Ո՞ր դերասանին եք ավելի հավանում (Հայկո, Մկո, Ռաֆո, Հովո, Գրիշ, Մենչ, Արմեն, Արտյոմ)

[Rammstein]

Բա չէ, էն հայկական սերիալների մեջ խաղացողներն են դերասան ...չեմի։
Վստահ եմ, որ էս 7.5 հոգուց մեծ մասը կարան խաղան ոչ թե կակոյ նիբուձյ սերիալում, այլ բարձր մակարդակ ունեցող ֆիլմում։

[Katka]

Ճաշակին ընկեր չկա

[unknown]

Ես ընտրել եմ Հայկոին ու Մկոին,ախր շատ լավն են է

[Վարպետ]

Բա չէ, էն հայկական սերիալների մեջ խաղացողներն են դերասան ...չեմի։
Վստահ եմ, որ էս 7.5 հոգուց մեծ մասը կարան խաղան ոչ թե կակոյ նիբուձյ սերիալում, այլ բարձր մակարդակ ունեցող ֆիլմում։

Հենդ հարցն էլ հատկապես էն ա, որ էդ խաղացողների մեծ մասը ակադեմիական դրամատիկական դերասաններ են! Բոլորիս քաջ հայտնի թատրոններից: Այսինքն եթե դերասան ասելով նկատի ենք ունենում թատրոն, թատերական ինստիտուտ, բեմական դեր հասկացությունները, ապա նրանք դերասանի դասական օրինակներ են:

[Katka]

Հենդ հարցն էլ հատկապես էն ա, որ էդ խաղացողների մեծ մասը ակադեմիական դրամատիկական դերասաններ են! Բոլորիս քաջ հայտնի թատրոններից: Այսինքն եթե դերասան ասելով նկատի ենք ունենում թատրոն, թատերական ինստիտուտ, բեմական դեր հասկացությունները, ապա նրանք դերասանի դասական օրինակներ են:

Վաբշե իրանք էլ դերասան չեն: ՀՀ-ում դերասաներին կարող ես մատներիդ վրա հաշվել: Թատերական ավարտել չի նշանակում դերասան լինել

[Վարպետ]

Վաբշե իրանք էլ դերասան չեն: ՀՀ-ում դերասաներին կարող ես մատներիդ վրա հաշվել: Թատերական ավարտել չի նշանակում դերասան լինել

Դե ես էլ հենց դա եմ ասում էլի: Այսինքն եթե փոխադարձության օրենքով նայենք, ապա եթե թատերական ավարտելը դերասան լինել դեռ չի նշանակում, ապա դերասան լինելու համար էլ պարտադիր չի թատերական ավարտել: Ճիշտ ա?

[Katka]

Դե ես էլ հենց դա եմ ասում էլի: Այսինքն եթե փոխադարձության օրենքով նայենք, ապա եթե թատերական ավարտելը դերասան լինել դեռ չի նշանակում, ապա դերասան լինելու համար էլ պարտադիր չի թատերական ավարտել: Ճիշտ ա?

Միանշանակ, դերասան ծնվում են, իսկ թատերականը սենց ասած էդ ամեն ինչը կարգի է բերում:

[Rammstein]

Միանշանակ, դերասան ծնվում են, իսկ թատերականը սենց ասած էդ ամեն ինչը կարգի է բերում:

Պարզ է, որ ամեն մարդ չի կարող դերասան դառնալ։
Իհարկե կինոդերասան դառնալու համար ցանկալի է, որ թատերական ավարտած լինեն, որովհետեւ շատ մանրուքներ կան, որ ինքընսինքյան չեն ստացվի։

[Ուլուանա]

Մկոյին ու Արտյոմին եմ ընտրել, թեև, որ ճիշտն ասեմ, Հայկոյից էլ առանձնապես բողոքներ չունեմ։ Իսկ մնացածին տեղը չբերեցի... Գուցե գիտեմ, ուղղակի անուններով չեմ ճանաչում։ Մենակ Հովոն կասկածում եմ, որ էն շատ կոլոտ տղան ա, բայց համոզված չեմ։ Եթե դա ա, ուրեմն տանել չեմ կարողանում էդ տղային. անմակարդակության ու անգրագիտության մարմնացում։ Հիմա չգիտեմ, բայց մի ժամանակ կարծեմ Արմենիայի «Բարի լույս, հայեր» հաղորդման վարողներից էր... Վայ, որ հիշում եմ դրա խոսելաձևը ու հատկապես ինքնագոհությունը, սիրտս խառնում էր ուղղակի։ Էդ մարդու պահվածքից երևում էր, որ ինքն իրենց ահավոր գոհ ա, ինքն իրեն դեմք ա զգում։ Մանր–մունր դերեր կարծեմ տեսել եմ, բայց ոչ մի լավ տպավորություն չունեմ։

Հասկացա... կոմիկը, կոմիկ, բայց օրինակ Ֆյունեսը իր ֆիլմերում ամբողջ ժամանակ չէ, որ կոմիկ է: Նա կարող է լրջանալ, մի քիչ լուրջ խաղալ և այլն...

