enna-ի խոսքերից
Լավ ապրելու պատկերացումներն ու չափանիշները շատ տարբեր են։ Ինձ մոտ օրինակ տպավորված ա, որ մեր ընտանիքը ապահովված ա եղել, բայց նաև օրեր եմ հիշում, որ հացի փողերը պայուսակներում գտած կոպեկներից էինք հաշվում։ Մինչև մեծ տարիք ամառը Երևան գալը միակ հանգստանալն էր մեր ընտանիքի համար ու ընդհանրապես հանգստանալը մեր ընտանիքի ցուցակում չկար, բայց էդ էլ հանգստանալու համար չէինք հիմնականում գալիս, այլ ասենք էժան դպրոցի հագուստի կամ հիվանդանոցի։ Հետո երբ մորաքրոջս տանն էի ապրում ու չէի աշխատում, տան ամեն ծախսվելիք կոպեկը խիստ հաշվարկված էր ամենահիմնական բաների համար, բայց ներքին զգացողություններս միշտ դրական էին ու երբեք մտքովա չի անցել, որ մենք վատ ենք ապրում, զուտ որովհետև ինչքան էլ հացի փողը զգալի տոկոս էր մեր բյուջեում, ամեն ինչը պլանավորված էր ու կանխատեսելի։ Հետագայում էլ գործ ընտրելիս փողով չէի նայում ինչքան էլ գուցե կարիք կար էդ պահին։ Վերջին տարիներին իմ ընտանիքում առանձնապես կարանք չմտածենք ուտելիքի գների ու այլնի մասին, բայց սովորությունա մնացել գնալ ու համեմատել հացի, ձվի ու մնացած բաների գները խանութներում ու մտքի մեջ խիստ ունենալ ինչի վրա ինչքան պակաս կարայի ծախսել։ Սկսել ենք կարողանալ խնայել ու էդ համարում եմ մեծ ճոխություն մեր հասարակության պայմաններում, հաճախ էլ մեղքի զգացում եմ ունենում, որ տեսնում եմ կողքիս մարդիկ ճամփորդելու կամ թեկուզ քիչ գումար խնայելու արտոնություններ չունեն, հետո միաժամանակ տեսնում եմ մի ուրիշ խավ էլ ավելի թանկ մեքենայի հոգս ա քաշում ու միևնույնն ա չբավարարված զգում իրեն։ Մոտ երկու ամիս առաջ էլ գործից դուրս եմ եկել ու սեփական պրոյեկտի վրա եմ աշխատում, որից եկամուտ չունեմ, 10 տարի աշխատելուց հետո առաջին անգամն ա, որ ամեն ամիս հաշվիս աշխատավարձ չի նստում, շատ անսովոր եմ զգում, համ խոցելի, համ էլ շնորհակալ, որ սենց ճոխություն կարող ենք մեզ թույլ տալ։ Ասածս ինչ ա՝ երևի թե պետքա վարժեցնել նյութականով չչափել ներքին բավարարվածությունը ու կյանքի մնացած ասպեկտներն ու մանր-մունր բաները գնահատել, կարողա շատ վահ տեղից եմ խոսում, եսիմ
Էջանիշներ