Մանրապատումներ

[StrangeLittleGirl]

Մի պատմություն եմ ուզում պատմել, որից քաղած դասերը երևի ամենաշատը կենցաղային թերապիա թեմայում տեղ ունեն, բայց քանի որ «թերապևտիկ մեթոդի» հետևում երկար պատմություն կա, էստեղ եմ կիսվում։

Մեր նոր շեֆի հետ մեղրամիսը շատ կարճ տևեց, բառացի մի ամիս։ Հետո կամաց-կամաց խնդիրներ սկսվեցին։ Թիմն ահագին դժգոհ էր, որովհետև ամեն ինչ ուշացնում էր, ոչ մի բան չէր հիշում, նախաձեռնություն չէր վերցնում, առաջնորդություն չէր ցուցաբերում։ Ու էս ամենի մեջ ամենաշատը ես էի տառապում, բայց լրիվ ուրիշ պատճառով։

Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, երբ ինձ կոնկրետ հանձնարարություն տվեց, որին իմ համաձայնությունը տվեցի։ Դրանից հետո ամբողջ թիմի հետ հանդիպման ընթացքում նորից էդ հանձնարարությունը դուրս բերեց ու հարցրեց՝ ո՞վ կուզի անել։ Հաստատեցի, որ ես կանեմ։ Էդ օրը թիմի հանդիպումն օնլայն էր, ու ահագին լարված մթնոլորտում անցավ (էն վերևում նշված պատճառներով թիմի «առողջությունն» էնքան էլ լավ վիճակում չի)։ Բայց հանդիպումից հետո զանգեցի, ճշտեցի, թե ինչու էր արդեն համաձայնեցված հանձնարարությունը կատարողի փնտրում։ Ոչ մի խելքին մոտ պատասխան չտվեց, իսկ ես էդ գիշեր չքնեցի ու ահավոր խայտառակ պանիկ նոպա ունեցա։ Տեղին է նշել, որ էդ ժամանակներում Արցախը տեղահանվում էր, մամաս ու պապիկս էլ ծանր հիվանդ։

Դրանից երկու օր անց պատրաստված գնացի, խոսեցի շեֆիս հետ, որ ահավոր ազդել էր ինձ վրա, որ արդեն ինձ հանձնարարված բանը նորից հայտնվում է թիմում, որ թիմային հանդիպումների ժամանակ ինքս ինձ առաջ մղելուց լավ չեմ, ու չեմ ուզում վերցնել մի բան, երբ թվում է՝ ուրիշն էլ է ուզում վերցնել։

Թվաց՝ իրար հասկացանք։ Բայց էս հանձնարարությունը ծայրից ծայր ընդհուպ մինչև ավարտը մի կատաստրոֆիկ բան դարձավ։ Անընդհատ շեֆս ինչ-որ բան էր ասում կամ անում դրա հետ կապված։ Ես նեղվում էի, ինքը չէր հասկանում, թե ինչու եմ նեղվում, իրեն թվում էր՝ ֆիդբեք է տալիս, իսկ ինձ թվում էր՝ ինձ չի վստահում։ Իմ բոլոր ուժեղ կողմերը՝ գերզգայնություն, էմպաթիա, կոմունիկացիա, հանկարծ թուլություն էին դարձել, որոնց վրա պիտի աշխատեի։ Ու դրանից քուն ու դադար կորցրի։ Էլի գիշերները ժամը 4:30 արթանանում էի սրտխփոցից, պանիկ ատականեր, դող և այլն։ Մի խոսքով, ահագին լուրջ վիճակ, որ ամուսնուս ահագին անհանգստացնում էր։ Ամուսինս ասում էր՝ անհնար ա գործի պատճառով լինի սա։ Ասում էի՝ հա, գործիս տեղն իմ փախստավայրն ա, երբ կյանքումս ամեն ինչ քաքի մեջ ա, ու երբ դա էլ չի աշխատում, էլ փախուստի տեղ չունեմ։

Հետո մի ուրիշ դեպք էղավ շեֆիս հետ, երբ շատ ուժեղ տարաձայնություն ունեինք, ու մի ժամ վիճելուց հետո սենյակից դուրս էկա լացելու։ Կոլեգաս ներկա էր, հարթեցրեց էս ամենը, շեֆիս ստիպեց ինձնից ներողություն խնդրի, ինչն արեց։ Խոսեցինք, վերլուծեցինք անցած շաբաթների եղածը, հասկացանք իրար, ցրվեցինք տներով։ Թվաց՝ վերջ, հարցերը լուծվել են։ Բայց էս երկուշաբթի մեր 1:1-ի ժամանակ էլի անցավ ֆիդբեք տալու, անդրադարձավ իմ էմոցիոնալությանը, թե պիտի դրա վրա աշխատեմ և այլն։ Իսկ էս ֆիդբեքը պատճառ դարձավ, որ նորից ընկնեմ նույն լուփի մեջ, գիշերը չքնեմ և այլն։

Էս մի ամսվա մեջ, երբ ահավոր վատ էի, ինչ ասես չեմ փորձել։ Մարզանքը կար ու կար. հեծանիվս քշում էի, յոգաս անում էի։ Երգում էի, գիրք էի կարդում, ընկերներիս էի հանդիպում։ Անգամ Գերմանիա մեկնեցի հանգստի ու եղբորս ֆիլմը դիտելու, բայց Բեռլինի կայարանում ահավոր պանիկ ատակա ունեցա։ Դե էլ չասեմ, որ որպես բոնուս Բեռլին-Կոպենհագեն չվերթին շեֆիս հանդիպեցի։

Անցա նաև ավելի ռադիկալ լուծումների. սկսեցի hypersensitive striver-ների մասին գրականություն կարդալ ու հասկացա, որ սելֆ-հելփ գրքերում չկա էնպիսի բան գրված, որ չեմ անում։ Ու էդ բոլոր բաները պահի տակ օգնում են, բայց մեկ ա, ժամը 4:30 էլի սրտխփոցով արթուն եմ։ Արագի մեջ սիվիս թարմացրեցի ու սկսեցի ուրիշ գործերի դիմել, որ հնարավորինս շուտ դուրս գամ գործիցս։ Մտածում էի նաև թերապիայի գնալ։ Զրուցեցի ընկերուհուս հետ, որը VP ա էղել Դանիայի ամենահայտնի գեյմինգ ընկերություններից մեկում։ Ու ի վերջո կանգնած էի հետևյալ լուծումների առաջ.
- Շարունակել նոր գործի դիմել, ու հենց լինի, դուրս գալ
- Sick leave վերցնել
- Դուրս գալ առանց նոր գործի
- Շեֆիս «տեղը դնող» հստակ մեյլ ուղարկել, որ ինձ հետ էլ էդպես չխոսի
- Մի շաբաթ «տնից աշխատել» որևէ ուրիշ քաղաքից

