Մանրապատումներ

[Mephistopheles]

Էսօր 5 ընկերուհիով մեզանից մեկի ծնունդն էինք նշում: Միթոմ որոշեցինք Մեղեդիի բացում նստենք, էն էլ անձրև եկավ: Տենց ա չէ...
Բայց մենք համառորեն մնացինք, դե ցուրտ չէր, ծածկի տակ էինք:

Կողքի սեղանին սիրիահայ տղամարդկանց խումբ էր նստած, գարեջուր էին խմում, մեկ-մեկ նայում, դե պարզ ա:
Մենք էլ էինք գարեջուր խմում: Մեկ էլ մատուցողը մոտեցավ, գարեջրով գավաթ դրեց սեղանին, ինձ մոտ, որը չէինք պատվիրել: Քաղաքավարի զարմանքով նայեցինք, ասեց՝ կողքից սեղանից են հյուրասիրում, որպես հավեսով գարեջուր խմողների...
Նայեցինք, ձեռքով-գլխով-ժպտալով շնորհակալություն հայտնեցինք, գարեջուրը կիսեցինք հինգ տեղ, մանր-մանր խմեցինք, ըշտը լըմընցավ գնաց:
Հետո մատուցողը մոտեցավ քիչ հետո, առանձին ականջիս ասեց՝ աաա՜յ էն մի տղեն էր հյուրասիրել, ու ձեռքով ցույց տվեց թաքուն:

Մեզնից շուտ դուրս եկան: Մեր սեղանի մոտով անցնելիս էդ ցույց տված տղան, ավելի շուտ ձյաձյա էր, սենց շատ սահուն, որպես մութի թև, թղթի կտոր դրեց ափսեիս կողքին, ժպտաց ու գնաց:
Վերցրեցի տեսնեմ անունն ա գրել ու հեռախոսի համարը:

Ինչ մեղքս թաքցնեմ, շփոթվեցի: Բայց դե շատ չէ էլի:
Բայց հետո որ աղջիկներով քննարկեցինք, եկանք էն մտքին, որ հաստատ տիպիկ հայավարի աղջիկ կպցնելուց/քուր, կարելի ա՞ ձեր սեղանի մոտ նստեմ, չէ բայց ինչի չէ՞ որ, չէ բայց ի՞նչ կլինի որ նստեմ... / ավելի կիրթ ձև էր:

Ասածս ինչ ա... գարուն ա եկել, բաց կաֆեների սեզոնն ա

Գալ, Փանչ-լայնդ մի քիչ թույլ էր… էն որ գրել էիր "Մեկ էլ մատուցողը մոտեցավ, գարեջրով գավաթ դրեց սեղանին", ես արդեն իմ մտքում reconstruct արեցի մնացածը… կարար տենց լիներ, բայց փանչ-լայնդ պտի շեղեիր…

Հ.Գ. քեզ էլ չերևակայես… մի հատ դրա հեռախոսի համարը դիր ֆորումում տղերքով մի հատ հետը մի երկու բառ խոսանք… Գարունն էլ արդեն անցնում ա…

[Այբ]

Եղբայրս մի աղջկա էր սիրահարված: Բոլորը գիտեին այդ մասին, բայց աղջկան չէին տեսել: Ի վերջո, աղջկան տեսնելու առաջին պատիվը ինձ վիճակվեց, երբ եղբայրս ինձ ցույց տվեց այդ աղջկա նկարը: Ինքը նկարը ցույց տալուց չասեց, որ էդ աղջիկն է: Դե մտածում էր, որ ես ինքնըստինքյան կհասկանամ: Նկարում աղջիկը շան հետ էր նկարված: Շատ սիրուն սպիտակ, աչքի ընկնող շունիկ էր ու թեև հասկացա, որ աղջկա համար է ինձ նկարը ցույց տալիս, բայց իբր թե չհասկացա.
-Վա՜յ, էս ինչ սիրուն շունիկ ա...
Եղբորս հայացքը էդ պահին... ահավոր էր, բառերով չես գրի: Ինձ թվաց, թե մի վայրկյանում ատեց ինձ: Բայց դե հետո փորձեցի շտկել իրավիճակը ու սկսեցի գովել աղջկան, որ շատ սիրուն է և այլն: Իսկ հայացքը էդպես էլ չմոռացա...
Հիմա էդ եղբայրս բանակում է, ու երբ հիշում եմ նկարի պատմությունը, ինքս ինձ ասում եմ՝ էդպես չասեի էլի...
Բանակում է, երևի դրա համար է, որ էդպես ասելուս համար փոշմանել եմ...

