Լավն էր։ Կարծում եմ՝ այս հատվածն ավելի հաջող է ստացվել.
Երբ որ ընդերքից քանդվում են երկրիս շառավիղները,
Երբ որ հորինված շողերը հավերժ լույսեր են թվում,
Ու մինչ շերտ առ շերտ լքում են իրար բյուր շավիղները,
Մեկը, նոր մեղքի որոշումն առած, հին մեղքն է քավում։
...
ՄԻ բուռ նյարդերս ճզմելուց հեշտ բան այլևս չկա,
Ու ցավն էլ կանցնի, թե վախը վերջին պահին ինձ գթա...
Հ.Գ. Կարոտել էի բանաստեղծություններդ...