Շատ գրքեր կան, որոնք վերընթերցում եմ ու ամեն անգամ տպավորությունները տարբեր են լինում: Բայց մեջս հատկապես տպավորվել է Ֆրանց Վերֆելի «Մուսա լեռան 40 օրը» վեպի վերընթերցումը:
Դպրոցական էի, երբ ձեռքս վերցրեցի Ֆրանց Վերֆելի «Մուսա լեռան 40 օրը» վեպը: Այդ ժամանակ մեկը կողքից ասեց, թե գիրքը ծանր է կարդացվում և իմ տարիքի համար չէ: Բայց ես չլսեցի ու սկսեցի կարդալ: Վեպը միանգամից կլանեց ինձ: Հիշում եմ՝ նայում էի գրքի հաստությանը ու այն ինձ «բարակ» էր թվում. չէի ուզում գիրքը վերջացնել...ագահաբար կարդում էի... ի՜նչ հաճույք էր: Գիրքը բնավ ծանր կարդացվող չթվաց, այլ ընդհակառակը՝ խորը տպավորություն թողեց:
Տարիներ հետո նորից կարդացի վեպը, բայց նույն էմոցիաները վեպը չառաջացրեց: Երևի շատ էի ուզում վերապրել այն հույզերը, որը ստացել էի առաջին ընթերցումից: Ինչևէ: Վեպը հոյակապ է, բան չունեմ ասելու, բայց դե միշտ «առաջին ծանոթությանը» ստացած տպավորությունը չի կրկնվում: Երկրորդ «հանդիպումը» հեղինակի հետ արդեն ուրիշ հույզեր է առաջ բերում:
Բայց կան գրքեր էլ, որոնց առաջին ընթերցմամբ չէ, որ էմոցիաները ամբողջովին կլանում են քեզ, այլ պետք է նորից վերընթերցես: Նման գրքեր ընթերցելիս, միշտ նոր բան ես հայտնաբերում (օրինակ՝ Հերման Հեսսեի «Տափաստանի գայլը» ):
Այբ-ի խոսքերից
Շատ գրքեր կան, որոնք վերընթերցում եմ ու ամեն անգամ տպավորությունները տարբեր են լինում: Բայց մեջս հատկապես տպավորվել է Ֆրանց Վերֆելի «Մուսա լեռան 40 օրը» վեպի վերընթերցումը:
Մեջբերել
Էջանիշներ