Էշ մի սատկի գարուն կգար, դաշնակները չճուն հեզիկ նազիկ լինեին, սարերում սմբուլ կաճեր... Եթեներով արի չխոսենք.. Կոնկրետ փաստ է, որ նորմալ ծրագիր մշակելու դեպքում մարդկանց փողը տրամադրվում էր որ իրականացնեին, զարգացնեին իրենց հանրապետությունները ու արվել է։ Հիմա նույնիսկ ամենախելոք առաջարկն էլ անես եթե մեջը 1000 տոկոս դաղոդ չլիուի մի քոռ կոպեկ էլ չեն հատակցնի, քանի որ գաղափարը երկրորդային է առօրյա հասարակության համար, կարևորը նաղդով առնեն ծախեն, ինչ ապագա ինչ զարգացում...Varzor-ի խոսքերից
Լսել ես հարսնիք ա, չգիտես որտեղ:
Ճիշտա, ղուրբան ենք, որ ազգի կեսը կոտորեցին, կոտորեցին համարյա ամբողջ ինտելեգենցիան, բաժանեցին հայկական հողերը, սառացրին ազգային մշակույթը ու տեղը մի քիչ էժան կալբաս ու սմետան տվեցին:
Ուղղակի հիշեցնեմ, որ Հայաստանի 1-ին հարապետության տարիներին, ընդամենը 2.5 տարում բավականին մեծ արդյունքերի էին հասել, և եթե խորհրդայնացումը չխանգարեր (կամ էլ դաշնակները ավելի ճկուն գտնվէին սովետների հետ) ապա Հայաստանը Անդրկովկասյան ամենազրգացած ու առաջադեմ երկիրն էր (ի դեպ 18-20-ական թթ. այդպես էլ կար)
ՈՒ ով է միանձնյա ղեկավարում իրականացներ Ստալինից հետո՞ Նույնիսկ այդ շիզոֆրենիկն էր հասկանում, որ քանի դեռ թեկուզ մեկ մտածող կա իր մոտակայքում միանձնյա որոշումներ նա իրականացնելու շանս չունի ու ամեն րոպե կարող է գահնկեց արվել եթե որևէ մեկը բավարար քանակի համակիրներ ստեծի, քանի որ օրենքները դա թույլատրում են։ Իսկ ավտորիտար համակարգում, երբ հորից զավակ, կամ ախպերից ախպեր, կամ օլիգարխից օլիգարխ իշխանություն է փոխացվում ու ոչ մի նույնիսկ ինտրիգով չես կարող հասնել իշխանափոխության միայն միանձնյա որոշումներն են որ իրականացվում են, մնացած ամեն տեսակ հանրայի խորհուրդ, վարչակառավարություն, կուսակցական ժողով դեր չի խաղում, քանի որ սկզբուինքայնորեն բոլորը տրամադրված են լսելու ինչ որ ՊԱՊԱյի, պախանի վերջին խոսքը, հրեն նույնիսկ ՀԱԿ իրեն ընդիմություն կոչողները լալայ են անում թե մինչև Սերժ Սարգսյանը չասի չենք բանակցի, միչև Սերժ Սարգսյանը սենց չնայ, կամ նենց չասի չենք ասի, կամ ԼՏՊն միչև չասի բան չենք անի, արդյունքում հա սապասում են ՓՐԿԻՉԻն...Դե դու ասա "չէչ կարող", բայց փաստը մնում ա փաստ՝ արել են: Իսկ նորմալ տրամաբանությունը հաշվի չեր առնվում, եթե այն չէր բխում իշխող ուժերի շահերից:
Իմ պնդումը, որ հայ ժողովրդին պառլամենտական պետություն է պետք հիմնված է ոչ այնքան պառլամենտական համակարգի առավելություններով, այլ հենց այդ դերասան, խամաճիկներին աղոթա-սրփավայրից զրկելու ցանկությամբ, որ ամեն տեսակ գալուստսահակյանադոդիգագուլիկները «նախագահ» -ով չերդվեն, թե մեր ազնիվ, բարի, խելոք, համեստ նախագահը ինչ ասի տենց էլ լինելու է։ Այլ ստիպված լինեն ՍԵՓԱԿԱՆ պատասխանատվությունը կրեն ու ասեն հա ես եմ սեղմել, իմ համոզմունքների համար։Հեքիաթ հանրահայտ Գյուլնազ տատիկի մեծ շտեմարանից: Հռոմի սենատը մոռացել ես ոնց էր Կեսարի հրամանով միաձայն "կնոպկաներ" սեղմում? Եվ քանի անգամ ա միասնական պատասխանատվություն կրել?
Փաստորեն դուրս ա գալիս, որ ավտորիտար կառավարվող պառլամենտական կառավարման ձևը ընդամենը հրարավորություն չի տալիս սեփական մեղքը ուրիշի վրա բարդել?
Չե հարգելիս, ցանկացած կառավարման ձև, որը ֆիկտիվ է և ձևական, միշտ էլ կմնա իր ձևի մեջ և միշտ էլ կգտվեն այդ ձևական կառավարումը ստանձնած դերասաններ, խամաճիկներ ու խեղկատակներ:
Նման պապայի սինդրոմից ազատելու դեպքում միայն մարդիկ հայաստանում ամեն մեկը կսկսի զբացվել իր անմիջական շրջապատի մաքրութայմբ ու օր ու գիշեր չի աղոթի, որ «Բաղրամյան 26 տերը մեռնի, տեղը պուպուշ մարդ գա» հուսալով որ դա բոլոր հարցերը պիտի լուծի, գա իրանց պադեզդը մաքրի, գյուղի ասֆալտի գործը անի ճանապարհի ծակերը կարկատի, ջուրը քաշի ևյլն...
Մեջբերել
Էջանիշներ