[Ingrid]

Ութերորդ դասարանում էի: Կատարվել էր երազանքս, մասնակցում էի հայոց լեզվի օլիմպիադայի հանրապետական փուլին: Մնում էինք "Օլիմպոս" գիշերօթիկում: Տարբեր մարզերից շատ լավ երեխեք կային, հետաքրքիր օրեր էինք անցկացնում՝ երգելով, արտասանելով, անեկդոտներ պատմելով, սարսափներ հնարելով...
Մի օր որոշ խոսակցությունից հետո վանաձորցի մի տղա ինձ ինչ-որ բան ասաց: Ես լսեցի, թե ասում է.
-Դու մոզիկ ես:
Կարմրեցի, ջղայնացա, կրկնել տվեցի: Սա էլի նույնը ասաց: Ես էլ ներվայնացած վրա տվեցի.
-Մոզիկը դու ես:
Էս տղան գունատվեց, զարմացած ինձ է նայում: Հետո էլ հարցրեց.
-Ինչո՞ւ ես վիրավորում:
Ասում եմ.
-Բա ինչու ես ասում, թե ես մոզիկ եմ:
Ինքը երդվում է, թե նման բան չի ասել:
Ասում եմ.
-Բա մի քիչ առաջ ի՞նչ էիր ասում:
Էս տղան բառ առ բառ ասում է.
-Ես ասում էի՝ դու մոզգ ես:
Վայյյ, մեռել էի ամոթից, մի ժամ է՝ ներողություին էի խնդրում, հետո էլ չէի ուզում աչքին շատ երևալ:

[StrangeLittleGirl]

Ութերորդ դասարանում էի: Կատարվել էր երազանքս, մասնակցում էի հայոց լեզվի օլիմպիադայի հանրապետական փուլին: Մնում էինք "Օլիմպոս" գիշերօթիկում: Տարբեր մարզերից շատ լավ երեխեք կային, հետաքրքիր օրեր էինք անցկացնում՝ երգելով, արտասանելով, անեկդոտներ պատմելով, սարսափներ հնարելով...
Մի օր որոշ խոսակցությունից հետո վանաձորցի մի տղա ինձ ինչ-որ բան ասաց: Ես լսեցի, թե ասում է.
-Դու մոզիկ ես:
Կարմրեցի, ջղայնացա, կրկնել տվեցի: Սա էլի նույնը ասաց: Ես էլ ներվայնացած վրա տվեցի.
-Մոզիկը դու ես:
Էս տղան գունատվեց, զարմացած ինձ է նայում: Հետո էլ հարցրեց.
-Ինչո՞ւ ես վիրավորում:
Ասում եմ.
-Բա ինչու ես ասում, թե ես մոզիկ եմ:
Ինքը երդվում է, թե նման բան չի ասել:
Ասում եմ.
-Բա մի քիչ առաջ ի՞նչ էիր ասում:
Էս տղան բառ առ բառ ասում է.
-Ես ասում էի՝ դու մոզգ ես:
Վայյյ, մեռել էի ամոթից, մի ժամ է՝ ներողություին էի խնդրում, հետո էլ չէի ուզում աչքին շատ երևալ:

ուզում էի ասել՝ էդ օլիմպիադային ես էլ եմ էղել, բայց հետո հիշեցի, որ իմն իններորդ դասարանում էր

[Alphaone]

Երկրորդ կուսրում՝
- Բայց դու լուրջ հեչ սիրահարված չկաս:
- Հավեսդ չունեմ, թեման փոխի:
- Չէ, բայց լուրջ հետաքրքիր ա:
- Ասեցի չէ, վայ:

Վերջին կուրսում:
- Ախպոր նման, դու մի օր սիրահարվի, գոնե կողմնորոշումդ իմանանք:

Երեկ:
- Բարե՜վ, նշանվել եմ:
- Շնորհավոր: Իսկ սեռը կասե՞ս:
- Ո՞նց թե:
-

Հա, ես երբեմն ահավոր հիշաչար եմ:

[Ingrid]

ուզում էի ասել՝ էդ օլիմպիադային ես էլ եմ էղել, բայց հետո հիշեցի, որ իմն իններորդ դասարանում էր

Բյուր, ես իններորդ ու տասներորդ եմ գնացել, բայց արդեն հայ գրականությունից:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ես իններորդ ու տասներորդ եմ գնացել, բայց արդեն հայ գրականությունից:

ես հայ գրականությունը քթիս չէի անում մի հինգ-վեց առարկայի շրջանային օլիմպիադաներին պարտադիր մասնակցում էի, մի քանիսն անցնում էի քաղաքային, վերջում էլ մեկը հանրապետական: բայց ութում Փարիզում էի, սաղ շրջանայինները բաց էի թողել:

[Stranger_Friend]

5 թե 6 տարեկան էի, ամբողջ օրը ավտոտնակներիի տանիքների վրա էինք ման գալիս, իրար կատակներ, դեպքեր ու սարսափ պատմություններ էինք պատմում: Մի անգամ էլ զրուցելիս աղջիկներից մեկն ասեց, որ կողքի հին, լքված մանկապարտեզի շենքում վհուկ կա՝ կարճահասակ, երկար մորուքով, ձեռնափայտով ու շատ վախենալու ձայնով մի պապիկ բոլորին փախցնում է, ով մտնում է մանկապարտեզի շենքը: Չհավատացի, սկսեցի վիճել, վրաս գոռգռացին, թե մենք էլ ենք տեսել ոնց է մի աղջկա փախեցնում, այն աղջկան, որ երեկ մեր բակում էր, բա այսօր հենց դրա համար չկա, վհուկը տարել է: Որոշեցի մի բան էլ ես ասեմ ու պատմեցի, թե երեկ գիշեր ինչ էր կատարվել հետս.

Ուրեմն երազումս բալետի պարուհի էի տեսել, այնքան գեղեցիկ, վարժ, ճկուն էր պարում : Հմայված նրան էի նայում, ուզում էի ես էլ պարեյի: Դեռ լույսը չէր բացվել, երազից չկտրված աչքերս բացեցի ու նույն բալետի պարուհուն, բայց ստվերի տեսքով տեսա դիմացի պահարանին: Նորից պարում էր, նույն շարժումներով, բայց արդեն սկսեցի վախենալ: Հայացքս այս ու այն կողմ թեքեցի, աչքերս թարթեցի, բայց նա պարում էր, պարում էր պահարանի երեսին: Վերմակով պինդ ծածկվեցի ու քնեցի: Առավոտյան ուշ արթնացա, լույսը բացվել էր արդեն, պարուհին չկար:

Այս ամենը իմ պատկերացրածով պատմեցի երեխաներին, չհավատացին, վրա տվեցին թե հորինում ես, հաստատ հորինում ես: Խիստ վիրավորված, որ ինձ չհավատացին թաքուն հեռացա, մինչև իրենք ծառի վրայից <<հաց ու պանիրներ>> էին ուտում: Տաքացած որոշեցի այդ մանկապարտեզի ավերակ շենք մտնեմ: Նոր էի ոտս այգի մտցրել, ձայներ լսեցի՝ առջևից եկող: Ինչքան ուժ ունեի վազեցի, փախա այդ սարսափ տարածքից որքան հնարավոր է հեռու.... Շունչ քաշեցի, գնացի մյուսների մոտ իբր ոչինչ էլ չի եղել...
Այդպես էլ չիմացա երեխաներն էին գլխիս սարքել, թե ինձ ներշնչելուց էր այդ ձայները, բայց էլ այդ ավերակ տարածքը ոտք չդրեցի, երեխաների պատմածն էլ չհերքեցի...

[Ingrid]

ես հայ գրականությունը քթիս չէի անում մի հինգ-վեց առարկայի շրջանային օլիմպիադաներին պարտադիր մասնակցում էի, մի քանիսն անցնում էի քաղաքային, վերջում էլ մեկը հանրապետական: բայց ութում Փարիզում էի, սաղ շրջանայինները բաց էի թողել:

Ես էլ տարբեր առարկաներից մասնակցում էի, բայց միայն հ. լեզուն կամ գրականությունն էի անցնում հանրապետական: Մաթեմատիկան էլ հազիվ էի հասցնում, տասներորդում վիճակս այնքնա վատ էր, որ միայն այդ տարի հանրապետականում գրականությունից առաջին կարգի դիպլոմ ստանալն օգնեց, որ տնօրենը, ով մեր հանրահաշվի ուսուցիչն էր, հինգով փակեր կիսամյակս:
Դպրոցը վերջացնելիս ուրախանում էի, որ ընտրածս մասնագիտության դասացանկում մաթեմատիկա առարկա չկար:
Ասեմ, որ լավ ուրախանում էի, երբ հաջողվում էր բարդ բաներ լուծել, բայց դա այնքան քիչ էր ստացվում ու այնքան դժվարությամբ, որ ավելի լավ էր՝ այդ առարկայից հեռու մնայի:

[John]

էսօր բլոտ ենք խաղում, զանգ եկավ
-Բարև Ձեզ, Հովսեփի հե՞տ եմ խոսում
-Բարև Ձեզ, այո
-Մենք ձեր հեռախոսահամարը ԵՍԻՄԻՆՉ.էյեմից ենք վերցրել
-Որտեղի՞ց
-ԵՍԻՄԻՆՉ.էյեմից
-Ե՞վ
-Գոլդեն Թուլիփ հյուրանոցից են ձեզ անհանգստացնում
-Ահա
-Պարկովշչիկի թափուր աշխատատեղ կա մեր մոտ, գուցե կուզենաք աշխատե՞լ
-Մի րոպե մտածեմ
-Ահա
Հեռախոսս բռնել եմ, որ չլսվի, տղեքին պատմեցի, ուրախացանք ահագին, ահագին շատ ուրախացանք, հազիվ հանգստացրեցի, որ շարունակեմ խոսելը
-Լսո՞ւմ եք
-Այո
-Շնորհակալ եմ, բայց ինձ չի հետաքրքրում այդ աշխատանքը
-Ի՞նչի համար, մենք ենք շնորհակալ
հ.գ.
թե ասա խոսացնելու ցիվիլ տարբերակներ կա` ի՞նչ պարկովշչիկ

[LisBeth]

Ակտուալ թեմաներ: Եթե գրածս ոչ նորմատիվ տարրեր պարունակի, մոդերները կարող են տարքային սահմանափակում դնել, կամ չգիտեմ, ի՞նչ են անում նման դեպքերում.

Վարդագույն ակնոց /մենախոսություն/

-Թուղթը ձեռիս ա, Ծովինարն ասում ա սովորական չափերից մի քանի անգամ մեծացած ա: Ֆաքս կանեմ կնայես: Էսօր գալու հավես չունեմ:
-Ստո՛պ, ստո՛պ: Հլը մի հատ էդ «սեղմում է քնային զարկերակներիդ, բլա բլա բլա»-ն թարգմանի հանրամատչելի լեզվով:
-Ի՞նչ ա նշանակում «գիշերային վիճակ»: Ուզում ես ասես ցենզըս թուլացա՞ծ ա: Լավ էլի Արմ:
-Հա, լավ, ոչինչ, մի երկու ավելորդ խոսքից հլա մարդ չի մեռել: Չնայած ո՞վ գիտի, նենց ժամանակներում ենք ապրում:
-Չէ՛, տուն եմ գնում:

-Զզվըցրին էլի: Տենաս իրենց ո՞ւմ ժառանգներն են համարում, կրիաների՞, չէ՛, կրիաներն պատյան ունեն, իրանք խլուրդներ են: Ժողովուրդն էլ փրփուրներից ա կախվում, ավելի ճիշտ լորձից: Աղ ցանե՛ք վրեքները, ա՛ղ, դրանք մենակ մի բան են արագ անում, հալվում են:
-Համատարած անանիզմ ա:
-Հը՞ պապի: Ինչ ա անանիզմը՞: Արա, դե արի բիձուն բացատրի:
-Հե՛չ պապի, ասում եմ էն պլատոնական ռոմանտիկները իրենք իրենց հույս են տալիս, որ էն ինչով իրանք զբաղված են հիմա քաղաքականություն ա, իսկ էն փոքրամասնությունները երկիրը ոնց ուզում «շինում» են:
-Մե՞նք, մենք էլ ոչ մի բան չենք անում, մեծ-մեծ փռթում ենք, էս յանի հարմարավետ թախտին պառկած: Ասում եմ, մարդիկ մտածում են աթոռին արդեն գազան եննստում , բայց ոչ գազանին էլ աթոռը գազան կսարքի: Մի հատ առակ հիշեցի, չբռնենք մենք էլ մեզ էն ծեր կնոջ տեղը դնենք: Ի՞նչ կա որ, խլուրդներն էլ արդեն աղոթել են, օրհնել:
-Օֆ, ինչի՞ եմ էս ամենը քեզ ասում: Դու սա հլը մարսի, գնամ կուխնի, տենամ ես ինչ եմ մարսելու:

-Մմմ՜, մամ շա՞տ կա որ եղնի:
-Լավ գնամ դուրսը ման գամ, ախորժակ բացվի:
-Հա՛, հա՛ կհագնեմ: Ես էլ քեզ:

-Տուզի՛կ, այ տուզի՛կ ի՞նչ ես տենց մռութդ կախել: Ախր ես քեզ ո՞նց շոյեմ այ հայվան, մի ամիս էլ չկա ինչ կատվիս ողնաշարը ջարդիր: Դունչդ տեսնել չեմ ուզում, ռա՛դ եղի:
-Ըհը, ըհը, ըհը, հը: Ալո, սպաս հազըս դադարի:
-Քարոզի հավես չունեմ: Դու ավելի լավ ա ասա ի՞նչ ենք անելու:
-Լսի հիշում ես սուպերմարկետում որ աշխատում էինք, էն մեր հավաքարար Տանյային: Իրան էլ էին վիրահատել, պետք եղածից մի փոքր շատ էին կտրել, հետո էլ բուժում չէր անցել: «Բանը, բանը» անելով ման էր գալիս:
-Հա, հա, խոսքեր չէր կարողանում ընտրի, մոռանում էր սաղիղ անունները, իր անունն էլ: Էդ ինչքան էինք ղժժում վրան:
-Դո՞ւ ես անելու: Ձեռքդ չի՞ դողա:
-Ճիշտ ա դու էլի ես ասել, որ մեր մեջ էլ ոչինչ չկա:
-Գիտեմ, որ ես եմ ուզել: Երեխեքը ո՞նց են:
-Բա՞ կինդ:
-Եսիմ հարցնում եմ էլի: Ինչի՞ քո հաշվով ցենզը երբեք չի թուլանում:
-Բա քեզանից ի՞նչ բժիշկ, եթե չես կարա ասես: Մի տեսակ վախենում եմ:
-Որ մոռանամ, կամ չմոռանամ:

-Ի՞նչ Անի, Անին ո՞վ ա: Բանը, էն բանը, ո՞նց էր, իրկը: Հի՛-հի՛-հի՛:
-Հա լավ վայ, կատակ եմ անում, ինչի՞ տենց լրջացար: Արմ, Արմե՛ն:
-Գիստալոգիան ինչա՞, մարդավարի խոսա:
-...ինչ ձեն հանեմ, օրգանիզմիս հումորը հզոր ա:
-Դու գիտես ես էդ հարցում կոմֆորմիստ եմ, ինչ լինում ա թող լինի:
-Ոչ մի քիմիա:
-Ինչ մենակ մնալ, էլի գժվար: Ես հիմա մի բան եմ ուզում:
-Քեզ:

Հ.գ պատմությունը հորինված է, իրական մարդկանց ու իրադարձությունների հետ կապ չունի: Յուրաքանչյուր համընկնում համարվում է զուգադիպություն:

[ivy]

Հ.գ պատմությունը հորինված է, իրական մարդկանց ու իրադարձությունների հետ կապ չունի: Յուրաքանչյուր համընկնում համարվում է զուգադիպություն:

Հետաքրքիր է, էստեղ սովորաբար իրական պատմություններ ենք պատմում, մնացածի համար ստեղծագործական բաժինը կա...
Բայց դե, ոչինչ, հորինածը էստեղ էլ կարելի է դնել, եթե էդպես ես ուզում:

[LisBeth]

Հետաքրքիր է, էստեղ սովորաբար իրական պատմություններ ենք պատմում, մնացածի համար ստեղծագործական բաժինը կա...
Բայց դե, ոչինչ, հորինածը էստեղ էլ կարելի է դնել, եթե էդպես ես ուզում:

