Մանրապատումներ

[Գալաթեա]

Երբ որ լատինո ու պարահանդեսային պարի էի գնում, մոտ տարիուկես առաջ, միշտ պարելուց առաջ մարզանք էինք անում: Կես ժամի չափ ընդհանուր մարզանք, ոտքի թաթերից մինչև վիզը մարզող/բացող, թևերը մեջքը հետևը ճտտացնելով ու այլ ցավոտ բաներ անելով:
Հետո տրենաժ էինք անում մի 15-20 րոպե, որը փաստացի պարի շարժումներով մարզանքն էր:
Հետո սկսում էինք պարել՝ ամեն պարապմունքին մի երեք-չորս պարից հիմնական քայլեր սովորելով:
Էլ չասեմ՝ ինչքան սիրով էի գնում... Աղջիկներից շատերն օրինակ մարզանքի ժամանակ "սաչկավատ" էին անում, իսկ իմ մտքով էլ չէր անցնում... մինչև վերջ ինձ կոտորում էի, քամվում, լիցքաթափվում...

Ու էդ ամենի հետ մեկտեղ, մեկ էլ, ամենահետաքրքիր ու ոգևորվածս պահին հորանջս գալիս էր: Հո չէր գալիս... Սենց մի՜՜ կերպ փորձում էի թաքցնել...գլուխս էի թեքում, միթոմ ձեռքս էի պահում դեմքիս մոտ պատահաբար, որ դասատուս չտեսնի... հիմնականում առաջին շարքում էի պարում:
Ու նենց էի ամաչում ու չէի հասկանում ինչ ա կատարվում...ախր էդքան դուրս գալիս էր: Ինչի՞ պետք ա քունս տաներ: Շիվարել էի:
Մի օր նայում եմ դասատուիս դեմքին, ինչ-որ բան էր ասում շարժումը ցույց տալուց առաջ, մեկ էլ որ չհորանջեց...սենց ջիգյարով, առանց թաքցնելու:
Երևի շատ զարմացած նայեցի: Ասեց՝
- Լիլ ջան, էդքան վատ չեք պարում, քունս չի տանում, ուղղակի էս զալի առաստաղը սենց տեղի համար ցածր ա, իսկ լուսամուտ շատ չենք կարա բացենք, որովհետև չի տաքացվում նորմալ: Օդի պակասության պատճառով հորանջելու պահանջ ա առաջանում:

Ոնց էի ուրախացել...

[StrangeLittleGirl]

Մեֆ, բամբասանքի թեման կողքն ա

Ես կերպար ասելով, բնականաբար, արտաքին նկարագրությունը նկատի չունեի: Կերպարը՝ ինքը ով ա, ինչ ա: Չես զարգացրել: Բայց դե չես էլ կարա, մենակ խոսալն ա հեշտ Մեկ էլ էդ բազմակետերը հանի էլի:

Հա, Մեֆ, հասար նրան էլի, որ էլ մրցույթի չեմ մասնակցելու:

[Mephistopheles]

Մեֆ, բամբասանքի թեման կողքն ա

Ես կերպար ասելով, բնականաբար, արտաքին նկարագրությունը նկատի չունեի: Կերպարը՝ ինքը ով ա, ինչ ա: Չես զարգացրել: Բայց դե չես էլ կարա, մենակ խոսալն ա հեշտ Մեկ էլ էդ բազմակետերը հանի էլի:

Հա, Մեֆ, հասար նրան էլի, որ էլ մրցույթի չեմ մասնակցելու:

հազար ասինք Նունիկը մեր հայաթի ամնասիրուն աղջիկն ա… ով ա, ով ա… ինքը արդեն լավ էլ զարգացած ա, էլ տեղ չունի զարգանալու… ես պտի զարգանայի էն էլ փոքր էի…

բազմակետերն էլ դնում եմ որ օդ խաղա… հոծ տեքստ չեմ սիրում, դժվար ա կարդացվում…

[Mephistopheles]

…

Հա, Մեֆ, հասար նրան էլի, որ էլ մրցույթի չեմ մասնակցելու:

…խի՞… ե՞ս ինչ եմ արել…

[Ամմէ]

յա՛… իմաստալիս չի՞…

Մե՛ֆ ,ո՞նց կարող ես դու էդպես մտածես հարգելիս, քո ամեն մի խոսքը իմաստ ունի, հենց էդ է, որ ասում եմ: Դրա համար շատերը կարող են ուղղակիորեն քեզ նախանձել:
Բայց ոչ ոք քեզ չի նախանձում, քեզ բոլորն են սիրում՝ ես վստահ եմ: Ակումբում երևի միակ մարդն ես ում բոլորը անկեղծ շատ սիրում ու հարգում են: Ասեմ թե խի՞,որովոհետև դու նույնիսկ կպնելուց շատ նուրբ ու մեղմ ես «քլնգում»:
–Քլնգի՛ր Մեֆ ջան, քլնգի՛ր, դա քեզ մոտ հիանալի է ստացվում: Հա՛մ գրի, հա՛մ քլնգի: Ես մեծ հաճույքով դրանք կարդում եմ (անկեղծ սրտով եմ ասում) :

[Ամմէ]

Մեֆ, բամբասանքի թեման կողքն ա

Ես կերպար ասելով, բնականաբար, արտաքին նկարագրությունը նկատի չունեի: Կերպարը՝ ինքը ով ա, ինչ ա: Չես զարգացրել: Բայց դե չես էլ կարա, մենակ խոսալն ա հեշտ Մեկ էլ էդ բազմակետերը հանի էլի:

Հա, Մեֆ, հասար նրան էլի, որ էլ մրցույթի չեմ մասնակցելու:

Բյուրակն ես ու դու էլ Մեֆից քիչ-քիչ կսովորենք չէ՞, դու ավելի շուտ կսովորես քան ես, որովհետև ես միքիչ դունդուկ եմ:

[ivy]

Երեկ սկայպով պատմեցին: Համ ծիծաղալու էր, համ տխուր...

Երևանում մեր ծանոթներից մեկը երեք տարեկան պստո ունի: Պուպուշ, համով բալիկ է Արշակը: Իր պապիկը վաղուց է մահացել, ու նրա նկարը տան պատին կպցրած է: Արշակին միշտ ասել են, որ սա քո պապիկն է, պատմել են նրա մասին, ու պստոն սկզբից ևեթ ընդունել է նրան՝ որպես տան անդամ:
Վերջերս Արշակը սկսել է մանկապարտեզ գնալ: Երեկ մաման գնացել է Արշակին տուն բերելու, էդ ժամանակ էլ նրա խմբի բալիկներից մեկի պապիկն է եկել իր թոռան հետևից: Ու էդ խմբի երեխան առաջ է վազել, թե՝ պապի՜կս, պապի՜կս:
Արշակը զարմացած նայել է բալիկին.
- Ո՞նց, քո պապիկը քայլովի ա՞... Իսկ իմ պապիկը կախովի ա...

[einnA]

Միշտ երազել եմ փոքր քույր ունենալու մասին: Մերոնց հա ասում էի, որ քույր եմ ուզում, բանի տեղ դնող չկար: Էտ միտքը մտել էր մեջս ու դուրս չի գալիս մինչև հիմա:

Երևի 10-11 տարեկան կլինեի, մեր տնից մի կանգառ վերև ապրող տատիկենց տանից ոտքով գալիս էի տուն: Հասել էի մեր շենքերի մոտ, մեկ էլ մի երեխա լացելով ինձ մոտեցավ:Նայում եմ էտ երեխուն` կեղտոտ, փոշոտ,ճղված շորերով,նայում եմ կողքերս` ոչ մեկ չկա:Խոսացնում եմ, չի խոսում:Գնում եմ, հետևիցս կպած գալիս է:Էլի կանգնում եմ, հարցեր եմ տալիս, չի խոսում: Էտ պահին հիշում եմ, որ ես քույր էի ուզում, արդեն պատկերացնում եմ, որ կտանեմ մեր տուն, կլողացնենք, սիրուն շորեր կհագցնենք ու կդառնա իմ քույրը:Բռնում եմ էս երեխու ձեռքն ու գնում եմ:Մեկ էլ հետևիցս մի կատաղած կին կանգնացնում ա, քաշում քրոջս ձեռքից ու քարշ տալով տանում:
Ամիսներով գնում էի էտ կողմերում աննպատակ թափառում էի, որ տեսնեի էտ երեխուն, բայց էտպես էլ չտեսա: Էնքան սիրուն լացած աչքեր ուներ:

[ivy]

Մի քանի օր առաջ հյուր պիտի գնային: Չգիտեի՝ ում մոտ ենք գնում, բայց քանի որ էդպես հաճախ է լինում՝ Սիդի ծանոթների հսկայական բանակի շնորհիվ, դրա համար հեչ նոր բան չէր: Միայն թե էս անգամ պարզվեց՝ Սիդն էլ լավ չգիտեր, թե ուր է մեզ տանում: Ինչ-որ երիտասարդներ խնդրել էին օգնել իրենց կազմակերպության փիարի հարցով, պիտի մեծ միջոցառում անցկացնեին մարտին, չգիտեին՝ ոնց մարդ հավաքեն: Սիդն էլ լիքը խորհուրդներ էր տվել՝ առանց շատ խորանալու, թե ինչ են, ով են: Հիմա էլ որոշել էին իրեն ընթրիքի հրավիրել: Ու էդպես նեյտրալ տրամադրված՝ գնացինք էդ ջահելների մոտ, թեև ես հույս ունեի, որ ահագին ուրախ է անցնելու:
Դեռ շենքը չմտած՝ արդեն զգացվեց հնդկական սուր համեմունքների հոտը, ու ես հասկացա, թե Սիդն ինչի էր վերարկուն թողել մեքենայի մեջ. էդ բույրերը նենց են կպնում շորերին, որ հետո պիտի քիմմաքրման տանես: Իրենք էլ՝ հարավային հնդիկներ, լրիվ մի հոտային ծիածան:
Մտանք միջանցք ու մեզ դիմավորեցին երեք երիտասարդներ, երկուսը հնդիկ ամուսիններ էին, մեկը՝ պարսիկ աղջիկ, Գերմանիայում ծնված:
Սիրունիկ պարսկուհին անմիջապես սկսեց խոսել: Նույնիսկ չեմ էլ հիշում, թե ոնց սկսվեց խոսակցությունը, դեռ կոշիկներն էլ չէինք հասցրել հանել: Ինքը միանգամից գրավեց իմ ուշադրությունն, ու սկսեցի տարված լսել: Պատմում էր, որ ինքն էլ է նույն կազմակերպության մեջ, ու որ հիմա հատուկ եկել է Բեռլինից, որ գործընկերների կողքին լինի մյունխենյան միջոցառման օրերին: Հարցրեցի, թե կոնկրետ ինչով են զբաղված, սկսեց ինչ-որ անհստակ պատասխաններ տալ, ես էլ ավելի հետաքրքվեցի.
- Յոգա՞:
Մի քանի անգամ էդ բառն օգտագործել էր, ինձ թվաց՝ յոգայի դասընթացներ են անում:
- Չէ, սա ավելին է, քան յոգան, ընդհանուր կյանքի փիլիսոփայություն է:
Ես իհարկե բան չհասկացա, բայց էդ աղջիկն էնպես էր խոսում, որ մի պահ ինձ թվաց՝ հիպնոսանում եմ: Մի քսան րոպե հետոո մեկ էլ հասկացա, որ ես դեռ տանտերերին կարգին չեմ նայել ու գաղափար չունեմ՝ ինչ տեսքի են, որովհետև ամբողջ ուշադրությունս էդ պարսիկ աղջկա կողմն էր:
Ինքն էլ խոսում ու խոսում էր: Ու էնպիսի անուշ ձայնով... Պատմում էր, որ անգամ Իրան է գնացել, որ էնտեղ տարածի իրենց կազմակերպության գործունեությունը:
- Իրանում մարդիկ կոնսերվատիվ են, լավ չեն վերաբերվում էդպիսի բաներին:
«Ի՞նչ բաներին»,- դեռ մտածում եմ ես:
- Օֆիցիալ բնույթ տալ հնարավոր չի, բայց հավաքներ միևնույն է կազմակերպվում են:
Էդ ժամանակ տանտերերը սկսեցին մեզ տալ իրենց բրոշուրները: Նայում եմ՝ գրված է "The Art of Living", ու կողքը ինչ-որ կասկածելի տեսքի մորուքավոր է նկարված: Էս ո՞վ է:
- Հիմնադիրը,- պատասխանում են:
- Հիմա դեռ կենդանի՞ է:
- Հա, հա, ու հենց էս տեսքին է, ինչ նկարում:
Էդ ժամանակ ամուսինը սկսում է ոգևորված պատմել, թե "The Art of Living"-ը քանի երկրներում մեծ ճանաչում ունի (դու մի ասա՝ աշխարհով մեկ), ու թե մարդիկ ոնց են դառնում դրա հետևորդը:
- Մի անգամ Արգենտինայի քաղաքներից մեկում հավաք պիտի լիներ, ու կազմակերպիչները հույս ունեին մի երկու հարյուր հոգի հավաքել: Բայց էնպես եղավ, որ վերջում ամբողջ քաղաքը հավաքվեց՝ տասնյակ հազարավոր մարդիկ: Նրանք ուղղակի նայել էին հայտարարության վրա գուրուի (մորուքավորի) նկարին ու եկել:
Ես էլ դեռ սկի չեմ հասկանում՝ ինչի մասին է խոսքը: Ու ծիծաղելով կատակ եմ անում, թե.
- Սոնյա, էն պապիկին չնայես, թե չէ դու էլ կսկսես հավաքների գնալ:
Ու էդ պահին աչքս ընկնում է պատին, տեսնեմ՝ պապին պատի վրա էլ կա: Ինչի մենակ պատի՞ն, սեղանի վրա, օրացույցի նկարի տեղը, պահարանի գլխին, ամեն տեսակ դեկորացիայի փոխարեն: Իսկ սենյակի մի անկյունում աղոթարանի պես տեղ է սարքած, ինչը սովորական բան է հնդիկների համար, բայց էստեղ Գանեշի ու մյուս աստվածների փոխարեն մորուքավորն է նստած, կողքերը՝ ծաղիկներ, մոմեր: Տեղ ես թուքս կուլ եմ տալիս ու նայում Սիդին: Նա ոգևորված բացատրում է, թե ոնց կազմակերպեն իրենց փիարը, հետն էլ ինչ-որ մարդկանց է զանգում, որ կարող են օգնել էդ հարցում:
- Լավ կլիներ մի անգամ կենտրոնական հրապարակում էլ հավաք անեինք,- ասում է տանտիրուհին:
Սիդը տալիս է հեռախոսահամար, թե ում հետ կապվեն էդ հարցով: Էս աղջիկը թե.
- Դու կզանգե՞ս, մեզ համար խոսես:
Իսկ էդ ընթացքում ինձ բաժանում են իրենց բոլոր գրքույկներն ու ասում, որ անպայման գամ միջոցառմանը, մի քանի ավել թռուցիկներ էլ տալիս են, թե՝ ընկերներիդ բաժանիր: Ու ես համ զգում եմ, որ էս ամենն արդեն հեչ դուրս չի գալիս, համ էլ էդ պարսիկ աղջկանից չեմ կարողանում կտրվել: Ոչ աչքերով, ոչ ականջներով...
Վերջապես մեզ որոշում են կերակրել: Բուրումնավետ հոտերին խառնվում են ոչ պակաս պայծառ համերը:
Ընթրիքի ընթացքում մի պահ խոհանոց եմ գնում ու ճանապարհին աչքս ընկնում է ննջասենյակի բաց դռնից ներս: Ամբողջ պատով մեկ՝ որպես պաստառ, մորուքավորի դեմքն է, որը նայում է ուղիղ մահճակալին: Տեղ ես արդեն լրիվ «վեր կացանք, վեր կացանք» վիճակներով հետ եմ դառնում ու սկսում հասկացնել Սիդին, որ գնալու ժամանակն է: Ինքն էլ արդեն ինձնից ոչ պակաս տրամադրության մեջ՝ լրիվ գլխի ընկած, թե ուր է ընկել, վեր է կենում: Սոնյայի քնելը պատճառ բերելով՝ հավաքվում ենք, որ գնանք, էդ պահին տանտերը մի սիրուն սկուտեղի վրա դրած երկու հատ տոմս է բերում ու հանդիսավոր ձայնով ասում.
- Սա՝ ձեզ, տեղերը առաջին շարքի մեջտեղում են:
Մեծ պատիվ:
- Շնորհակալություն, բայց պետք չի, մենք դեռ չգիտենք՝ կկարողանանք գալ, թե չէ..
- Չէ, ոնց, անպայման եկեք, պիտի խմբակային մեդիտացիա անենք:
Խմբակային... ի՞նչ:
- Չեք պատկերացնի՝ էդ ինչ զգացում է, երբ մի քանի հարյուր հոգի միասին մեդիտացիա են անում,- ասում է պարսիկ աղջիկը, ու ոտքերս գետնից պոկվում են, տոմսերը վերցնում, դնում եմ պայուսակս:
Ճանապարհին Սիդն ասում է, որ տոմսերն ու բրոշուրները թափեմ, հետն էլ սկսում է մտահոգվել, թե էդ ծանոթությունը ոնց կարող է անդրադառնալ իր քաղաքական կարիերայի վրա:
Իսկ ես դեռ մինչև հիմա մտածում եմ, թե ինչն է ջահել մարդկանց էդպիսի ֆանատիկ աղանդավոր դարձնում, էն էլ լրիվ բարեկեցիկ ու զարգացած երկրում:
Ափսոս են ախր...
Հատկապես՝ էն պարսիկ աղջիկը:

[StrangeLittleGirl]

Ռիփ, է՞ս ա:

Իսկ ես գիտեմ: Մարդիկ կյանքի իմաստ են փնտրում

[ivy]

Հա, Բյուր, ոնց որ էդ ա:
Էս էլ իրենց մորուքավոր առաջնորդն ա, ում աղոթում են:
Ես մտածեցի, որ դա էն հայերի ասած «Կյանքի խոսքն» ա:

[StrangeLittleGirl]

Հա, Բյուր, ոնց որ էդ ա:
Էս էլ իրենց մորուքավոր առաջնորդն ա, ում աղոթում են:
Ես մտածեցի, որ դա էն հայերի ասած «Կյանքի խոսքն» ա:

Ռիփ, չէ, կյանքի խոսքն ուրիշ ա: Իրանք քրիստոնյա են ու տենց մորուքավոր առաջնորդներ չունեն ոնց հասկացա, էս քո նկարագրածը հնդկական բաներից ա առաջացել:

[Գալաթեա]

Էս էն նույն Ռավի Շանկարը չի չէ՞ Բիթլզի:

[ivy]

Չէ, Գալ, էս Ռավի Շանկարը չի, այլ Շռի Շռի Ռավի Շանկարը, մեծ տարբերություն

[Գալաթեա]

Չէ, Գալ, էս Ռավի Շանկարը չի, այլ Շռի Շռի Ռավի Շանկարը, մեծ տարբերություն

Մեծ-մեծ