: Բոլորն էլ տպեցի, որ մոտս պահեմ
Դու թաքնված հրաշք ես....
Լացելուց հետո այս մրմռոցն է
Դարձել աչքերիս գիշերանոցը։
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Alize_etoilik> Շնորհակալություն, շատ գեղեցիկ ստեղծագործություններ են, մեծ հաճույքով կարդացի
И скучно и грустно, и некому руку подать...
Շնորհակալ եմ
Համ նվիրում եմ,համ լալիս...
Ես քեզ կտամ արցունքներս՝կաթիլների երազը ծով,
Որ դու փռես քո սեղանին ու նրանցով անվերջ խաղաս:
Ես քեզ կտամ աղոÃքներս՝իմ հույզերի երամը մով,
Որ դու փռես քո սեղանին ու նրանցով հպարտանաս:
Ես քեզ կտամ կարոտը իմ,դու վարագույրդ կդարձնես,
Կլինեմ ես սպասումը քո,միայն, թախի՛ծ, ինձ չհասնես:
Ես իմ խենթ սերն էլ քեզ կտամ,թե հոշոտես դու անխնա,
Խոցված սիրտս քեզ կժպտա,միայն ինձ հետ դու մի մնա:
.........
Արցունք,կարոտ,աղոթք ու սեր.
Ընծաներ եմ անվերջ տալիս,
Թախի՛ծ,այդ երբ ես ինձ հասել,
Համ նվիրում եմ,համ լալիս:
18.12.2005
Կյանքը ես եմ...
Քողն է իջնում իմ լռության, անքուն գիշերն է ինձ պատում,
Ես հաշվում եմ ժամերը իմ մի մոլորված ակնթարթում,
Եվ ի վերջո երբ հոգնում եմ, տանջված աչքերն եմ իմ փակում,
Անգութ մի վիհ փնտրում է ինձ, չար երազ է դուռն իմ Ãակում:
Ես՝միայնակ, խելակորույս, մի անսովոր վախ եմ շնչում,
Խեղդվում եմ ես, ու թվում է կյանքիս օրերն են լուռ հանգչում,
Ինչ- որ սարսափ՝ մի ուրու կա, սրտիս արյան լիճն է քամում,
Ու ես տալիս եմ իմ ներկան այգաբացիս վերջին քամուն:
Խոժոռվում է օրն ավելի, փոթորիկներն են հյուր գալիս,
Կայծակի հետ ես գոռում եմ, անձրևի հետ անվերջ լալիս,
Բայց խիղճն է ինձ նորից տանջում,ու մաքառում եմ ես անվերջ,
Ու վիրավոր երկինքը իմ ինչ- որ խաչ է դնում իմ մեջ:
Ես՝ հողեղեն ու հուսախաբ ու մեղսագործ մի պատանի,
Այդ խավարում որոնում եմ դեռ գույները ծիածանի:
Ու արյունոտ արցունքներս միակ աղոթքն են շշնջում,
Իմ զղջացող թևերը բաց՝ երկինքն են իմ փորձում գրկել,
Լոկ երեք քայլ, վախկոտ հույսով ես իմ հայացքն եմ ետ շրջում,
Իմ սրտի մեջ ապրող խաչին անվերջ խնդրում եմ ինձ փրկել:
.........
Կրծքիս վրա շողում է դեռ իմ հավատքի խաչը վսեմ,
Ես մահվանը մեղմ ժպտալով շշնջում եմ՝ կյանքը ես եմ:
2005
Ժամանակ՝սիրտ ու հոգի...
Ժամանակը սրտիս հետ խաղում էր,անցնում,
Տանում էր հոգիս իր հետ,չէր վերադարձնում:
Երբ կարոտը իմ սրտի ցավին միացավ,
Սիրտս նույն ժամանակի սլաքը դարձավ:
Հիմա սրտիս զարկերը այդ նույն տիկ-տակն է,
Իսկ իմ հոգու պատկերը իմ ժամանակն է:
15.01.06
Իզուր էր...
