Հազարավոր «անհայտներ»
Քաղաքական հայացքների համար հետապնդվող գործիչները, ընդդիմության ղեկավարները մշտապես գտնվում էին եւ գտնվում են լրատվամիջոցների, հասարակության, միջազգային կառույցների ուշադրության կենտրոնում: Դատավարությունների ընթացքին հետեւող լրագրողներին եւ, հետեւաբար, ընթերցողներին հայտնի էր, թե ովքեր էին ցուցմունքներ տալիս քաղբանտարկյալների դեմ եւ ինչ միջոցներով էին այդ ցուցմունքները կորզվում: Ցանկացողները կարող էին իմանալ, թե ինչպիսի միջնորդություններ էին անում պաշտպանները, ինչպես էին դատավորներն այդ միջնորդությունները մերժում, եւ ինչ էին հայտարարում ամբաստանյալները: Իհարկե, հասարակությանը հայտնի դեմքերը պաշտպանության կարիք ունեն, երբ նրանց դեմ փուչ գործեր են թխվում, ինչպես որ մարտի 1-ի դեպքում էր: Բայց պետք է ասել, որ նրանք ինչ-որ չափով արդեն իսկ պաշտպանված են՝ հենց այդ համընդհանուր ուշադրությամբ:
Իսկ ի՞նչ անեն հազարավոր «անհայտ» մարդիկ: Ի՞նչ անեն նրանք, ում ընդդիմության ամեն մի հանրահավաքից առաջ եւ հետո քարշ են տալիս քաղմաս եւ ահաբեկում: Ի՞նչ անի, օրինակ, այն ուսուցիչը, որին ընտրություններից առաջ իր մոտ է կանչում դպրոցի տնօրենը եւ ասում՝ «եթե Լեւոնին ձայն տաս, խնդիրներ կունենաս»: Բողոքի՞ եւ դրանից հետո համալրի գործազուրկ մանկավարժների բանա՞կը: Ի՞նչ անի ՀԱԿ-ի վստահված անձ 20 տարեկան աղջիկը, ում ընտրական տեղամասում «պատին է դեմ տալիս» 6 հաստավիզ՝ օլիգարխի թիկնազորից: Ի՞նչ անի սովորական, շարքային քաղծառայողը, որին հանրահավաքին մասնակցելու համար իրավապահների պահանջով (ուշադրությո՛ւն դարձրեք) ազատում են աշխատանքից: Այդպիսի դեպք նկարագրված է մեր այսօրվա համարում: Վստահ եմ, որ կան հարյուրավոր նման դեպքեր, բայց բողոքողները հատուկենտ են՝ մարդիկ վախենում են նույն ոստիկանների, նույն հաստավիզների, զինվորականների, հարկայինի, մաքսայինի, կադաստրի եւ այլոց ահաբեկումներից:
Եթե կա խնդիր, որի շուրջ իսկապես պետք է համախմբվի մեր հասարակությունը՝ անկախ քաղաքական հայացքներից, ապա դա վախի հաղթահարումն է, հետագա զոմբիացումից խուսափումը:
Երբ Վարդան Ջհանգիրյանին հենակներով քարշ են տալիս դատարան եւ մեղադրում ոստիկանին ծեծելու մեջ, դա, իհարկե, սահմռկեցուցիչ է: Բայց նա գոնե հնարավորություն ունի արտասահմանում բուժվելու: Ավելի սարսափելի է, երբ խեղճուկրակ ընտանիքի երեխային հենակներով քարշ են տալիս բանակ: Կամ՝ երբ կերած-խմած զինկոմը զորակոչում է 42 կիլոգրամ քաշ ունեցող տղային: Դա ավելի սարսափելի է, որովհետեւ այդ երեխայի մասին թերթերն ամեն օր չեն գրելու:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Էջանիշներ