Այ ինձ էդ ա հուզում, որ բացարձակապես ոչինչ չի պակասել, ու ավելացել են լավաշ ծամոններ, առանց տուփիStrangeLittleGirl-ի խոսքերից
Մի խոսքով, լավ ա, որ դեռ մի բան էլ որևէ բան չի կորելՈւ իմ հիշելով մենակ մի պահ ա եղել, որ պայուսակս ինձնից հեռու էր, էն էլ էդ ժամանակ Uptown-ում էինք ու արդեն մենք-մերոնցով։ Եսի՞մ
Լավ, թեմայից չշեղվենք։
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Sambitbaba (27.05.2014)
Թեման ինձնով եմ անելու, էնքան պատմելու բան կա, որ չգիտեմ ինչից սկսեմ, ինչև թողնեմ:
Ուսանող էի, արդեն չեմ էլ հիշում որ կուրս: Կուրսիս տղայի հետ կանգնած դասխոսներից էինք բամբասում, հանկարծ զգացի, որ աննորմալ կերպով նյարդերիս վրա ազդում է, որ ինքը կանգնած է հատկապես էնտեղ, ուր կանգնած է: Խնդրեցի տեղը փոխի:
- Լավ էլի դու էլ:
- Քեզ ի՞նչ կլինի, որ մի մետր էն կողմ կանգնես:
- Գժվա՞ր, իմ համար կանգնած եմ:
Բառացի դիալոգը չեմ հիշում, բայց մոտավոր էս էր: Ու այդ ժամանակ արդեն տագնապախառը, խուճապահար մի զգացողությամբ ուղղակի թևից բռնեցի, մի կողմ քաշեցի: Ի դեպ, ինչ-որ մեկի թևից քաշելն ինձ համար աննորմալ ու անհավանական արարք էր, փոքր ժամանակներից ես ահավոր խուսափել եմ ամեն տեակ հպումներից ընդհուպ մինչև անգամ ընկերական ձեռքսեղմում: Բայց էդ օրը թույլ տվեցի ինձ համար անհավանական մի արարաք: Մի քանի վայրկյան էլ չէր անցել, ինչ կուրսեցիս տեղը փոխեց: Թե ես իմ արածից, թե ինքն իմ արածից դեռ ուշքի չէինք եկել, երբ տանիքից անհավանական չափսերի սառցակտորը պոկվեց ուղիղ իր կանգնած տեղն ընկավ:
Հետո արդեն չէի կարողանում ապացուցել, որ ես չեմ տեսել, թե ինչես է սառցաբեկորը պոկվում, կուրսեցիս էլ ինձ բնականաբար որակեց շիզիկ, ով տեսել է, որ իր կյանքին վտանգ է սպառնում ու փոխանակ գոռա՝ սառույցը, դրել, համոզում է, որ կանգնած տեղը փոխի:
Մինչև էսօր չեմ հասկանում, թե ինչից ելնելով էի էդպես հիվանդագին ցանկանում, որ ուրիշ տեղ կանգնի:
Դու բոլորը հերթով գրի անպայման, շատ հետաքրքիր ա։Թեման ինձնով եմ անելու, էնքան պատմելու բան կա, որ չգիտեմ ինչից սկսեմ, ինչև թողնեմ:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ալֆուշ, շատ պարզ բացատրություն ունի սա: Դու տեսել ես սառցաբեկորը, բայց չես հասցրել գիտակցականում ֆիքսել դրա մասին, մենակ հուզականում ոլորտում ես ֆիքսել, դրա համար էլ հուզական ռեակցիա ես տվել, ոչ թե գիտակցական:Թեման ինձնով եմ անելու, էնքան պատմելու բան կա, որ չգիտեմ ինչից սկսեմ, ինչև թողնեմ:
Ուսանող էի, արդեն չեմ էլ հիշում որ կուրս: Կուրսիս տղայի հետ կանգնած դասխոսներից էինք բամբասում, հանկարծ զգացի, որ աննորմալ կերպով նյարդերիս վրա ազդում է, որ ինքը կանգնած է հատկապես էնտեղ, ուր կանգնած է: Խնդրեցի տեղը փոխի:
- Լավ էլի դու էլ:
- Քեզ ի՞նչ կլինի, որ մի մետր էն կողմ կանգնես:
- Գժվա՞ր, իմ համար կանգնած եմ:
Բառացի դիալոգը չեմ հիշում, բայց մոտավոր էս էր: Ու այդ ժամանակ արդեն տագնապախառը, խուճապահար մի զգացողությամբ ուղղակի թևից բռնեցի, մի կողմ քաշեցի: Ի դեպ, ինչ-որ մեկի թևից քաշելն ինձ համար աննորմալ ու անհավանական արարք էր, փոքր ժամանակներից ես ահավոր խուսափել եմ ամեն տեակ հպումներից ընդհուպ մինչև անգամ ընկերական ձեռքսեղմում: Բայց էդ օրը թույլ տվեցի ինձ համար անհավանական մի արարաք: Մի քանի վայրկյան էլ չէր անցել, ինչ կուրսեցիս տեղը փոխեց: Թե ես իմ արածից, թե ինքն իմ արածից դեռ ուշքի չէինք եկել, երբ տանիքից անհավանական չափսերի սառցակտորը պոկվեց ուղիղ իր կանգնած տեղն ընկավ:
Հետո արդեն չէի կարողանում ապացուցել, որ ես չեմ տեսել, թե ինչես է սառցաբեկորը պոկվում, կուրսեցիս էլ ինձ բնականաբար որակեց շիզիկ, ով տեսել է, որ իր կյանքին վտանգ է սպառնում ու փոխանակ գոռա՝ սառույցը, դրել, համոզում է, որ կանգնած տեղը փոխի:
Մինչև էսօր չեմ հասկանում, թե ինչից ելնելով էի էդպես հիվանդագին ցանկանում, որ ուրիշ տեղ կանգնի:
Լավ, էլի, Բյուր։ Ուզում ես ասել, որ բացառվա՞ծ ա, որ տեսած չլինի։։ Ախր բազմաթիվ տենց դեպքեր կան։ Հա, բան չունեմ ասելու, քո ասածն էլ ա հնարավոր, բայց հեչ պարտադիր չի, որ տենց եղած լինի։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Sambitbaba (28.05.2014)
Ի դեպ, նմանատիպ մի ուրիշ դեպք էլի մամայիս կյանքից։ Երիտասարդ տարիներին մամաս մեկի տանը հավաքույթի է լինում. ինքն ու մի աղջիկ նստած են լինում պատի տակ, որին կից պատի մյուս ծայրին, այսինքն՝ մոտ երկու մետր հեռավորության վրա, պատին կպցրած մոմակալ կա։ Մամաս պահի տակ մտածում է, որ հիմա էս աղջիկը վեր կկենա, կգնա էն կողմ, կդիպչի էդ մոմակալին, մոմակալը կընկնի ու կկոտրվի։ Էդ զգացողությունն էնքան ուժեղ է լինում, որ մտածում է՝ ասի էդ աղջկան, որ զգույշ լինի, բայց դե անհարմար է զգում, ձայն չի հանում։ Աղջիկը վեր է կենում, գնում, դիպչում մոմակալին, մոմակալն ընկնում ու կոտրվում է՝ ճիշտ և ճիշտ մամայիս մտածածի պես։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Alphaone (28.05.2014), CactuSoul (28.05.2014), Sambitbaba (28.05.2014), Աթեիստ (28.05.2014)
Լավ, մի բան էլ ես պատմեմ:
Ուրեմն տասնվեց տարեկան էի, նոր էի ընդունելության քննություններս վերջացրել: Շոգ ամառ էր, պատուհանը բաց էի քնում: Մի գիշեր էդպես արթնացել եմ, պատուհանից կախվել ու ծառի վրա ինչ-որ բան ցույց տալով ասել եմ՝ խփի դրան: Մեր ներքևում վարձով ապրող աղջիկները քնած չէին, բակում նստած էին, լսել էին ասածներս: Ես էլ իմ ձայնից արթնացել էի (էդ պահը հիշում եմ): Հետո գնացի մի ուրիշ սենյակ, էնտեղ պառկեցի: Մի քանի րոպե հետո գոռոցս են լսել: Իմ գոռոցից ես ևս մեկ անգամ արթնացա:
Տենց հետաքրքիր բաներ: Մերոնք դա բացատրում էին նրանով, որ ընդունելության քննությունները ծանր սթրես էին, արդյունքում տենց բան էր էղել: Իսկ ներքևում ապրող աղջիկներն ասում էին, որ մեր տանը հոգի ա ապրում ու որ ես էդ հոգին եմ տեսել, որ ասել եմ՝ խփի դրան:
էէէէ Բյուր, եկել ես էս թեման քաքմեջ անե՞ս… քո բացատրություններով… թե դու ի՞նչ կվալիֆիկացիա ունես որ… ամեն ինչ փչացնելու համար մի հատ ես… չես տենու՞մ աղջիկը էքստռասենս ա… չես հասկանու՞մ որ սրանք բացատրություններ չունեն… "վերևից" ա… ինչ որ գերբնական էներգիա ճառագայթում որ ամեն մարդ չի զգում…
ի՜նչ անհետաքրքիր մարդ ես դու…
Հա, ախր դա էնքան պրիմիտիվ բան ա ու էնքան գիտականորեն ապացուցված, որ պարզ բացատրությունը թողած չարժե սարուձոր ընկնել:Լավ, էլի, Բյուր։ Ուզում ես ասել, որ բացառվա՞ծ ա, որ տեսած չլինի։
Alphaone (28.05.2014)
Հա էլի Մեֆ, իսկականից, մարդը Մարսից էկել, էքստրասենսություն ա անում, ես էլ էշ-էշ դուրս եմ տալիս:
Աթեիստ (28.05.2014)
Ո՞վ ասեց՝ բացատրություններ չունեն։ Ամեն ինչն էլ բացատրություն ունի, ուղղակի ամեն ինչի բացատրությունը չի, որ գիտենք, ինչ էլ որ գիտենք, ոչ միշտ ա ճիշտ կամ ոչ բոլոր դեպքերի համար ա կիրառելի։ Հեգնելու կարիք էլ չկա, Մեֆ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
դե հիմա սրան բացատրություն տուր…
ուրեմն գիշերով քշում եմ, մեկ էլ զգում եմ որ ավտոս հանգեց… դուրս եմ գալիս որ տեսնեմ ինչ ա եղել, մեկ էլ հետևից մեկն ասում ա "Մեֆ"… ինձ մեֆ մենակ ակումբում են ասում… շուռ գամ տեսնեմ մարդ չկա… ասի եևի ականջիս եկավ ու գնում եմ կապոտը բացեմ… մեկ էլ "Մե՛ֆ"… բանի տեղ չեմ դնում, բայց քանի գնում ավելի պարզ ա ասում "ՄԵ՛Ֆ" …
շուռ եկա, էլի մարդ չկա, բայց էս անգամ որ հետ գործիս գնացի որ կապոտը բացեմ, տեսնեմ դիմացս մութ/սև մի հատ հետք ա որ հետևում բան չի երևում ու ոնց որ դոշիցս բռնի ու քաշի… հետևիցս էլի "Մե՛ֆ…" բայց չեմ կարում ֆռամ ու զգում եմ որ մեկը ձեռիցս ոնց որ քաշի ու նենց ուժեղ որ եղունգները մտնում ա ձևիս մեջ…
էս վիճակով երևի մի տենց 1 րոպեի չափ մնացի ու ամեն ինչ թողեց… շվարած կանգնեցի, բան չհասկացա…
ավտոս խոդ տվի, միացավ… հուֆ… ասի ու գնացի… փախա…
հ.գ. տուն քշելուց նկատեցի որ բազկիս վրա եղունգի հետքեր էր մնացել… մեկն էլ արյուն գալու աստիճան…
դե բացատրի՛…
չեմ հեգնում… լրիվ լուրջ եմ ասում…
Դու հորինել ես, Մեֆ
չհասկացա… ինձ սուտասան ե՞ս ասում…Դու հորինել ես, Մեֆ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