- Ահա լույսը… Սրանք են երևի ավելի մեծ ինձ նմանները: Որքա՜ն շատ են: Մրսում եմ, ցուրտ է… Տաքացա: Ծանոթ ձայն… Մոտենամ… Հա՜, նոր հասկացա, թե ինչու էի այն ժամանակ անընդհատ մատս ծծում: Երևի սրա համար էր… Ի՜նչ համեղ է: Երևի այս կնոջ մասին էին ասում… Սա է մայրս: Շա՜տ եմ սիրում նրան:
- Վու՜յ, էս ի՜նչ անուշիկ բալիկ է: Մամային է նման:
- Չէ՛, ճիշտ պապան է… Անունն ի՞նչ է:
- Ի՞նչ եք խոսում, ոնց որ երկուսի խառնուրդը լինի:
«Հոգնել եմ այս խոսքերից, զզվել եմ ինձ մոտեցող, շոյել փորձող զանազան մարդկանցից: Հետո էլ զարմանում են, թե ինչու եմ գոռում, երբ մամայից բացի ուրիշ մեկն է ինձ գրկում: Փորձում են ինձ տարբեր մարդկանց նմանեցնել, բայց դեռ չեմ տեսել որևէ մեկի, որն ասի. «Այս երեխան ինքն իրեն շատ նման է»: Չեն հասկանում, որ ես առանձին մարդ եմ, ես ես եմ, թեկուզ ծնողներիս մի քիչ նման եմ, բայց ավելի շատ տարբեր եմ: Վախենում եմ այս տգեղ դեմքերից: Ես մենակ իմ մամային եմ վստահում, մենակ մամայի ծիծիկն եմ ուտում… Աշխարհում ուրիշ լավ բան չկա… Բայց այնտեղ լավ էր: Ապահով էր ու տաք… Չէ՛, այնտեղ ծիծիկ չկար, մամային էլ չէի տեսնում»:
- Մամա՛:
- Ջանի՛կս, արդեն խոսու՞մ ես:
«Ա՜խ, թե իմանայի՜ն, որ վաղուց էի փորձում խոսել, բառեր արտաբերել: Չգիտեմ ինչու, չէր ստացվում: Ինձ հիմարի տեղ են դրել, կարծում են, թե ես ոչինչ չեմ հասկանում… Զզվելի մարդիկ… Ես ձեզ համար խաղալիք չեմ, ես մարդ եմ, հասկանու՞մ եք. ճիշտ ձեզ նման: Չէ՛, երևի ավելի լավն եմ, որովհետև ես գոնե երեխաներին չեմ անհանգստացնում»:
- Երբ դու փոքր էիր, հաճախ էիր մտածկոտ նայում, ասես ինչ-որ բան էիր ուզում ասել, բայց միշտ լռում էիր, մինչև որ արտասանեցիր քո առաջին բառը. «մամա՛»:
- Ի՜նչ հետաքրքիր է, ես ոչինչ չեմ հիշում:
- Մեռնում եմ: Ի՞նչ է կատարվում: Բժիշկ է եկել: Վատ եմ: Մամայիս եմ ուզում: Թույլ եմ: Հազիվ եմ շարժվում: Հեռանում են մարդկանց դեմքերը: Ես կորչում եմ, սուզվում եմ… Ուզում եմ նորից գնալ այնտեղ, որտեղ մութ է, նեղ ու ձանձրալի, բայց նաև տաք է ու ապահով…
Մեջբերել
Էջանիշներ