Անահիտ, արի քեզ գոնե մի անգամ անունով դիմեմ Շատ դուրս եկան երկուսն էլ ՝ Դիմակն ու նրա երկրորդ տարբերակը Ու գիտես ի՞նչ եմ մտածում, խենթ եմ երևի, մտածում եմ իմ ու քո որդիները մեզ կնեղացնե՞ն Դե քո որդին երևի չէ, քանի որ սա կկարդա ու կհասկանա, որ դա սխալ է, իսկ իմը՝ դե նա էլ կկարդա Հետաքրքիր էր, ավելի շատ միտքը անտարբեր կամ կիսաանտարբեր երիտասարդը չէր, բայց ես նրան ընկալեցի, չգիտեմ ինչու ու մտածում եմ, իսկապես, երևի մենք հաճախ ենք երթուղայինում կամ պարզապես փողոցում կորցնում հարազատ հոգիներ, հաճախ ենք անծանոթներին "անալիզի" ենթարկում ու շատ ավելի հաճախ ՝ ուղղակի չենք նկատում, քանի որ թաքնված ենք "նոր" դիմակի տակ

Շնորհակալ եմ