ցանկացած զգացմունք էլ գիտակցականա, ուղղակի , հավանաբար գտնվում է գլխուղեղի այնպիսի շերտում, որտեղից դժվար է ղեկավարելը, իսկ եթե գտնես հարմար զբաղմունք, ունենաս լիարժեք զբաղվածություն , ժամմանակի հետ զագցմունքներդ կթուլանան ու ավելի ղեկավարելի կդառնան, իսկ նրա դեմ պայքարելու ցանկությունը միայն մեծացնում է նրա տարածվելու շանսերը: դա մնան է ուռուցքի, անտեսիր: հետո էլ նոր ծանություններ հաստատիր, պարտադիւր չէ միայն հակառակ սեռի հետ: զաբղվիր այն ամենով , ինչով երկար ժամանակ է ուզում ես, բայց չի ստացվում:
ոչ մի կողակից անփոխարինելի չի: ոչ մի զգացմունքի գերի դառնալ պետք չի:
եթե զգում ես, որ սիրելով դու քեզ ոչ թե ազատ ես զգում, այլ ընդհառակը, դարձել ես այդ զագցմունքի գերին, ուրենմ ազատվիր այդ ազբից, որովհետև դա քո էգոիզմից է:
սիրում ենք նրանց, ում ուզում ենք մեր կողքին տեսնել, բայց ֆրեյդ ձյաձյային էլ չմոռանանք ու էդ ամենն իրար խառնելով հասկանում ես մի օր, որ ոչ ոք քո ապրումներին , արցունքներին, տառապյալ սիրունհ արժանի չի:
գտիր նրան , ում հետ ձեր նախասիրությունները համընկնում են, ում հետ քեզ պաշտպանվախ ես զգում, ով նույնն էլ քո կողքին է զգում....
երբ կապողը միայն սերն է, ժամանակի հետ ատում ես այդ սերը, ում գերին ես դարձել ու նույնիսկ մտածում ես ,թե ավելի լավ կլնիեր հեռու լինել, գեղեցիկ խարույկը պահել ներսումս, քանց թե բորբոքել ու մոխիրների միջով շրջել: