Օքեյ… հիմա գնամ բերե՞մ ընդեղից… քլնգեք…ivy-ի խոսքերից
Էս թեման ահագին անհաջող տեղում է. հա սարդոստայն է կապում: Բոլորն իրենց մանրապատումները Անկապ օրագրում են գրում:
Մարդիկ, էստեղ պատմեք, Անկապում քոմենթել չի կարելի, իսկ էստեղ՝ ինչքան ուզես
Օքեյ… հիմա գնամ բերե՞մ ընդեղից… քլնգեք…Էս թեման ահագին անհաջող տեղում է. հա սարդոստայն է կապում: Բոլորն իրենց մանրապատումները Անկապ օրագրում են գրում:
Մարդիկ, էստեղ պատմեք, Անկապում քոմենթել չի կարելի, իսկ էստեղ՝ ինչքան ուզես
Մեֆ, աշխարհում քլնգելուց բացի ուրիշ քոմենթներ էլ են լինում՝ հատկապես, եթե խոսքը մարդկանց հետ իրականում պատահած պատմությունների մասին է
Օքեյ ուրեմն քլնգելու հետ մեկտեղ նաև արեք էդ քոմենթմերը…Մեֆ, աշխարհում քլնգելուց բացի ուրիշ քոմենթներ էլ են լինում՝ հատկապես, եթե խոսքը մարդկանց հետ իրականում պատահած պատմությունների մասին է
Տասնմեկ տարեկան էի։ Մի օր որոշեցի տատիս համար թաշկինակ ասեղնագործել ու իր ծննդյան օրը նվիրել։ Ասեղնագործում էի ու մտածում՝ իբր տատի ինչին ա պետք սա, բա որ չհավանի, բա որ էս, բա որ էն, ու էնքան ականջի հետև գցեցի էդ ասեղնագործելս, որ տատիս ծննդյան օրին մնաց մի շաբաթ։ Պիտի էդ մի շաբաթում մի կերպ վերջացնեի, որովհետև մաման ասեց. «Բա ո՞ւր ա, ասում էիր՝ ասեղնագործելու՜ եմ, նվիրելու՜ եմ, մենակ խոսում ես»։ Ես էլ ասի՝ էլի որ, ասեղնագործելու էլ եմ, նվիրելու էլ եմ, դե կտեսնես։
Թարսի պես էլ էնպես ստացվեց, որ էդ շաբաթ տատս եկավ մի քանի օրով մեր տանը մնալու։ Ցերեկները գալիս էր իմ ու քրոջս սենյակ՝ հանգստանալու, ես էլ էդ ժամանակ անընդհատ փշերի վրա էի, որ հանկարծ չտեսնի՝ ասեղնագործում եմ, թե չէ կուզենա տեսնել, թե կոնկրետ ինչ եմ ասեղնագործում, հետո էլ անակնկալ չի լինի։ Հենց գալիս էր սենյակ, թաքցնում էի օղակն ու թելերը, մի գիրք վերցնում ձեռքս, իբր կարդում էի։ Էս տատս էլ իմ ձեռքին որ ամռանը գիրք կամ տետր էր տեսնում, խղճահարությամբ էր լցվում մի տեսակ ու միշտ համոզում էր, որ քիչ կարդայի. արձակուրդը հանգստանալու համար էր։ (Գյուղում մի աղջիկ իբր շատ սովորելուց գժվել էր, տատիս աչքը վախեցել էր։Միշտ ասում էր՝ ուղեղին հանգիստ ա պետք։) Դե ես էլ հո չէի ասի՝ չեմ կարդում։
Սպասում էի տատիս աչքը կպներ, թաքուն հանում էի օղակս ու անընդհատ աչքս տատիս վրա պահելով՝ ասեղնագործում։
Հասցրեցի։
Ծննդյան օրը նվերը հանձնելու հազար ու մի ձև մտածեցի, բայց ոչ մի հարմար պահ չկարողացա գտնել դրա համար։ Վախենում էի, որ հանկարծ տատս կտաներ ու բոլոր հյուրերին ցույց կտար, ես էլ հեչ չէի սիրում ուշադրության կենտրոնում լինել։ Էդպես էլ մնաց։ Արդեն սկսեցի անհարմար զգալ, մտահոգվել, բայց չգիտեի ինչ անել։ Վերջը եկավ էն պահը, որ պապան ասեց՝ արդեն գնանք, ուշ ա։ Խուճապի մեջ ընկա։ Ի՞նչ անեմ, ի՞նչ անեմ… Տարա ասեղնագործածս դրեցի տատիս մահճակալին ու դուրս եկա։ Մեկ էլ մտքովս անցավ՝ բա որ տատը չիմանա ով ա դրել։Արագ-արագ պահարանից մի տետր հանեցի, մի թերթ պոկեցի