Ու երևի էս տարբերակներից մեկն էլ կընտրեի, եթե չխոսեի կոլեգաներիս հետ։ Նրանցից մեկը պատրաստվում էր շեֆի դեմ ուղիղ պատերազմի դուրս գալ ու ուղիղ պահանջել, որ էլ 1:1 չունենա հետը, կամ էլ գնա, նախկին շեֆից խորհուրդ հարցնի, թե ոնց անցկացնել դրանք։ Մյուսը, որ ավելի փորձառու էր, ասաց, որ շատ ուղիղ ասելու է շեֆին, որ դժգոհ է աշխատանքից, որ հավաքի ինքն իրեն, որ եթե հոգնած է, հանգստանա կամ տնից աշխատի։ Էդպես մի լամպոչկա վառվեց իմ ուղեղում, ու որոշեցի լրիվ ուրիշ բան անել։

Էսօր՝ շաբաթվա վերջին օրը, արձակուրդ գնալուց առաջ, երբ շեֆիս հետ հանդիպում ունեի, հիմնական թեման քննարկելուց հետո հարցրի, թե ոնց է ու ոնց է զգում իր աշխատանքում ու ինչով կարող եմ օգնել։ Էդպես բացվեց, սկսեց խոսել, որ ահավոր ծանրաբեռնված է էս ամբողջ նոր ինֆորմացիայից, որ հասկանում է, որ լիքը սխալներ է թույլ տալիս, որ ահավոր հոգնած է և այլն։ Ահագին անկեղծ զրույց ունեցանք։ Զրույցից հետո շնորհակալություն հայտնեց, որ հետաքրքրվեցի իրենով։ Իսկ ես զգացի, թե ոնց մեկուկես ամսվա սթրեսն ուսերիցս ընկավ, գնաց գրողի ծոցը։

Ու ի՞նչ կատարվեց իրականում։ Իմ գերզգայնությունը, որ իմ դեմ էր շուռ եկել և ամբողջ հոգեկանս քանդում էր, նորից հետ շրջեցի ու արեցի էն, ինչից շատ լավ եմ. մարդկանց մասին մտածել ու հոգ տանել։

[ivy]

...
Ու ի՞նչ կատարվեց իրականում։ Իմ գերզգայնությունը, որ իմ դեմ էր շուռ եկել և ամբողջ հոգեկանս քանդում էր, նորից հետ շրջեցի ու արեցի էն, ինչից շատ լավ եմ. մարդկանց մասին մտածել ու հոգ տանել։

Երևի հեշտ չէր էս ամենի մասին էսքան մանրամասն պատմել Ակումբում։
Ուրախ եմ, որ գրեցիր։
Պատկերացնում եմ՝ ինչերի միջով ես անցել։
Ու մի բան ինձ հուշում է, որ սրանով դեռ չի ավարտվելու պատմությունը, ու դեռ շարունակվելու են խնդիրները։ Գուցե և սխալվում եմ։
Հոգ տար քո մասին ու լավ եղիր։

[StrangeLittleGirl]

Երևի հեշտ չէր էս ամենի մասին էսքան մանրամասն պատմել Ակումբում։
Ուրախ եմ, որ գրեցիր։
Պատկերացնում եմ՝ ինչերի միջով ես անցել։
Ու մի բան ինձ հուշում է, որ սրանով դեռ չի ավարտվելու պատմությունը, ու դեռ շարունակվելու են խնդիրները։ Գուցե և սխալվում եմ։
Հոգ տար քո մասին ու լավ եղիր։

Չէ, էնքան էլ դժվար չէր պետք էր մի տեղ գրել, ասեցի՝ ակումբում գրեմ։

Հա, ես գրեթե վստահ եմ, որ խնդիրները շարունակվելու են։ Ավելին՝ էս պատմությունից անմիջապես հետո շեֆս էլի մի հատ հսկայական սխալ թույլ տվեց, որից գիտեմ, որ ամբողջ թիմը վատացել ա էլի, էդ թվում՝ շեֆս։

Ընդ որում, հետաքրքիրն էն ա, որ չնայած առաջին օրերին շեֆս ընտիր էր, մի բան ինձ հուշում էր, որ լավ չի լինելու։ Ամուսնուս ասեցի՝ նոր գործ գտնելու ժամանակն ա (կարծեմ ակումբում էլ եմ գրել), ասում էր՝ անկապ պարանոյա ա։

Բայց ամեն դեպքում էլ նույն ուժգնությամբ չեն լինի խնդիրները, որովհետև ուղղակի դրանց նկատմամբ իմ մոտեցումն եմ փոխել, ինչը թույլ ա տալիս էս ամենի մաս կազմելու փոխարեն «դրսից» նայել դրան։ Իհարկե վստահ եմ, որ հենց շեֆս մի քիչ փորձ հավաքի, կսկսի իր գործը նորմալ անել, բայց դե չեմ կարծում, որ արժե դրա վրա ներվ քայքայել։

Իսկ երկարաժամկետ, արմատական լուծումը նոր գործ գտնելն ա, ինչով էլ հիմա զբաղված եմ։ Մինչև էդ ընդամենը պետք ա դուրս գալ թիմի անդամի դերից ու բոլորի նկատմամբ ուշադիր լինել, որ լավ լինեն՝ առանց մաս կազմելու։

[Լեո]

...Ու ի վերջո կանգնած էի հետևյալ լուծումների առաջ.
- Շարունակել նոր գործի դիմել, ու հենց լինի, դուրս գալ
- Sick leave վերցնել
- Դուրս գալ առանց նոր գործի
- Շեֆիս «տեղը դնող» հստակ մեյլ ուղարկել, որ ինձ հետ էլ էդպես չխոսի
- Մի շաբաթ «տնից աշխատել» որևէ ուրիշ քաղաքից

Երկու տարի առաջ ես կանգնած էի այս նույն խնդրի առաջ և նույն պատճառով. ունեի ղեկավար, որը լիդերի հատկություն չուներ և կարծես նպատակաուղղված կոնֆլիկտներ էր փնտրում: Իրավիճակը բարդ էր նաև նրանով, որ այդ աշխատավայրում շատ երկար էի աշխատել և մեծ ներդրում ունեի, ցավալի էր մեկ անձի պատճառով տարիների վաստակից հրաժարվել:

