Ո՞րն է եղել քո առաջին աղոթքը

**helium** · 29.05.2010, 15:20

Փոքր հասակում կրոնի դասերի եմ հաճախել, այնպես որ բավական աղոթքներ գիտեմ, բայց առաջինը իհարկե «Հայր մեր»-ն էր...

**Հայուհի** · 29.05.2010, 15:32

Նախադպրոցական տարիքում էի, երբ գիտեի Հայր Մերը, տատիկս էր սովորեցրել: Իսկ ամենաանկեղծ(նենց չէ , որ դասերը չպատասխանելու համար եմ աղոթում) ու ամենահիշելի աղոթքս տատիկիս համար աղոթածն էր, փառք Աստծո աղոթքս Աստծուն հասավ:

**Skeptic** · 29.05.2010, 16:56

Առաջին ու վերջին աղոթքս՝ տերունականը («Հայր մեր»):

**aerosmith** · 29.05.2010, 17:25

Ինչպես այստեղից շատերինը իմը նույնպես "Հայր Մեր", դպրոցում ինձ չէին սովորցրել, և ես գիտակցեցի որ ինչպես բոլոր քրիստոնյաները, ես նույնպես պետք է իմանամ, ու 6-րդ դասարանում սովորեցի։

**ElleLuiz** · 29.05.2010, 19:11

Առաջին աղոթքս եղել է տերունականը 8-9 տարեկանում ու այդպես ամեն օր մինչև այսօր

**Yevuk** · 29.05.2010, 19:26

Առաջին աղոթքս «Հայր Մերն» էր, երևի մի 5-6 տարեկան հասակում, որ քոլեջ էի հաճախում: Ճիշտն ասաց, բայց դրանից ուրիշ էլ ոչ մի աղոթք չգիտեմ, մյուսները իմ սեփականներն են, սեփական բառերով ու զգացումներով:

Բայց քննությունից առաջ միշտ էլ աղոթում եմ, մեկ էլ դպրոցում էի աղոթում, երբ դասս սովորած չէի լինում:

**Benadad** · 09.06.2010, 21:17

Հավատամքը

**einnA** · 10.06.2010, 10:21

Չեմ հիշում քանի տարեկան էի, երևի մոտ 10 տարեկան:Քեռուս աղջիկը, որն իմ համար հարազատ քույր էր ու մինչև հիմա էլ մնում է, մեծ ազդեցություն ունեցավ ինձ վրա: Ինքը սովորել էր տերունական աղոթքը ու ամեն իրիկուն քնելուց առաջ աղոթում էր ու նոր քնում:Մենք հաճախ էինք միասին մնում, ու մի օր ինքն ինձ սովորացրեց. այդպես սկսեցի առանց ինչ-որ իմաստ կամ կարևորություն տալու, ավելի ճիշտ բնազդաբար քնելուց առաջ աղոթել: Մի օր էլ հոգնեցի. քունս շատ էր տանում, ու որոշեցի, որ չեմ աղոթելու:
Անցավ մի տարուց քիչ ժամանակ ու մի օր աղոթքը ձեռքս ընկավ, ես մի պահ ամաչեցի, որ անգամ բառերն էի մոռացել, նստեցի ու նորից սովորեցի:
Արդեն 13 տարուց ավել ես առանց աղոթելու չեմ քնում, բայց կարևորն այն չէ, որ ես աղոթքի բառերն անգիր ասում եմ, այլ այն, որ դրանք իմաստ ունեն ինձ համար, որ ես խոսում եմ ՆՐԱ հետ ու գիտեմ, որ ինքն ինձ հետ է անգամ հարազատիս կորցնելու պահին, որ կողքս չարացած ՆՐԱՆ էին մեղադրում, իսկ ես մենակ ԱՂՈԹՈՒՄ ԷԻ ու ՀԱՎԱՏՈՒՄ ...
Շնորհակալ եմ այդ հավատքի համար