…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Ունակությունները վերը նշել եմ. խորը զգալու ու վերլուծելու կարողությունն էր, տողերի արանքում կարդալու ունակությունը, համոզելու, անընդհատ ինքնակատարելագործվելու… շատ բաներ…
Վախենում էի, որովհետև զգում էի, որ հիպնոսացվածի պես եմ դառնում, շատ ուժեղ ազդեցություն էր ունենում վրաս, ու էդքանը գիտակցելով շարունակում էի շփվել իր հետ, որովհետև հետաքրքիր էր…
Հիանում էի, որովհետև ինձ հանդիպած մարդկանցից ամենախելացիներից, ամենաանկախներից, որևէ բարդույթներից զուրկ, ամենա-ամենաներից էր…
Այն, ինչ խորհուրդ էր տալիս, դրա միջով անցած էր լինում…![]()
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Եկվոր (25.06.2009)
«Կարոտել եմ քեզ…»
ու լռություն…երկար էր եդ լռությունը…
հարցրեցի` գործե՞րդ ոնց են… բայց հաստատ ինչ-որ ուրիշ բան էր սպասում…
…
ի՞նչ ասեի…
ես է՞լ… բայց հաստատ իր կարոտից չէր լինելու, էն փշաքաղվելու ու խեղդվելու աստիճան կարոտից… ստած կլինեի…
ինչու՞… բայց հիմար հարց կլիներ…
համ էլ որ պատկերացնում եմ, թե ինչ սարսափելի պատասխաններ կարող էր էդ «ինչու»-ին տալ, վատանում եմ…
մի կարոտի՞… ու ի՞նչ, ո՞նց մարդուն արգելես կարոտել…
արգելես` ավելի կկարոտի, ու կմտածի, որ դա էլ ես ուզում խլել, կառավարել…
շնորհակալությու՞ն… ու ինչի՞ն էր պետք լինելու էդ շնորհակալությունը…
անպետք բառ, որ ոչինչ չէր փոխի… գուցե մտածեր, որ խղճացի, ու ավելի վատ լիներ…
կներե՞ս… միևնույն է չէր հասկանալու, թե ինչու եմ ներողություն խնդրում. նույնիսկ եթե բացատրեի, որ չսիրելու ու չկարոտելու համար է, միևնույն է չէր հասկանալու…
ուրիշ ճշմարտություն էլ կա. սիրելու ու կարոտելու համար էլ են երբեմն ներողություն խնդրում, բայց սա էդ դեպքը չէր լինելու…
…
մինչ մտածում էի, ինքը արդեն պատմում էր իրենից, իսկ ես չէի էլ լսում…
անընդհատ նույն բանն էր պտտվում ուղեղումս. «Չեմ ուզում ընկերությունդ կորցնել…»
…
Մի օր ինքս ինձ կխոստովանեմ, որ կորցնելու բան չունեմ արդեն…
Չեմ կարող կորցնել այն, ինչ չունեմ… էդ ընկերությունը վաղուց եմ կորցրել…
Բայց էսօր չեմ կարող խոստովանել, էսօր չէ…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Եկվոր (25.06.2009)
Հա Նյուտ չխոստովանես, չկորցնես: Ռուսները մի լավ խոսք ունեն ՝ Հույսը վերջինն է մեռնում, մենք էդ պլեճ ենք արել, էդ մերը չի, բայց նենց լավ ենք կպնում էդ հույսից, որ ինքներս ենք հավատում: Բայց որ կարոտել էր, պիտի ժպտայիրիսկ եթե կողքիդ չէր, ուրեմն պիտի ասեիր, որ ժպտացիր: Նենց կարևորա, որ քեզ կարոտում են: Հա էդ միշտ չի պատահում, շատ հազվադեպ, էն որ իսկական կարոտով քեզ կարոտում են, ու երբ որ տեսնում ես հարազատիդ՝ նույնիսկ չի փորձում քեզ գրկել, կարոտն առնելու համար, ուղղակի նայումա աչքերիդ ու ժպտում ու իրա աչքերում շատ խորը քնքշանք կա: Ինքը ոչինչ չի ուզում, դրա համար էլ սկսումա խոսել գործերից, ինքն իրենից ու ամեն տեսակի անկարևոր բաներից, մենակ թե դու չզգաս
Հաջորդ անգամ կժպտաս լա՞վ
![]()
«Հե՛տս մնա… ընդմիշտ…», - ասում էր շշուկով…
Իսկ ես չէի ասի երևի, չէ՛ չէի պարտարի կամ աղաչի հետս մնալ, մնացողը կմնա, կկարդա մտքերդ ու առանց բառերի կհասկանա, որ արժե մնալ, մնալ մեկ վայրկյանով, կամ գուցե ըդմիշտ. որպես երազ, որպես քամի, որպես ամառային տաք անձրև կամ աշնան տերևաթափ…
«Հե՛տս մնա, վախենում եմ քեզ բաց թողնել… Աշխարհում այնքան չարություն ու ցավ կա, իսկ դու ատամներ չունես, որ կծես, պաշտպանվես… ես քեզ կպաշտպանեմ, հավատա՛, մնա՛…»
Չմնացի…
Բայց ճիշտ էր. աշխարհում շատ ցավ կա…
ու ես սկսեցի պաշտպանվել… ժպիտով… հետո սկսեցի աշխարհը պաշտպանել ինքս ինձանից, էն նույն հերթապահ ժպիտով…
Մի պահ ետ նայեցի, որ ասեմ. «Տե՛ս, ես էլ եմ կարողանում պաշտպավել, ատամներ պետք էլ չեն… էլ փոքր չեմ, մեծանում եմ, արդեն ավելի ուժեղ եմ… »
բայց նա արդեն չկար…
կարծում էր, թե մեզանից ես եմ թույլ, իսկ ինքը ավելի թույլ գտնվեց…
Հ.Գ. իսկ ես դեռ շոկոլադ եմ սիրում, ու նարնջի հյութ…
երբ հիվանդ եմ, կիտրոնով թեյ եմ խմում, կանաչ գույնն եմ ամենաշատը սիրում, հավատում եմ երազներին…
եթե մի օր պետք լինի, ատամներ էլ կունենամ…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Եկվոր (25.06.2009)
Կդադարես երկնային լինել այն օրը, երբ ատամներ ունենաս...
Ու հետո, հապա մի պատկերացրու նոյեմբերյան թիթեռնիկին... ատամներով:
Մեկ ծաղիկը ծափ կտա, մեկ ձեռքով գարուն կգա:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