Երբ խորտակվում է արժեքային համակարգը…

[Absar21]

Բոլորս էլ ապրում ենք մեր կյանքը, որում ունենք մեր սեփական արժեքային համակարգերը և որպես անհատ և որպես հասարակության նույնիսկ պետության մասնիկ: Յուրաքանչյուրս շարժվում ենք ըստ մեր չափորոշիչների, որոնք մեր համար հնարավորին չափ միակն են ու ճիշտը…
Սակայն ի՞նչ կպատահի երբ պարզես որ այն արժեքային համակարգը որով դու առաջնորդվել ես սխալ է, ավելի ճիշտ այնպիսին չի ինչպիսին դու պատկերացրել ես նրան, ստացվում է դու բազմաթիվ սխալներ ես արել…
Յուրաքանչյուր հնի կործանումը իր հետ անպայման բերելու է նորի, սակայն ամեն ինչ ժամանակ է պահանջում, ինչպե՞ս անել, որ դիմանաս հաղթահարես այդ ժամանակաշրջանը, թե ամեն կերպ փորձել վերարժեքավորել, վերագնահատել հինը՞ բայց չէ որ այդ հինն էլ իր հետ հիշողություններ է բերում, որը երբեմն ուզում ես որ չլինի, երբեմն էլ առանց դրանց գտնում ես նահնար է …

[Sunny Stream]

Դա էն մեծ ու սարսափելի հիասթափությունն է, որից միշտ վախեցել եմ ու որի հետ հույս ունեմ երբեք չեմ բախվի... դե, աշխարհը ճանաչելու ամեն փուլում էլ հասկանում ես, որ արժեքներիցդ այս մեկը իրական չէր, որ սա խաբկանք էր... դրանք փոքրիկ հիասթափություններ են, որոնք հեշտությամբ կամ դժվարությամբ հնարավոր է կարճ ժամանակում հաղթահարել, բայց երբ փլուզվում է ողջ համակարգը... դա իսկապես սարսափելի է: Դա նշանակում է լինել լրիվ միայնակ` առանց ոչ մեկի ու ոչնչի, քեզ զգալ խաբված ամենքից... ինքդ քեզ ու աշխարհին նորից հավատալը, մեջդ ուժ գտնելն ու էսպիսի վիճակից դուրս գալն իսկապես հերոսություն է...

[dvgray]

Որպեսզի քիչ լինեն այդպիսի պահերը, պետք է առավելագույնը օգտագործել ուղեղի հնարավորությունները: Շատ կարդալ ու շատ անալիզ անել: Միշտ քննարկել ու քննադատել…
Կամ ապրել համեմատաբար "լարված" ուղեղով ու դրա փոխարեն միշտ լիներ իրադարձությունների կիզատում ու հետևաբար իմանալ թե ինչը որ կողմ է գնում, կամ էլ կյանքի հիմնական մասը ապրել ռելաքսի մեջ, բայց այդպիսի դեպքերում ունենալ ծանր հարվածներ, որին կարող է անգամ օրգանիզմը չդիմանալ: Ինչ եղավ ասենք սովետի փլուզվելուց, երբ շատ-շատերը անպատրաստ էին ու շատ վատ օրեր ապրեցին /ու ապրում են/: Անելանելի վիճակներ չկան: Կան վիճակներ, երբ ուղեղ պատրաստ չէ ելքը որոնելու, քանի որ այդ վիճակին չի նախրոդել նախավարժանքը ու վարժանքը:
…
Հասարակ մի օրինակ բերեմ: Դպրոցում շատ անգամ սովորում ենք այնպիսի բաներ, որ շատերին հազար տարի պետք չի գալիս: Բայց սովորում ենք ու վարժվում ենք: Նույն պետք է շարուրունակել նաև դպրոցից դուրս, հետագա տարիներին

[Absar21]

Իրոք Ձնծաղիկը ճիշտ նկարագրեց, դա և հիասթափություն է և վախ և իօնչ որ տեղ նաև անվստահություն ապագայի նկատմամբ, քեզ լրիվ միայնակ ես զգում, լիովին կործանված քանի որ վերջ ի վերջո այդ արժեքային ահմակարգը քո ստեղծածն է քո մի միասնիկն է դա իդեալ է դու ապրում ու դատում ես նայելով ու առաջնորդվելով դրանով ու հանկարծ պարզում ես, որ դու սխալվել ես…
dvgray-ի բերած օրինկը ես էլ էի ուզում մեջբերեի վերջին գլոբալ առումով այդպիսի աղետ ետղի ունեցավ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո, երբ առաջացավ գաղափարական վակուում, երբ նախկինի կուռքրը ոչինչ են այօր և չգիտես ինչ է լինելու վաղը արդյոք վերադառնալու են այդ կուռքերը որոնք մերժվեցին թե՞, նորերն են ստեղծվելու…

[Ջուզեպե Բալզամո]

Ծանր հարված է: Ինքս ապրել եմ նման վիճակ, հիասթափությունը խորն էր, դեպրեսիվ…
Ինչ ունեի - չկար այլևս: Հավատամքս, հայացքներս, գիտելիքս՝ ամենը սուտ և դատարկ էին դարձել: Ապրելն՝ անհամ… հոգևոր մահ: Բայց միտքս կենդանի էր ու պատճառ էր որոնում, ելք էր փնտրում: Իմ խորտակված արժեքների պատճառի փնտրտուքում նոր հարթություններ բացվեցին, նոր գիտելիքներ եկան, նոր հայացքներ ձևավորվեցին: Նորովի տեսա անցյալը, գնահատեցի ու արդարացրի եղածը ( բա ոնց, էդ պայամաններում տենց էլ պիտի լիներ…), ընդունեցի ճակատագրի իմ բաժինը, մահս տեսա որպես նոր կյանքի սկիզբ, խաղաղվեցի ու գոհացա… Տերն ինձ արժանի էր համարել մի աստիճան վեր բարձրացնելու:
Չհանձնվե՛լ, անգամ երբ խորտակվել է ձեր նավը: Ձեռք կա, ոտք կա, լողացող նավաբեկորներ կան… նոր գործ ձեռնարկեք, նոր գիտելիք փնտրեք, հնից մի կառչեք: Բախտը ժպտացել է, ձեր կապ-կապանքները խորտակված են, ազատ եք…

[Մեղապարտ]

Շատ ծանր վիճակ է ,ամեն ինչ դառնում է անհետաքրքիր և սովորական :
Նույնիսկ դու սև ու սպիտակ ես :

[Հակոբ Գեւորգյան]

Տեր Աստված, այս ինչ փորձանքի մեջ ընկանք մենք: Երբեմն հարցնում եմ խղճիս մեջ ապրող Աստծուն եւ հասկանում, որ գոնե ես կյանքին նայում եմ բեմի վերեւից, խմբավարի դեմ դիմաց, առանց ջութակի կամ շեփորի, այլ պարզապես` երգեհոնի սրինգին նստած: Նայում եմ մարդկանց շարքերին՝ կարգավորված. կեսն արդեն քնած, մնացածն էլ ձանձրույթից հարբած մի կողմ քաշված ու նեղված վիճակում սպասում են ավարտին՝ կյանքի սիմֆոնիաի՝ ռեքվիեմ մարդկային տականքի։

[Դեկադա]

Absar21-ի խոսքերից
Բոլորս էլ ապրում ենք մեր կյանքը, որում ունենք մեր սեփական արժեքային համակարգերը և որպես անհատ և որպես հասարակության նույնիսկ պետության մասնիկ: Յուրաքանչյուրս շարժվում ենք ըստ մեր չափորոշիչների, որոնք մեր համար հնարավորին չափ միակն են ու ճիշտը…
Սակայն ի՞նչ կպատահի երբ պարզես որ այն արժեքային համակարգը որով դու առաջնորդվել ես սխալ է, ավելի ճիշտ այնպիսին չի ինչպիսին դու պատկերացրել ես նրան, ստացվում է դու բազմաթիվ սխալներ ես արել…
Յուրաքանչյուր հնի կործանումը իր հետ անպայման բերելու է նորի, սակայն ամեն ինչ ժամանակ է պահանջում, ինչպե՞ս անել, որ դիմանաս հաղթահարես այդ ժամանակաշրջանը, թե ամեն կերպ փորձել վերարժեքավորել, վերագնահատել հինը՞ բայց չէ որ այդ հինն էլ իր հետ հիշողություններ է բերում, որը երբեմն ուզում ես որ չլինի, երբեմն էլ առանց դրանց գտնում ես նահնար է …

Պայքարել ու սովորել սեփական սխալների վրա:Եվ մի օր էլ կտեսնես միջուկը դեռ կենդանի, բայց կեղևը վառված ճյուղից աճել է նոր շիվ:

[Մարկիզ]

Տեր Աստված, այս ինչ փորձանքի մեջ ընկանք մենք: Երբեմն հարցնում եմ խղճիս մեջ ապրող Աստծուն եւ հասկանում, որ գոնե ես կյանքին նայում եմ բեմի վերեւից, խմբավարի դեմ դիմաց, առանց ջութակի կամ շեփորի, այլ պարզապես` երգեհոնի սրինգին նստած: Նայում եմ մարդկանց շարքերին՝ կարգավորված. կեսն արդեն քնած, մնացածն էլ ձանձրույթից հարբած մի կողմ քաշված ու նեղված վիճակում սպասում են ավարտին՝ կյանքի սիմֆոնիաի՝ ռեքվիեմ մարդկային տականքի։

Oօօ, դու ճիշտ ես, Հակոբ, մարդկային տականքը տիրել է մոլորակը, հեռու չէ այն օրը, որ կտիրի նաև տիեզերքը: Եվ այնժամ, ասել Իսքանդար Սերգողլի Պուշկինի, մենք՝ բանականություն ունեցողներս, կհայտնվենք կոտրած տաշտակի առաջ:
Բայց լավ է, որ գոնե դու կամ ես նայում ենք կյանքին բեմի վերևից, քանզի հեռու չէ այն օրը, երբ ձանձրույթն ու հարբածությունը աստիճանաբար անցում կկատարեն կործանարար անտարբերությանը և ամենայն շնչականի վերացմանը: Մենք ենք՝ բեմին վերից նայողներս, ավելին՝ մարդկային ճակատագրերի տնօրեններս, որ պետք չթույլատրենք ամենայն վտանգավորն ու կործանարարը...
Ամեն...

Ավելացվել է 4 րոպե անց

Շատ ծանր վիճակ է ,ամեն ինչ դառնում է անհետաքրքիր և սովորական :
Նույնիսկ դու սև ու սպիտակ ես :

Այո, շախմատի խաղատախտակի նման.: Սև ու սպիտակ, ինչպես՝ անարատ քամած մածունն ու սև ձյութը... ծանր է, մարդ արարածի վիճակը, ավելի քան երբևէ:

[Մարկիզ]

Բոլորս էլ ապրում ենք մեր կյանքը, որում ունենք մեր սեփական արժեքային համակարգերը և որպես անհատ և որպես հասարակության նույնիսկ պետության մասնիկ: Յուրաքանչյուրս շարժվում ենք ըստ մեր չափորոշիչների, որոնք մեր համար հնարավորին չափ միակն են ու ճիշտը…
Սակայն ի՞նչ կպատահի երբ պարզես որ այն արժեքային համակարգը որով դու առաջնորդվել ես սխալ է, ավելի ճիշտ այնպիսին չի ինչպիսին դու պատկերացրել ես նրան, ստացվում է դու բազմաթիվ սխալներ ես արել…
Յուրաքանչյուր հնի կործանումը իր հետ անպայման բերելու է նորի, սակայն ամեն ինչ ժամանակ է պահանջում, ինչպե՞ս անել, որ դիմանաս հաղթահարես այդ ժամանակաշրջանը, թե ամեն կերպ փորձել վերարժեքավորել, վերագնահատել հինը՞ բայց չէ որ այդ հինն էլ իր հետ հիշողություններ է բերում, որը երբեմն ուզում ես որ չլինի, երբեմն էլ առանց դրանց գտնում ես նահնար է …

Ընկնում ես կյանքի արահետը ու այդպես գնում, ուղիղ ես գնում, չես շեղվում ոչ աջ և ոչ էլ ձախ: Ամեն ինչ լավ կլինի...մի սևեռիր ուշադրությունդ նման մանր հարցերի վրա: Զուր է: Ապրել պետք է:
Եվ միշտ հիշիր՝ գլուխդ բարձր, կուրծքդ դուրս...
Իսկ արժեհամակարգերը կգան ու կգնան:

[Koms]

Երբ խորտակվում է արժեքային համակարգը… դա ես դասում եմ մարդկային մեծագույն ողբերգությունների շարքին; որովհետեւ եթե վերցնենք որ մարդն ի սկազբանե ծնված է իր կյանքում մաքառելու, պայքարելու, գոյատեւելու սկզբունքով, բայց երբ մի գեղեցիկ օր հանկարծ պարզվում է որ այդ ուղին իզուր է անցած` դա լիակատար կատասրոֆա է;