User Tag List

Էջ 53 55-ից ԱռաջինԱռաջին ... 34349505152535455 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 781 համարից մինչև 795 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 812 հատից

Թեմա: Մանրապատումներ

  1. #781
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մահվան ու թաղման արարողությունների հետ կապված ահագին վառ հիշողություններ են մնացել մանկությունից․ մտածում էի «Մեռելապաշտություն» թեման թարմացնել, բայց վերջը որոշեցի էստեղ գրել, քանի որ հատուկ անուն տալ չեմ ուզում ոչ երևույթին, ոչ դրա հետ կապված հիշողություններին։

    Երբ փոքր էի, մահվան թեման ինչ-որ խորհրդավորություն ու առեղծված ուներ իր մեջ, գուցե դեռ մինչև հիմա էլ ունի։
    Կարծում եմ, տատս էլ էր ահագին տարված էդ թեմայով, որովհետև հաճախ էր պատմում մահվան դեպքեր՝ կիսաիրական-կիսագերբնական մանրամասներով։ Մեռելների թեման մեր տանը տաբու չէր, ու մենք էլ փոքր հասակից զանազան-զարմանազան սարսափ պատմությունների ունկնդիր էինք։ Տատս կարող էր երկար-բարակ պատմել, թե ոնց էր էս ու էն մարդը, ում ինքն անձամբ էր ճանաչում կամ ում մասին եսիմ ումից էր լսել, ճակատագրի բերումով մորթվել, վառվել, խեղդվել կամ ուրիշ մի ձևով մահացել։ Եվ էդ ամենը՝ գունավոր նկարագրություններով ու թերևս չզսպված բավականությամբ։
    Բայց մի տաբու ամեն դեպքում ունեինք․ տարիներ առաջ պապիկիս մայրը, որի չնաշխարհիկ անունը ես պիտի ժառանգեի, ութսունքանի տարեկանում կախվել էր՝ ինքնասպան լինելով, ու դրա մասին խոսելն արգելված էր մեր տանը։ Էդպես էլ հաստատ չիմացա, թե էդ պատկառելի տարիքի կինն ինչու էր որոշել կյանքին վերջ տալ, բայց թաքուն փսփսոցներն ասում էին, իբր թե չէր կարողացել դիմանալ սիրատենչ ամուսնու սեռական նկրտումներին, որոնք ծերունական տարիքում անվերջանալի տանջանքի էին վերածվել։

    Անցյալից եկող մեռալապատումներից բացի, տատս ուշադրությամբ հետևում էր նաև իր շրջապատի ընթացիկ մահերին։ Հատկապես մեր թաղի թարմ մեռելներն իր օրվա գլխավոր թեմաներից էին։ Ինչքան ջահել էր մահացողը, էնքան ավելի թնդացող էր թեման։ Ինքն անպայման իմանում (կամ մոգոնո՞ւմ) էր մահվան բոլոր մանրամասներն ու օրերով խոսում դրանց մասին։
    Հատկապես մի երիտասարդ կնոջ մահ եմ լավ հիշում, քանի որ ահագին երկար ժամանակ մեր զրույցների նյութն էր։ Մեզնից մի քանի շենք էն կողմ էր ապրում, ու ես իրեն չէի ճանաչում։ Տատիկս պատմում էր, որ նոր էր «մարդու գնացել» ու «էրեխով էր», իսկ սկեսուրը ոչ մի անգամ բժշկի չէր տարել, ինքն էլ ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ գանգատներ էր ունեցել արյունահոսության, բայց բանի տեղ չէին դրել, և պտուղը մահացել էր՝ մնալով ներսում, ու ինչ-որ ժամանակ հետո նաև մոր մահվան պատճառն էր դարձել։ Չգիտեմ էլ իրական էր էդ ամենը, թե տատիկիս հորինածը, բայց իր պատմածի բոլոր մանրամասները դեռ հիշողությանս մեջ են։

    Ինչպես էդ կնոջ, էնպես էլ թաղի մյուս մահերի դեպքում բոլորս հետաքրքրությամբ սպասում էինք թաղման արարողությանը։ Մեզ միշտ հանում էին փողոց, որ մոտիկից հետևենք, թե ոնց են դագաղը դուրս բերում տնից ու ամբողջ ազգուտակի ուղեկցությամբ շատ դանդաղ, երկար քայլքով տանում մինչև փողոցի ծայրը կամ նույնիսկ շարունակում քայլքը այլ փողոցներով։ Սովորաբար նվագախումբ էլ էր լինում հետները, ու ամբողջը մի մեծ իրադարձության էր վերածվում, որին հետևում էին փողոցում կանգնած տասնյակ մարդիկ։
    Դեռ հեռվից լսում էինք «ցըմ-ցըդըմ»-ի ձաներն ու համակ ուշադրություն դառնում։ Հատկապես կարևոր էր տեսնել դագաղի պարունակությունը, ինչպես նաև ուշադիր հետևել լացերին ու ճիչերին՝ փորձելով գուշակել, թե հեկեկողներից ով ինչ ազգակցական կապի մեջ էր հանգուցյալի հետ։

    Հիմա դժվար է վերծանել, թե ինչու էր էդքան կարևոր ամբողջ արարողությանը մոտիկից հետևելը։ Մանկական հետաքրքրությո՞ւնն էր պատճառը, մահվան հետ կապված միստիկ պատկերացումնե՞րը, տատիկի տպավորիչ պատումնե՞րը, թե՞ ուրիշ մի բան։
    Թեև մահվան թեման մինչ օրս էլ հետաքրքիր ու ձգող է, հիմա դժվար թե ուզենամ ներկա գտնվել անծանոթ մարդկանց թաղումներին ու ուսումնասիրել դագաղում պառկած դիակները։
    Բայց տատիկիս պատմությունների նման ուրիշ պատումներ հիմա էլ եմ հավեսով լսում։ Ափսոս միայն, որ էդ պատմություններ անողները հատուկենտ են, իսկ դե տատիկիս էսպես թե էնպես հասնող չի լինի։

  2. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Freeman (18.06.2020), Varzor (19.06.2020), Աթեիստ (18.06.2020)

  3. #782
    .T.
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.10.2007
    Գրառումներ
    144
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երբ Նանսին էկավ ինձ դիմավորելու, ջերմությունս արդեն չափված, կազմ-պատրաստ էի: Վերելակին մոտենալուց գլխի ընկավ, որ դիլեմա ունենք՝ վերելակով մի անձից ավել չէր թույատրվում, իսկ շենքը ահռելի էր, ճանապարհներն էլ՝ շատ: Մինչ ինքը մտածում էր, թե ինչ ճամփա բռնենք, աստիճաններին բազմած էրկու հսկա մարմարե առյուծներին էի նայում` մտքով զովանում: Երբ մտավոր ուզեցույցը կազմեց, ճամփա ընկանք, բայց ճանապարհը շեղեց տարավ նախ հոգաբարձուների սենյակը: Ահռելի էր, առաստաղը՝ լավ բարձր, կահավորանքն էլ՝ հնամենի, իսկը թանգարան։ Վիկտորիա թագուհին իրեն էդ սենյակում հաստատ իր տանը կզգար: Նանսին հեռախոսը հանեց սկսեց նկարել, մինչ ես պատուհանից քաղաքին էի նայում: Պատերից մեկը մատնացուցեց, թե բա վերջերս են վերանորոգել, նախկինում մարմարե պատ էր էղել, հետևում էլ բաղնիք, որ հին ժամանակներում հոգաբարձուները ձիով քրտած գան՝ լողանան: Տեսնես հիմա էդ հոգաբարձուների հոգիները ո՞ր բարձերին էին հանգչում, մտածեցի, ու հայերեն մտածող կոճակս անջատեցի: Հետո Նանսին հիշեց, թե ինչի համար էինք հավաքվել ու տենց ճամփան շարունակեցինք մինչև իրա անկյունը, որ գրեթե ամբողջովին թաքնված էր գրքերի ու թղթաբրգերի շարքերի հետևում: Սեղանի մի անկյուն ու մի էրկու աթոռ դատարկ էր, էրևում էր, որ պատրաստվել էր մինչև գալս։ Մի 4 ժամ տևող հարցազրույցից հետո ինձ ուղեկցեց մինչև գետնանցում, որ ստորգետնյա գնացքները ինձ քաղաքի կենտրոնից փախցնեին արվարձաններ։ Բաժանվելուց խոսատացա հայկական դհոլի նկար ղրկել, աֆրիկյան թմբուկների վրա ա պարապում, հետաքրքրել էր։ Հետդարձին պատկերացրի գերեթե 70 տարեկան կարմրահերին մինչև գոտկատեղը հասնող փարթամ մազերը ուսերին թափած թմբուկ նվագելուց, ակամայից դեմքիս ժպիտ հայտնվեց։
    Վերջին խմբագրող՝ տեսիլք: 31.07.2020, 04:25:

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (09.08.2020), Sambitbaba (01.08.2020), Գաղթական (31.07.2020)

  5. #783
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երկու դրվագ կա, որ պտտվում է գլխումս արդեն քանի օր է, երևի արժի սա էլ հանձնել «թղթին»՝ տարին ավարտին հասցնելուց առաջ։

    Մեկը մեր թիմի սուրբծննդյան հավաքի ժամանակ էր, երբ նստած զրուցում էինք էստեղից-էնտեղից, ու ոնց եղավ՝ Նինան սկսեց իր 25-30 տարի առաջվա կյանքից պատմել, երբ երեք փոքր երեխա ուներ, երկուսը՝ երկվորյակ տղաներ, մյուսը՝ նրանցից մեկուկես տարով մեծ տղուկ։
    Ասեմ, որ Նինան իմ ճանաչած միակ հոգեբանն է, որն ինձ համար էս մասնագիտության մեջ իմ պատկերացրած կատարելությանը շատ մոտ է, ու եթե ինքս էլ հոգեբանի մոտ գնալու լինեի, ու Նինան էլ կոլեգաս չլիներ, հաստատ կուզեի իր մոտ լինել։

    Պատմությունը սկսեց նրանով, որ ինքն ընդհանրապես «համապատասխան» մամա չէր՝ երեք փոքր երեխայի համար, ու որ իր երեխաներին փոքր տարիքում լիքը վնաս է տվել։ Որ մամա լինելու իր ամեմամեծ երազանքը իրականանալուց հետո ավելի շատ մղձավանջի էր նման։ Իր օրը սկսվում ու ավարտվում էր երեխաների աղեկտուր լացով, ու ինքը փոխանակ կենտրոնանար երեխաների պահանջների վրա, ավելի շատ կենտրոնացած էր իր օրվա գրաֆիկն առաջ տանելու վրա։ Հարևանների կողմից էլ թուքումուր էր ուտում, ասում է՝ նույնիսկ գրություններ էին կպցնում մանկասայլակի վերևում․ «Մենք ոչ թե փոքր երեխաներին ենք դեմ, այլ նրանց դաստիարակությամբ զբաղվել չկարողացող ծնողներին»։

    Նաև պատմեց, որ հաճախ նկարահանում էր երեխաներին տարբեր պահերի, բայց հիմա էդ տեսանյութերը նայել չի կարող, որովհետև մինչև հիմա հիշում է, թե ոնց է առանց միջամտելու տարբեր իրավիճակներ նկարել, երբ երեխաները հեչ լավ վիճակում չեն եղել, և էդ պահին պետք էր ոչ թե նստել ու հանգիստ նկարահանել իրենց, այլ միջամտել ու փոխել վիճակը։

    Լիքը ուրիշ մանրամասներ էլ պատմեց իր ծնողական կյանքից, որոնք իրեն հեչ լավ կողմից չէին ներկայացնում, ու ինքը շատ լավ գիտեր դրա մասին։
    Մեծ հետաքրքրությամբ լսում էի էդ անկեղծ ու անսպասելի խոստովանանքը, հատկապես երբ գիտեի, թե ինչ պրոֆեսիոնալիզմով է աշխատում փոքր երեխաներ ունեցող ընտանիքների հետ։ Ու մի ձև ավելի հասկանալի դարձավ, թե ինչու է էդքան կենտրոնացած հենց էն կլիենտների վրա, որոնք փոքր երեխաների հետ խնդիրներ ունեն։

    Ընդհանրապես, մեզ դիմող մարդիկ հաճախ են երեխաների հետ կապված խնդիրներով գալիս։ Էդպիսի կլինետներ ես էլ ունեմ։
    Ու մեկի մասին ուզում եմ հիմա գրել։

    Երիտասարդ կին՝ երեք փոքր երեխայով, ու ըստ պատմածի՝ շատ հոգատար ամուսնով։ Երկուսն էլ տանն են և հոգ են տանում երեխաների մասին։ Ինքն եկել էր մեծ տղայի պատճառով՝ 7 տարեկան երեխա, որը մոր կարծիքով ուտելու հետ կապված խանգարումներ ունի, թեև մանկաբույժը պնդում է, որ ամեն ինչ կարգին է, ներառյալ՝ քաշը։ Բժշկի պատասխանը չի գոհացրել, որոշել է գալ հոգեբանի մոտ։

    Լիքը բաներ պատմեց երեխայի վարքից, ու ամենն էլ «կանաչ գոտում» էր, ոչ մի իրական խնդիր չէր երևում, առավել ևս՝ խանգարում։ Որ մեկ քիչ է ուտում, մեկ չափավոր, որ էն, ինչ առաջ հաճույքով ուտում էր, հիմա ոչ միշտ է ուզում ուտել, որ երբ լիքը բանջարեղեն է դնում դիմացը, միայն մի քանիսն է վերցնում (ինքը ստիպում է, որ ավելի շատ վերցնի), որ դպրոցական օրերին ավելի քիչ է ուտում, քան շաբաթավարտին (դպրոցում քաղցրավենիք չի ստանում, առաջադիմության կամ սոցիալական խնդիրներ չունի)։
    Ինքն էլ մասնագիտությամբ մանկաբարձ էր, ու պիտի որ ահագին տեղեկացած լիներ փոքր երեխաների վարքից, հետաքրքիրն էն էր, որ էն մյուս երկուսի վրա ընդհանրապես կենտրոնացած չէր, ու միայն մեծի «խանգարումներից» էր խոսում։

    Էդպես լիքը խոսեց-պատմեց, երբ վերջապես հարցրեցի, թե ինչպիսին է իր սեփական վարքը սնվելու հետ կապված։
    Ու էստեղ սկսվեց իրական պատմությունը։ Պարզվեց՝ էդ կինն ամբողջ կյանքում անորեքսիայի դեմ է պայքարում։ Իր ասելով՝ հիմա բժշկի դիմելու կարիք չկա, տարիների ընթացքում սովորել է իր վարքը հսկողության տակ պահել, թեև կարող եմ պատկերացնել, որ քաշը նորմայից քիչ էր․ արտաքինից չափազանց նիհար տեսքի էր։ Ու որ դա սկսվել է մոտը փոքր հասակում՝ մոտավորապես նույն տարիքում, ինչ իր մեծ տղան է հիմա։ Նաև ասեց, որ տղան խառնվածքով ընդհանրապես շատ հիշեցնում է իրեն։

    Էդ պահին իհարկե չես կարող ուղիղ ասել, որ ինքն իր խնդիրները պրոյեկտում է երեխայի վրա, ու որ վերջինիս մոտ ամեն ինչ կարգին է, բայց եթե մայրը շարունակի ճնշել ուտելու թեմայով, հնարավոր է՝ նրա մոտ էլ խանգարում ձևավորվի։
    Բայց նաև հասկանալի էր, որ վախենում էր՝ նույնը իր երեխայի հետ կատարվեր, քանի որ ամեն ինչով իրեն է հիշեցնում։

    Առաջարկեցի տղային մի կողմ թողնել ու իր մասին խոսել․ ահագին ծանր դրվագներ պատմեց մանկությունից՝ թմրամոլ-կրիմինալ հայր, բանտեր․․․
    Մեր հետագա հանդիպումների կենտրոնում, կարծում եմ, հենց ինքն է լինելու, ոչ թե տղան։

    Ու էսպես իրականում հաճախ է լինում, երբ մարդիկ գալիս են «երեխաների խնդիրներով», երբ իրականում խնդիրներն իրենցն են։
    Էն որ երեխաները իրենց սեփական զգացմունքները երբեմն պրոյեկտում են խաղալիքների վրա ու պատմում, թե ասենք՝ տիկնիկի հետ ինչ է կատարվում։ Մեծերի «տիկնիկներն» էլ իրենց երեխաներն են։

  6. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Cassiopeia (01.01.2023), enna (01.10.2023), erexa (15.09.2023), John (02.01.2023), Sambitbaba (04.01.2023), Աթեիստ (31.12.2022), մարդ եղած վախտ (30.12.2022), Նաիրուհի (10.01.2023), Ուլուանա (31.12.2022)

  7. #784
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ուզում եմ մի բան պատմել։
    Ի դեպ, թեման «Օրագրեր» բաժնում չի, էստեղ շատ հանգիստ կարելի է քննարկումներ ծավալել, ցանկության դեպքում։

    Գերմանիայում (ու ոչ միայն էստեղ) «աղքատություն» կոչվածը էն աղքատությունը չի, ինչ մենք՝ արևմտյան աշխարհից դուրս մեծացածներս, պատկերացնում ենք։ Էստեղ «աղքատ» համարվողները օրվա հացի, տաք կացարանի, էլեմենտար գույքի կամ մի զույգ կոշիկի կարոտ չեն։ Ծայրահեղ աղքատության մասին մարդիկ էստեղ մենակ տեսական պատկերացումներ ունեն կամ նույնիսկ դա էլ չունեն։
    Բայց դե միևնույն է, էստեղ էլ կան տարբեր կատեգորիայի «աղքատներ», որոնք կամ սոցիալական օգնության հաշվին են ապրում կամ էնքան քիչ են վաստակում, որ հազիվ ծայրը ծայրին են հասցնում ու իրենց որևէ տեսակի շռայլություններ թույլ տալ չեն կարող։

    Ու ինչի եմ սա ասում։ Հոգեբուժական բաժանմունքում, որտեղ աշխատում եմ, ընդունարանում աշխատողներից մեկը մոտ իմ տարիքի կին է՝ միայնակ մայր, իր 16 տարեկան աղջկա հետ։ Լավ երևում է, որ էս մարդը ֆինանսական խնդիրներ ունի, որոնց մասին ուղիղ կամ ենթատեքստով հաճախ է բարձրաձայնում։ Հետն էլ զգացվում է, որ շատ ճնշված է էդ վիճակից։

    Դու չես կարող իրեն մխիթարել, թե բա՝ շուրջդ նայիր, տես մարդիկ ինչ ուրիշ ավելի մեծ խնդիրներ ունեն կամ նորություններով չե՞ս տեսնում՝ ինչեր են կատարվում աշխարհում․ մարդ կա՝ ոչինչ չունի կամ եղածը կորցնում է մի օրում․ դու ունես աշխատանք, երեխա, ապրում ես սոցիալապես ապահով երկրում, կարող ես վճարել բնակարանիդ, սնունդիդ ու հագուստիդ համար։
    Դա իրեն չի հանգստացնելու։

    Ամեն մարդուն իր մատի փուշն է ցավացնում։ Ու եթե էդ փուշն իրեն էնպես է ցավացնում, ինչպես ուրիշ մեկի մոտ մատը կորցնելը կցավացներ, դու չես կարող իրողությունները համեմատել իրար հետ՝ թե բա, տես, մատդ դեռ տեղում է․ էդ մարդու համար սեփական ցավը նույնքան մեծ է, ինչքան մատը կորցնողի ցավն է։
    Եթե տառապանքը նույնն է երկու դեպքում էլ, ապա իրողությունը երկրորդական է։