Բոլոր հնարավոր միջոցները փորձելուց հետո հասկացա, որ վերևում նշված տարբերակներից մեկը ի վերջո պիտի ընտրեմ: Եվ դա եղավ՝ դուրս գալ աշխատանքից առանց նոր գործի:

Սկզբում ցավոտ էր: Դժվարին այդ փուլը հաղթահարելու և առաջ գնալու մոտիվացիա համարյա չկար: Թվուր էր պարտվել էմ, կարիերաս վերջնական ձախողել...
Բայց հասկանում էի, որ հանձնվել չի կարելի, որ հաջողության հետևից գնալը այլընտրանք չունի: Եվ որոշեցի ամեն ինչ փոխել:

Երկու տարում կարողացա օր ու գիշեր սովորել, անցնել բազում դժվարությունների, երբեմն զրկանքների միջով: Եղան նաև հիսաթափություններ, որոնք ևս հաղթահարվեցին:

Ահա հիմա, երկու տարուց քիչ ավելի շատ է անցել, և արդեն ունեմ.
- Նոր ու ավելի արդի մասնագիտություն (իհարկե դեռ շատ-շատ բան կա սովորելու):
- Նոր աշխատանք շատ ավելի առաջադեմ ընկերությունում:
- Կարիերայի ավելի կանխատեսելեի հեռանկար:
- Լավ աշխատանքային կոլեկտիվ՝ իսկական լիդերով:
- Եվ ամենակարևորը՝ աշխատանք, որը հաճույքով եմ անում:

Երբեմն մտածում եմ՝ ինչ կլիներ, եթե չլինեին այն կոնֆլիկտները... Կյանքս երևի կմնար անփոփոխ, ինքնահոս հունով կշարունակեի լճանալ՝ ինքս էլ դա չգիտակցելով:
Բայց հիմա շնորհակալ եմ ամենին, ինչ եղավ: Ամեն դեպքում կարողացա ուժ գտնել, կամ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ օգտագործել այն ուժը, որը մեջս թմբիրի ռեժիմում էր, ու փոխել ամեն ինչ:

Գոհ եմ: Ինչպես ասում են, все к лучшему.

[StrangeLittleGirl]

Երկու տարի առաջ ես կանգնած էի այս նույն խնդրի առաջ և նույն պատճառով. ունեի ղեկավար, որը լիդերի հատկություն չուներ և կարծես նպատակաուղղված կոնֆլիկտներ էր փնտրում: Իրավիճակը բարդ էր նաև նրանով, որ այդ աշխատավայրում շատ երկար էի աշխատել և մեծ ներդրում ունեի, ցավալի էր մեկ անձի պատճառով տարիների վաստակից հրաժարվել:

Բոլոր հնարավոր միջոցները փորձելուց հետո հասկացա, որ վերևում նշված տարբերակներից մեկը ի վերջո պիտի ընտրեմ: Եվ դա եղավ՝ դուրս գալ աշխատանքից առանց նոր գործի:

Սկզբում ցավոտ էր: Դժվարին այդ փուլը հաղթահարելու և առաջ գնալու մոտիվացիա համարյա չկար: Թվուր էր պարտվել էմ, կարիերաս վերջնական ձախողել...
Բայց հասկանում էի, որ հանձնվել չի կարելի, որ հաջողության հետևից գնալը այլընտրանք չունի: Եվ որոշեցի ամեն ինչ փոխել:

Երկու տարում կարողացա օր ու գիշեր սովորել, անցնել բազում դժվարությունների, երբեմն զրկանքների միջով: Եղան նաև հիսաթափություններ, որոնք ևս հաղթահարվեցին:

Ահա հիմա, երկու տարուց քիչ ավելի շատ է անցել, և արդեն ունեմ.
- Նոր ու ավելի արդի մասնագիտություն (իհարկե դեռ շատ-շատ բան կա սովորելու):
- Նոր աշխատանք շատ ավելի առաջադեմ ընկերությունում:
- Կարիերայի ավելի կանխատեսելեի հեռանկար:
- Լավ աշխատանքային կոլեկտիվ՝ իսկական լիդերով:
- Եվ ամենակարևորը՝ աշխատանք, որը հաճույքով եմ անում:

Երբեմն մտածում եմ՝ ինչ կլիներ, եթե չլինեին այն կոնֆլիկտները... Կյանքս երևի կմնար անփոփոխ, ինքնահոս հունով կշարունակեի լճանալ՝ ինքս էլ դա չգիտակցելով:
Բայց հիմա շնորհակալ եմ ամենին, ինչ եղավ: Ամեն դեպքում կարողացա ուժ գտնել, կամ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ օգտագործել այն ուժը, որը մեջս թմբիրի ռեժիմում էր, ու փոխել ամեն ինչ:

Գոհ եմ: Ինչպես ասում են, все к лучшему.

Երկու տարի առաջ ես էլ գործից դուրս էկա առավելապես շեֆիս պատճառով (իհարկե այլ գործոններ էլ կային, բայց վատ շեֆս պրոցեսն անասելի արագացրեց) ու անցա էս հիմիկվա գործիս՝ պրոֆիլս լրիվ փոխելով։ Էն ժամանակվա շեֆս երևի աշխարհի ամենակատարյալ լիդերներից էր։ Բացարձակ ոչ մի սխալ թույլ չէր տալիս, պոտենցիալ խնդիրը տեսնում էր, կանխում էր մինչև խնդիր կդառնար։ Բայց ինչպես հաճախ ա պատահում իրանց գործը լավ անողների դեպքում, պաշտոնը բարձրացրին, ու մեր թիմը մնաց բորդյուրին։

Իմ էս ներկայիս շեֆի բոլոր խնդիրներն անփորձությունից են գալիս, ու որ մի քիչ փորում ես, տեսնում ես՝ ինչքան վախեցած ա ինքը, որ սխալ թույլ չտա, բայց մեկ ա, մինչև հասցնում ես մի սխալի հետևանքները մաքրել, մյուսն ա գալիս։ Վերջը, ես դժվար իմ ոտով առանց հեռանկարի գործիցս դուրս գամ, բայց հաստատ հաջորդ գործն ընտրելիս էլ, ոնց որ նախորդ անգամ արեցի, շեֆին եմ ընտրելու, ոչ թե գործը։

[Բարեկամ]

․․․բայց հաստատ հաջորդ գործն ընտրելիս էլ, ոնց որ նախորդ անգամ արեցի, շեֆին եմ ընտրելու, ոչ թե գործը։

Ընտրել շեֆին, ոչ թե գործը - իրատեսական մոտեցում ա։ Ցավոք։

[Լեո]

... հաստատ հաջորդ գործն ընտրելիս էլ, ոնց որ նախորդ անգամ արեցի, շեֆին եմ ընտրելու, ոչ թե գործը։

Շեֆին ընտրելը բավականին բարդ ա, սխալվելու հավանականությունը մեծ ա։ Մարդու հետ որոշակի ժամանակ պիտի աշխատես, մինչև իրական որակները փորձով բացահայտես։
Թե՞ ինչ֊որ գաղտնիքներ կան, որ ես չգիտեմ ))

[StrangeLittleGirl]

Շեֆին ընտրելը բավականին բարդ ա, սխալվելու հավանականությունը մեծ ա։ Մարդու հետ որոշակի ժամանակ պիտի աշխատես, մինչև իրական որակները փորձով բացահայտես։
Թե՞ ինչ֊որ գաղտնիքներ կան, որ ես չգիտեմ ))

Ընդհանրապես, ես մարդկանց հետ մի քանի րոպե խոսելով շատ լավ ջոկում եմ իրանց որակները, հատկապես պրոֆեսիոնալ կոնտեքստում։ Էս նախկին շեֆիս մասին որ ասում եմ, հենց առաջին ինտերվյուից հետո ահավոր ուզում էի իրա մոտ աշխատել։ Էդ նրա համար, որովհետև հենց առաջին ինքնավստահության պակասի նշանը ցուցաբերեցի, ինքը միանգամից ցրեց դա ու ինձ ճիշտ ճամփի վրա դրեց։ Ու էդ մի տարվա ընթացքում, որ աշխատել եմ մոտը, ոչ մի անգամ չհիասթափեցրեց։ Ներկայիս շեֆն էլ որ էկավ, առաջին հինգ րոպեում ջոկեցի ինչ քաղաքական հայացքներ ունի, ինչ երաժշտություն ա լսում ու ինչ սեռական կողմնորոշում ունի, չնայած էս թեմաներից ոչ մեկը չէինք շոշափել, ու հետո բոլորը ճիշտ դուրս էկան։ Բայց դրա հետ մեկտեղ ուղեղումս կարմիր լամպոչկաները զգուշացնում էին, որ լավ չի լինելու, որովհետև չափից դուրս ընկերական էր բոլորի հետ։

Ու տենց նաև նախորդ բոլոր շեֆերիս հետ։ Երևի միակը, որը ճիշտ չեմ կանխատեսել, իմ վերջին շեֆն էր ակադեմիայում, բայց եթե ուշադիր լինեի, նախկինում իրա հետ մի թիմում աշխատելու հին դատան փորփրեի, էլի կգտնեի նշաններ, որ ինքն ահավոր ա լինելու։

Չգիտեմ, ես առավել ինտուիտիվ եմ էս ամենը զգում, բայց տակը հաստատ ինչ-որ գիտելիք/դատա կա, որը դեռ չեմ կարում բառերով բացատրել։ Երևի պայմանավորված ա, թե շեֆի հետ առաջին շփումից ինչ ես զգում։ Ու պարտադիր չի բացասական զգացողություն լինի, կարա նաև շատ դրական լինի, բայց լինի էնպիսի զգացողություն, որ դու չպիտի ունենաս պրոֆեսիոնալ կոնտեքստում։

[մարդ եղած վախտ]

Վերջերս երկու դեպք հիշեցի, երբ ինձնից անկախ լավ տպավորություն էի թողել մարդկանց վրա։ Բռնեմ պատմեմ։

Դեպքերից մեկում 15 րոպեանոց պրեզենտացիա պիտի անեի ~100-150 հոգանոց լսարանի համար։ Պրեզենտացիան սարքելուց մի քիչ երկար էր ստացվել, բայց մտածեցի՝ ոնց էլ չլինի՝ կլարվեմ, մի քիչ արագ կխոսամ, կտեղավորվեմ ժամանակի մեջ։
Վերջին պահին մտածեցի՝ ժամովս թայմեր կդնեմ, կհետևեմ։ Էն պահին, երբ պիտի աթոռիցս վեր կենայի, ոտքով տվի, գետնին դրված բաժակս շուռ տվի, ու քանի փորձում էի էդ գլորվող բաժակը գտնել, ուղղել, թայմերը մոռացա դնեմ։ Ընթացքում լարված չէի, էն որ պիտի արագ խոսեի, չխոսեցի, հետո փորձեցի ժամին նայել, գոնե տենց կողմնորոշվել, ու էդ պահին ժամս որոշեց հիշեցնել, որ վերջին մեկ ժամում բավարար չեմ քայլել։ Ինչ արեցի, տենց էլ ժամը ցույց չտվեց, թե բա՝ չես քայլել։ Ժամս առնելու օրը անիծելով մտածեցի՝ ջանդամ է, էլ հավես էլ չկար խոսելու, ու մի սլայդի վրայով սահուն թռա։

Հետո լսարանից ընկերներս ասեցին, որ շատ պրոֆեսիոնալ էր թե ոնց ժամիս նայեցի, ասելիքս խմբագրեցի, որ ժամանակի մեջ տեղավորվեմ։

Ըըըը, մերսի։ Դե ես տենցն եմ․ ի՞նչ անեմ։

֊֊֊֊

Մյուս դեպքում հեծանիվով երաժշտություն լսելով խաչմերուկի կարմիրի տակ կանգնած էի։ Հեռվում շտապօգնության ազդանշանի ձայն լսեցի, բայց ուշադրություն չդարձրի։ Հետո զգացի, որ էդ խաչմերուկին կանգնած չեմ սթրվում, ու դեռ աջ էի գնալու․ հեծանիվիցս իջա, վերցրի, դրի մայթին, որ մայթով գնամ ու նկատեցի, որ իմ իջնելուց հետևիցս շարված մի 5 հեծանվորդ ևս իջան, իրանց հեծանիվները ճանապարհից հանեցին, ու էդ շտապ֊օգնության մեքենան եկավ, մեր ազատած ճանապարհով անցավ։ Մայթի հետիոտները ու ինձ հետևած հեծանվորդները հիացած, շնորհակալ գլխով տմբտմբացրին։ էն որ՝ խնդրեմ, ինչի՞ համար

֊֊֊֊

Ձեր մոտ ի՞նչ դեպքեր են եղել, երբ ձեզնից անկախ լավ կամ վատ լույսի ներքո եք հայտնվել։

