Ամռան արևն այնքան տաք ու հաճելի էր, որ ճամփեզրից քիչ հեռու շարված պատի երեսի սալ քարը տաքացել, ընդարձակնել ու … ննջում էր: Շոգի պատճառով անց ու դարձ անողները քիչ էին ու չորս կողմը նայելու ոչինչ չկար: Անգործությունից հիմա ննջում էր: Դեռ ահանգին ժամանկ կար, որ մոտակա ծառի ստվերը թեքվի դեպի իրեն: Ուրեմը դեռ իր մոտ հավաքվելու համար ժամանակ կար: Կարող է հանգիստ ննջել: Վեր թռավ սուր հարվածից: Տեսավ իրեն հարվածող մուրճ ու մեխն առած մի տղայի: Ճանաչեց, երկու օր առաջ էր տեսել այս տղային: Երկար, շատ երկար էր կանգնել իր մոտ, և մենակ չէր: Մի գեղեցկուհու հետ էր, որին իր սրտի սերն էր խոստովանում: Փորձում էր իր իմացած բոլոր-բոլոր քնքուշ բառերով արտայատել այն, ինչ կար իր սրտում: Էհ, որքան է նման խոստովանություններ լսել, քանի սիրող սրտերի խոստովանության լուռ վկան է եղել: Դրա վառ պացույցը իր հարթ մակերեսի վրա օր-օրի ավելացող փորագրություններ: Ինչեր ասես չեն փորագրում. Էլ իրենց սիրելիի անունը, էլ սրտեր…
Ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, թե այդ խզբզոցի պատճառով ինչ ցավ են իրեն պատճառում: Բայց իքը չէր դժգոհում: Չէ, թող մի քիչ էլ ցավ պատճառեն: Միայն թե դա ջերմացնի հասեատիրոջ սիրտը: Նման պահերին մոռանում էր հասրած ցավը: Իսկ կան այնպիսի հարվածներ, որոնք ոչ մի հետք չեն թողնում իր սալ երեսին, բայց հիշողությունից չի ջնջվում և ամեն անգամ հիշելիս կծկվում է, նորից է վերապրում այդ ցավը: Ափսոս, որ դա էլ է լինում: Այ հենց երեկ: Նորից սովորականի պես ննջում էր, երբ վեր թռավ հարվածի ցավից: Հարվածողը երիտասարդ տղամարդ էր, հարվածն էլ բռունցքով էր և իր երեսին ոչ մ ի հետք չմնաց: Բայց ցավը չանցավ ու ավելի էր սաստկանում կրկնվող հարվածներից և իրենից քիչ հեռու կանգնած մանկամարդ կնոջը հասցրած վիրավորանքից: Կինը փոքրիկ աղջնակի ձեռքը բռնած կուչ էր եկել, թեքվել դեպի իրեն ու փորձում էր խոսել, արդարանալ, բայց ոչ կատաղած տղամարդն էր հերթ տալիս, ոչ էլ արցունքներն էին թույլ տալիս, որ բառերը դուրս գան կոկորդից: Երեխան հպվել էր մորն ու վախեցած նայում էր հոր դեմքին:
-Դու վերջապես հեռանալու ե՞ս իմ կյանքից, թե չէ: Չե՞ս հասկանում, որ դու ինձ պետք չես, գնա , ինչի՞ ես կանգնել:Ի՞նչ ես ուզում ինձնից:Քանի՞ անգամ ասեմ, դու ինձ պետք չես: Ես քեզ չեմ սիրում:
-Ուրեմը վերջ ամեն ինչին,-կինը հազիվ կարողացավ հաղթահարել արցունքները:
-Էսքան ժամանկ չե՞ս հասկանում: Քեզ քանի՞ անգամ ասեմ, վերջ:
-Իսկ երեխայի մասին չես մտածում:
-Ես հեռվից էլ իմ երեխային տեր կանգնեմ:
-Ո՞ր հեռվից, Ռուսաստանի՞ց:
-Հա, ինչ կա որ:
-Մի ամբողջ տարի ի՞նչ արեցիր, որ հիմա տեր կանգնես:
-Ուզում ես ասել, որ դու ես պահել, ես չեմ օգնել:
-Հա, բա էդպես չի՞:
-Դե որ կարողացել ես պահել, էլի պահի: Մեկ է, ես գնալու եմ, ինձ էստեղ պահող ոչինչ չկա:
-Իսկ ինչն է քեզ էնտեղ ձգում:
-Լավ կյանքը, հոգնել եմ ձեր նվնվոցից, չկաներից:
-Լավ կյանք միայն դու ե՞ս ուզում:
-Ապրի քո լավ կյանքը, քեզ բռնող չկա:
-Ես քո հետ եմ ուզում,:
Ուզում եմ էլ չգնաս, մեզ մոտ լինես:
-Լսի, դու ինչի՞ չես հասկանում, ես հոգնել եմ քեզանից, քո աղջկանից:
-Մեր աղջկանից:
-Թեկուզ: Գնա իմ կյանքից, ինձ ազատ թող:
Ամեն խոսքի հետ բոունցքով հարված էր իջեցնում քարի երեսին: Քարին հասցրած հարվածից հետք չէր մնում, բայց գնալով ավելանում էր կնոջ աչքերից թափող արցունքների հետքերը: Քանի՞ անգամ տղամարդը հեռացավ, հետո նորից եկավ կանգնած կնոջ մոտ, շարունակեց վիճել: Չէր հիշում, չէր հիշում նաև թե քանի հարված ստացավ այդ ընթացքում, բայց լավ էր գոնե, որ այդ հարվածներն իր դեմքին, ոչ թե կնոջ դեմքին էին հասնում: Ամեն անգամ, երբ տղամարդը հեռանում էր, ուզում էր ճչալ, գոռալ կնոջ վրա, թե ինչի՞ ես կանգնել, ինչի՞ ես սպասում, քեզ պետք է նրա վիրավորանքը, նվաստացումը, հեռացիր քո աղջնակի հետ, եթե դու նրան պետք լինես, կգա քո ետևից: Ախ, եթե նման պահերին խոսել կարողանար: Իր արտահայտվելու միակ ձևը իր վրա արված փորագրություններն էին: Տեսնես շա՞տ են իր նման փորագրված քարերը: Սուր ցավի տատճառով կտրվեց մտքերից: Տեսավ իր կողքին կանգնած տղային: Գոհ հայցքով նայում էր իր աշխատանքին: Դեմքն այնքան պայճառ էր, որ ակամայից քարը մոռացավ երեկվա միջադեպը: Հիմա էլ տղայի անհամբերությունը փոխանցվեց իրեն: Հայցքը թեքեց այն ուղղությամբ, որ կողմը տղան էր նայում: Տարների փորձը իրեն թույլտվեց անմիջապես ճանաչել տղայի ընտրյալին, նրան, ում համար դարձավ սիրո խոստովանության լուռ վկան: Շատ էր ցանկանում, որ փորագրությունը դուր գար աղջկան, ախր դրա համար դիմացել է այս ցավերին: Չէր լսում, թե ինչ են խոսում, միայն զգում էր, թե աղջկա ձեռքը ինչ քնքշությամբ էր շոյում իր վրա արված նոր փորագրությունը: Այս զույգի համար անհանգստանալ պետք չէր, երևում է, որ իր վրա արված փորագրության պես խորն ու մնայուն է այս զույգի սերը և հաստատ ոչ մի քար վկա չի լինի նրանց բաժանման…
Մեջբերել
Manon-ի խոսքերից
: Իսկ վերջինների ապահովվագրված չլինելուն համամիտ եմ, բայց… Բայց շատ կցանակնայի, որ կյանքի բարձունքները հաղթահարվի ոչ միայնակ
Անխոս վկան
Էջանիշներ