Լուի դե Ֆյունեսին երբեք չեմ տեսել լուրջ դերում, ու որքան գիտեմ, ինքը միայն կոմիկ դերեր է խաղացել, նույնիսկ էդ քո ասած լրջացած ժամանակ. լրջությունը չի հակասում կոմիկությանը։

Իսկ Ռիշարին պատկերացնում ես "Առաքելությունն անիրականանլի է" ֆիլմում գլխավոր դեր խաղալիս օրինակ?

Փորձեցի պատկերացնել։ Ուրիշների նույնը խորհուրդ չէի տա։

...Ֆռունզը իրոք հոյակապ դերասան էր, բայց ինքը շատը ֆիլմի դերասան էր, այլ ոչ թե թատրոնի: Համամիտ եմ, որ կան դերեր, կերպարներ, որոնք այնքան էլ չեն համապատասխանում տվյալ դերասանին: Բայց էտ չի նշանակում, որ ինքը չի կարա ուրիշ ինչ-որ լուրջ՝ իրան համապատասխանող դեր խաղա:

Այո, չի նշանակում, որ չի կարող, բայց նաև չի նշանակում, որ կարող է, ճիշտ այնպես, ինչպես որ չի նշանակում, որ եթե Մկոն ու Արտյոմը կամ մեկ ուրիշը մինչև հիմա միայն կոմիկ դերեր են խաղացել, ապա չեն կարող լուրջ դեր խաղալ։ Ես չեմ պնդում, թե կարող են, բայց ոչ էլ կհամաձայնեմ, թե չեն կարող։ Կարծում եմ՝ առանց տեսնելու՝ օդի մեջ դատողություններ անելն անիմաստ բան է։

[dvgray]

Ժողովուրդ ջան: Ես այդպես էլ չհասկացա: Դուք իրականու՞մ եք նրանց լավ դերասաններ համարում: Միայն հիշեցման կարգով ասեմ, որ հայ լավ դերասաններն են օրինակ Հրաչյա Ներսիսյանը ու Վահրամ Փափազյանը:
Հիմա Մկոն կան մյուսները ում են դերասանական արվեստով ավելի մոտ ՝ Հրաչյա՞ին թե Փափազյանին: Կամ միգուցե տվել ու անցել են Կարպ Խանչվանքյանի՞ն


Հ.Գ. Ժող. ջան, արժի արդյոք ԿՎՆ-ը խաղվել թատրոնի հետ իսկ կվնչիկներին դերասանների: Մի հատ կվնչիկ Հրանտը Թոխատյան մեր նման պուճուր ազգին հերիք չի՞

[Բարեկամ]

Ժողովուրդ ջան: Ես այդպես էլ չհասկացա: Դուք իրականու՞մ եք նրանց լավ դերասաններ համարում: Միայն հիշեցման կարգով ասեմ, որ հայ լավ դերասաններն են օրինակ Հրաչյա Ներսիսյանը ու Վահրամ Փափազյանը:
Հիմա Մկոն կան մյուսները ում են դերասանական արվեստով ավելի մոտ ՝ Հրաչյա՞ին թե Փափազյանին: Կամ միգուցե տվել ու անցել են Կարպ Խանչվանքյանի՞ն


Հ.Գ. Ժող. ջան, արժի արդյոք ԿՎՆ-ը խաղվել թատրոնի հետ իսկ կվնչիկներին դերասանների: Մի հատ կվնչիկ Հրանտը Թոխատյան մեր նման պուճուր ազգին հերիք չի՞

չէ ինչի, ես Մկոյին օրինակ միանշանակ համարում եմ դերասան, ընդ որում տաղանդավոր, լիներ հոլիվուդում, չի բացառվում, որ հայտնի կատակերգու հռչակվեր: Հայկոն էլ բավական պրոգրես ունի վերջերս, բայց Մկոն իրոք խաղում ա, ու լավ ա խաղում: Ուղղակի պետք չի ժանրերը խառնել

[dvgray]

չէ ինչի, ես Մկոյին օրինակ միանշանակ համարում եմ դերասան, ընդ որում տաղանդավոր, լիներ հոլիվուդում, չի բացառվում, որ հայտնի կատակերգու հռչակվեր: Հայկոն էլ բավական պրոգրես ունի վերջերս, բայց Մկոն իրոք խաղում ա, ու լավ ա խաղում: Ուղղակի պետք չի ժանրերը խառնել

Չգիտեմ Չեմ ասի որ Մկոն դուրս չի գալիս: Հակառակը, շատ ա գալիս ու լավ էլ ծիծաղում եմ իրա բեմականացումների ու տիպաժների վրա: Բայց և այնպես, դերասանը դա թատրոնն է /ես կինոն չեմ ուզում էստեղ խառնել : Հոլիվուդում էնքան առաջ են գնացել, որ հանգիստ ինձ կարան "Համլետ"-ում Համլետ խաղալիս նկարանհանեն /: Իսկ նա փաստորեն թատրոնում չի խաղում:

[Բարեկամ]

Չգիտեմ Չեմ ասի որ Մկոն դուրս չի գալիս: Հակառակը, շատ ա գալիս ու լավ էլ ծիծաղում եմ իրա բեմականացումների ու տիպաժների վրա: Բայց և այնպես, դերասանը դա թատրոնն է /ես կինոն չեմ ուզում էստեղ խառնել : Հոլիվուդում էնքան առաջ են գնացել, որ հանգիստ ինձ կարան "Համլետ"-ում Համլետ խաղալիս նկարանհանեն /: Իսկ նա փաստորեն թատրոնում չի խաղում:

դե չէ, կինո թատրոն - տարբեր ժանրեր են:
Թող կինոյում ավելի շատ "սարքած" լինեն, ու խաղը որակ ձեռք բերի ռեժիսորական ու այլ էֆեկտների շնորհիվ, բայց էլի արդյունքն ու նպատակը մնում են նույնը՝ արտահայտել, ներկայացնել ինչ-որ բան. կապ չունի ինչ հնարքներով, ու կապ չունի դերասանի ներքին տաղանդն ինչքանով ա մասնակցել: Եթե անգամ էդ դերասանը հատուկ մշակված խաղաոճ և այլն չունի, բայց բնածին ունի դեմքի կամ աչքերի ինչ-որ արտահայտություն, կամ բերանի ինչ-որ գիծ կամ ինչ-որ շարժուձև, որոնք արտահայտիչ են ու գրավում են նայողի ուշադրությունը, էդ մարդուն լիիրավ կարելի է ասել՝ բարի գալուստ դերասանական արվեստի աշխարհ

[dvgray]

դե չէ, կինո թատրոն - տարբեր ժանրեր են:
Թող կինոյում ավելի շատ "սարքած" լինեն, ու խաղը որակ ձեռք բերի ռեժիսորական ու այլ էֆեկտների շնորհիվ, բայց էլի արդյունքն ու նպատակը մնում են նույնը՝ արտահայտել, ներկայացնել ինչ-որ բան. կապ չունի ինչ հնարքներով, ու կապ չունի դերասանի ներքին տաղանդն ինչքանով ա մասնակցել: Եթե անգամ էդ դերասանը հատուկ մշակված խաղաոճ և այլն չունի, բայց բնածին ունի դեմքի կամ աչքերի ինչ-որ արտահայտություն, կամ բերանի ինչ-որ գիծ կամ ինչ-որ շարժուձև, որոնք արտահայտիչ են ու գրավում են նայողի ուշադրությունը, էդ մարդուն լիիրավ կարելի է ասել՝ բարի գալուստ դերասանական արվեստի աշխարհ

Էս դեպքում ես ասելիք չունեմ Եթե խոսում ենք ֆիլմի մասին և ոչ թե դերասական խաղի, ապա այստեղ միանշակ դու ճիշտ ես
Դրա համար էլ ես խոսում եմ թատրոնի մասին: Այստեղ ներկայացման ժամանակ անկախ բեմադրիչից, նկարիչից, ռեժիսորից... հաճախ դերասան է ու դու: Ես բախտ եմ ունեցել ներկա լինելու ռուս որոշ դերասանների խաղին Մոսկվայի տարբեր թատրոններում, ու դերասանը իմ համար ճիշտ ասած շատ հստակ սահմանված է այդ օրվանից:

[Բարեկամ]

Էս դեպքում ես ասելիք չունեմ Եթե խոսում ենք ֆիլմի մասին և ոչ թե դերասական խաղի, ապա այստեղ միանշակ դու ճիշտ ես
Դրա համար էլ ես խոսում եմ թատրոնի մասին: Այստեղ ներկայացման ժամանակ անկախ բեմադրիչից, նկարիչից, ռեժիսորից... հաճախ դերասան է ու դու: Ես բախտ եմ ունեցել ներկա լինելու ռուս որոշ դերասանների խաղին Մոսկվայի տարբեր թատրոններում, ու դերասանը իմ համար ճիշտ ասած շատ հստակ սահմանված է այդ օրվանից:

Ի դեպ, ասեմ, որ թատրոն ավելի շատ եմ սիրում. այնտեղ դերասանը ուղիղ կապի մեջ ա իմ հետ, լրիվ իմ կանտրոլի տակ ա, ենթարկվում ա ինձ, հնազանդվում, ես նստած ղեկավարում եմ իր խաղը, հետևում եմ նրան հայացքով, մտքով, շարժումներով, էմոցիաներով, ես զուգահեռ խաղում եմ իր հետ, ու եթե վրիպեմ, ինքն էլ ա վրիպելու: Թատրոնը պարալել ապրումներ են, ու էդ առումով լավագույն հաճույքներից մեկը