Եղբայրս մի աղջկա էր սիրահարված: Բոլորը գիտեին այդ մասին, բայց աղջկան չէին տեսել: Ի վերջո, աղջկան տեսնելու առաջին պատիվը ինձ վիճակվեց, երբ եղբայրս ինձ ցույց տվեց այդ աղջկա նկարը: Ինքը նկարը ցույց տալուց չասեց, որ էդ աղջիկն է: Դե մտածում էր, որ ես ինքնըստինքյան կհասկանամ: Նկարում աղջիկը շան հետ էր նկարված: Շատ սիրուն սպիտակ, աչքի ընկնող շունիկ էր ու թեև հասկացա, որ աղջկա համար է ինձ նկարը ցույց տալիս, բայց իբր թե չհասկացա.
-Վա՜յ, էս ինչ սիրուն շունիկ ա...
Եղբորս հայացքը էդ պահին... ահավոր էր, բառերով չես գրի: Ինձ թվաց, թե մի վայրկյանում ատեց ինձ: Բայց դե հետո փորձեցի շտկել իրավիճակը ու սկսեցի գովել աղջկան, որ շատ սիրուն է և այլն: Իսկ հայացքը էդպես էլ չմոռացա...
Հիմա էդ եղբայրս բանակում է, ու երբ հիշում եմ նկարի պատմությունը, ինքս ինձ ասում եմ՝ էդպես չասեի էլի...
Բանակում է, երևի դրա համար է, որ էդպես ասելուս համար փոշմանել եմ...
Մեջբերել
Էջանիշներ