չէ ատամները միայն պաշտպանվելու համար չենԼավ ոստիկան-ի խոսքերից
դրանցով պետք է կառչել կայնքից … Հենց էդպես, բռնել ու բաց չթողնել
Նյուտս
չէ ատամները միայն պաշտպանվելու համար չեն
Նյուտս
հա, ատամներով թիթեռ չպատկերացրեցի…բայց կյանքն ա էդպիսին, երբեմն մենք կերպարանափոխվում ենք, երբ սպանում են… գուցե մի օր թիթեռին սպանեն, ու կերպարանափոխվի մեկի, ով սուր ատամներ ունի…
Բայց դեռ դրա ժամանակը չի…
Դայ, կյանքից կառչելու համար մատներ ունեմ, դեռ ատամներ պետք չեն…չէ ատամները միայն պաշտպանվելու համար չեն
Նյուտս
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Գրքերս էի տակնուվրա անում, որ կուրսեցուս խնդրածը գտնեմ… Մի գիրք գետնին ընկավ ու բացվեց մի էջի վրա, որի մեջ երիցուկ էի ժամանակին դրել էջանշանի տեղ… չորացել էր ու խամրել, իսկ այն ժամանակ այնքան քնքուշ ու սիրուն էր, երբեմնի կանաչ տերևը մոխրագույն էր դարձել…
Երևի մարդկանց հետ էլ նույնն է տեղի ունենում. մեկը իր հիշողության մեջ «էջանշան» է դարձնում, ու փակում «գիրքը»… հետո մի օր պատահական հիշողությունների շղթայով հասնում իր կյանքի գրքի հենց այդ էջին, բացում ու տեսնում է, որ այդ «երիցուկն» արդեն անշունչ է…
հետո ամբողջ օրը հանգիստ չի տալիս այն միտքը, թե ինչպես «չորացրեց» այդ լուսավոր մեկին, կամ էլ փակում է գիրքը ու տեղը դնում, կամ էլ դեն է նետում արդեն չորացած հիշողությունը…
Գրքի հենց այդ էջի վրա ինձ դուր եկած արտահայտությունն էի նշել, վերընթերցեցի այդ նախադասությունը, հետո էլի… մոռացված երազ, մոռացված բառեր… Անցյալ կյանքիցս մի քանի մանրուք էր միայն մնացել…
Մինչև հիմա սեղանիս է դրված` բացված վիճակում, հենց այդ էջի վրա, նախադասության տակ մատիտով նշած, երիցուկ…
տեսնես ինչ-որ մեկը ինձ որպես երիցուկ-էջանշան ունի՞ իր «գրքում»… երևի արդեն խամրել ու թոռոմել եմ, կամ էլ վաղուց դեն է նետել…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
My World My Space (25.05.2010), Եկվոր (25.06.2009)
Արուս, դու էսքան խո՞րն ես մտածում... Գիտե՞ս, էս քանի հոգու սրտից էիր խոսում...Երևի մարդկանց հետ էլ նույնն է տեղի ունենում. մեկը իր հիշողության մեջ «էջանշան» է դարձնում, ու փակում «գիրքը»… հետո մի օր պատահական հիշողությունների շղթայով հասնում իր կյանքի գրքի հենց այդ էջին, բացում ու տեսնում է, որ այդ «երիցուկն» արդեն անշունչ է…
հետո ամբողջ օրը հանգիստ չի տալիս այն միտքը, թե ինչպես «չորացրեց» այդ լուսավոր մեկին, կամ էլ փակում է գիրքը ու տեղը դնում, կամ էլ դեն է նետում արդեն չորացած հիշողությունը…
Лучше Гор могут быть только Горы.
ինչի ինձ լացացրեցիք
Իմ սրտից չէր հաստատ… Արու՛ս, սիրուն էր, բայց ոչ հարազատ: Ինձ մոտ մարդիկ կա՛մ չեն խամրում, կա՛մ էլ աղբարկղն եմ նետում, չեմ էլ չորացնում:
Բյուր դաժան խոսեցիր…
Խամրում են
երեխեք, կներեք, եթե տխրացրի…
ավելի լավ ա մարդ աղբարկղ գնա, քան չորացած երիցուկ դառնա…
չեմ ուզում խամրած հիշողություն լինել…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Գնացինք իմ օրագրում էս թեմայով մի բան գրելու
ցավալին հենց էն ա, Դայ, որ նա, ում «չորացրել» ես, էլ երբեք շունչ չի առնի, ոչ էլ առաջվանը կդառնա…Բյուր դաժան խոսեցիր…
Խամրում են
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Սիրուն էր, ազդու էր, Երկնային ջան ու..տխուր էր
Գիտես՝ երբևէ ոչ մի «երիցուկ» չեմ չորացրել, ձեռքս չէր էլ գնա, բայց ե՞ ս, ես երբևէզգացե՞ լ եմ ուրիշի ձեռքերի շնորհիվ ջրի ու արևի պակաս...
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Սիրտդ լեն պահի Երկնային ջան, տրամաբանությունը հուշում է, որ այնքան մարդ է քեզ երիցուկ-էջանշան պահում, որքան, որ դու ունես նրանց, եթե ոչ գրքի ապա հիշողության էջերից որևէ մեկում:
Մեկ ծաղիկը ծափ կտա, մեկ ձեռքով գարուն կգա:
կյանքի որոշ էտապում երևի բոլորս էլ զգում ենք, թե ինչպես ենք ուրիշի համար դանդաղ «չորանում»…Սիրուն էր, ազդու էր, Երկնային ջան ու..տխուր էր
Գիտես՝ երբևէ ոչ մի «երիցուկ» չեմ չորացրել, ձեռքս չէր էլ գնա, բայց ե՞ ս, ես երբևէզգացե՞ լ եմ ուրիշի ձեռքերի շնորհիվ ջրի ու արևի պակաս
երևի…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Տեսնես ինչու՞ են մարդիկ «կիսովի» լինում…
Եթե գիտակցեի, որ «կիսովի» եմ, կսարսափեի երևի… Մի ժամանակ, երբ հայտարարել եմ, որ «կիսովի» չեմ եղել, ու չեմ լինի ցանկացած տեսակի հարաբերություններում, լինի ընկերություն, թե սեր, կամ մեկ այլ բան, գիտեի` ինչ եմ ասում…
Ամեն մարդու նկատմամբ տարբեր բաներ եմ զգում… նույն «ընկեր» ասվածը. ընկերները շատ են, բայց միատեսակ ընկեր չեմ բոլորի համար… մեկին պաշտպանում եմ, մյուսի մեջքին հենվում, երրորդի ետևում թաքնվում եմ, մեկից խորհուրդ եմ հարցնում, մյուսի խնդիրները փորձում լուծել…
ու չեմ եղել «կիսովի», երևի դրա համար էլ չկարողացա մոռանալ ուրիշի «ոչ լիարժեքոթյունը» իմ նկատմամբ…
Չեմ սիրում մարդկանց համեմատել… ու վերջերս նույն մարդու հատկանիշներից տարբեր մարդկանց մեջ նկատելով` սկսեցի վախենալ…
Գուցե բոլորն էլ «կիսովի» են, ուղղակի ես չեմ կարողանում դա ընդունել, ու ես չեմ կարողանում դա հասկանալ…
Հիշողությանս մեջ «երիցուկ» գտա այսօր…
վաղուց ժամանակն է, որ այն դեն նետեմ, «գրքիս» մեջ իր համար տեղ չկա… բոլոր «կեսերն» էլ չորացել են արդեն, բայց չորացնողը ես չէի…
Բացում եմ պատուհանը ու հանձնում քամուն… բայց չեմ նայելու, թե ուր կտանի, էլ կարևոր չի…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Եկվոր (25.06.2009)
Նյուտ ջան, նայի
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