Մեջբերում Երկնային-ի խոսքերից Նայել գրառումը

մենք ասում ենք` ես քեզ վստահում եմ, երբ ամենաշատն ենք վախենում, որ խաղալիք կդառնանք…
ու ասում ենք, որ համոզվենք…

ու պահ է գալիս, որ ուրախանում ես, որ էլ «պարտքեր» չունես…
ես չունեմ…

Հ.Գ. Հետաքրքիր բան եմ բացահայտել. եթե երկուսով նույն բանից են վախենում, էլ էդքան վախենալու չի դառնում… ու գնալով սկսում ես ավելի քիչ վախենալ…
Ողջույն, ինչպես ես?
Կարծում եմ վստահելիս, արդեն չենք վախենում, որ խաղալիք կդառնանք...
Ու ասում ենք, որ վստահում ենք, որ նա իմանա, որ ինքը դրա համար կայացած է կամ այդպիսի էություն ունի, ինչ իմանա մեր մասին ի օգուտ մեզ կօգտագործի այդ ինֆորմացիան...
Երբ այդ առումով մեզ մոտ ներդաշնակություն կա, ապա ուրախ ենք, որ "պարտքեր չունենք", մեր խիղճը մաքուր է... ինչը ազատություն է հաղորդում մեզ...
Երկուսով նույն բանից վախենալիս վախը չի նվազում, որովհետև երկուսով են նույնից վախենում և մենակ չեն, այլ որ գուցե թե մեկը մյուսին կամ անծանոթ մեկը , եթե կարողանա կօգնի , այսինքն, մեզ մի քիչ հույս ենք տալիս...