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ ինձ թվում ա՝ իմ կյանքը լրիվ կինո ա։ Ավելին՝ եթե սենց բաներ կինոյում լինեին, մարդիկ կասեին էս ինչ մի հորինվածք ա։

Ուրեմն գրքիս շնորհանդեսի ամենաթեժ պահին, երբ մարդիկ մոտենում են գրքերով, որ մակագրեմ, ու միաժամանակ բոլոր կողմերից հին ու նոր ծանոթ-բարեկամների հետ խոսում եմ, գրկում եմ, որ ոչ մեկի ուշադրությունիցս բաց չթողնեմ, մեկ էլ ինձ մի փաթեթավորված տուփ են փոխանցում, հետը՝ կարմիր ծրար։ Փոխանցողն ասում է, որ իրեն տվեցին էդ տուփն ու ծրարը, ասացին, որ ինձ փոխանցի, ծրարի մեջ ամեն ինչ կա, ես կհասկանամ։

Տուփն ու ծրարը դնում եմ մի կողմ, շարունակում մակագրելն ու չորս կողմից տարբեր մարդկանց հետ շփվելը։ Շնորհանդեսից հետո մեր թիմով հավաքվում ենք, բոլոր նվերները լցնում եմ կտորե տոպրակի մեջ, դուրս ենք գալիս, գնում փաբ։ Ու փաբում նոր հիշում եմ էդ խորհրդավոր փաթեթն ու ծրարը, բացում եմ, սկսում կարդալ։

Ընդհանրապես, երբ էսպիսի անակնկալ բաներ են լինում, ինձ միշտ թվում է՝ ինձ հետ վատ վարված որևէ ընկեր հետ է գալիս, ներողություն խնդրում։ Բայց երևի կյանքիս էս ամբողջ ընթացքում պիտի սովորած լինեի, որ նման բաներ չեն լինում, ու պիտի գնահատել նրանց, ովքեր կան իմ շրջապատում։ Ու ընդհանրապես, երբ էսպիսի բաներ լինում են իմ կյանքում, միշտ նույն մարդն է հեղինակը, նույնիսկ մոտ քսան տարի անց։

Նամակի հեղինակը գրում էր, որ առաջին գիրքս գնել է ու գրախանութում մի այլ հաճախորդի հպարտ-հպարտ հայտարարել, որ հեղինակին ճանաչում է։ Հետո ասում է, որ ինձ փնտրում էր, իմացել է, որ էլ Հայաստանում չեմ ապրում, չնայած ուզում էր իմ հին հասցեով նամակ տանել։ Ինքը սոցցանցերում չկա, բայց քրոջ հաշվից ինձ հետևում է։

Իհարկե, Տաթև։ Ես էլ իրեն էի այս տարիների ընթացքում սոցցանցերում փնտրում ու ոչ մի կերպ չէի կարողանում գտնել։ Անուն-ազգանունն էլ ինչ այբուբենով ու ինչ ուղղագրությամբ ասես փորձել էի գրել։ Ոչ մի արդյունք։ Քրոջն էլ նկատել էի էջումս։ Ավելի ճիշտ, նկատել էի ուրիշ անուն ու նույն ազգանունը ու մտածում էի՝ Տաթևն է։ Բայց պրոֆիլի նկարի աղջիկն էնքան էլ ինքը չէր։ Փաստորեն, Տաթևն ուղղակի չկար սոցցանցերում։

Ու հիմա էս բոլորը կոնտեքստի մեջ դնեմ։ Երբ շատ երիտասարդ էի՝ դեռահաս, մինչև երևի քսաներկու-քսաներեք տարեկան, մարդկանց հետ առավելապես ձեռագիր նամակներով էի շփվում։ Ընդհանրապես, փոստով մեր տուն եկող նամակները բաժանվում էին երկու խմբի. մեկը Երևանում ապրող ընկերներս էին, որոնց իրական կյանքում գիտեի, հաճախ հանդիպում, միասին տարբեր բաներ էինք անում, իսկ մյուսը բացառապես գրչակից ընկերներ էին, սովորաբար՝ Հայաստանի մարզերից կամ նույնիսկ այլ երկրներից։ Ու կար նաև Տաթևը, որն այս երկուսի արանքում էր, բայց էսպես նկարագրելն ուղղակի կպարզունակացնի մեր ընկերությունը։ Կար նաև Տաթևը, որն իմ ամենայուրօրինակ ընկերներից էր։

Տաթևի հետ նամակագրությունը սկսվեց մարզից Երևան ֆորմատով։ Հետո ինքը տեղափոխվեց Երևան սովորելու։ Էդ ընթացքում հայտնաբերեցի, որ իմ հարևանը նույն շենքում է սովորում, ու նրա միջոցով սկսեցի անանուն նամակներ ու հանելուկներ ուղարկել, որոնց պատասխանները Տաթևը պիտի փեյջերիս ուղարկեր։ Տաթևը մտավ խաղի մեջ, գնում էր գրադարաններ ու փնտրում հարցերի պատասխանները։ Վերջում նրան ժամադրեցի կոնկրետ տեղում, վերցրի, հետս տարա Նորքի հոգեբուժարան՝ հոգեբանության դասի։ Չեմ հիշում՝ դա միա՞կ դեպքն էր, որ իրական կյանքում հանդիպել ենք, թե՞ էլի է եղել։

Դրանից հետո էլ ծննդյանս օրը մեկ էլ ինչ-որ մեկը փուչիկներով ու նվերով հայտնվեց։ Հետո իմացա, որ Տաթևի քույրն էր, Տաթևը ծառերի հետևում թաքնված հետևում էր ընթացքին։

Տաթևին նաև իմ առաջին գրական փորձերն էի ուղարկում։ Չափազանցրած չեմ լինի, եթե ասեմ՝ իմ առաջին ընթերցողն էր։ Ու ինքն էլ ակամայից դրա մասնակիցը դարձավ. մինչև հիմա Արտոյի նկարը, որ ստացել եմ նրանից, շրջանակի մեջ դրված ու կախված է Երևանի սենյակումս։

Շնորհանդեսին Տաթևից ստացածս նամակն ավարտվում է նրանով, որ թեյը խմում է ու գնա։ Իհարկե, Տաթևն ինքը չէր լինի, եթե մինչև վերջ մնար ու հանդիպեր ինձ։ Իսկ փաթեթավորված տուփի մեջ փետրե գրիչ էր, հետը՝ թանաք։

