Մեր մեջ ասած, ինչքան թուրք եմ ճանաչում, մի հինգ էտքան էլ հույն ընկերներ ունեմ: Հույներից շատերն էլ մեր պես են մտածում, համ Հունաստանի ներսում համ սփյուռքում - փռթենք թափենք թուքրեին, հետ բերենք մեր Պոլիսն ու Զմյուռնիան: Բայց հունական պետական քաղաքականությունը վերջին քսան տարիներին լրիվ ուրիծ է եղել; Նույնիսկ ԵՄ-ում Թուրքիայի անդամակցության ու բանակցությունների սկսման հետ կապված հարցերում Հունաստանը միշտ կողմ է քվերակում:dvgray-ի խոսքերից
Այսինք էմոցիաներն ու սեփական անցյլաը ճանաչելն ու նախնիների հիշատակը հարգելը մի բան է, պետական քաղաքականությունը ուրիշ բան:
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Զարմանալու ոչ մի բան չկա: Մինչև Ցեղասպանությունն էլ թուրքահպատակ ողջ հայ բնակչությունը հայերենի պես թուրքերեն գիտեր, նույնիսկ այնպիսի կիսաանկախ ու մի այն հայերով բնակեցված շրջաններում, ինչպիսիք են Սասունն ու Զեյթունը: բայց դա չէր խանգարում ունենալ հայկական դպրոցներ, այցելել հայկական եղեկեղեցի, պահպանել գիրն ու մշակույթը ու հայ մնալ:հա, ես էլ հասկացա /կոնկրետ թարգմանությունը` թարգմանչի կարիք չկա, թուրքերեն գիտեմ/. դրա համար եմ հարցնում. փաստորեն Ղարաբաղում լավ էլ թուրքերեն գիտեն?
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Պապս պլոսեցի էր, հայերենի պես թուրքերեն գիտեր (տատս էլ վրից), բայց տունը արգելել էր մի բառ թուրքերեն խոսել, դրա համար էլ ոչ մեկս թուրքերեն չսովորեցինք, որի համար մինչև հիմա ցավում եմ, ու պապուս մեղադրում եմ: Թուրքերեն իմանալը շատ կարևոր է, գոնե հասկանալը: Բայց պապուս չեմ մեղադրում, մարդու աչքերի առաջ հորը սպանել էին, երբ ընդամենը յոթ տարեկան էր, հետևապես սարսաթելի ատում էր թուրքերին: Բայց միևնույն ժամանակ պաշտում էր Պոլիսը, ու ասում էր. "Ձագս, ոնց չսիրեմ ծննդավայրս, ու Սիամանթոյի ու Վարուժանի քաղաքը":
Մեջբերել
Էջանիշներ