Սասի հետ որ նոր-նոր ընկերություն էինք անում, ահագին մտերիմ էինք: Ես իրեն էի իմ դարդերը պատմում, ինքը ինձ՝ իրենը: Ահագին էլ բան կար պատմելու, երկու կողմից էլ:
Ժամանակի ընթացքում ինքներս էլ չզգացինք՝ ոնց հայտնվեց էն մյուս զգացմունքը: Էս հիմիկվանը էլի:
Մի օր Վեստում էինք, Մառան էր էդ օրը, էն բեսեդկի էս կողմի սեղանի մոտ էինք նստած ու սենց խոսքը խոսքի հետևից, մեկ էլ պարզվեց՝ սիրում-միրում ենք իրար:
Էդ օրը հենց էդ սեղանի մոտ առաջին անգամ համբուրվեցինք ու էն կռիս Մառան ձեռ էր առնում հետո, երբ մեզ տեսնում էր:
Դե սենց թե նենց հանդիպում էինք երկուսով, ընկերական, բայց էդ ժամանակ արդեն ուրիշ բնույթ ստացան հանդիպումները: Ու չէինք ասում էրեխեքին, որ հանդիպում ենք առանձին: Չէինք ուզում Ակումբցիք իմանան: Տենց շուտ էլի: Ինչքան կարայինք՝ ուզում էինք գաղտնի պահեինք:
Էդ ժամանակ նաև լողի էինք գնում միասին ու մի անգամ որ դուրս եկանք Դավիթ Համբարձումյանից, էրեխեքը զանգեցին՝ բա թե Սասենց մետ ենք, եկեք: Սասենց մոտը պիցցայանոց էր, Ակումբցիքի սիրած տեղերից մեկը հավաքվելու...էլ չկա հիմա, ափսոս:
Գնացինք, երկուսով մտանք մեկ էլ էս Տաուրուսը նայեց ու ուսում ա՝ "Էս դուք իրար հետ ե՞ք"՝ շատ կոնկրետ "իրար հետ" նկատի ունենալով:
Ես պանիկաս մի կերպ զսպեցի, նայեցի Սասին ու տվեցի միակ պատասխանը, որ կարար մեզ փրկեր:
- Հա բա...Ինչի նո՞ր:
Ու տենց մի որոշ ժամանակ էլ շահեցինք հանգիստ ֆռֆռալու: Մինչև իմացվեց ու հմայքը կորավ թաքուն հանդիպելու
Հավես օրեր էին:
Մեջբերել
Էջանիշներ