Դե հիմա եկ ու այս պայծառ, թեթև երկնից իջիր հողեղեն երկիր, որ կարողանաս բառեր գտնել՝ նկարագրելու համար երկնային հրաշքը:
Ժպիտ... սա ինձ տրված նվերներից մենակ մեկն էր այս թեմայում: Ժպիտ, որը ողողել է ողջ դեմքս իսկ մայրս էլ, ահա, կողքից ծիծաղելով ասում է. «Արտակն էլի սկսեց ժպտալ կոմպյուտերին»: Չէ՛, մայր, սա ուրիշ ժպիտ է...
Անհոգություն... էն էր ինչ-որ զգացի այս հարցազրույցում: Անհոգություն, որն այնքան հմտորեն է թաքցնում բոլոր հոգսերը, որ դրանց մասին մտածել չես էլ կարողանում...
Չարաճճի աչոնիկն անգամ կարողացավ մի քանի երջանկության արցունք քամել նախկինում չորացած ու սառած աչքերիցս...

Շատ լավն էր... շնորհակալություն Այվի և Երկնային