Հետո մեր նամակագրությունն ընդհատվեց։ Չգիտեմ՝ ոնց եղավ։ Դե ակումբը, դասեր, զբաղվածություն։ Հետո Հայաստանից գնացի, ու մինչև էս նամակը ոչ մի կապ չկար։ Մոտ քսան տարի։

Ու հիմա նստած մտածում եմ՝ ո՞նց պատասխանեմ Տաթևի նամակին, որ համ տեղ հասնի, համ էլ լինի նորից ոչ սովորական ձևով։ Սովորականը, սոցցանցերովը մի տեսակ անհետաքրքիր ա։

[StrangeLittleGirl]

Չէ, էնքան էլ դժվար չէր պետք էր մի տեղ գրել, ասեցի՝ ակումբում գրեմ։

Հա, ես գրեթե վստահ եմ, որ խնդիրները շարունակվելու են։ Ավելին՝ էս պատմությունից անմիջապես հետո շեֆս էլի մի հատ հսկայական սխալ թույլ տվեց, որից գիտեմ, որ ամբողջ թիմը վատացել ա էլի, էդ թվում՝ շեֆս։

Ընդ որում, հետաքրքիրն էն ա, որ չնայած առաջին օրերին շեֆս ընտիր էր, մի բան ինձ հուշում էր, որ լավ չի լինելու։ Ամուսնուս ասեցի՝ նոր գործ գտնելու ժամանակն ա (կարծեմ ակումբում էլ եմ գրել), ասում էր՝ անկապ պարանոյա ա։

Բայց ամեն դեպքում էլ նույն ուժգնությամբ չեն լինի խնդիրները, որովհետև ուղղակի դրանց նկատմամբ իմ մոտեցումն եմ փոխել, ինչը թույլ ա տալիս էս ամենի մաս կազմելու փոխարեն «դրսից» նայել դրան։ Իհարկե վստահ եմ, որ հենց շեֆս մի քիչ փորձ հավաքի, կսկսի իր գործը նորմալ անել, բայց դե չեմ կարծում, որ արժե դրա վրա ներվ քայքայել։

Իսկ երկարաժամկետ, արմատական լուծումը նոր գործ գտնելն ա, ինչով էլ հիմա զբաղված եմ։ Մինչև էդ ընդամենը պետք ա դուրս գալ թիմի անդամի դերից ու բոլորի նկատմամբ ուշադիր լինել, որ լավ լինեն՝ առանց մաս կազմելու։

Հետաքրքիր ա քայքայված նյարդերով ու սթրեսի մեջ ավելի քան մեկ ամիս անց էս գրառումս կարդալն ու տեսնելը, թե ինչ միամիտ եմ էղել ու թե ինչ տիպիկ զոհ եմ նարցիստիկ շեֆի համար. էմպաթ, որը շեֆի ամեն սխալ արարք արդարացնում էր, ներում ու տարբեր մոտեցումներ էր փորձարկում, հետո էլ էշ-էշ հպարտանում ինքն իրանով, որ շեֆին չնեղացրեց։

[ivy]

16-17 տարեկանից գիտենք իրար, ու թեև նույն ընկերախմբում ենք «մեծացել», երկուսով երբևէ առանձնապես մտերիմ չենք եղել։
Ջահելական (ու ոչ միայն ջահելական) "clique"-երի առանձնահատկություններից մեկն էն է, որ ինչքան էլ շատ ժամանակ իրար հետ անցկացնեք, կարող եք էդպես էլ չմտերմանալ, քանի որ ձեր հարաբերությունները պայմանավորված են խմբում լինելով ու դրա դինամիկայով․ խմբից դուրս դուք գոյություն չունեք իրար համար։ Իսկ խմբում առանձին մարդկանց միջև հարաբերությունները կարող են ահագին մակերեսային մնալ, ինչը հնարավոր է, որ հարմար է էդ մարդկանց։

Մի խոսքով, իր հետ մեր հարաբերությունները մեր ուսանողական "clique"-ով էին թելադրված։ Ու որ մտածում եմ՝ տարիների ընթացքում ինչքա՜ն ժամանակ ենք իրար հետ անցկացրել, բայց երբևէ չեմ հիշում, որ երկուսով ու միայն երկուսով թեկուզ մի զրույց վարած լինեինք։

Ինքն ուսանողական տարիների վերջում քիչ-քիչ հեռացավ խմբից։ Մի ձև ամեն ինչով առաջ էր մեզնից՝ համ անձնական կյանքով, համ կարիերայով։ Ու շատ «ճիշտ» կյանք էր վարում։ Հենց առաջին իսկ հարաբերությունները (ընդհանուր ընկերներից մեկի հետ) վերաճեց ամուսնության, ու իր կայուն ընտանիքից գնաց նոր կայուն ընտանիք։ Արագ մտավ կորպորատիվ աշխարհ՝ հաջողակ կարիերա ստեղծելով։ Ընթացքում երեխաներ ունեցավ, մեծ տուն կառուցեց ամուսնու հետ միասին։ Ամեն ինչ՝ իդեալական-գրքային։
Խմբից հեռանալով՝ մնաց միայն հատուկենտ մարդկանց հետ կապի մեջ․ ես դրանց մեջ չէի։ Ահագին ընտրողական էր իր կապերի մեջ, ու ինչ-որ «բարձրաշխարհիկ» ստվեր էր ընկել վրան։

Իմ՝ Գերմանիա գնալուց ի վեր կապ չէինք ունեցել, թերևս երկու բացառությամբ։ Մի անգամ, երբ աղջիկս դեռ գրկի երեխա էր, Հայաստանում էի, ու հանդիպել էինք մեր ուսանողական ընկերախմբով, էդպես իրեն էլ նորից տեսա «խմբի մեջ»։
Մյուսն էլ մոտ երեք-չորս տարի առաջ էր, երբ գրեց, որ պատրաստվում են ընտանիքով Մյունխեն տեղափոխվել (ամուսինը աշխատանքիայն ընտիր առաջարկ էր ստացել), ու ինֆորմացիա էր ուզում՝ ինչ ու ոնց թեմայով։
Ու վերջ։ Իմացա (ոչ իրենից), որ իսկապես տեղափոխվել են Մյունխեն, բայց շփում չկար։

Մեր՝ նույն քաղաքում լինելու ու շփվելու-չշփվելու միտքը հա գալիս գնում էր։ Մտածում էի՝ դե Երևանում ապրելով էլ ինչ-որ պահից արդեն չէինք շփվում, հիմա ինչի՞ պիտի ինչ-որ բան փոխվի։
Բայց մի երկու շաբաթ առաջ, երբ միտքը նորից հայտնվեց, բռնեցի պոչից, ասեցի՝ հերիք եղավ։
Գրեցի իրեն։ Հարցրեցի, թե ոնց է, ու թե կուզեր հանդիպել։ Երկուսով։
Ես ու ինքը՝ առանց խմբի։ Լրիվ նոր փորձ։
Ինձ թվաց, որ ուրախացավ գրածիցս․ գուցե էդ միտքը իր մոտ էլ էր գալիս-գնո՞ւմ։

Հանդիպեցինք։ Առաջին բառերը՝ «լրիիիվ նույն Ռիպա՜ն»․ ինքն էլ արտաքնապես համարյա չէր փոխվել՝ չհաշված, որ դեռ էլ ավելի բարձրաշխարհիկ տեսք ուներ։ Էդպիսի կերպարներ "classy", թանկանոց խանութների գովազդային ժուռնալներում կարող ես տեսնել։ Շատ նրբաճաշակ հագուստով ու դասական, կոկիկ զարդերով։ Ամբողջովին խնամված․ էն որ վրան մի գրամ կոսմետիկ մեյքափ չկա, բայց զգացվում է ինչքան ուրիշ միջոցներ են օգտագործված՝ ընտիր տեսք ունենալու համար։
Գնացինք rendezvous-ների իմ սիրած վայրը՝ Leger am Dom։
Ու նստեցինք երկու թեյով երկու ժամից ավել։

Մոտս լրիվ "wow" վիճակ էր, նախ որովհետև առաջին անգամ էինք միայն երկուսով, երկրորդը՝ մի ձև չէի սպասում, որ էդքան մտերմիկ կխոսի հետս՝ իր կյանքի բոլոր (ու շատ ինտիմ) մանրամասներով՝ սկսած տարիներ առաջվանից մինչև ներկայիս օրը ու ապագա պլանները։ Իրենից, ամուսնուց, երեխաներից, որոնք արդեն չափահաս են, ընտանիքի մյուս անդամներից՝ ընդհուպ մինչև եղբոր ընտանիքը ու նրա կնոջ ընտանիքը, կնոջ քրոջ ընտանիքը․․․ Աշխատանք, հին ու նոր ծրագրեր, հոգեկան առողջություն, կորուստներ, հետաքրքրություններ, հոբբիներ։ Իրար վրա, իրար հետևից, ամբողջը միասին։

Ես էլ մի քիչ խոսեցի, բայց անհամեմատ ավելի քիչ․ էդպես էլ էր զրույցը շատ հարմոնիկ։
Էստեղ մի երեք մտերիմ ընտանիքներ ունեն, որոնց հետ պարբերաբար շփվում են, միասին ճամփորդում, տոներ անցկացնում։ Իր նեղ շրջանը, ինչպես Երևանում։ Ես ինձ առաջվա պես չեմ տեսնում իր շրջանի մեջ։ Ու դե էդպես էլ է լավ։

Չգիտեմ՝ երբ կհանդիպենք նորից, ընդհանրապես կհանդիպենք, թե չէ, բայց էդ օրը ամուր կմնա հիշողությանս մեջ, որովհետև կարծես առաջին անգամ էի շփվում մարդու հետ, ում տարիներ ի վեր ճանաչում էի։
Հավես էր շատ։

[StrangeLittleGirl]

Հարցազրույցի էի մի հոգեբանական թեստեր արտադրող ընկերությունում։ Թեստերը նախատեսված են գործի ընդունելուց մարդկանց բնավորության գծերը ստուգելու համար։ Իսկ հաստիքն առաջին հայացքից շատ հետաքրքիր էր. թեստերի տվյալների վերլուծությամբ պիտի զբաղվեի ու նոր թեստեր ստեղծելով։ Մի խոսքով, կոգնիտիվ գիտության բեքգրաունդս ու հիմիկվա տվյալագիտությունը խառնած, լրիվ իդեալական մի բան։

Էս ընկերությունը գործի ընդունելու գործընթացը թարս հերթականությամբ էր անում. սկզբում թեստը պիտի անցնեիր։ Եթե հետաքրքրեիր իրանց, նոր սիվի պիտի ուղարկեիր ու հետո նոր հարցազրույց։

Առաջին հարցազրույցը շատ լավ անցավ։ Չնայած որոշ բաներ ինձ թեթեւակի անհանգաստացրին, մասնավորապես որ իրենց թեստին չափից դուրս լուրջ էին մոտենում։ Այսինքն, եթե թեստն ասում ա, որ էսինչ հատկանիշից էսքան միավոր ունեմ, ուրեմն էդ եմ որ կամ։ Դե հատկանիշներից մեկն էլ էքստրավերտությունն էր, որից 10-ից 3 կամ 4 էի հավաքել (նայած հատկանիշ): Ասել կուզի՝ ինտրովերտ էի, ըստ որի որոշել էին, որ թրեյնինգ անցկացնել չեմ սիրում, չնայած որ դա իմ սիրած բաներից ա։

Որպես տվյալագետ՝ ինձ համար անհանգստսցնող էր, որ հետս ոչ մի սխալանք չեն քննարկում, դեռ վալիդության ու այլ հարցերը թողնենք մի կողմ։

Երկրորդ հարցազրույցի էլ կանչեցին։ Իմ կասկածները մեծացան: Հույս ունեի՝ կմերժեն, էդ գործին անցնելու ընտրության ծանրությունն ինձ վրա չէր մնա։

Ու մերժեցին։ Ու որպես պատճառաբանություն՝ որոշեցին ավելի էքստրավերտ մեկի գործի ընդունել։ Ուրեմն ստեղ բոցն էն ա, որ ցանկացած պրոֆեսիոնալ իրավիճակում, էդ թվում՝ հարցազրույցներում, ես որպես էքստրավերտ եմ ընկալվում։ Ու էս հարցազրույցներն էլ բացառություն չէին. ակտիվ շփվում, հարցեր էի տալիս, զրույցներ վարում։ Ու ըստ էության, պրոֆեսիոնալ կոնտեքստում իրանց հենց էդ ա պետք։ Բայց քանի որ իրենց թեստի հանդեպ տենց կրոնական հավատք ունեին, հարցազրույցների ժամանակ իմ վարքը բացարձակ հաշիվ չէր, իրենց թվերին էին վստահում։

Մտածում եմ՝ լավն էլ էդ էր։ Պատկերացնում եմ՝ անցնեի էդ գործին, ու իրենց թեստերը քարը քարին չթողնեի։ Հաճելի չէր լինի։

[Բարեկամ]

Հայերեն եմ պարապում 17-ամյա աշակերտիս հետ, որը հայերենը որպես օտար լեզու պետական քննություն է հանձնելու։
Նստած է դիմացս․ բարձրահասակ, համակրելի արտաքինով, համարձակ հայացքով պատանի է՝ Ավստրալիայում ծնված-մեծացած։

Իր գրած շարադրության սխալների ուղղումն ենք անում։

Գրել է․ «Ազգային թանգարանները զարդարում են ազգին»։

Հարցնում եմ․ «Ի՞նչ նկատի ունես՝ զադարում են ազգին, ազգին զարդարելը ո՞րն է»։

Պատասխանում է․ «Անգլերենում տենց ասում են՝ decorates the nation: Ընդունված արտահայտություն ա»։

Ասում եմ․ «Հայերենում ընդունված չէ։ Չես կարող բառացի օգտագործել։ Քննությանը աշխատանքդ ցածր կգնահատեն»։

Հակաճառում է (ըդնհանրապես վիճող, հակաճառող բնավորություն ունի)․ «Ո՞նց չեմ կարող։ Լրիվ հասկանալի արտահայտություն ա՝ nation can be decorated։ Ես շատ լավ պատկերացնում եմ՝ թանգարանը զարդարում է ազգին։

Ես․ «Ազգային լեզվամտածողության հարց է։ Հայերեն լեզվամտածողությամբ ազգին չեն զարդարում։ Ամենամոտը, որ կարող ես ասել՝ Ազգային թանգարանները ներկայացնում են ազգը։

Աշակերտ․ «Չէ, ես հենց նկատի ունեմ, որ զարդարում են, ու եթե անգլերենով դա հասկանալի ա, պետք ա հայերենով էլ հասկանալի լինի ու ընդունվի։ Սպասեք բացատրեմ․ օրինակ, եթե ես Ձեզ ասեմ Իտալիա, ի՞նչ կպատկերացնեք առաջին բանը, առաջինը ի՞նչ կգա ձեր մտքին։» Ու նայում է ինձ հաղթական, ինքնավստահ ժպիտով։

Ես․ «Իտա՞լիա․․․ Չգիտեմ․․․ Վերածնունդ, արվեստ»։

Ժպիտը անհետանում է, ձեռքը թափ է տալիս ու հիասթափված հառաչում․ «Սխալ մարդու եմ հարցնում․․․ »։

Ես (ծիծաղս հազիվ զսպելով)․ «․․․Իսկ ճիշտ մարդը ի՞նչ պիտի ասեր․․․»

Աշակերտ․ «Ճիշտ մարդը կասեր պիցցա՛, սպագետտի՛, ֆուտբո՛լ»։


---------------------


Այս մանրապատումը կարող էի ավարտել այսպես․ "Այն, ինչ պետք է իմանալ այսօրվա երիտասարդության մասին"։ Բայց ես դեռ մնում եմ լավատես։


Հ․Գ․ Էդպես էլ չիմացա, թե եթե "ճիշտ" պատասխանը տայի, ոնց էր բացատրելու, որ "ազգին զարդարելը" նույնպես ճիշտ է

[Ուլուանա]

Հայերեն եմ պարապում 17-ամյա աշակերտիս հետ, որը հայերենը որպես օտար լեզու պետական քննություն է հանձնելու։
Նստած է դիմացս․ բարձրահասակ, համակրելի արտաքինով, համարձակ հայացքով պատանի է՝ Ավստրալիայում ծնված-մեծացած։

Իր գրած շարադրության սխալների ուղղումն ենք անում։

Գրել է․ «Ազգային թանգարանները զարդարում են ազգին»։

Հարցնում եմ․ «Ի՞նչ նկատի ունես՝ զադարում են ազգին, ազգին զարդարելը ո՞րն է»։

Պատասխանում է․ «Անգլերենում տենց ասում են՝ decorates the nation: Ընդունված արտահայտություն ա»։

Ասում եմ․ «Հայերենում ընդունված չէ։ Չես կարող բառացի օգտագործել։ Քննությանը աշխատանքդ ցածր կգնահատեն»։

Հակաճառում է (ըդնհանրապես վիճող, հակաճառող բնավորություն ունի)․ «Ո՞նց չեմ կարող։ Լրիվ հասկանալի արտահայտություն ա՝ nation can be decorated։ Ես շատ լավ պատկերացնում եմ՝ թանգարանը զարդարում է ազգին։

Ես․ «Ազգային լեզվամտածողության հարց է։ Հայերեն լեզվամտածողությամբ ազգին չեն զարդարում։ Ամենամոտը, որ կարող ես ասել՝ Ազգային թանգարանները ներկայացնում են ազգը։

Աշակերտ․ «Չէ, ես հենց նկատի ունեմ, որ զարդարում են, ու եթե անգլերենով դա հասկանալի ա, պետք ա հայերենով էլ հասկանալի լինի ու ընդունվի։ Սպասեք բացատրեմ․ օրինակ, եթե ես Ձեզ ասեմ Իտալիա, ի՞նչ կպատկերացնեք առաջին բանը, առաջինը ի՞նչ կգա ձեր մտքին։» Ու նայում է ինձ հաղթական, ինքնավստահ ժպիտով։

Ես․ «Իտա՞լիա․․․ Չգիտեմ․․․ Վերածնունդ, արվեստ»։

Ժպիտը անհետանում է, ձեռքը թափ է տալիս ու հիասթափված հառաչում․ «Սխալ մարդու եմ հարցնում․․․ »։

Ես (ծիծաղս հազիվ զսպելով)․ «․․․Իսկ ճիշտ մարդը ի՞նչ պիտի ասեր․․․»

Աշակերտ․ «Ճիշտ մարդը կասեր պիցցա՛, սպագետտի՛, ֆուտբո՛լ»։


---------------------


Այս մանրապատումը կարող էի ավարտել այսպես․ "Այն, ինչ պետք է իմանալ այսօրվա երիտասարդության մասին"։ Բայց ես դեռ մնում եմ լավատես։


Հ․Գ․ Էդպես էլ չիմացա, թե եթե "ճիշտ" պատասխանը տայի, ոնց էր բացատրելու, որ "ազգին զարդարելը" նույնպես ճիշտ է

Եթե անպայման էդ իմաստն էր ուզում արտահայտել, կարելի էր գրել. «Ազգային թանգարաններն ազգի հարստություններից են»: Ինձ թվում ա` զարդարելուն մոտ իմաստ ա արտահայտում, բայց հայերեն ա: )))