Եթե չլինեին ձեռքերս…

[Ծով]

Զգում ես` ինչպես է փոխվում քո կյանքը,
Միայն մի խոսքով, մի ակնթարթում,
Ցավին հաջորդեց հանկարծ բերկրանքը,
Աննկատ, ինչպես աչքերն են թարթում...
Զգում ես ինչպես է ընդունում ձևեր
Քո նյարդերի հետ կապում մտքերդ,
Կյանքը վաղուց է ուղին քո ձևել,
Քեզանից առաջ թողել հետքերդ...
Նա քեզ հսկում է ամեն վարկյան ու
Նա քեզ ապրել է լոկ սովորեցնում,
Ինչպես քեզանից անբաժան ուրու,
Քեզ հետ գտնում է ու քեզ հետ կորցնում..
Զգում ես` ինչպես է փոխվում քո կյանքը,
Լոկ մի հայացքով, Մի ակնթարթում,
Իրականացնում քո երազանքը
Աննկատ, ինչպես աչքերն են թարթում...
02/05/2013 (c) Ծով

[Ծով]

Պարանոցին ոսկյա խաչ գամած այս ողորմելի կեղծ բարեպաշտը,
Պատարագներին տարածում է լոկ իր ոգու սովը, ոգու երաշտը...

Եվ ինչի համար, Ես քեզ հավատամ, Աստծո տաճարը անարգած հովիվ.
Երբ մի դար առաջ քո պատերի տակ քո ծառաները մեռնում էին սովից...

Ու պատմությունը այդ կրկնվում է, ու նորից, նորից աղոթքն այդ կեղծ է,
Չկան այլևս, գուցե չլինեն Ամենայն հայոց նոր բանաստեղծներ...

Տարօրինակ է, որ ես այստեղ եմ, բայց ինձ թվում է, թե այստեղ չկամ,
Այս առուծախի անվերջ հոսանքում ու հայացքներում` ինձ խորթ ու չկամ,

Նրանք վաղուց են ստորաբար ծամել ինձ բաժին հասած վերջին նշխարը,
Իսկ Տիրոջ որդին միամիտ էր, երբ կարծում էր պիտի փոխի աշխարհը...

Գուցե իր հայրն էլ, ինչպես իմ հայրը, այդպես փորձում էր որդուն ճանաչել,
Անմեղները միշտ այս երկրի վրա մեղավորների ձեռքով են խաչվել...

Բավ է, մի տվեք այլևս գամեր կամ փայտ աշխարհը կործանողներին,
Մի' զոհեք իզուր զավակներին Ձեր ու մի' հալածեք Ձեր ծնողներին...

03/05/2013(c) Ծով

[Ծով]

Ընկերոջս․․․

Այսքան տխուր նրան ես չեմ տեսել
Ու թափանցիկ այսքան, այսքան անէ,
Որ խուսափեմ դիպչել, որ վախենամ ես էլ
Մոտենալիս նրան փշրել , սպանել․․․
Որովհետև մինչ այս ինչ գիտեի, սուտ էր,
Խենթին, որ նրա մեջ հոգեվարք է ապրում,
Չեմ ճանաչել, նա ապրեցնել գիտեր,
Մինչ մեռնում էր, գիշերներում հարբում․․․
Հասկանում ե՞ս, ես չէի կարող տեսնել
Ես չէի կարող վերծանել այդ սուտը
Գուցե այնժամ վախենում էի ես էլ
Թե կհասնի ու կուլ կտա մայրամուտը՝
Բոհեմների ու ծխի մեջ կորած,
Զրույցների, որոնման մեջ լույսի,
Որ սպասում էր գերեզմաններ փորած,
Թե երբ պիտի թաղեր վերջը հույսի․․․
․․․
Տե՛ր իմ, նա տխուր է քեզ պես մա՛հը մինչև,
Իսկ ես նրան մինչև մահը չեմ ճանաչել․․․
14/01/2015(c) Ծով

[Sambitbaba]

Բարի վերադարձ, հիանալի Ծով...

Էլ մի կորիր, ի՜նչ կլինի...

[Ծով]

Շնորհակալ եմ,շատիրականում, ես մի քիչ ամաչում եմ, որ ակումբում ոչ մի բանի չեմ հետևում, գալիս եմ հազարից մեկ մի հատ բանաստեղծություն եմ թողնում, գնում եմ, արդար չի, բայց դե:°

[Ծով]

Տիգրան Աբգարյանին
(ներիր)

Այն ժամանակ ես դեռ տասնութ տարեկան էի,
Հավատում էի, որ գարունը պիտի բացվի,
Բայց ձմեռվա վերջին գիշերն այդ երկար էր
ՈՒ ճնշող էր սպասումը այդ լուսաբացի․․․
Այդքան սպասված գարնան առավոտը
Ճանապարհին շատ զրկանքներ պիտի կրեր,
Ծաղիկների բույրը տենչող իմ կարոտը
Պիտի փշրեր, մեկն իմ ձեռքից պիտի խլեր․․․
․․․
Ես չգիտեմ՝ ինչու ծախվեց այդ գարունը,
Ոստիկանի հագուստով այդ լուսաբացին
Ի՞նչ էր արել ընկերներիս խաղաղ քունը
ՈՒ կամ ինչու՞ հանուն « մի փոր հացի »
Քեզ սպանեցին․․․
Ներիր․․․
01.03.2015 (c)Ծով

[Ծով]

ԻՆչպես <<նահանջն առանց երգի...>>

Ծերանում է ժամանակդ, մանր բանից տխրել էլ չի լինում,
Հիմար բանից ուրախանալ ու կամ կռիվ սարքել չեղած բանից,
Հին քաղաքում ընկերներդ քեզ չեն սպասում , նորում ՝գալիս, գնում,
Ու մնում է միայն ճանապարհը , որով հեռացել ես տանից...
Ճանապարհը, որով դու անցել ես երկար, միանվագ երգի նման,
Անցորդներին բարևել ես ու խուսափել պատմել քո քաղաքից,
Մտածել ես որ հուշերդ լավ կլինի՝ միշտ անցյալում մնան,
Կարոտներդ խեղդել , դիտավորյալ ուշացել ես պատարագից...
ԻՆչպես << նահանջն առանց երգի >> դու փորձել ես միշտ աննկատ մնալ,
Մինչդեռ նրանց թվացել է , թե քո մասին շատ բան գիտեն,
Պետք է կյանքում այնպես ապրել, որ երբ ուզես անհետանալ,
Քեզ գտնելը դժվար լինի, քաղաքներդ քեզ չմատնեն ...

03/05/2015 (Ծով)

[Ծով]

Չգրված կտակ․․․

Մահը երբեք այնքան չի մտածի կյանքի,
Որքան կյանքը մահվան մասին,
Մարդը չի դիմանա առանց տառապանքի,
Չի էլ մնա երջանկության հույսին․․․

Իսկ գիշերը, որ հսկում է մենությունը
Ընդարմացած խղճի,
Միշտ կփորձի զգոնությունը
Քո նվազող մահճի ․․․

Ապրի՛ր, կյանքը անմիտ բան է՞,
Հիմար կատա՞կ,
Չէ, սիրելի՛ս,
Կամ այն ճերմակ ձյան նման է,
Կամ՝ չգրված կտակ․․․
16/02/2016 (c)Ծով

[Ծով]

Մեկ րոպե լռության փոխարեն․․․

Երբ այս ամենը դառնա «անցած խոսակցություն»,
իբրև պարտականություն,
(որովհետև կարճ է հիշողությունն իմ ժողովրդի),
ես այդ ժամանակ կսկսեմ խոսել,
որ մոռացության մատնված անունդ
լրտեսի համառությամբ նորից տանջի մեզ
ու շպրտի դեմքիս՝
չհասցրինք քեզ պաշտպանել․․․

Գոնե բանաստեղծություն գրելիս
ես սիրում եմ ասել ճշմարտությունը,
մինչդեռ շատերը ստելու համար ընտրում են պոեզիան․․․
Սրանք հանգերն են իմ լռության, որ դուրս են գալիս,
ինչպես կրակել չիմացողի փամփուշտները,
մինչ իմացողը ընտրում է ում խփել,
ես խոցում եմ պատահական զոհին իմ միամիտ ժողովրդի․․․

(Եվ եթե ամեն մտքի շարունակություն սկսում եմ նոր տողից,
ապա միայն նրա համար, որ շունչ քաշեմ․․․)

Մայրդ սև զգեստը չի փոխի, հայրդ էլ գուցե չթողնի ծխելը,
իսկ քույրդ ՝ հույսով, որ իրեն կլսեն, գուցե անվերջ գոռա՝
արժանի չէիք․․․
և արժանի չենք․․․

Քո բախտը պարզապես չբերեց,
իսկ ի՞նչ կարող էր բերել բախտը քեզ,
եթե սահմանին քո ձեռքին զենքն էր մի պատերազմի,
որ հայրդ էր հաղթել, երբ դեռ նոր էիր ծնվել,
հավատալով, թե խաղաղությունը մոտ է
վստահ,որ պատերազմը քեզ չի տանի․․․

Իր բաժին կրակահերթին սպասող հրադադարը
եղունգ կրծելուց վատ է․
մի օր հասնում է մատներիդ, հետո կտրում ձեռքդ,
մինչ դու փորձում ես նշանի տակ առնել խաղաղությունը․․․
Ես հոգնել եմ ներողություն խնդրել
ուրիշի փոխարեն,
այդ ուրիշն էլ ես եմ
և էլ չեմ խնդրում, որ ինձ ներես․․․

Եթե երկնքից կարող ես հուշել,
որ չես հասցրել մտածել ներել չներելու մասին,
ես պարզապես կասեմ՝
շնորհակալ եմ․․․

Չարտասվել չեմ կարող,
արտասվել՝ նույնպես․․․
(երբ ցամաքում են աչքերը, ամեն ինչ պարզ է դառնում,
իսկ որքան պարզ է եղելությունը, այնքան դժվար է լինելն առանց քեզ)...

Ինձ փրկում է միայն խոսելը մեկ րոպե լռության փոխարեն:

12.04.2016 Փարիզ © Ծով

[Ծով]

Խենթանալը մինչև․․․

Ինչքան սիրուն ես դու, մա՛յր իմ,
այս գիշեր մտքովս անցնում ես
այնպես զգույշ, որ հանկարծ չարթնացնես
իմ կարոտը․․․
Մինչ փորձում եմ նկարել զգեստներդ,
տարածվում է բույրդ․․․տարածվում ես,
մոտենում եմ ավելի, մա՛յր իմ,
բայց հեռու է թվում առավոտը․․․
Ժամանակս քեզ սպասում է դարձնում
ես խաղում եմ տարածությունը,
և այնքան ճանապարհ եմ անցնում
որ դժվար ինձ որսա ծերությունդ․․․
Ու հաճախ հավես չեմ անում
երկու կես լինել ձեր միջև
այսպես էլ են ամբողջանում,
ու ապրում խենթանալը մինչև․․
Ես գիտեմ՝ ինչպես ձևացնել
թե սիրում եմ Երևանը Փարիզում,
ու կամ որ Երևանում հենց էլ
La rue Crémieux ն եմ ուզում․․․
Իսկ ինձ մոտ չի ստացվում ոչ լքելը,
ոչ էլ սերս հավասար բաշխելը,
ես հաճախ պարզապես նստում եմ
այդ երկու քաղաքի միջև
և հերթով նկարում եմ զգեստներդ
նկարում խենթանալը մինչև․․․
14.06.2016 ©Ծով Alizé , Փարիզ

[StrangeLittleGirl]

Խենթանալը մինչև․․․

Ինչքան սիրուն ես դու, մա՛յր իմ,
այս գիշեր մտքովս անցնում ես
այնպես զգույշ, որ հանկարծ չարթնացնես
իմ կարոտը․․․
Մինչ փորձում եմ նկարել զգեստներդ,
տարածվում է բույրդ․․․տարածվում ես,
մոտենում եմ ավելի, մա՛յր իմ,
բայց հեռու է թվում առավոտը․․․
Ժամանակս քեզ սպասում է դարձնում
ես խաղում եմ տարածությունը,
և այնքան ճանապարհ եմ անցնում
որ դժվար ինձ որսա ծերությունդ․․․
Ու հաճախ հավես չեմ անում
երկու կես լինել ձեր միջև
այսպես էլ են ամբողջանում,
ու ապրում խենթանալը մինչև․․
Ես գիտեմ՝ ինչպես ձևացնել
թե սիրում եմ Երևանը Փարիզում,
ու կամ որ Երևանում հենց էլ
La rue Crémieux ն եմ ուզում․․․
Իսկ ինձ մոտ չի ստացվում ոչ լքելը,
ոչ էլ սերս հավասար բաշխելը,
ես հաճախ պարզապես նստում եմ
այդ երկու քաղաքի միջև
և հերթով նկարում եմ զգեստներդ
նկարում խենթանալը մինչև․․․
14.06.2016 ©Ծով Alizé , Փարիզ

Լավն էր շատ

[Ծով]

Բյուրիիի ապրես

[Ծով]

Հայրենիքը...ես կարող եմ հետս տանել,
Սիրել ու փայփայել հեռվում, հեռվից
Քանի դեռ կա բակն իմ, մայրս տանն է,
Քանի դեռ չեն փորձել օտարել ինձ․․․

Հայրենիքը՝ իմ պապիկի երակներում,
Ամեն ծառում, որ սնվել է ափից նրա,
Ես կարող եմ գտնել,անգամ քաղաքներում,
Ուր քարեր են նետում կարոտներիս վրա․․․

Բայց երբ նրան մի վտանգ է սպառնում,
Երբ որ վախից երերում է տունս,
Երբ որ նրան հենց ներսից են սպանում,
Փոքրանում եմ ու կորցնում եմ քունս․․․

Հայրենիքը...ես կարող եմ հետս տանել,
Բայց չեմ կարող հեռվից այն պաշտպանել․․․

30.07.2016 © Ծով Alizé