disappearing.. in silence...
Նայում էիր՝ ինչպես եմ հավաքում՝ մասնիկ-մասնիկ…
Երբ հավաքեցի, այնքան գեղեցիկ էր ստացվել. նույնիսկ ավելի լավը քան նախկինում էր…
Կորած մասնիկների փոխարեն ուրիշներն էի տեղադրել՝ ավելի գունեղ ու լուսավոր…
Հետո սկսեց փշրվել…
Աչքիս առաջ փշուր-փշուր էր լինում, ուզում էի պաշտպանել, ձեռքերով բռնել, որ չփշրվի…
Բայց անօգուտ էր. ձեռքերս ծակծկում էր ու ցավացնում…
Միայն իմ ձեռքերը բավական չէին իրեն փրկելու համար, իսկ քոնը չտվեցիր…
Ու նայում էինք երկուսով այդ մասնիկներին…
Գլորվում էին երևակայական հատակով, խամրում ու ցնդում օդում…
«Հավատու՞մ ես, որ…»
Իսկ դու շատ լավ գիտեիր պատասխանս հարցնելուց առաջ…
- Մաքուր
- ի՞նչ մաքուր
- դու ես
- այսի՞նքն
- այդպիսին չկա
- երևի ճիշտ ես՝ ես չկամ…
…
Նայեցի հայելու մեջ՝ վիրավորված ձեռքեր, լացած աչքեր, ճաքճքած շուրթեր, փշրված Հավատ…
Արտացոլանքս տխուր ժպտաց ու ասաց. «Բարի գալուստ իրականություն, Թիթեռնիկ…»
Մեջբերել
Էջանիշներ