Ես էլ ասում եմ ինչի ա էս թեման դեսից դենից բաժնում: Ուղղակի ինքը կարճ էր, առանձին թեմա չուզեցա բացեմ:

[Այբ]

Ֆուտբոլը իմ կյանքի մասն է կազմում: Աշխատում եմ ոչ մի կարևոր խաղ բաց չթողնել: Թեև մեր բարեկամները լրիվ ֆուտբոլասեր են, բայց ինձ չեն հասնում: Մի անգամ հորեղբայրս, թե արի էսօր մեր տուն մեզ հետ ֆուտբոլ նայի: Չնայած ահագին ժամանակ է անցել այդ օրից, բայց շատ լավ հիշում եմ, որ Ռեալի և Բարսելոնայի խաղն էր: Իրենք էլ տնով Ռեալի երկրպագու են, իսկ ես՝ Բարսելոնայի: Ու հատկապես, որ իրենց տանը մենակ ես էի Բարսելոնայի կողմից, դրա համար գնացի, որ խաղը իրենց հետ նայեմ: Ուզում էի տեսնել հորեղբորս, հորեղբորս երեխեքի դեմքերը, երբ Բարսելոնան հաղթեր: Խաղը ուշ ժամի էր:
Ամեն մեկս մի կողմից ասում ենք.
_Պա՛ս տուր, առաջ...
Էսպիսի բաներ...
Բայց մեկ ա, ինձ չհասան. երկրորդ խաղակեսի վերջում համարյա քնել էին, մենակ ես էի շարունակում.
_Առա՛ջ, պա՛ս տուր...
Ի դեպ, Բարսելոնան էլ հաղթեց...

[Ruby Rue]

Դասամիջոց: Ինչպես միշտ կուրսիս աղջիկները իրար գլխի հավաքված աղջկական թեմաներից են բլբլում, ես էլ նախընտրում եմ մենակ նստել, կամ էլ՝ տղերքի հետ քաղաքական, կրոնական ու պատմական թեմաներով «կռիվներ» անել:
- Լսի՜, էդ ի՞նչ ես կարդում: Դու Մարկեսի «100 տարվա մենությունը» կարդա,- ասաց աղջիկներից մեկը մյուսին:
Իմ համար էնքան անսպասելի էր, որ տվյալ աղջիկը կարող է գրքերից, այն էլ՝ Մարկեսից խոսել, որ ինձանից անկախ ցնցվեցի ու իրենց կողմ շրջվեցի:
Շատ ուրախացա, որ հիմա Մարկեսի պես հզոր գրողն է պոպուլյար դարձել:
- Հլը տեսեք, Ռուբին չդիմացավ. հենց գրքերից խոսացինք, էս կոմ ֆռաց,- ասաց մեկը:
- Դու կարդացե՞լ ես,- հարցրեց Մարկես խորհուրդ տվողը:
- «Հարյուր տարվա մենություն»-ը վերջին երեք տարվա ընթացքում երեք անգամ կարդացել եմ: «Սերը խոլերայի ժամանակ»-ը կարդացեք, իր պատմվածքներն էլ են լավը: «Երկնագույն շան աչքերը» իմ ամենասիրած գործերից է, «Գնդապետին ոչ ոք չի գրում»-ն էլ երեկ պրծա: Մի խոսքով՝ Մարկեսը հրաշք գրող ա:
- Ես ուրիշ գրողներ էլ եմ սիրում: Օրինակ՝ Դեյլ Կերնեգի:
Յոթ ամիս համատեղ սովորելու ընթացքում հազիվ էնպիսի բան էին ասել, որ կարծիքս փոխվել էր իրենց մասին, բայց էդ բառերը ոնց որ եռացրած ջուր լցնեին գլխիս:
- Ինձնից ձեզ խորհուրդ՝ տենց զիբիլներ մի կարդացեք: Աշխարհի ամենատափակ ու անիմաստ բաներից ա: Իզուր ժամանակ եք կորցնում:
- Չէ՜, նրա շնորհիվ կարելի ա ընկերներ ձեռք բերել, երջանիկ լինել...
«Բարի բախտ» ասեցի մտքիս մեջ ու փոշմանեցի, որ ընդհանրապես խառնվել էի էդ զրույցին: