Մանկությունիցս մի դրվագ եմ հիշում.
4-5 տարեկան էինք: Ընկերս վիրավորանքից տառապելով լացում է: Ի՞նչ է եղել: Առանձնապես ոչինչ, բակի աղջիկներից մեկը խիստ վիրավորական բաներ է ասել ապա ապտակել: Ինչու՞ է լացում, ցավու՞մ է: Ո՛չ: Շա՞տ է վիրավորվել: Ո՛չ: Հապա ինչու՞ է լացում: Որովհետև չի կարող պատասխանել, դիմացն աղջիկ է, աղջկան հարվածել չի կարելի, անզորությունից է լացում:
Կնոջն ու երեխային հարվածել չի կարելի: Այս խոսքերը քաջ ծանոթ են մեզ ու բազում տարիներ եղել են գործող: Մենք միշտ հպարտացել մեր հայկական թասիբով, նրանով, որ միշտ պաշտպանել ենք կանանց ու երեխաներին, չենք թույլատրել նրանց հարվածել, ծեծել, ինքներս չենք արել դա:
Այսօր շատ բան է փոխվել: Այսօր թե՛ կանայք, թե՛ երեխաները դարձել են թիրախ: Միայն վերջերս էր, որ օրինակ Հյուսիսային պողոտայում մի խումբ երիտասարդներ կռիվ սարքելիս բոլորովին չխորշեցին հարվածել, ծեծել երեխաների, կանանց, տարեց կանանց...
Փոխվել է Հայաստանի բարոյահոգեբանական մթնոլորտը: Փոխվել է թասիբ հասկացության իմաստը: Փոխվել ենք...
Ես ուզում եմ հարցնել այսպես կոչված չեզոք մասնիկներին ու հակալևոնական մասսային: Ձեր անձնական հակակրանքի քողի տակից դեռ որքա՞ն եք պատրաստվում հանդուրժել այս ամենը: Դուք, որ խոսում եք հայերի համաշխարհային ազգ լինելու մասին, դուք, որ խոսում եք մեր հնագույն ազգ լինելու մասին, դուք, որ խոսում եք միասնության, ազնվության, հայրենասիրության ու այլ վեհ բաների մասին, դեռ որքա՞ն եք հանդուրժելու անհանդուրժելին: Միթե՞ շարժման մասնակիցների ճակատին գրված է, որ իրենք պետք է պայքարեն նաև ՁԵՐ ազատության, ՁԵՐ ապրելակերպում բարոյահոգեբանական լավ մթնոլորտի վերականգնման համար, ՁԵՐ թասիբի համար:
Էջանիշներ