլում ա:
Հոլանդիայում, երբ դեռ քշել չգիտեի, դուք պիտի տեսնեիք, թե դասընկերներս ինչ կիլոմետրեր էին կտրում հետս, ինչ ա թե ինձ մենակով ոտքի վրա չթողնեին
Գալաթեա (02.10.2013)
Առաջին կուրսում էքատրաօրդինար կուրսեցի ունեինք, հետո տեղափոխեց դիվանագիտական: Եթե դիվանագետ լինի ու պետական խնդիրըները լուծի նույն մեթոդներով, ինչ՝ անձնական, պատրաստվենք պատերազմի...
Իրիկունը քայլում է, ինչ-որ մեկը հետևից դանդաղ վարում է մեքենան՝ բարձր երաժշտություն, քրքջոց մեքենայի միջից: Ուշադրություն չի դարձնում, մեքենայից իջնում են երկու կիսահարբած նեանդերտալացիներ, ճանապարհը փակում: Շրջանցում է, էլի շարունակում ճանապարհը: Էլի են հետապնդում, վերցնում է ճանապարհին պատհած առաջին բավական խոշոր քարը՝ թրխկ-շրխկ, մեքենայի դիմապակին էլ չկա: Սրանք կատաղած վազում են դուրս, ընթացքում հայտնվում է երկրորդ քարը՝
- Հիմա որոշեք թե որ մեկիդ գլուխն եմ առաջինը ջարդում:
Մի պահ վարանում են, հետո նստում մեքենան, հեռանում:
Դրանից հետո երևի մի քանի շաբաթ էլ ոչ մեկի նման գռեհիկ ձևով չէին հետապնդում:
Բայց դե հետո էլի չտեսների դինաստիան իր գոյության մասին ազդարարեց...
Վերջին խմբագրող՝ Alphaone: 02.10.2013, 03:29:
Ալֆ, չես ամաչու՞մ… էս ի՞նչ կոպիտ տառասխալներով ես գրում… ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ…
Alphaone (02.10.2013)
Մեֆ ու Գալ, համաձայն եմ քաղաքում ցանկացած ժամի քայլելու հետ: Բայց խոսքս «հեծանվորդային չգրված օրենքների» մասին ա, որոնք լավ կլիներ` Երևանում էլ կիրառվեին:Դե հիմնականում տենց էլ անում ենք, Բյուր: Շատ հազվադեպ ա սենց լինում, որ մենակ բարձրանամ: Համ էլ ինչքան կարա էդ հեգ երիտասարդն իմ պատճառով տուժի, ինչ ա թե ես հեծանիվ քշել չգիտեմ ու ոչ էլ ուզում եմ սովորեմ 100 տարի
Ես ինքս չէի ուզում, որ ամբողջ Բաղրամյանով մեկ հեծանիվը գրկած ման տա, եսիմ... էլ իմաստը ո՞րն ա հեծանիվով դուրս գալու, եթե հետդ պիտի գլորես:
Ինձ իրականում չի դզում էն, որ քաղաքումդ մենակ ոտքով քայլելու իրավունք չունես, որտև ինչ-որ աննասուն կարող ա հանկարծ որոշի իրան տենց պահել:
Նայեք, էն օրն էլ ընկերուհուս ու իրա ընկերոջ հետ էի կենտրոնում: Ընկերուհիս հեծանիվ չունի, բայց պիտի երեքով հասնեինք կինո Մոսկվա: Ընկերը բռնեց, թե` մենք քշենք, դու էլ ոտով արի: Արեցինք տենց էլ, բայց հետ գալուց պնդեցի, որ քայլենք:
Jarre (02.10.2013)
Բա անհեծանիվ ի՞նչ գործ ուներ ձեր հետ…
Ես գործի հեծանիվով եմ գնում, քշում եմ մենակ էն ժամանակ որ դաս ունեմ ու դրսում գործ…
դե ինքը հասարակական տրանսպորտից ա օգտվում, մենք էլ հեծանիվներով ենք գնում A կետից B-ն: Ուրիշ հարց, եթե B-ն էնքան հեռու լիներ, որ հասարակական տրանսպորտի կարիք լիներ: Բայց Օպերայից կինո Մոսկվա... տասը րոպեի քայլելու բան ա:
Alphaone (03.10.2013)
Մի հատ բարեկամ ունենք, որ երբ տունը վերանորոգում է, երեխեքը միշտ հետը վերջում կռվում են: Ու կռվի պատճառը ի՞նչն է: Ուեմն, էս մարդ, երբ լրիվ գործերը վերջացնում է ու հերթը հասնում է պատերը ներկելուն, շատ բաց գույնի ներկելու մոլուցքով տարված, գույները շատ բաց է սարքում: Ի վերջո, երբ գույնը չորանում է, ավելի շատ մտածում ես, թե սպիտակ գույն է, քան թե ուրիշ մի գույն...
Նույն պատմությունը նորից կրկնվեց: Երեխեքը հետը վիճեցին, թե այ հեր, էդպես լավ չի լինի և այլն, էս մարդ տեղի տվեց ու գույնը սովորականից ավելի մուգ սարքեց:
Բայց ներկը չորանալուց հետո էլի, որ նայում ես, ավելի շատ սպիտակ է թվում:
Երեխեքը կաթված էին ստացել:
Ես էլ իբր մխիթարում եմ.
_Բայց առաջընթաց կա: Էդքան էլ սպիտակ չի: Ոնց որ կրեմվի գույնի է...
Հայաստանում ամեն ինչն ա տեղայնացվում: Համապատասխան դասակարգումներն ու զատորոշումները մնացել են անցած դարում:
Ամեն տեղ նույն setting-ն ա: Ամեն տեղ նույն մարդիկ են:
Ջազ-կլուբ: Երևանում ամենահայտնին համարվող:
Սեղան թիվ մեկ՝ տիպիկ սլավոնական արտաքինով երիտասարդ, հետը՝ երկու տիպիկ սլավոնական արտաքինով աղջիկներ՝ բոյով, նիհար, շիկահեր: Սեղանին՝ լիքը խմիչք, սիգարետ, սիգար ու ջազ-կլուբի, անշուշտ, ամենակարևոր նախապայմանը՝ նարգիլե... Կատարումից հետո ծափ են տալիս, եթե էդ պահին սիգարետը, սիգարը կամ նարգիլեի փողիկը բերաններում չէ:
Սեղան թիվ երկու՝ երեք, անհասկանալի, բայց ոչ հայկական արտաքինով տղամարդ: Սեղանին լիքը խմիչք: Նկարվում են անընդհատ: Վիդեո են անում: Ծխում: Կատարումից հետո ծափ տալիս, եթե ձեռքերը կամերայով զբաղված չեն: Ընդմիջման ժամանակ խնդրում են նկարվել երաժիշտների հետ:
Սեղան թիվ երեք: Երկուսն են, կին ու տղամարդ: Կինը հավանաբար 100 կիլոգրամի սահմաններում, քառակուսի, տղամարդը՝ 90-ոտ, կլորավուն: Հագնված են՝ ինչպես սովետի ժամանակվա իրենք իրենց ունեցածից վախվորած խանութպանները ու իրենց կանայք. ակնհայտ հարուստ, անհամապատասխան կոմպոնենտներով ու այդ տեղին՝ աննկարագրելի խորթ: Նստած են քարացած մարմիններով ու դեմքերով: Երաժշտության ժամանակ ոչ մի մկան չի շարժվում դեմքներին: Միակ գործողությունը՝ դիմացները դրած բանանն ու խնձորն են ուտելն է:
Իսկ բասիստ Կոլյան էդ ընթացքում նվագում ա... նենց, ոնց-որ մենակ Կոլյան կարա նվագի: Դաշնակահարն էլ վատը չի, հարվածայինն էլ:
Երգչուհին, որ սպիտակ վերնաշապիկի վրայից նույն կարմիր պադծյաժկեքից ա շալվարին ամրացրել, ինչ ես ունեմ, լավ ձայնով, բայց դիտմամբ, "ախր խի՞" մակնիշի, շ-ացված-չ-ացված աղավաղված, լեհերեն-անգլերենով երգում ա իմ սիրած բոլոր երգերը:
Ու ես մեկ ա ժպիտը դեմքիս եմ դուրս գալիս հայկականացված, տիպիկ, անդեմ էդ տեղից, որովհետև կարմիր պադծյաժկեքով աղջիկն իմ at least մի սիրած երգն էնքան լավ երգեց... առանց փչացնելու:
Cry me a river...
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 07.10.2013, 13:04:
Alphaone (19.10.2013), CactuSoul (07.10.2013), Chilly (07.10.2013), E-la Via (07.10.2013), Mephistopheles (12.10.2013), murmushka (19.10.2013), Smokie (07.10.2013), StrangeLittleGirl (07.10.2013), Ձայնալար (07.10.2013)
Հինգերորդ դասարան ժամանակներս մեր դպրոց մի նոր հայերենի ուսուցչուհ եկավ: Ջահել էր, ազգանունն էլ Փափազյան: Մեր դասարանին դաս չէր տալիս, բայց չգիտեմ ոնց էր հաջողացրել, մի անգամ մտել էր փոխարինելու, գրանցել էր բոլոր էն աշակերտուհիների անունները, որոնց հայերենն ու գրակը «5» էր (հա, աշակերտուհիներին, որովհետև նման տղաներ ուղղակի չկային): Որոշ ժամանակ անց դասերից հետո ցուցակում հայտնված բոլոր աշակերտուհիներին կանչեց երրորդ հարկում գտնվող մի պստլիկ դասարան ու հայտարարեց, որ դա գրական խմբակ է: Անունն էլ «Վերնատուն» դրեց:
Էդպես շաբաթը մեկ հանդիպում էինք: Ընկեր Փափազյանը մեզ զանազան պատմությունների սկիզբ էր տալիս, մենք շարունակում էինք կամ վերջ էր տալիս, սկիզբ էինք գրում: Սովորեցնում էր նաև պոեզիա գրել. հանգավորման ձևերը, չափ-բան, հայ բանաստեղծներից էլ օրինակներ էր բերում: Մի խոսքով, լավ աշխուժություն էր մտցրել դպրոցում: Չգիտեմ` մյուս գերազանցիկներին որքան էր հետաքրքրում դասերից հետո մեկ լրացուցիչ ժամ մնալը, բայց ես մի այլ կարգի հաճույք էի ստանում: Հետո էդ խմբակը վերածվեց Կոմիտասին նվիրված հանդեսի փորձերի, մի տեսակ անկապացավ:
Չեմ հիշում` քանի տարի անցավ, բայց հանկարծ ընկեր Փափազյանն անհետացավ. ֆիզարձակուրդ էր գնացել: Հետո վերադարձավ, բայց էն հին աշխուժությունը չկար, խմբակն էլ չվերաբացվեց: Էդպես էլ դպրոցն ավարտեցինք առանց գրական խմբակի:
Ինչու՞ Փափազյանին հիշեցի: Երեկ մեր տան մոտերքը Փափազյանին տեսա գրեթե իր բոյի երկու դպրոցական տղաների հետ: Լրիվ նույնն էր մնացել, անգամ սանրվածքը:
Մենք էսպիսի պատմության դասատու ունեինք, որ առանձին խմբակ էր ստեղծել ու պատմության հիման վրա մեր կիսա-քաղաքական, կիսա-սոցիալական միտքն էր զարգացնում, իսկ դասերին ընդհանրապես գրքից արտագրած կամ անգիր արածով չէր գնահատում: Մի տարի մեզ դասավանդեց ու էդ մի տարվա ընթացքում մենք ամբողջ դասարանով սովետական հանրագիտարանները ամեն երեկո կրծում էինք, որ կարողանանք հերթական թեմայի մասին շատ տեղեկություն ստանալ ու հաջորդ օրը ՝ դասի ժամին էդ նյութերը քննարկելով, օրվա թեմայի հետ հնարավոր ու անհնարին զուգահեռներ տանելով բանավեճեր ստեղծել: Բայց, իհարկե, մեր քառակուսի գլխով դասատուներն ու ուսմասվարները չդիմացան դրան, սկսեցին առանձին-առանձին երեխեքի «լակ» գլուխները ինչ-որ անհեթեթություններ լցնել, իբր էդ դասատուն մեր խմբակի հաշվին պետությունից մեծ հոնորարներ է ստանում, մեր գրած մի երկու քնձռոտ ռեֆերատներով միլիոններ է աշխատում և այլն, ու իմ խելոք համադասարանցիներն ու համարդպրոցեցիները սկսեցին չհաճախել արտաժամյա քաղաքացիական կրթության խմբակ, իսկ ուսուցչուհին զզվեց ու թողեց և՛ խմբակը, և՛ դպրոցը:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