Չասված մտքեր…

[Narinfinity]

մենք ասում ենք` ես քեզ վստահում եմ, երբ ամենաշատն ենք վախենում, որ խաղալիք կդառնանք…
ու ասում ենք, որ համոզվենք…

ու պահ է գալիս, որ ուրախանում ես, որ էլ «պարտքեր» չունես…
ես չունեմ…

Հ.Գ. Հետաքրքիր բան եմ բացահայտել. եթե երկուսով նույն բանից են վախենում, էլ էդքան վախենալու չի դառնում… ու գնալով սկսում ես ավելի քիչ վախենալ…

Ողջույն, ինչպես ես?
Կարծում եմ վստահելիս, արդեն չենք վախենում, որ խաղալիք կդառնանք...
Ու ասում ենք, որ վստահում ենք, որ նա իմանա, որ ինքը դրա համար կայացած է կամ այդպիսի էություն ունի, ինչ իմանա մեր մասին ի օգուտ մեզ կօգտագործի այդ ինֆորմացիան...
Երբ այդ առումով մեզ մոտ ներդաշնակություն կա, ապա ուրախ ենք, որ "պարտքեր չունենք", մեր խիղճը մաքուր է... ինչը ազատություն է հաղորդում մեզ...
Երկուսով նույն բանից վախենալիս վախը չի նվազում, որովհետև երկուսով են նույնից վախենում և մենակ չեն, այլ որ գուցե թե մեկը մյուսին կամ անծանոթ մեկը , եթե կարողանա կօգնի , այսինքն, մեզ մի քիչ հույս ենք տալիս...

[Երկնային]

Երկուսով նույն բանից վախենալիս վախը չի նվազում, որովհետև երկուսով են նույնից վախենում և մենակ չեն, այլ որ գուցե թե մեկը մյուսին կամ անծանոթ մեկը , եթե կարողանա կօգնի , այսինքն, մեզ մի քիչ հույս ենք տալիս...

չէ, մեկ ա երկուսով հավես ա, վայ
Երկուսով նույնիսկ հոգնած կամ տխուր լինելն ա հավես…

[Narinfinity]

չէ, մեկ ա երկուսով հավես ա, վայ
Երկուսով նույնիսկ հոգնած կամ տխուր լինելն ա հավես…

Շատ լավ, եթե երկուսով հավես ա, ուրեմն առանձին մենակ դեպքում էլ ինչ որ տեղ կա այն մեկը կամ կան այդ մեկերի շարքին պատկանող մարդիկ, որոնցից թեկուզ հեռու էլ, լռելայն, բայց մտովի տխուր լինելուց սկսած ամեն ինչ հավես ա լինում, գոնե հաճախ....այդպես չի?

Չեմ կարող ասել ոնց, բայց հիշեցի մի ասույթ, որտեղ ասում է, որ
սերը հավերժական է, երբ չի հետապնդվում վերջնական նպատակ...
չգիտեմ ինչու նոր միտքս եկավ... ինչ կասես?

[Երկնային]

Սենյակս չկա…
սենյակիս պատերն ու առաստաղն ամբողջովին ապակուց էին… փխրուն երազանքներ…
դրսից հայելի էր. ով որ նայում էր, միայն ինքն իրեն էր տեսնում…
իսկ ես… ես անտեսաելի էի…

Երբեմն թվում էր, թե շատ քչերը տեսնում են իսկապես…
բայց այդպես չէր. ուղղակի փոքր-ինչ ինձ նմանեցնում էի… իրենք էլ էին բոլորի պես շարունակում իրենք իրենց տեսնել, իսկ ես ինքս ինձ հույս էի տալիս, թե զգում են, տեսնում են, գիտեն…

Ինչու՞ փշրեցին ապակիները…
ապակու փշուրներ են շուրջս, իսկ ես` բոբիկ… որ կողմ քայլում եմ, ծակծկվում եմ…
իսկ շուրջս` լիքը գիշատիչ, բայց կոշիկներով են իրանք` պաշտպանված ապակու փշուրներից…

Իսկ ես փշեր չունեմ…
մասնիկ-մասնիկ հավաքում եմ կտորները` հոգու, երազանքների, հավատի… բայց չի լինում միացնել իրար…

փշեր չունեմ…
ատամներ չունեմ…
մրսում եմ…
բոբիկ եմ…
փախչելու տեղ չունեմ…

Կպաշտպանե՞ս… Չեմ հավատում…
դու էլ ես գիշատիչ…
վախենում եմ քեզնից…

[Երկնային]

Երբեք չեմ սիրել աշունը…
Նոյեմբերի վերջն էլ… ծնունդիս օրն էլ չէի սիրում, միշտ ցուրտ էր լինում էդ ժամանակ, իսկ ես արև եմ սիրում…

Հետաքրքիր է, որ նրանք, ում հետ աշնան վերջին էի ծանոթանում, էնպես էին անում, որ իրենցից հեռու փախչելու ցանկություն էր առաջանում… միայն մեկից չփախա… պարզապես ցանկացա փորձել, թե ինչ կլինի, եթե մեկին բացառություն լինելու հնարավորություն տամ… էն էլ մի տարի դիմացավ, հաջորդ աշնանը իրենից էլ փախա…

Երեկ մի երգ լսեցի, ու նոյեմբերն ինձ էնքան քնքուշ թվաց…
Նոյեմբեր սիրեցի… ու առաջին անգամ զգացի նոյեմբերի ջերմությունը…
Նոյեմբերին ծնված աղջկա մասին էր երգում…

«Քեզ հանդիպելու օրվանից ես հասկացա, թե ինչու էի ես առաջ նոյեմբերին միշտ արևի, լույսի, լուսնի ու աստղերի պակաս զգացել… դու էն լուսինն ես, որ նոյեմբերյան մի գիշեր միայնակ սիրտս Աստծուց խնդրեց…»
Երգում էր էդ տղան, իսկ աշխարհի տարբեր ծայրերում այդ երգը լսող նոյեմբերին ծնված շատ աղջիկներ երևի նույնն էին զգում, ինչ որ ես…

Երևի ինչ-որ մեկը սիրեց նոյեմբերը, ուրիշը` նոյեմբերին ծնված աղջկա, երրոդը նոյեմբեր ուզեց, մյուսը սիրեց նրանց, ում նոյեմբերին էր ճանաչել… կամ էլ մենակ ես զգացի ինչ-որ անբացատրելի բան…

Ուզում եմ այսօր նոյեմբեր լինի…

էսօր էս գրառումս էի հիշել… անկապ օրագրում գտա…

լրիվ մոռացել էի, որ կես տարի առաջ նոյեմբեր խնդրեցի… էն ժամանակ երևի չէի սպասում, որ սենցը կլինի… ու էնքա~ն սիրելի…

էս ֆոբիայիցս ազատվեցի. էլ չեմ վախենում նրանցից, ում հետ նոյեմբերին եմ ծանոթացել…
չեմ փախչի…
էլ չեմ մրսում նոյեմբերին…

կարդացի… ու էնքան ջերմացա…
զգացի, որ ավելի սիրեցի նրանց, ում նոյեմբերին եմ ճանաչել…

[Narinfinity]

էլ չեմ մրսում նոյեմբերին…

կարդացի… ու էնքան ջերմացա…
զգացի, որ ավելի սիրեցի նրանց, ում նոյեմբերին եմ ճանաչել…

ակամա հիշեցի Եղիշե Չարենցի այս մտքերը .

Կանչում էր, կանչում ճամփան ամենքիս,
Ոլորապտույտ մեր առաջ փռված...

Մենք ճամփա ընկանք առավոտ ծեգին,
Բարձր երկնքի խորությամբ արբած,
Թարմ , թեթև էր մեր ճամփորդի հոգին,
Ուրախ էինք մենք և մեր սիրտը բաց...

Եվ վերջին անգամ նայեցինք մենք ետ,
Ուր ոչինչ չկար մեր համար դյութիչ...
Անցյալը կորել, ցնդել էր անհետ... որպես անցյալում արձակած մի ճիչ ...

Զենքերի փայլով հրճվում էինք մենք...
***********************
Մենք պայքարում ենք, մենք ապրում ենք..., մենք օգնում ենք, մեզ օգնում են... գնահատում և գնահատվում ենք... սիրում ու սիրվում ենք...

[Երկնային]

Կանհետանամ… ուզու՞մ ես…
հենց այս վայրկյանին կանհետանամ… կցնդեմ օդում…
անձրի կաթիլներով պատուհանիդ վրայով ցած կիջնեմ…
վարդի թերթիկներով աննկատ սառը հողին կթափվեմ…
չորացած տերևներով կպարեմ… իմ քամու գրկում…

ոչինչ մի ասա…
ոչ մի վիրավորանք, ոչ մի ցավ, ոչ մի բառ…
չեմ ուզում…
կփախչեմ, գիտե՞ս… գիտես…

իսկ արևածագն ու մայրամուտը էլ երբեք չեն սկսվի ինձանով…
ու ոչ ոք «անքնություն» չի անվանի քեզ…
էլ ոչ մի երազ չի արթնացնի քնիցդ, քնիցս…

մոռացել էի, որ արդեն դեկտեմբեր է` սառը, անտարբեր, կոպիտ…
իսկ նոյեմբերը… կլռեմ…

նոյեմբերի մասին կխոսեմ միայն լռությանս հետ…

[Երկնային]

Օդից ես կախված…

…
Ինձ էլ հետդ ես կախել.
Ամուր բռնել ես ձեռքիցս. երկուսով կախվել ենք… իսկ թելը շատ բարակ է երկուսի համար…

Այստեղից երկու ելք կա.
Կամ կբացես թևերդ ու թռիչք կունենաս, գուցե երկուսս էլ կունենանք…
Կամ անկում կապրենք…

Վախենու՞մ ես անկումիցս. ինձ պետք չի պաշտպանել…
Բա՛ց թող, ես թևեր ունեմ… երևի դեռ ունեմ. առաջ կային…

…
Բաց չես թողնում…

Մկրատ եմ տալիս, կտրի՛ այդ թելը, ու երկուսով անկում կապրենք…
Չեմ վախենում. ես ավելի բարձրից էլ եմ ընկել…
Իսկ դու սիրում ես ադրենալին, չէ՞…

դե՞… կտրի՛…

լինի թռիչքում, թե անկման ժամանակ` ես կշարունակեմ գրկել հոգիդ…

[Երկնային]

… ու ժամացույցը կանգնեց …

վաղը չկա… կար միայն ասօր. մարեց…
ու էլ ոչինչ…
…
իսկ մի օր մենք կներենք ինքներս մեզ.
ես ինձ կներեմ, որ չցանկացա լինել հերթականը
դու` քեզ, որ չցանկացար լինել միակը

…
իսկ աշխարհի մյուս ծայրում ինչ-որ մեկը կգրկի կողքինին ու բաց չի թողնի…
ու ամպերը կցրվեն.. ու կայծակը կլռի.. ու հանգստություն..
ու աշխարհն ավելի կբարիանա, մարդիկ` ևս…

…
իսկ ես, այստեղ…
լռության հետ կիսում եմ օրվաս հավերժությունը…
…
պարզապես մեկ օր էր թիթեռի կյանքից…
միայն մեկ օր. թիթեռները այդքան են ապրում…

[Երկնային]

disappearing.. in silence...

Նայում էիր՝ ինչպես եմ հավաքում՝ մասնիկ-մասնիկ…
Երբ հավաքեցի, այնքան գեղեցիկ էր ստացվել. նույնիսկ ավելի լավը քան նախկինում էր…
Կորած մասնիկների փոխարեն ուրիշներն էի տեղադրել՝ ավելի գունեղ ու լուսավոր…

Հետո սկսեց փշրվել…
Աչքիս առաջ փշուր-փշուր էր լինում, ուզում էի պաշտպանել, ձեռքերով բռնել, որ չփշրվի…
Բայց անօգուտ էր. ձեռքերս ծակծկում էր ու ցավացնում…
Միայն իմ ձեռքերը բավական չէին իրեն փրկելու համար, իսկ քոնը չտվեցիր…

Ու նայում էինք երկուսով այդ մասնիկներին…
Գլորվում էին երևակայական հատակով, խամրում ու ցնդում օդում…
«Հավատու՞մ ես, որ…»
Իսկ դու շատ լավ գիտեիր պատասխանս հարցնելուց առաջ…

- Մաքուր
- ի՞նչ մաքուր
- դու ես
- այսի՞նքն
- այդպիսին չկա
- երևի ճիշտ ես՝ ես չկամ…

…
Նայեցի հայելու մեջ՝ վիրավորված ձեռքեր, լացած աչքեր, ճաքճքած շուրթեր, փշրված Հավատ…
Արտացոլանքս տխուր ժպտաց ու ասաց. «Բարի գալուստ իրականություն, Թիթեռնիկ…»

[Երկնային]

"Sweet November" ֆիլմում մի արտահայտություն կա.
«Եթե դու հիմա հեռանաս, այն ամենը, ինչ եղել է մեր մեջ, հավերժ կատարյալ կմնա…»

Հետաքրքիր ա. երևի իրոք էդպես ա… մենք ամենաթռիչքային պահին հեռանում ենք, որ հետո ցանկացած պահի կարողանանք մտովի վերադառնալ ու էլի թռիչք ապրել, թեկուզ անիրականը… Կամ էլ անկումի վախից ենք ստիպված լինում հեռանալ…

Նորա Ջոնսը երգում ա.
«Եթե դու երբեք չգաս ինձ մոտ, դու կմնաս հեռավոր մի հիշողություն…»

Դա էր իմ ընտրությունը…
Ասոցիացիաները փոխվում են. էլ անքնությամբ չեմ տառապում, էլ նոյեմբերը մեծատառով չեմ գրում, աշունը վաղուց վերջացել ա… գարուն եմ ուզում. ոչ թե նրա համար, որ ինչ-որ մեկն էլ ա ուզում… ես եմ ուզում գարուն, իմ համար եմ ուզում…

Ես անմահ եմ, քանի դեռ ինչ-որ մեկը իմ մասին գեղեցիկ հիշողություններ ունի…

[Լավ ոստիկան]

Ես անմահ եմ, քանի դեռ ինչ-որ մեկը իմ մասին ընդհանրապես հիշողություններ ունի…
… ու քանի դեռ ինչ-որ մեկը իմ մասին գեղեցիկ հիշողություններ ունի, ես սիրված եմ…

[Երկնային]

Ձեռքիս ափի մեջ էիր…

Այդպես էլ չհասկացա, թե ինչպես էիր այնտեղ հայտնվել… հիշում եմ՝ զգացի ինչ-որ բան խուտուտ է տալիս, բացեցի ափս ու… այնտեղ էիր, այնքան փոքր ու աննշան էիր, բայց անչափ լուսավոր ու գեղեցիկ. գնալով ավելի լուսավոր էիր դառնում… Հավերժության մի մասնիկ էիր, ու հավատում էի, որ այդ Հավերժության ամենաթռիչքային մասնիկն ես… ու ավելին չէի ուզում…

Ակզբից ուզեցի փակել ափս, որ միշտ մոտս մնաս… հա, երկրային էր էդ սեփականատիրական զգացողությունը… իսկ ես երբեք չեմ վարվում ինչ-որ մեկի հետ այնպես, ինչպես չէի ցանկանա, որ ինձ հետ վարվեն…

Ու ձեռքս չփակեցի… գիտեի, որ եթե հենց իմ Հավերժությսն մասնիկն ես, երբեք չես կորչի… ու չէիր կորչում, դեռ երկար ժամանակ այնտեղ էիր, խուտուտ էիր տալիս ու ժպիտ առաջացնում… երևի տաքուկ էր, դրա համար էլ չնետվեցիր քամու գիրկը…
Մոռացել էի, որ ձմռանը սառչում են ձեռքերս…

Բայց արդեն գարուն ա, չէ՞… ափիս մեջ մի նախադասություն ա մնացել՝ Հավերժությունից հիշատակ. «Ժպտա ու գեղեցկացրու Գարունը…»
Ու ես ժպտում եմ, չգիտեմ գարունն ինչքանով կգեղեցկանա, բայց ժպտում եմ…

[sharick]

Մանկության մի ակնթարթ…

Փոքրիկ աղջնակ էր, որ սիրում էր հեքիաթներ կարդալ… ու քանի որ ոչ քույր ուներ, ոչ եղբայր, ում համար կարող էր այդ հեքիաթները կարդալ, միշտ շունիկի համար էր կարդում… իսկ շունիկը միշտ ուշադիր լսում էր այդ հեքիաթները… հասկանում էին իրար. ընկերներ էին…

……………

Շողշողուն արև ու… հինգ տարեկան աղջնակ` կարմիր ու սև գծերով շրջազգեստով, նստած է բակի աստիճաններին, շունիկն էլ` կողքը… այս անգամ Սպիտակաձյունիկի ու յոթ թզուկների մասին հեքիաթն է կարդում… իրեն միշտ թվացել էր, թե իր կարդացած բոլոր հեքիաթներից շունիկը հենց այս մեկն է ամենաշատը սիրում… որովհետև ավելի ուշադիր էր լսում, քան մյուս հեքիաթները… ու աղջնակը կարդում է այն հատվածը, որտեղ Սպիտակաձյունիկը համտեսում է թունավոր խնձորը… մազերը անընդհատ աչուկներին են ընկնում ու խանգարում, ինքն էլ ետ է քաշում, ու շարունակում կարդալ… շունիկն էլ ուշադիր նայում է աղջկա դեմքին, հետո գրքին` կարծես ամեն ինչ հասկանում է…

Հետո մի էջի է հասնում, որ պատռված է… ամեն անգամ կարդալիս մտածում էր` տեսնես ի՞նչ է այդ էջում գրված… հետո անցնում է հաջորդին ու մոռանում, որ նախորդը պատռված էր… երևի շատ բան բաց չեն թողել ինքն ու շունիկը…
Ու էլի մազերը թափվում են աչուկներին…

Հետո հոգնում է կարդալուց, երևի շունիկն էլ արդեն հոգնել… գիրքը մի կողմ է դնում… շունիկն էլ գլուխը կամացուկ դնում է աղջկա գրկին ու փակում թախծոտ աչքերը… իսկ աղջնակն էլ իր փոքրիկ մատիկներով շոյում է շունիկի գլուխը… երկուսով վայելում են լռությունը…
Մի պահ նայում է վերև, ու արևի ճառագայթները ցավեցնում են աչուկները… ինքն էլ փակում է դրանք ու անհոգ ժպտում արևին…

……………

Իրար հաջորդող պատկերներ. շունիկ, գիրք, արև, աչքերին թափվող մազեր, փոքրիկ թաթիկներ… ու էլի աղջնակ, շունիկ, գիրք, ժպիտ… ժպիտ…

Մի լուսավոր ակնթարթ էր իմ մանկությունից…

Ինչ լավն էր ......
Բայց շաաաատ տխուր էր
ես էլ իմ մանկությունը հիշեցի , ես էլ քույր ու եղբայր չունեմ : Ես էլ էի մեր բակի աստիճաններին նստում ու արջուկներիս հետ դպրոց դպրոց էի խաղում.....
Շատ լավն էր ........ու շատ տխուր........

[sharick]

Մեքենաների ձայնը խանգարում է
…… կամացուկ խալերս հաշվել…

Չասված մտքերս խանգարում են
…… անծանոթ կերպար նկարել…

Գրեթե չլսվող մեղեդին խանգարում է
…… աստղերը երկնքում շարել…

Մոռացված հուշերը խանգարում են
…… անձրևի կաթիլներ բռնել…

Ժպտացող թախիծս խանգարում է
…… հեռացող քայլերդ հաշվել…

Երազանքներս խանգարում են
գնալ
…… ինքս չեմ կարող, փորձիր օգնել…

Մի քայլ արա, ու ազատ կլինեմ ես…
Տար մի քիչ… շատ քիչ, որ կարողանաս հիշել…

………
պատուհանագոգին նստած`կամացուկ խալերս կհաշվեմ,
ինչ-որ տեղ դանդաղ հեռացող քայլերդ կլսեմ…

շատ հեռվում մեկը կշարի աստղեր,
անձրևի կաթիլներով կնկարի անծանոթ կերպար…
մինչ գրում էի չասված տողեր,
ես սիրում էի քեզ մի փոքրիկ դար…

Ինչ հաճելի բաներ ես հորինում ԵՐԿՆԱՅԻՆ ջան : Մանավանդ , որ մի փոքր տխրություն ես խառնում հանդարտության հետ: