Երազ…
ու մոռանում ես, որ իրականում խելամիտ ես լինում…
գործում ես պահի թելադրանքով, ինչպես երբեք չես վարվել…
անընդհատ ֆիլմից մի ֆրազ եմ հիշում.
- псы дальтоники… а я всего лишь пес увидивший радугу, только другие псы не желают мне верить...
ու ես հասկանում եմ, որ պարզապես երազ եմ տեսնում` լի պատկերներով ու գույներով, բայց երևի ոչ ոք չի հավատա նրան, որ երազումս այդքան շատ գույներ եմ տեսել… ու կշարունակեն հավատալ, որ կյանքը գորշ է, երազներն ու մարդիկ` նույնպես… բայց իրականում ամեն մեկը տեսնում է այնքան գույներ, ինչքանով որ հավատում ու ցանկաում է տեսնել…
իսկ ես հավատում եմ…
որ մթության մեջ կարող ես պատկերներ տեսնել, լույս զգալ…
որ «գորշ» մարդն իրականում պարզապես չի նկատում որ իր իսկ ժպիտը կարող է գույներ ունենալ…
որ անհնարին ոչինչ չկա…
իսկ գուցե կյանքն ինքնին երազ է…
Երբ արթնանամ, երևի երազիցս մի քանի կադր մնա հիշողությանս մեջ… կամ, գուցե, ոչինչ…
Բայց մի բան հանգիստ չի տալիս…
չեմ ուզում մոռանալ երազիցս մի կերպար, որին ուրիշ կյանքում անվանեցի «իմ ամենասիրելի գաղտնիքը»…
Մեջբերել
Էջանիշներ