Միշտ երազել եմ փոքր քույր ունենալու մասին: Մերոնց հա ասում էի, որ քույր եմ ուզում, բանի տեղ դնող չկար: Էտ միտքը մտել էր մեջս ու դուրս չի գալիս մինչև հիմա:
Երևի 10-11 տարեկան կլինեի, մեր տնից մի կանգառ վերև ապրող տատիկենց տանից ոտքով գալիս էի տուն: Հասել էի մեր շենքերի մոտ, մեկ էլ մի երեխա լացելով ինձ մոտեցավ:Նայում եմ էտ երեխուն` կեղտոտ, փոշոտ,ճղված շորերով,նայում եմ կողքերս` ոչ մեկ չկա:Խոսացնում եմ, չի խոսում:Գնում եմ, հետևիցս կպած գալիս է:Էլի կանգնում եմ, հարցեր եմ տալիս, չի խոսում: Էտ պահին հիշում եմ, որ ես քույր էի ուզում, արդեն պատկերացնում եմ, որ կտանեմ մեր տուն, կլողացնենք, սիրուն շորեր կհագցնենք ու կդառնա իմ քույրը:Բռնում եմ էս երեխու ձեռքն ու գնում եմ:Մեկ էլ հետևիցս մի կատաղած կին կանգնացնում ա, քաշում քրոջս ձեռքից ու քարշ տալով տանում:
Ամիսներով գնում էի էտ կողմերում աննպատակ թափառում էի, որ տեսնեի էտ երեխուն, բայց էտպես էլ չտեսա: Էնքան սիրուն լացած աչքեր ուներ:
Մեջբերել
Էջանիշներ