Mephistopheles-ի խոսքերից
Նունիկը մեր բակի ամենասիրուն աղջիկն էր ու իմ վրա էր սիրահարվել ամառը, երբ բոլորը գնացել էին հանգստանալու ու մենակ ես էի տղա մնացել ու մեկ էլ մեր բակի աղջիկներն էին… մատը տնկեց վրես ու ասեց որ ինձ ա սիրում երբ հավաքվել էինք ու խոսում էինք տարբեր "սիրածներից"… մատը որ տնկեց վրես, ես մեխանիկորեն շուռ եկա հետևս նայեմ, տեսնեմ ով ա կանգնած… մարդ չկար, ես էի… ուրախությանս չափ ու սահման չկար, արտասահմանյան "զնաչոկի"-ի պես դոշիս կպցրած ման էի գալիս… 10 տարեկան էի… մարդ էլ չկար որ պատմեի, բայց առանձնապես չէի էլ իմանում թե ում կպատմեի…
ամեն անգամ Նունիկին տեսնելիս (ինքն էդքան շատ դուրս չէր գալիս) վազում էի մոտը ու դաբլչեկ անում որ ինձ սիրում ա՞ թե չէ… դրական պատասխանից հետո դոշս ուռացրած էլի ման էի գալիս… ուղղակի չգիտեի էդ սիրո հետ ինչ անեմ… վերջը գտա… անպայման պետք ա մեկին պատմեի… մտածեցի, մտածեցի… քրոջս չեմ կարա, կյանքս կուտի ես իրան ընենց ե՞մ գժվացրել որ… տատս… միակ վարյանտն ա… ինձ շատ ա սիրում, ես գերդաստանի փոքրն եմ ու համ էլ մարդու չի ասի… ամեն մարդու չես ուզում ասես, էլի…
-տա՛տ
-ըսե մանչս
-մի հատ բան ասեմ, մարդու չասես
-ըսե յավրուիկս,- ու հանգիստ չայ ա խմում իրա հաց ու պանիրով եռոտանի խախուտ սեղանի վրա…
–տատ, մեր բակի Նունիկը սիրահարվել ա վրես…
…Տատս մի հատ փռթկալ փռթկաց, չայը թափեց, բաժակը ձեռից թռավ… ուզեց բռնի սեղանը շուռ եկավ վրի պանիրը, հացը գռաֆինկայով ջուրը աջ-ու-ձախ թռավ մի հատ աղմուկ-շուխուր-ղալմաղալով… ու տատս հլա հռհռում ա անկողնում (անկողնային էր տատս) Խ ու հերս մերս սարսափած վազեցին մտան սենյակ տեսնեն ինչ ա կատարվում… ինձ են նայում, գիտեն ես եմ արել (տատուս հոգին շատ էի ուտում)…
… ես էլ շվարած չգիտեմ ինչը փրկեմ… սերս թե ռեպուտացիաս…
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