ու անճոռնի ձեռագրովս շնչակտուր սկսեցի, ինչ խելքիս փչեց, գրել։ Ուրիշ ժամանակ որ ուզենայի էդքան բան գրել, չէր գրվի, չէի իմանա՝ ինչ գրել, իսկ էդ պահին գրվում էր ու գրվում, մերոնք էլ կազմ ու պատրաստ կանգնել, միաբերան Նարին էին կանչում, որ դուրս գայի տնից։ Էդպես թուղթն ու գրիչը դրեցի թաշկինակի վրա ու հանգիստ շունչ քաշելով՝ դուրս եկա։ Ինձնից հետո ինչքան ուզում էր, ում ուզում էր, թող ցույց տար, հեչ պետքս էլ չէր, միայն թե ես էնտեղ չլինեի։
Տատս սովորություն չուներ սենյակի լույսը միացնելու։ Գիշերը քնելուց առաջ մահճակալի ծածկոցի վրա ինչ-որ բան էր տեսել, նոր լույսը միացրել ու հասկացել էր՝ ինչն ինչոց է։
Չէի սպասում, բայց իրոք էն ինչքա՜ն էր ուրախացել, կարծես թե աշխարհն էի նվիրել իրեն։ Դրանից հետո ով գար-չգար իր տուն, անպայման պատմում էր, թե ոնց եմ անակնկալ մատուցել իրեն։ Հետո գնում բերում էր ասեղնագործածս, մի տեսակ խնամքով/զգուշորեն բռնելով՝ ցույց տալիս ու էլի տանում պահում։ Ես էլ կարմրում-կապտում էի, մեջս ջղայնանում, թե ինչի է ցույց տալիս, բայց մի կողմից էլ ինձ լավ էի զգում, որ տատն իրեն էդքան լավ էր զգում բոլորի մոտ ու ուրախանում։ Արդեն ես էլ էի համոզվել, որ նվերը հանձնելու ամենալավ տարբերակն էդ էր, թեև կանխամտածված չէի արել, այլ պահի ազդեցության տակ։
Մինչև հիմա աչքի լույսի պես պահում է էդ թաշկինակը ու երբեմն սկայպով խոսելիս հիշեցնում՝ Նարինե ջան, հիշո՞ւմ ես, որ թաշկինակ էիր ասեղնագործել ու դրել բարձիս վրա… Ես էլ էլի կարմրում եմ։
Cassiopeia (09.02.2013), Chuk (09.02.2013), ivy (09.02.2013), John (09.02.2013), Progart (01.05.2019), Sambitbaba (16.02.2013), Smokie (12.02.2013), StrangeLittleGirl (09.02.2013), Valentina (15.02.2013), Աթեիստ (09.02.2013), Ամմէ (15.02.2013), ԱնԱիդա (09.02.2013), Գալաթեա (09.02.2013), Ձայնալար (09.02.2013), Նաիրուհի (10.02.2013), Շինարար (09.02.2013), Ուլուանա (09.02.2013), Ռուֆուս (09.02.2013)
Սասի հետ որ նոր-նոր ընկերություն էինք անում, ահագին մտերիմ էինք: Ես իրեն էի իմ դարդերը պատմում, ինքը ինձ՝ իրենը: Ահագին էլ բան կար պատմելու, երկու կողմից էլ:
Ժամանակի ընթացքում ինքներս էլ չզգացինք՝ ոնց հայտնվեց էն մյուս զգացմունքը: Էս հիմիկվանը էլի:
Մի օր Վեստում էինք, Մառան էր էդ օրը, էն բեսեդկի էս կողմի սեղանի մոտ էինք նստած ու սենց խոսքը խոսքի հետևից, մեկ էլ պարզվեց՝ սիրում-միրում ենք իրար:
Էդ օրը հենց էդ սեղանի մոտ առաջին անգամ համբուրվեցինք ու էն կռիս Մառան ձեռ էր առնում հետո, երբ մեզ տեսնում էր:
Դե սենց թե նենց հանդիպում էինք երկուսով, ընկերական, բայց էդ ժամանակ արդեն ուրիշ բնույթ ստացան հանդիպումները: Ու չէինք ասում էրեխեքին, որ հանդիպում ենք առանձին: Չէինք ուզում Ակումբցիք իմանան: Տենց շուտ էլի: Ինչքան կարայինք՝ ուզում էինք գաղտնի պահեինք:
Էդ ժամանակ նաև լողի էինք գնում միասին ու մի անգամ որ դուրս եկանք Դավիթ Համբարձումյանից, էրեխեքը զանգեցին՝ բա թե Սասենց մետ ենք, եկեք: Սասենց մոտը պիցցայանոց էր, Ակումբցիքի սիրած տեղերից մեկը հավաքվելու...էլ չկա հիմա, ափսոս:
Գնացինք, երկուսով մտանք մեկ էլ էս Տաուրուսը նայեց ու ուսում ա՝ "Էս դուք իրար հետ ե՞ք"՝ շատ կոնկրետ "իրար հետ" նկատի ունենալով:
Ես պանիկաս մի կերպ զսպեցի, նայեցի Սասին ու տվեցի միակ պատասխանը, որ կարար մեզ փրկեր:
- Հա բա...Ինչի նո՞ր:
Ու տենց մի որոշ ժամանակ էլ շահեցինք հանգիստ ֆռֆռալու: Մինչև իմացվեց ու հմայքը կորավ թաքուն հանդիպելու
Հավես օրեր էին:
Arpine (14.02.2013), Chuk (14.02.2013), erexa (09.02.2013), Freeman (25.08.2013), ivy (09.02.2013), Mephistopheles (09.02.2013), Moonwalker (14.02.2013), murmushka (15.02.2013), Sambitbaba (16.02.2013), Smokie (12.02.2013), Srtik (10.02.2013), StrangeLittleGirl (09.02.2013), Valentina (15.02.2013), Աթեիստ (09.02.2013), Ամմէ (15.02.2013), Անվերնագիր (15.02.2013), Նաիրուհի (10.02.2013), Ներսես_AM (09.02.2013), Շինարար (09.02.2013), Ուլուանա (09.02.2013), Ռուֆուս (09.02.2013)
Էսօր հիշել էի էս գրառումը երևի Վալենտինի օրվա կապակցությամբ:
Ուզում էի ասել, որ էդ շատ հավես բան ա, երբ մարդիկ լավ ընկերություն են անում, ու մեկ էլ դա սիրահարվածության ա վերածվում: Ինձ թվում ա, էդպիսի զույգերը շատ ամուր են լինում, որովհետև համ էլ լավ ընկերներ են մնում իրար համար:
Էդ հարաբերություններում ամենակայֆ պահերից մեկն էլ երևի հենց էն ժամանակն ա, երբ արդեն «մենակ ընկերություն» չի, բայց դեռ անցումն էլ լրիվ չի եղել, ու սենց ոչ մեկ դեռ դրա մասին չի խոսում, բայց երկուսն էլ զգում են, որ մի բան օդում կախված ա
Cassiopeia (14.02.2013), Chuk (14.02.2013), erexa (14.02.2013), Freeman (25.08.2013), Progart (01.05.2019), Sambitbaba (16.02.2013), Smokie (14.02.2013), StrangeLittleGirl (15.02.2013), Valentina (15.02.2013), Աթեիստ (14.02.2013), Անվերնագիր (15.02.2013), Գալաթեա (14.02.2013), Ձայնալար (14.02.2013), Նաիրուհի (07.04.2013), Ուլուանա (14.02.2013)
Նունիկը մեր բակի ամենասիրուն աղջիկն էր ու իմ վրա էր սիրահարվել ամառը, երբ բոլորը գնացել էին հանգստանալու ու մենակ ես էի տղա մնացել ու մեկ էլ մեր բակի աղջիկներն էին… մատը տնկեց վրես ու ասեց որ ինձ ա սիրում երբ հավաքվել էինք ու խոսում էինք տարբեր "սիրածներից"… մատը որ տնկեց վրես, ես մեխանիկորեն շուռ եկա հետևս նայեմ, տեսնեմ ով ա կանգնած… մարդ չկար, ես էի… ուրախությանս չափ ու սահման չկար, արտասահմանյան "զնաչոկի"-ի պես դոշիս կպցրած ման էի գալիս… 10 տարեկան էի… մարդ էլ չկար որ պատմեի, բայց առանձնապես չէի էլ իմանում թե ում կպատմեի…
ամեն անգամ Նունիկին տեսնելիս (ինքն էդքան շատ դուրս չէր գալիս) վազում էի մոտը ու դաբլչեկ անում որ ինձ սիրում ա՞ թե չէ… դրական պատասխանից հետո դոշս ուռացրած էլի ման էի գալիս… ուղղակի չգիտեի էդ սիրո հետ ինչ անեմ… վերջը գտա… անպայման պետք ա մեկին պատմեի… մտածեցի, մտածեցի… քրոջս չեմ կարա, կյանքս կուտի ես իրան ընենց ե՞մ գժվացրել որ… տատս… միակ վարյանտն ա… ինձ շատ ա սիրում, ես գերդաստանի փոքրն եմ ու համ էլ մարդու չի ասի… ամեն մարդու չես ուզում ասես, էլի…
-տա՛տ
-ըսե մանչս
-մի հատ բան ասեմ, մարդու չասես
-ըսե յավրուիկս,- ու հանգիստ չայ ա խմում իրա հաց ու պանիրով եռոտանի խախուտ սեղանի վրա…
–տատ, մեր բակի Նունիկը սիրահարվել ա վրես…
…Տատս մի հատ փռթկալ փռթկաց, չայը թափեց, բաժակը ձեռից թռավ… ուզեց բռնի սեղանը շուռ եկավ վրի պանիրը, հացը գռաֆինկայով ջուրը աջ-ու-ձախ թռավ մի հատ աղմուկ-շուխուր-ղալմաղալով… ու տատս հլա հռհռում ա անկողնում (անկողնային էր տատս) Խ ու հերս մերս սարսափած վազեցին մտան սենյակ տեսնեն ինչ ա կատարվում… ինձ են նայում, գիտեն ես եմ արել (տատուս հոգին շատ էի ուտում)…
… ես էլ շվարած չգիտեմ ինչը փրկեմ… սերս թե ռեպուտացիաս…
Ariadna (16.02.2013), Cassiopeia (15.02.2013), Chuk (15.02.2013), Moonwalker (15.02.2013), Nimra (15.02.2013), Progart (01.05.2019), Sambitbaba (16.02.2013), StrangeLittleGirl (15.02.2013), Valentina (15.02.2013), Ամմէ (15.02.2013), Անվերնագիր (15.02.2013), Արէա (15.02.2013), Գալաթեա (15.02.2013), Հայկօ (15.02.2013), Նաիրուհի (07.04.2013), Շինարար (15.02.2013), Ուլուանա (15.02.2013)
ճիշտ ա մենակ ընկերությունը չի… a lot of fucking going on tooԷսօր հիշել էի էս գրառումը երևի Վալենտինի օրվա կապակցությամբ:
Ուզում էի ասել, որ էդ շատ հավես բան ա, երբ մարդիկ լավ ընկերություն են անում, ու մեկ էլ դա սիրահարվածության ա վերածվում: Ինձ թվում ա, էդպիսի զույգերը շատ ամուր են լինում, որովհետև համ էլ լավ ընկերներ են մնում իրար համար:
Էդ հարաբերություններում ամենակայֆ պահերից մեկն էլ երևի հենց էն ժամանակն ա, երբ արդեն «մենակ ընկերություն» չի, բայց դեռ անցումն էլ լրիվ չի եղել, ու սենց ոչ մեկ դեռ դրա մասին չի խոսում, բայց երկուսն էլ զգում են, որ մի բան օդում կախված ա
Progart (01.05.2019), StrangeLittleGirl (15.02.2013), Անվերնագիր (15.02.2013), Գալաթեա (15.02.2013)
Ես Մեֆի գրածները, որ կարդում եմ ուզում եմ իրա հերոսին ( իր պատմվածքի հերոսին ) բռնեմ ու մի հատ ուժեղ կծեմ, ախր շատ ջիգյարով ա գրում է:Ոնց որ կյանքի աղբյուր լինի: Մե՛ֆ, շա՜տ լավն ես:
Mephistopheles (15.02.2013)
նենց հավես ա, ես էլ եմ ուզումԷսօր հիշել էի էս գրառումը երևի Վալենտինի օրվա կապակցությամբ:
Ուզում էի ասել, որ էդ շատ հավես բան ա, երբ մարդիկ լավ ընկերություն են անում, ու մեկ էլ դա սիրահարվածության ա վերածվում: Ինձ թվում ա, էդպիսի զույգերը շատ ամուր են լինում, որովհետև համ էլ լավ ընկերներ են մնում իրար համար:
Էդ հարաբերություններում ամենակայֆ պահերից մեկն էլ երևի հենց էն ժամանակն ա, երբ արդեն «մենակ ընկերություն» չի, բայց դեռ անցումն էլ լրիվ չի եղել, ու սենց ոչ մեկ դեռ դրա մասին չի խոսում, բայց երկուսն էլ զգում են, որ մի բան օդում կախված ա
Մեֆ, գիտեմ, որ վատն եմ, բայց...
Ստեղ պիտի ավելի շատ կենտրոնանայիր Նունիկի վրա, հետաքրքիր ա իրա վարքը, ինքը ինչ էր մտածում, ինչ էր անում: Հեղինակին էլ լավ չես զարգացրել, պատմությունը նենց մի տեսակ կիսատ ա մնում:
Freeman (25.08.2013), Mephistopheles (16.02.2013), Աթեիստ (15.02.2013), Շինարար (15.02.2013), Ուլուանա (16.02.2013)
Բյուրակն բայց էստեղ կարևորը Մեֆն է ու իրա տատիկԸ, Նունիկը էստեղ ի՞նչ կապ ունի:նենց հավես ա, ես էլ եմ ուզում
Մեֆ, գիտեմ, որ վատն եմ, բայց...
Ստեղ պիտի ավելի շատ կենտրոնանայիր Նունիկի վրա, հետաքրքիր ա իրա վարքը, ինքը ինչ էր մտածում, ինչ էր անում: Հեղինակին էլ լավ չես զարգացրել, պատմությունը նենց մի տեսակ կիսատ ա մնում:
Չէ, Նունիկը շատ կարևոր կերպար ա, իսկ Մեֆը չի անդրադարձել իրան: Ասենք, լավ կլիներ, որ խորանար հեղինակի ու Նունիկի հարաբերությունների մեջ:Բյուրակն բայց էստեղ կարևորը Մեֆն է ու իրա տատիկԸ, Նունիկը էստեղ ի՞նչ կապ ունի:
Freeman (25.08.2013), Mephistopheles (15.02.2013), Շինարար (15.02.2013)
Ես ոնղ հասկացա Նունիկը այն կերպարներից է, որ մի օր կարող է Մեֆին սիրահարվի, մի ուրիշ օր Պողոսին: Դե Մեֆը ուրիշ է, բայց Նունիկը նույնն է: Նունիկի բնավորության մի փոքր հատված ես ինքս իմ մեջ զգում եմ , ես էլ շատ շուտ կարող եմ սիրահարվել մարդուն, էստեղ սիրո մասին չէ խոսքը, այլ սիրահարվելու, համակրանքի:
Բյուր ջան, դու ոնց որ թե կենացները խառնում ես
Ես հասկանում եմ, որ Մեֆի գրածների մեջ թերություն գտնելը արդեն շատերիս գաղտի երազանքը կարող է լինել, բայց էս ոչ ստեղծագործական անկյունն է, ոչ էլ մարդ հավակնում է էստեղ գեղարվեստական գործ ներկայացնել:
Ի՞նչ է նշանակում պիտի կերպարի մեջ խորանայիր, սա հո պատմվածք չի՞: Իր կյանքի դրվագն է, էդպես է ուզել, էդպես է պատմում
Ariadna (16.02.2013), Sambitbaba (16.02.2013), Ամմէ (15.02.2013), Հայկօ (16.02.2013)
Ոչ մի բան էլ չեմ խառնում: Հենց տենց ա, պիտի խորանար Նունիկի կերպարի մեջ, չի արելԲյուր ջան, դու ոնց որ թե կենացները խառնում ես
Ես հասկանում եմ, որ Մեֆի գրածների մեջ թերություն գտնելը արդեն շատերիս գաղտի երազանքը կարող է լինել, բայց էս ոչ ստեղծագործական անկյունն է, ոչ էլ մարդ հավակնում է էստեղ գեղարվեստական գործ ներկայացնել:
Ի՞նչ է նշանակում պիտի կերպարի մեջ խորանայիր, սա հո պատմվածք չի՞: Իր կյանքի դրվագն է, էդպես է ուզել, էդպես է պատմում
Mephistopheles (15.02.2013), Sambitbaba (16.02.2013), Աթեիստ (15.02.2013), Ամմէ (15.02.2013), Շինարար (15.02.2013), Ուլուանա (16.02.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