Սիրտս արյուն չգտավ ու ձուլվեց երակներիս,
Երակս արյուն կտար,բայց փախչում էր զարկերից,
Վերջին շնչով երբ խոսեց սիրտս,երակս լուռ էր,
Նա չգիտեր,որ առանց սրտիս կյանքն իր իզուր էր:19.01.06
.........
Ես անպաշտպան փոքրիկ թիթեռ էի,
Ես երազներ ունեի լուսե,
Մի փոքրիկ տղա մի օր ինձ գտավ,
Կարծեցի՝ նրա երազը ես եմ:
Այնպես մեղմ ժպտաց,այնպես մեղմ շոյեց,
Ասես չէր ուզում ցավ պատճառել ինձ,
Իմ փոքրիկ սիրտն իր ափերում այրեց,
Ես հայացք առա նրա աչքերից:
Թվում էր՝ շուրջս հեքիաթ էր հյուսված,
Այդ ջերմ ափերի նավակն էի դարձել,
Որ,ալիքների կորստից հոգնած,
Տենչում էր սիրո օվկիանը անցնել:
Բայց շուտով ինչ- որ օտար մի աշխարհ
Ինձ իր էջերի մշուշը դարձրեց,
Ու սիրտն իմ գրքում այդ փոշիացավ,
Երբ իր հորինած երազը կորցրեց:
13.02.06
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 31.08.2007, 18:08:
aragats (27.02.2011), Mark Pauler (10.04.2011), Renata (07.09.2011), Sambitbaba (25.02.2011), Հենրիկ Բաբաջանյան (14.12.2009), Ուլուանա (21.05.2010)
Մի քիչ պարզություն, վանկերի քանակների համապատասխանեցում և ամեն ինչ լավ կլինի… Դու կարող ես….Alize'e-ի խոսքերից
И чтобы нас никто не разлучил,
Я превратил тебя в воспоминания. -Григорий Лепс
Ռազմավարական խաղ Travian.ru
Նվիրվում է մտերիմ ընկերուհուս...
Ա՛ռ հոգիս, ա՛ռ ու ազատի՛ր նրան մարմնե կապանքներից,
Ա՛ռ վերջին լույսը մշուշոտ, վերջին երազը նորածին,
Տա՛ր ու հեռու պահի՛ր նրան կեղծ բարեպաշտ «բյուր վանքերից»
Տա՛ր ու նրան օտար դարձրու՛ ինձ և կամ մարդ արարածին։
…
Ես նետում եմ իմ դիմակը՝պարզ ու շինծու կյանքին նվեր,
Եվ ճիշտ նույնքան հիմարի պես, ինչպես եղունգդ ես կրծում,
Կանգնեցնում եմ զարկերակս ու ճանաչում եմ անվավեր
Այն գորշ սերը, այն խոսքերը, որ ճշմարիտ էի կարծում...
...
Կանցնի...գուցե...հիմա...վաղը...երբ էլ անցնի, էլ չի անցնի,
Եվ միշտ կապրենք՝ բախտի ճամփին փռած անդորրը ցաքուցրիվ։
Sambitbaba (28.01.2012), Հենրիկ Բաբաջանյան (10.02.2010)
………
Դու կանգ առար իմ դարակի մի անկյունում
Երբ ձանձրացար միշտ նույն կլոր ճանապարհից,
Ես քո ճամփան մեկ րոպեում էի անց կենում,
Քո մեկ ժամը մի կարճ օղակ էր թվում ինձ։
………
Դու ստրուկ էիր խեղճ,մարդն է քո կյանքը հորինել,
Եվ այն ինչին դու կարող ես դիպչել, սուտ է
Քո զարկերին երբեք ականջ ես չեմ դրել,
Դու չես կարող հետաձգել մայրամուտը…
………
Ես կարող եմ կյանքդ շարժել ետ ուառաջ…,
Ո՞վ է զորեղ
Դու,ես,թե մեր ժամանակը…
Ես իշխում եմ քեզ,դու չկաս,ինչպես առաջ,
Նա անտարբեր օրորում է իմ օղակը…
………
վայրկյաններում շնչակտուր վազում է նա
ու պետք չէ որ սլաքներն իր հանգստացնի,
Որ քայլերն իմ այդ ընթացքում չձանձրանան
Ես կաղոթեմ,որ նա երբեք քնով չանցնի…
………
Ես կարող էի քո մարմինը կյանքի կոչել,
Ես կարող էի քանզի քո մեջ չկար հոգի,
Բայց ոչ ինձ էիր դու պետք այնժամ,ոչ էլ,
Քեզ միշտ հեգնող իմ անտարբեր ժամանակին…
………
Ես մարդն եմ,դու ինձ լսու՞մ ես,նյութեղե՛ն կյանք,
Ես եմ,որ քեզ պիտի փշուր-փշուր անեմ,
իսկ թե հանկարծ ժամանակին լինես դու թանկ,
Եթե հանկարծ…եթե հանկարծ…ես կանգ կառնեմ……
aragats (27.02.2011), Mark Pauler (10.04.2011), Sambitbaba (07.12.2011), Հենրիկ Բաբաջանյան (14.12.2009)
Դժվար է ստվերին նայելը,խավար է հայացքդ ու բութ
Աչքերը ստվերի միշտ համր են,չկա դիմախաղը սուտ…
Դժվար է քայլել,երբ ստվերդ ոտքերիդ առաջ է փռվում,
Անծանոթ պատկերում խավար քեզ ծանոթ մարմին է դողում
Ստվերներում դեմքեր չկան, ուրեմն կեղծի՞ք էլ չկա,
Ի՞նչ եղավ…
և ստվերում անգամ իմ հոգին կեղծիքդ զգաց…
17.11.06
Առավոտը նորից քնած մնաց,բայց գիշերն էլ լռեց,
Լուսաբացը գրկած ես քեզ մոտ եմ գալիս.
Արթնացի՛ր , խնդրում եմ…
Իմ կարոտը նորից գիշերում քո մնաց, ու գիշերս լռեց
Լուսաբացից առաջ տե՛ս չեմ լալիս,
Արթնացի՛ր, խնդրում եմ…
Լուսաբացը չկա…
Դեռ քնա՞ծ ես…
Իսկ ես միշտ եմ արթուն…
…քո արթնացման պահին,
որ քնած չլինեմ…
21.11.06
Իմ կենաց ծառը…
Իմ ստվերում,ես չեմ այլ ուրիշ մեկը,
Ինձ ճանաչում են,նրան չգիտեք,,
Նա է իմ հոգու միակ եզերքը,
Որ պարզ է մաքուր քանզի չունի դեմք…
Արմատները խոր սրտիս զարկերն են
Մեկ առ մեկ կոփել իմ կյանքի շեմին,
Ճյուղերը հատված իմ երակներն են,՛
Որ շղթայվել են ընդմիշտ իմ մարմնին…
Հողը,որի մեջ խրված է հոգիս,
Երկնքից ուժ է ներարկում իմ մեջ,
Եվ տերևներն են երգերը մտքիս,
Ու հեվքը պարող տողերում անէջ։
Պատռում են հողս,ճաքեր է տալիս,
Չորանում են իմ արմատները թաց,
Ես չեմ թուլանում նույնիսկ պարտվելիս,
Հաղթո’ղ է միշտ էլ իմ Ծառը կենաց…
21.11.06
aragats (27.02.2011), E-la Via (16.09.2011), Mark Pauler (10.04.2011), Renata (07.09.2011), Sambitbaba (25.02.2011)
Տե՛ս, որ լռում եմ…
Տե՛ս, որ լռում եմ, համր են շուրթերս խոսելու համար,
Ու գիտե՞ս երբ են լռեցնում մտքի երկունքը անսանձ,
Երբ առավոտը դողում է անծայր գիշերում անմար,
Երբ կորցնում են տեղ ու կորցնում են ժամ՝ փնտրելուց հոգնած։
Տե՛ս, որ ժպտում են, երբ հալածանքը դաղվում է նրան,
Տե՛ս, որ իմ անգո թևերին կյանք եմ իզուր կուտակում,
Եվ ինչի՞ համար, որ կամ քեզ կամ ինձ ես անմա՞հ թվամ,
Ինչու՞ ես ուրախ պատմում քո ցավը, երբ չես կատակում։
Եվ հորինել են, որ պիտի կյանքը հեշտ հունով տանես,
Որ դու չզղջաս, որ քեզ չխղճան, որ չթուլանա
Հեշտ է ասելը, բայց պիտի քեզնից դժվարը վանես,
Եվ սա է ամբողջ դժվարությունը, որ պիտի բանաս՚։
Տե՛ս, որ լռում եմ, և ո՞վ է խոսում, ասում եմ այդպես
Ու սուտ է, թե դու կարող ես ասել, որ քեզ եմ խաբում,
Որովհետև քո լռության մեջ են բառերը անտես,
Բառերը, որոնց իմ լուռ մտքերով իրար եմ կապում։
Աչքերս հիմա օրերիս անքուն հևքից եմ թարթում,
Ես հավատում եմ սրանից ավել, որ չեմ համրանա
Ների՛ր, որ քո լռության վրա խոսքեր եմ բարդում,
Որ դու չզղջաս, որ քեզ չխղճան, որ չթուլանաս…
………
Տե՛ս, որ լռում եմ. համրությունից չէ այս լռությունը,
Իզուր է ձայնը, երբ համրանում է քո էությունը…
09.12.06
…
Ցավ է…անարդար, երբ չես հասկանում պատճառը գոնե…
Դավերը անսպառ ուժով պատրաստ են նոր ցավ մոգոնել…
Երբ չես հասկանում այս մեկը,հանկարծ հաջորդն է ժայթքում,
Անմտություն է ցավը թաքցնել նորածին փառքում։
Եվ մի՞թե կյանքը, որ ինքնին ցավ է, երբ ծնվում ես դու,
Եվ մի՞թե հոգին, որ անբաժան է քո մարմնից հողե,
Հանկարծ մաշվում է, ինչպես շունչդ որ թողնում ես օդում,
Որ աներևույթ քամիներից քեզ փոթորի՞կ շնորհեն…
Ցավ է… անարդար, երբ չես հասկանում՝ ինչու չեն լռում,
Քայլերը, եթե շատ վաղուց արդեն հետքեր չեն լինում…
Բայց չեմ թուլանում, տե՛ս, չեմ թուլանում, անիմաստ բան է
Այս գունատ պահին ուժի փոխարեն անկում հորինել…
08.12.06
E-la Via (16.09.2011), Mark Pauler (10.04.2011), Sambitbaba (04.09.2011)
Տե՛ս, որ լռում եմ. համրությունից չէ այս լռությունը,
Իզուր է ձայնը, երբ համրանում է իմ էությունը…
...հանճարիդ առաջ (չեմ վախենում էս բառն ասեմ):
E-la Via (16.09.2011)
Փոքրիկ տաղանդ .... ինչ լավ ես գրում : Նույնիսկ չգիտեմ, որ տողը, որ հատվածը գովաբանեմ: Ամբողջությամբ շատ լավն է
Il y a des gens qui augmentent votre solitude en venant la troubler...
Լավ ես գրում:
Ուղղակի անկեղծ ուզում եմ ասել, որ կարծես զգացողությունները շատ են, կարիք կա գործողությունների (մատերիան):
Ընդհանուր «իդեան» չեմ կարում զատել:
ՀԳ
Գուցե և սխալվում եմ
Անչափ շնորհակալ եմ բոլորից…
Չէ…ես 17 տարեկան եմ, եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում
Հաստատ…բա ես
Ինչ վերաբերվում է տպելուն,այս տարի պատրաստվում եմ առաջին գիրքը տպել, հուսամ, որ կստացվի…աշխատում եմ,բայց պետք է նախ ճիշտ ընտրություն կատարեմ…կարճ ասած ծաղկաքաղ,որ այնպիսի մի ժողովածու լինի, որտեղ ոչ թե միայն ինձ ճանաչեք,այլ ձեզ գտնեք ու կյանքը ընդհանրապես…
Ես առանց գրելու չեմ կարող, իսկականից, մեկ-մեկ ընդմիջում լինում է,բայց որպեսզի չկրկնվեմ…
Շնորհակալ եմ…
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Բյուր ջան,ես էլ գիտե՞ս ասմունքը չեմ սիրում…
հանգիստ…
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 26.12.2006, 14:53: Պատճառ: Գրառման ավելացում։
…
Եթե ցնորքը լռության պես ջինջ ու անզոր լիներ,
Ես իմ խելագար թևերը հոգուս կտայի հավետ,
Որ հոգիս անթև իմ մարմնին գոնե թռիչքն իր թողներ,
Ու որ էլ երբեք ինձանից հետո չփնտրեին հետք…
…
Մոլորությունից փախչում են հոգու քայլերը դանդաղ,
Եվ հանդիպում են ինչ-որ կանգառի,որ կանգ չի առնում,
Եվ զարմանում ես, թե ինչպես է, որ քայլերդ անդավ,
Դավաճանում են քեզ ու սառեցնում հոգիդ քո մարմնում…
…
Եթե ցնորքը լռության պես ջինջ ու անզոր լիներ,
Ես իմ խելագար թևերը հոգուդ կտայի հավետ,
Որ հոգիդ անթև քո մարմնին գոնե թռիչքն իր թողներ,
Ու որ էլ երբեք ինձանից հետո չփնտրեիր հետք…
…
Հասկացի՛ր, սխալ է սեփական ճամփի քայլերը շեղել,
Եվ ինչ- որ օտար մարդու քայլերի հետքերը պեղել…
02.01.2007
………
Երբ որ քամին առավոտվա հետ իր նախաճաշը կկիսի,
Կխարխափի քո արյան մեջ մենակության սարսուռը պաղ,
Որովհետև քո ձեռքերն էլ իրենց հացն են ուզում կիսել,
Բայց մուրացիկ օդը միայն քեզ կմեկնի ափն իր խավար.
քեզ կմնա մի կտոր հաց…
Երբ որ քամին կփոթորկվի ագահության խեղդող սովից,
Ու ցերեկը կզայրանա՝ իր բաժինը պանանջելով,
Դու կթաքցնես կիսատ հացդ մենակության ահեղ դողից,
Հետո թռչուններին կտաս՝սոված մարմինդ տանջելով.
քեզ կմնա մի փշուր հաց…
Այդքան փոքրիկ մի փշուր հացը գուցե կորցնես քո ափերում,
Սոված գիշերդ կուլ տալով կկշտանաս,
Որովհետև ամեն անգամ քո կենացով է հարբելու
Հոգիդ,քանզի սոված նա չմնաց։
07.08.06
...…..
Ժամանակը ներեց տառապանքը կյանքի,
Դողում էիր, երբ ցանում էիր ու մաղում,
Հավատում էի նորից քո լուսե պատրանքին,
Ինց կյանքի տառապանքն էր շաղում։
Ժամանակը ներեց տառապանքը կյանքի,
Ես փորձեցի խաղալ ժամանակը,
Դու քո ցավը արդեն նվիրել ես մեկին,
Ում ներումն է ամբողջ քո կյանքը։
25.08.06
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 04.01.2007, 22:55:
E-la Via (16.09.2011), Sambitbaba (07.12.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