    Ու ընդունարանի կինը, որ թեև կարող է վճարել թե հագուստի, թե սննդի համար, հաշվում է իր ամեն ցենտը և գնել կարող է միայն ցածրակարգ/էժանագին ապրանք։ Արձակուրդին որևէ տեղ, թեկուզ մի երկու օրով գնալը ֆինանսապես բացառված է։ Ընդմիջմանը սպա-հյուրանոցների նկարներ է նայում ինտերնետում, և երազում գոնե մի օր էդպիսի մի տեղում անցկացնել, կտրվել ամեն ինչից ու հանգստանալ։ Հետո հաշվում է ծախսերը ու նորից փակում նկարները։

    Աղջկա տանսվեցամյակին նվեր էր արել, որ երկուսով երեկոյան կինո գնան։
    Հաջորդ օրը, երբ առավոտյան գործի եկա, ընդունարանում տեսա իրեն՝ ուռած աչքերով ու այլայլված։ Հարցրեցի, թե ինչ է եղել, նախորդ օրը՝ աշխատանքի ավարտին, ուրախ էր, որ պիտի ֆիլմին գնային։
    Պարզվեց, որ «նվերը» վերածվել էր մեծ կոնֆլիկտի ու աղջկա կողմից մեղադրանքների, որ իր 16-ամյակին մոր կողմից ուրիշ ոչինչ չի ստացել։ Զգացվում էր, որ շատ խոցված էր դրանից ու հետն էլ մեղքի զգացում ուներ, որ իր երեխային ավելին տալ չէր կարող։

    Ինձ թվում է, իր աղջիկը, երբ մի քիչ էլ մեծանա, ու գլխի թինեյջերական ցանցառ խոտերի տեղը արմատավոր ծառեր գոյանան, կսկսի գնահատել իր մամայի արածն իր համար, ու էն, թե ոնց է կարողացել մենակ պահել ու մեծացնել իրեն, տալ էն ամենը, ինչ հնարավոր էր տալ նման պայմաններում։
    Դա ասեցի իրեն, ու գուցե նաև մի տեղ գլխիս մեջ նորից առաջացավ էն միտքը, թե «մի հատ աշխարհին նայիր, դու գոնե աղջկադ հետ կինո գնալ ես կարող», բայց չէ, դա հաստատ հանգստացնող միջոց չէր կարող լինել․ իր փուշը նույն կերպ էր ցավում, ինչ ուրիշի անդամահատությունը։

    Օրվա ընթացքում, ամեն անգամ երբ տեսնում էի իրեն, դեմքից զգացվում էր, թե ինչ մեծ հուսահատություն է ապրում։
    Երեկոյան դեռ մտածում էի իր մասին, ու թե ոնց կարելի էր էս մարդու կյանքում մի փոքր լույս բերել։ Իր խնդիրները դժվար թե հնարավոր լիներ մի պստիկ քայլով լուծել, բայց գուցե հնարավոր լիներ ինչ-որ ձևով դրական լիցքեր, նոր ուժ ու լավատեսություն տալ իրեն։ Կամ ուղղակի ցույց տալ «ես քեզ տեսնում եմ, ու դու կարևոր ես»։
    Ու էդ մտքերն ինձ տարան պուճախներիցս մեկում մոտ երկու տարվա վաղեմության մի նվերի, որն իրականում անձամբ ինձ չէին նվիրել, այլ մտերիմներիցս մեկին, ինքն էլ ինձ էր վերանվիրել, որովհետև հաստատ գիտեր՝ ինքն էդ նվերից չի օգտվելու։ Խնդիրն էն էր, որ ես էլ չէի օգտվելու, ու էդպես երկու տարի է՝ ընկած էր դարակներիցս մեկում։

    Նվերը բավարական մի wellness-հոթելի բոլոր ծառայություններից օգտվելու 400-եվրոյանոց վաուչեր էր (նեմեցի ասած՝ գուտշայն)։ Հետն էլ շատ սիրուն ձևով մի փայլուն թղթի վրա տպագրված (սկզբնական նվեր անողները ահագին ջանք էին ներդրել)։ Ու էդ փայլփլուն վաուչերը անպիտան ձևով ընկած էր դարակներումս։ Նայեցի ամսաթվին, դեռ 9 ամիս ուժի մեջ էր։ Եթե հիմա չհիշեի դրա մասին, հաստատ առաջիկա ինը ամսում էլ չէի հիշելու, ու գնալու էր կորչեր։
    Իսկ էսպես կարող էի մի մարդու ուրախություն պատճառել։ Հաջորդ օրը տարա հետս գործի։

    Երբ տվեցի իրեն, շոկային ռեակցիա եղավ մոտը․ դե մենք առանձնապես մոտ չէինք, գերմանացիներն էլ ուրիշների հանդեպ էսպիսի ժեստերով աչքի չեն ընկնում։
    Մի քանի անգամ կրկնեցի, որ գուտշայնը հատուկ իր համար չեմ ձեռքբերել (հին ամսաթվից էլ կարող էր տեսնել), ու որ ինձ էլ ուրիշից է հասել, և ես «սպա»-երից հեռու մարդ եմ, մտածեցի՝ իրեն ավելի պետք կգա, ու որ դիմացը ոչինչ չեմ ակնկալում։ Ինքը սկզբում ապշահար վրաս էր նայում, հետո սկսեց հեկեկալ։ Էնպես էր լացում, ոնց-որ միջի ամբողջ կուտակվածը դուրս թափվեր։ Հետո երկար գրկեց ինձ՝ դեռ հեկեկալով։ Ու էդ օրը նստած էր աշխատանքում՝ կարծես տրանսի մեջ, ամեն անգամ երբ կողքով անցնում էի, ասում էր՝ ոնց որ հետս հրաշք կատարված լինի, դեռ հավատս չի գալիս։
    Տուն գնալիս եկավ մոտս, նորից գրկեց ու թե.
    "Danke, 1000 mal Danke. Ich bin wirklich überwältigt. Du gibst mir tatsächlich wieder Hoffnung an das Gute zu glauben."

    Եթե մի գուտշայնով, որի մասին չէի էլ հիշելու, կարելի էր մարդու մոտ «լավի հանդեպ կրկին հավատ» արթնացնել, ապա իրականում ինչքան հեշտությամբ կարող ենք կողքիններին օգնել, եթե անգամ իրենց դարդերը մեր աչքին չնչին են երևում։
    Ու ինչքան որ ցավի խորությունն է իրողությունից անկախ (մատի փուշ լինի, թե մատ կորցնել), էնպես էլ ուրախությունը կարող է մեկի համար մի սպա-նվերից նույնքան խորը լինել, ինչպես ուրիշ մեկի համար կացարան ստանալը կլիներ։
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 01.10.2023, 13:21:

  8. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (01.10.2023), erexa (01.10.2023), Freeman (01.10.2023), Quyr Qery (02.10.2023), Աթեիստ (02.10.2023), Արէա (01.10.2023), Բարեկամ (01.10.2023), մարդ եղած վախտ (01.10.2023), Նաիրուհի (01.10.2023), Ուլուանա (01.10.2023)

  9. #785
    խշշշ... enna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.04.2013
    Հասցե
    Tardis
    Գրառումներ
    1,535
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ու էսպես իրականում հաճախ է լինում, երբ մարդիկ գալիս են «երեխաների խնդիրներով», երբ իրականում խնդիրներն իրենցն են։
    Էն որ երեխաները իրենց սեփական զգացմունքները երբեմն պրոյեկտում են խաղալիքների վրա ու պատմում, թե ասենք՝ տիկնիկի հետ ինչ է կատարվում։ Մեծերի «տիկնիկներն» էլ իրենց երեխաներն են։
    հեհ, էս մասը ինձ մոտ էլ շփոթմունք ա առաջացնում ու մենակ երեխա պահելու մեջ չէ։ Դժվար ա տարբերակել ինչն ենք պրոեկտում մենք մեզ, ինչն ա իսկապես իրականության մի մաս ու օբյեկտիվ եզրակացությւոն։ Երեխա պահելիս հատկապես բարդանում ա, որովհետև երեխայի հաղորդակցումը հասկանալու հիմանկան ձևը դառնում ա ինտուիցիան, որը էլի հենված ա ենթագիտակցորեն լիքը մանր-մունր սիգնալները անալիզ անելու վրա, բայց ավելի քիչ ա ցայտուն փաստերի վրա հենված քան օրինակ մեծահասակների հետ շփումն ա։

  10. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    ivy (03.10.2023)

  11. #786
    խշշշ... enna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.04.2013
    Հասցե
    Tardis
    Գրառումներ
    1,535
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ուզում եմ մի բան պատմել։
    Ի դեպ, թեման «Օրագրեր» բաժնում չի, էստեղ շատ հանգիստ կարելի է քննարկումներ ծավալել, ցանկության դեպքում։

    Գերմանիայում (ու ոչ միայն էստեղ) «աղքատություն» կոչվածը էն աղքատությունը չի, ինչ մենք՝ արևմտյան աշխարհից դուրս մեծացածներս, պատկերացնում ենք։ Էստեղ «աղքատ» համարվողները օրվա հացի, տաք կացարանի, էլեմենտար գույքի կամ մի զույգ կոշիկի կարոտ չեն։ Ծայրահեղ աղքատության մասին մարդիկ էստեղ մենակ տեսական պատկերացումներ ունեն կամ նույնիսկ դա էլ չունեն։
    Բայց դե միևնույն է, էստեղ էլ կան տարբեր կատեգորիայի «աղքատներ», որոնք կամ սոցիալական օգնության հաշվին են ապրում կամ էնքան քիչ են վաստակում, որ հազիվ ծայրը ծայրին են հասցնում ու իրենց որևէ տեսակի շռայլություններ թույլ տալ չեն կարող։
    Լավ ապրելու պատկերացումներն ու չափանիշները շատ տարբեր են։ Ինձ մոտ օրինակ տպավորված ա, որ մեր ընտանիքը ապահովված ա եղել, բայց նաև օրեր եմ հիշում, որ հացի փողերը պայուսակներում գտած կոպեկներից էինք հաշվում։ Մինչև մեծ տարիք ամառը Երևան գալը միակ հանգստանալն էր մեր ընտանիքի համար ու ընդհանրապես հանգստանալը մեր ընտանիքի ցուցակում չկար, բայց էդ էլ հանգստանալու համար չէինք հիմնականում գալիս, այլ ասենք էժան դպրոցի հագուստի կամ հիվանդանոցի։ Հետո երբ մորաքրոջս տանն էի ապրում ու չէի աշխատում, տան ամեն ծախսվելիք կոպեկը խիստ հաշվարկված էր ամենահիմնական բաների համար, բայց ներքին զգացողություններս միշտ դրական էին ու երբեք մտքովա չի անցել, որ մենք վատ ենք ապրում, զուտ որովհետև ինչքան էլ հացի փողը զգալի տոկոս էր մեր բյուջեում, ամեն ինչը պլանավորված էր ու կանխատեսելի։ Հետագայում էլ գործ ընտրելիս փողով չէի նայում ինչքան էլ գուցե կարիք կար էդ պահին։ Վերջին տարիներին իմ ընտանիքում առանձնապես կարանք չմտածենք ուտելիքի գների ու այլնի մասին, բայց սովորությունա մնացել գնալ ու համեմատել հացի, ձվի ու մնացած բաների գները խանութներում ու մտքի մեջ խիստ ունենալ ինչի վրա ինչքան պակաս կարայի ծախսել։ Սկսել ենք կարողանալ խնայել ու էդ համարում եմ մեծ ճոխություն մեր հասարակության պայմաններում, հաճախ էլ մեղքի զգացում եմ ունենում, որ տեսնում եմ կողքիս մարդիկ ճամփորդելու կամ թեկուզ քիչ գումար խնայելու արտոնություններ չունեն, հետո միաժամանակ տեսնում եմ մի ուրիշ խավ էլ ավելի թանկ մեքենայի հոգս ա քաշում ու միևնույնն ա չբավարարված զգում իրեն։ Մոտ երկու ամիս առաջ էլ գործից դուրս եմ եկել ու սեփական պրոյեկտի վրա եմ աշխատում, որից եկամուտ չունեմ, 10 տարի աշխատելուց հետո առաջին անգամն ա, որ ամեն ամիս հաշվիս աշխատավարձ չի նստում, շատ անսովոր եմ զգում, համ խոցելի, համ էլ շնորհակալ, որ սենց ճոխություն կարող ենք մեզ թույլ տալ։ Ասածս ինչ ա՝ երևի թե պետքա վարժեցնել նյութականով չչափել ներքին բավարարվածությունը ու կյանքի մնացած ասպեկտներն ու մանր-մունր բաները գնահատել, կարողա շատ վահ տեղից եմ խոսում, եսիմ
    Վերջին խմբագրող՝ enna: 03.10.2023, 15:15:

  12. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (04.10.2023), ivy (03.10.2023), Բարեկամ (04.10.2023), մարդ եղած վախտ (06.10.2023), Ուլուանա (04.10.2023)

  13. #787
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում enna-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լավ ապրելու պատկերացումներն ու չափանիշները շատ տարբեր են։ Ինձ մոտ օրինակ տպավորված ա, որ մեր ընտանիքը ապահովված ա եղել, բայց նաև օրեր եմ հիշում, որ հացի փողերը պայուսակներում գտած կոպեկներից էինք հաշվում։ Մինչև մեծ տարիք ամառը Երևան գալը միակ հանգստանալն էր մեր ընտանիքի համար ու ընդհանրապես հանգստանալը մեր ընտանիքի ցուցակում չկար, բայց էդ էլ հանգստանալու համար չէինք հիմնականում գալիս, այլ ասենք էժան դպրոցի հագուստի կամ հիվանդանոցի։ Հետո երբ մորաքրոջս տանն էի ապրում ու չէի աշխատում, տան ամեն ծախսվելիք կոպեկը խիստ հաշվարկված էր ամենահիմնական բաների համար, բայց ներքին զգացողություններս միշտ դրական էին ու երբեք մտքովա չի անցել, որ մենք վատ ենք ապրում, զուտ որովհետև ինչքան էլ հացի փողը զգալի տոկոս էր մեր բյուջեում, ամեն ինչը պլանավորված էր ու կանխատեսելի։ Հետագայում էլ գործ ընտրելիս փողով չէի նայում ինչքան էլ գուցե կարիք կար էդ պահին։ Վերջին տարիներին իմ ընտանիքում առանձնապես կարանք չմտածենք ուտելիքի գների ու այլնի մասին, բայց սովորությունա մնացել գնալ ու համեմատել հացի, ձվի ու մնացած բաների գները խանութներում ու մտքի մեջ խիստ ունենալ ինչի վրա ինչքան պակաս կարայի ծախսել։ Սկսել ենք կարողանալ խնայել ու էդ համարում եմ մեծ ճոխություն մեր հասարակության պայմաններում, հաճախ էլ մեղքի զգացում եմ ունենում, որ տեսնում եմ կողքիս մարդիկ ճամփորդելու կամ թեկուզ քիչ գումար խնայելու արտոնություններ չունեն, հետո միաժամանակ տեսնում եմ մի ուրիշ խավ էլ ավելի թանկ մեքենայի հոգս ա քաշում ու միևնույնն ա չբավարարված զգում իրեն։ Մոտ երկու ամիս առաջ էլ գործից դուրս եմ եկել ու սեփական պրոյեկտի վրա եմ աշխատում, որից եկամուտ չունեմ, 10 տարի աշխատելուց հետո առաջին անգամն ա, որ ամեն ամիս հաշվիս աշխատավարձ չի նստում, շատ անսովոր եմ զգում, համ խոցելի, համ էլ շնորհակալ, որ սենց ճոխություն կարող ենք մեզ թույլ տալ։ Ասածս ինչ ա՝ երևի թե պետքա վարժեցնել նյութականով չչափել ներքին բավարարվածությունը ու կյանքի մնացած ասպեկտներն ու մանր-մունր բաները գնահատել, կարողա շատ վահ տեղից եմ խոսում, եսիմ
    Լավ ապրելու չափանիշները մեծ չափով թելադրվում են այն հասարակության կողմից, որում ապրում ես։ Հաճախ մարդիկ նույնիսկ շատ չեն գիտակցում, թե այն, ինչը կոչվում է "լավ ապրել" իսկապե՞ս իրենց դուր է գալիս, հաճելի է, վայելելի է (enjoyable), թե՞ ուղղակի "ձևն է տենց"։ Իսկ էդ չափանիշները հիմնականում սահմանվում են կոմերցիայի ծաղկման նպատակով։
    Որպես վերացական օրինակ՝ եթե, ասենք, արևածագ դիտելը փողով լիներ ու դրանով՝ ոչ մատչելի բոլորի համար, միջին վիճակագրական այն կինը, որն աշխատում է այվիենց reception-ում, սպայով հյուրանոցի համարի փոխարեն երևի կերազեր արևածագ դիտելու հնարավորության մասին (քանի որ դա հարուստների մենաշնորհն է), իսկ այսպես, հասարակության միջին վիճակագրական անդամների մտքով չի անցնում "լավ ապրել"՝ հաճախակի արևածագ դիտելու հաճույքն իրենց տրամադրելով։

  14. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (04.10.2023), John (04.10.2023), One_Way_Ticket (04.10.2023), մարդ եղած վախտ (06.10.2023), Նաիրուհի (04.10.2023), Ուլուանա (04.10.2023)

  15. #788
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Համաձայն եմ, որ լավ ապրելու մասին մեր պատկերացումներն ու չափանիշներն ահագին տարբերվում են` կախված թե՛ կենսափորձից, թե՛ ընտանիքից, թե՛ ընտանիքից դուրս եղած միջավայրից ու թե՛ մարդու արժեքներից ու կյանքի նկատմամբ վերաբերմունքից: Քանի որ մանկությանս ու պատանեկությանս տարիներին չքավորության մեջ եմ ապրել (օրերով բառացիորեն սոված, լիքը տարրական, առաջին անհրաժեշտության բաներից, էլ չեմ ասում` հաճույքներից զրկված, վարձը մուծած չլինելու պատճառով հաճախ շաբաթներով անլույս, ի՞նչ հանգստանալու գնալ, ի՞նչ բան), ինձ համար օրվա հացի կարոտ չլինելը, նորմալ հագնելու շորեր ունենալը, կենցաղային հարմարություններ ունենալը լավ ապրել ա նշանակում: Հիմա մեր ընտանիքը մեր շրջապատում երևի ամենաքիչ եկամուտ ունեցողներից ա, եթե ոչ հենց ամենան, ու քիչ չեն էն բաները, որոնք չենք կարող մեզ ֆինանսապես թույլ տալ, բայց մեր կյանքից շատ էլ գոհ ենք բոլորս: Ես ինձ ու ընտանիքիս համար կարևոր բաներն ունեմ, ու դրանցից շատերը նյութականի հետ առանձնապես կապ չունեն: Ես կարող եմ մի ահռելի ցուցակ գրել էն բաների, որոնք չունեմ, բայց փոխարենը կենտրոնանում եմ ունեցածիս վրա ու գնահատում եմ ունեցածս, ամեն օր, ամեն ժամ ես անվերջ շնորհակալ եմ զգում ունեցածիս համար: Ընդհանրապես կյանքումս եղած ոչ մի բան, թեկուզ տարրական մանրուք, չեմ ընկալում որպես սովորական կամ` որ տենց էլ պիտի լիներ, ի՞նչ մի մեծ բան ա: Ինձ համար բառացիորեն ամեն ինչ մեծ բան ա: Բացի կենսականորեն անհրաժեշտ բաներից, իմ չափանիշներով լավ ապրելուս մեջ մտնում ա նաև էն, որ ես տնից դուրս եմ գալիս, ու շուրջս լիքը ծառեր կան, սիրուն թռչուններ կան, որոնց ծլվլոցները երբեմն շրջակայքի լռությունը խախտող միակ ձայներն են լինում, որ շուրջս սկյուռիկներ ու նապաստակներ են ֆռֆռում: Ասենք, կարող ա` հենց իմ կողքի հարևանի համար դա շատ սովորական, նույնիսկ անկապ բան լինի, բայց ինձ համար շատ մեծ բան ա: Լավ ապրելու խիստ կարևոր բաղադրիչներից ա ինձ համար նաև էն, որ մենք հաճախ ենք ընտանիքով միասին լինում, ժամանակ անցկացնում միասին` թե՛ տանը, թե՛ ինչ-որ տեղեր գնալով, թեկուզ ուրիշների չափանիշներով` ոչ էնքան պրեստիժ տեղեր: Իհարկե, ամեն ինչ իր գինն ունի, ու ոչ միայն նյութական: Օրինակ, եթե կենտրոնանայինք ամեն գնով հնարավորինս շատ փող աշխատելու վրա, միասին լինելու ժամանակը խիստ կկրճատվեր, բայց ամեն մարդ իր առաջնահերթություններն ունի, ու մերն էլ սա ա տվյալ դեպքում: Միաժամանակ ես վստահ եմ, որ եթե իմ հիմիկվա մտածելակերպը, կյանքի ու ինքս իմ նկատմամբ վերաբերմունքն ունենայի երեխա կամ թեկուզ պատանի ժամանակ, ինձ տենց դժբախտ չէի զգա իմ զրկանքների պատճառով, ինչքան որ զգում էի էն ժամանակ: Այսինքն` եթե հիմա լինեի էդ պայմաններում, մեկ ա, կկարողանայի էլի դրականի վրա կենտրոնանալ, ունեցածս գնահատել ու ինձ ամեն դեպքում երջանիկ զգալ: Ինչ պայմաններում էլ ապրես, միշտ էլ խնդիրներ ու դժվարություններ լինում են, բայց դրանց նկատմամբ մարդու վերաբերմունքից ա կախված` ինքը երջանիկ ա, համարում ա, որ լավ ա ապրում, թե չէ: Ու ես հիմա փորձում եմ երեխաներիս մեջ էլ էլ էս վերաբերմունքը սերմանել, որ իրենց ունեցածը գնահատեն, որ ոչինչ չընկալեն որպես սովորական, միշտ շնորհակալ լինեն էն ամենի համար, ինչ ունեն, որովհետև կարող էին և չունենալ, ինչպես որ ես չեմ ունեցել: Իհարկե, երեխաների դեպքում ավելի բարդ ա, բայց եթե մի օր իմ երեխան Այվիի ներկայացրած պատմության մեջի կնոջ աղջկա պես իրան պահի, ես ամեն դեպքում կհամարեմ, որ դա իմ բացթողումն ա, ինչքան էլ որ ցավոտ լինի:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 05.10.2023, 05:24:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  16. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (04.10.2023), erexa (04.10.2023), ivy (04.10.2023), John (05.10.2023), Արէա (05.10.2023), Բարեկամ (05.10.2023), մարդ եղած վախտ (06.10.2023), Նաիրուհի (04.10.2023)

  17. #789
    խշշշ... enna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.04.2013
    Հասցե
    Tardis
    Գրառումներ
    1,535
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Լավ ապրելու չափանիշները մեծ չափով թելադրվում են այն հասարակության կողմից, որում ապրում ես։ Հաճախ մարդիկ նույնիսկ շատ չեն գիտակցում, թե այն, ինչը կոչվում է "լավ ապրել" իսկապե՞ս իրենց դուր է գալիս, հաճելի է, վայելելի է (enjoyable), թե՞ ուղղակի "ձևն է տենց"
    Ընդհանրապես մենակ լավ ապրելու չափանիշները չէ, մեր աշխարհի մոդելը կառուցվում ա հասարակությունում եղած պատկերացումների, լեզվի ու պատմության հիման վրա, բայց էդ դեպքում էլ անհատները ընտրության հնարավորություն ունենում են փոխելու, կախված նրանից, թե ինչքանով են հետ գնում ու վերանայում իրենց մեջ ձևավորված պատկերացումներն ու կարծիքները, իհարկե ամեն ինչ չի, որ կարաս փոխես։ Բայց մտածում եմ՝ լավ ապրելու պատկերացումների վրա կարելի ա ազդել վարժեցնելով, որ նկատես, սիրես ու երջանիկ լինես էն ամենով ինչ ունես կյանքումդ, առանց վազելու հերթական կարճ հաճույքը բավարարելու հետևից։ Ի դեպ էս չի ենթադրում, որ մարդ պիտի ձգտումներ չունենա, այլ ուղղակի հերթական հաճույքի կամ լավ ապրելու չափանիշի հետևից գնալը միջոց չի սեփական կյանքից փախուստի կամ ուրիշներին ու ինքդ քեզ սեփական արժեքավորությունը ապացուցելու համար

  18. #790
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ի դեպ, հասարակության կողմից թելադրված լինելու հետ կապված մի քիչ ավելի նեղացնելով` մի դիտարկում էլ անեմ: Մենք որ վատ էինք ապրում, մեր շրջապատում էդ ժամանակ մեր չափ վատ ապրող ոչ մի ընտանիք չկար` ո՛չ ազգականների, ո՛չ հարևանների ու ո՛չ էլ ծանոթ-ընկերների մեջ: Մեր շրջապատի մարդիկ հիմնականում բարեկեցիկ էին, նույնիսկ քիչ թե շատ վատ ապրողներ համարյա չկային: Ու էս հանգամանքն է՛լ ավելի էր ուժգնացնում ճնշվածության ու միայնակության զգացողությունը, քանի որ մեր շրջապատը, փաստորեն, սահմանել էր, թե որն ա նորմալը, ու, փաստորեն, մենք ոչ միայն էդ նորմալից կիլոմետրերով հեռու էինք, այլև մեր շրջապատում միակն էինք էդ վիճակում: Օրինակ, երբ տարբեր հաճելի բաներ, որ ամբողջ օրը հեռուստատեսությամբ գովազդվում են, ու տեսնում ես, որ շուրջդ բոլորն օգտվում են կամ ունեն, ու մենակ դուք չեք օգտվում կամ չունեք, դա հերթական անգամ ընդգծում ա քո վատ ապրելը: Իսկ եթե գոնե մի ընտանիք լինի, որը թեկուզ մոտավորապես նույն վիճակում ա, ինչ դու, էդ զգացողությունը նույնքան սուր չի լինի: Տարիներ հետո ես հանդիպեցի տարբեր մարդկանց, որոնց հետ մանկությունից խոսելով` իմացա, որ լրիվ նույն վիճակում են եղել ֆինանսապես, լրիվ նույն բաների միջով են անցել, ինչ մեր ընտանիքը, ու իրենք էլ մեզ նման, իրենց շրջապատում իրենց նմանը չունենալով, միշտ մտածել են, որ մենակ իրենք են էդ վիճակում: Բայց, էլի եմ ասում, սա էն ժամանակվա մտածելակերպովս եմ ասում, թե չէ` հիմա իմ լավ ապրելը հաստատ շրջապատիս սահմանածով չի որոշվում ինձ համար, ընդհանրապես չեմ էլ խորանում ու համեմատում, թե ուրիշներն ինչ ունեն, որ ես չունեմ, քանի որ գիտակցում եմ, որ իմ առաջնահերթություններն ու լավի մասին պատկերացումները շատ առումներով չեն համընկնում իրենցի հետ:
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 05.10.2023, 00:50:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  19. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (05.10.2023), Բարեկամ (05.10.2023)

  20. #791
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ... Իհարկե, երեխաների դեպքում ավելի բարդ ա, բայց եթե մի օր իմ երեխան Այվիի ներկայացրած պատմության մեջի կնոջ աղջկա պես իրան պահի, ես ամեն դեպքում կհամարեմ, որ դա իմ բացթողումն ա, ինչքան էլ որ ցավոտ լինի:
    Իսկ իմ կարծիքով, տվյալ դեպքում երեխայի նման վարմունքը հասկանալի է, նույնիսկ՝ օրինաչափ։ Չէ՞ որ մոր համար էլ է, ըստ նկարագրության, սպայով հյուրանոցը "լավ ապրելու" չափանիշ, ինչից ենթադրում եմ, որ նույն դաստիարակությամբ էլ երեխան է ներշնչված եղել։ Ուրիշ հարց է՝ երեխայի մոտ ըմբռնողականության, գնահատանքի, նաև ինչ-որ տեղ կարեկցանքի բացակայությունը մոր հանդեպ, բայց որ շատ փորձես խորանալ պատճառահետևանքային կապերի մեջ՝ գուցե դա էլ է օրինաչափ։

  21. #792
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Իսկ իմ կարծիքով, տվյալ դեպքում երեխայի նման վարմունքը հասկանալի է, նույնիսկ՝ օրինաչափ։ Չէ՞ որ մոր համար էլ է, ըստ նկարագրության, սպայով հյուրանոցը "լավ ապրելու" չափանիշ, ինչից ենթադրում եմ, որ նույն դաստիարակությամբ էլ երեխան է ներշնչված եղել։ Ուրիշ հարց է՝ երեխայի մոտ ըմբռնողականության, գնահատանքի, նաև ինչ-որ տեղ կարեկցանքի բացակայությունը մոր հանդեպ, բայց որ շատ փորձես խորանալ պատճառահետևանքային կապերի մեջ՝ գուցե դա էլ է օրինաչափ։
    Ես հենց էդ ըմբռնողականության ու կարեկցանքի բացակայությունը նկատի ունեի, ոչ թե ավելի լավ նվեր ստանալու ցանկությունը, թե չէ` էդ ցանկությունն, իհարկե, բնական ա, էդ հեչ: Իսկ նման ռեակցիան, ըստ իս, ցույց ա տալիս, որ մոր և աղջկա միջև առանձնապես մտերմություն, կապվածություն ու փոխըմբռնում չկա: Չեմ կարծում, թե դա մորն ուղղված առաջին մեղադրանքն ա եղել. դա, ըստ երևույթին, շղթայի հերթական օղակն ա եղել ընդամենը, ու վկայում ա մոր ու դստեր օտարվածության մասին:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  22. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    enna (05.10.2023)

  23. #793
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ես հենց էդ ըմբռնողականության ու կարեկցանքի բացակայությունը նկատի ունեի, ոչ թե ավելի լավ նվեր ստանալու ցանկությունը, թե չէ` էդ ցանկությունն, իհարկե, բնական ա, էդ հեչ: Իսկ նման ռեակցիան, ըստ իս, ցույց ա տալիս, որ մոր և աղջկա միջև առանձնապես մտերմություն, կապվածություն ու փոխըմբռնում չկա: Չեմ կարծում, թե դա մորն ուղղված առաջին մեղադրանքն ա եղել. դա, ըստ երևույթին, շղթայի հերթական օղակն ա եղել ընդամենը, ու վկայում ա մոր ու դստեր օտարվածության մասին:
    Իսկ ես, այնուամենայնիվ, էդ ամենը տեսնում եմ որպես մի համակարգի (արժեքային համակարգի) մաս։ Չեմ ուզում կատեգորիկ հնչել, բայց ներքին ձայնս ասում է, որ մոր նվերի արժեքը չհասկանալն ու չգնահատելը ինչ-որ առումով "ավելի լավ" դասակարգվող նվերներին առանձնահատուկ արժեքայնություն տալու հետևանք ա։
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 05.10.2023, 08:16:

  24. #794
    խշշշ... enna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.04.2013
    Հասցե
    Tardis
    Գրառումներ
    1,535
    Բլոգի գրառումներ
    4
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ինձ թվում ա ստեղ երկու պահն էլ կա։ Մայրը իր մասին որպես մոր լավ կարծիք չունի ու չի մտածում, որ երեխայի ուզածը ու դժգոհությունը նորմալ չեն, ընդհակառակ երևի ինքն էլ ա մտածում, որ ինքը չի կարողացել ինչ պետք ա երեխային տա ու երեխայի վերաբերմունքը իր նկատմամբ արդարացված ա։
    Երեխան էլ թերարժեքության, միջավայրում ճնշվածության ու գուցե իզոլացված լինելու զգացումի մեջ մորն ա մեղադրում, որ նույնիսկ սպա գնալու (հանգստանալու) միջոցը չունեն։
    Սենց ասեմ իրանց թերապիան հեչ չէր խանգարի ։))
    Վերջին խմբագրող՝ enna: 05.10.2023, 14:30:

  25. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ուլուանա (05.10.2023)

  26. #795
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում enna-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ինձ թվում ա ստեղ երկու պահն էլ կա։ Մայրը իր մասին որպես մոր լավ կարծիք չունի ու չի մտածում, որ երեխայի ուզածը ու դժգոհությունը նորմալ չեն, ընդհակառակ երևի ինքն էլ ա մտածում, որ ինքը չի կարողացել ինչ պետք ա երեխային տա ու երեխայի վերաբերմունքը իր նկատմամբ արդարացված ա։
    Երեխան էլ թերարժեքության, միջավայրում ճնշվածության ու գուցե իզոլացված լինելու զգացումի մեջ մորն ա մեղադրում, որ նույնիսկ սպա գնալու (հանգստանալու) միջոցը չունեն։
    Սենց ասեմ իրանց թերապիան հեչ չէր խանգարի ։))
    Հա, մեկը մյուսին բոլորովին չի հակասում, ու ես էլ եմ կարծում, որ երկու պահն էլ կա: Ու հա, իրոք երկուսի համար էլ թերապիան ահագին օգտակար կլիներ: ։))
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  27. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    enna (05.10.2023)

Էջ 53 55-ից ԱռաջինԱռաջին ... 34349505152535455 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •