Եթե չլինեին ձեռքերս…

[Philosopher]

Էլ չեմ զարմանում…

Այս կյանքը հիմա ո՛չ կա, ո՛չ չկա, բայց ես ապրում եմ…
Հառաչանքը այս, թե կա, սիրուց է, որ ցավ չի դառնում։
Եվ ամեն անգամ նույն շնչով ուղին կյանքիս չափում եմ,
Չարչրկված հույսերն իմ նշանով են իրար միանում…
…
Հու՛յս…ի՞նչ է պիտի խոնարհվեմ հիմա լինելուդ համար,
Թե՞ պիտի զղջամ, որ արդեն վաղուց քեզնից եմ փախչում,
Քո այդչափ խոնարհ մոլորությունն է ստիպում չարանալ,
Կյանքը վառվում է քեզնով, բայց նաև քեզանով հանգչում։
…
Այս կյանքը հիմա իմ ժամանակի քայլերգն է դառնում,
Եվ որ այդ ես չեմ քայլերգի տերը, էլ չեմ զարմանում…
31.01.07

Հիանալի է, սեփական կյանքին ու նրա ընթացքին վերանձնական հայացքով նայելու ունակությունը բացառիկ ձիրք է, դու այդ ձիրքն ունես, իսկ հույսի մասին դատողությունդ` հույսով է սկսվում ու վառվում, բայց և նրանով է ավարտվում կյանքը, լուրջ փիլիսոփայական ընդհանրացում է, մտքի խտացումը` հակիրճ ձևի մեջ քեզ մոտ փայլուն է ստացվում:

[Ծով]

Շնորհակալ եմ…շա՜աաաաաաաաա՜տ


.........
Կյանքը ճամպրուկը հավաքեց ու գիշերով ճամփա ելավ,
Ետ դարձի դուռը չթակեց, որովհետև կանչող չեղավ:
Կյանքը տխուր քայլում էր ու չէր հասկանում՝ ուր է գնում,
Մինչ այդ նրան ամեն ճամփա մի նոր պայծառ օր էր թվում:
...
Կյանքը ճամպրուկը հավաքեց ու գիշերում անցավ-գնաց.
Նրա խորհուրդը սրտերի երակներում հավերժ մնաց:
23.12.05

..........
Սարսափելի է հարազատ մարդուց հիասթափվելը,
Ու ցավալի է կարոտը նրա կեղծված պատկերին,
Զարմանալի է այդ սուտ անցյալին այդքան կապվելը,
Քողարկված հոգուն դառնալը այդքան մոտ ու մտերիմ:
Ինչքան էլ փախչես,երբ չի զղջում իր չարիքից հետո,
Մի անզգույշ բառով նա դուրս է թռչում քո իսկ շուրթերից,
Ու մարդկանց հանդեպ քո մեջ անվստահ մի վախ է կերտում,
Որ թվացյալ սուտ ու կեղծիք առնես նրանց աչքերից:
15.02.06

Վախենում եմ…
Սենյակից սենյակ անխոս քայլում եմ,
Ոտնաձայներս լավ են ճանաչում
Պատերը, որ ինձ անթարթ նայում են,
Հատակը, որ իմ քայլից է կառչում։
Թույլ է հատակը, ու ես չգիտեմ,
Թե ինչքան շատ եմ նրան տրորել,
Մինչդեռ պատերը հայացք են կիտել,
Որ ինձ մեկ առ մեկ սառնությամբ հորեն։
Տունը շատ մութ է, բայց անգիր գիտեմ
Փոքրիկ ու երկար ձգվող այս ճամփան,
Իմ հոգնությունը շատ եմ կարկատել,
Նույն ջարդված ու ծույլ քայլերով սակայն։
Պատերն անտարբեր ու սառն են էլի,
Չի կարող հատակն անգամ շունչ առնել,
Առավոտյան ինձ հոգնած կնայի,
Կխնդրի՝ գոնե մի քիչ կանգ առնեմ։
…
Վախենում եմ, որ հետո կզղջամ,
Թե գոնե մի քիչ հատակին խղճամ։
2006.

…
Իրական դեմքեր մատնելուց առաջ վիճում են նորից,
Ինձ հերթ չեն տալիս…
Իրական մտքեր խոսելուց առաջ խմբագրում են ինձ
Ու դուրս չեն գալիս…
Ու հենց դիմակը պատռելիս մարդիկ արդեն իսկ իրենց դեմքերն են կերտում…
Իրական մտքերն էլ դուրս չեն գալիս,երբ անգիր արած բառերն են սերտում…15.12.06

…
Հե՜յ, գիտե՞ս, թե որտեղ է ներշնչանքի թրթիռը,
Ձայնը արձագանք չունի, ահա ամբողջ խնդիրը…
Բարձրությունից վախեցող աչքերը ցած են նայում,
Եվ ոտքերը ակամա դեպի ներքև են քայլում…
…
Ձայնը ձայն է, ճիչը՝ լաց, արցունքներն են պակասում,
Իսկ շարքերը այս մարդկանց արտասվելուս են սպասում…
Հե՝յ, գիտե՞ս, թե որտեղ են կատաղությունը թափում,
Եվ որտեղ են մարդկության ատելությունը ջարդում…
…
Ճիշտը սահման էլ չունի, սուտն է, որ միշտ էլ նույնն է,
Եվ այդ դու ես հորինել քո ճշմարտության գույնը,
Ճիշտ է՝ մեկը արևի ճառագայթներն է որսում,
Բայց ի՞նչ գիտես, որ նա չէ մթությունը քարոզում…
…
Զգացմունքն եմ գործի դրել ու անհեթեթ է հնչում,
Միշտ էլ լույսն ու խավարը հոգու իրար են տենչում…
26.01.07

[Philosopher]

Այս գործերիդ հիմնական գաղափարը երևի սա էր

Իսկ շարքերը այս մարդկանց արտասվելուս են սպասում…

Իսկ եթե դա էլ չէր, ապա միայն այդ տողը գրելու համար արժեր մյուսներն էլ գրել: Իսկ այդ մյուսները մի քիչ երկար են, մի քիչ բարդացված, բայց էլի մտածող, ճեղքող մտքով ու անմեղության լույսով:

[Ծով]

Երբ որ հեշտ եմ քայլում…
Մարդը, որ ինքն իրեն փորձադաշտ է դարձնում,
Եվ խաղում է իր հետ և մրցակից փնտրում,
Նույն սխալի միջով շատ անգամներ անցնում,
Եվ անընդհատ պարտվում միշտ նույն կետում…
…
Զարմանում ենք հետո, թե այդ ինչպես եղավ,
Որ հանցանքը մեր դեմ մեր ձեռքերում գտան,
Ինչպե՞ս բողոքը այս մեր ձայնի դեմ ելավ,
Ու վախեցավ, թե ինքն իրեն պատիժ կտա…
…
Մարդուն հազար անգամ զգուշացրել են ախր.
«Այնտեղ անդունդն է խոր, մի՛ մոտեցիր դրան»
Նա փորձում է նորից այն ինչ հեշտ է ծախել,
Ամեն գնով պիտի դժվարության գնալ։
…
Ես էլ այդպիսին եմ, լավ է, դե ինչ արած,
Հեշտ է տրվում նրան, ով չի տվել երբեք,
Ու որոնման մեջ էլ, ես ապրում եմ կորած,
Որ թե ոչինչ, գոնե ես ինքս ինձ գտնեմ…
…
Միայն փորձել պետք չէ ո՛չ ինձ, ո՛չ քեզ,
Այս դաշտում ենք անվերջ մենք սխալվում,
Հիմա արդեն ես էլ դուրս եմ եկել ու տե՛ս,
Հիմա դժվար է շատ, երբ որ հեշտ եմ քայլում…
…
03.03.06

[Taurel. . . .]

…
Ես էլ այդպիսին եմ, լավ է, դե ինչ արած,
Հեշտ է տրվում նրան, ով չի տվել երբեք,
Ու որոնման մեջ էլ, ես ապրում եմ կորած,
Որ թե ոչինչ, գոնե ես ինքս ինձ գտնեմ…
…
Միայն փորձել պետք չէ ո՛չ ինձ, ո՛չ քեզ,
Այս դաշտում ենք անվերջ մենք սխալվում,
Հիմա արդեն ես էլ դուրս եմ եկել ու տե՛ս,
Հիմա դժվար է շատ, երբ որ հեշտ եմ քայլում…
…
03.03.06

Խոսքեր չկան ............ ուրիշ ես .......

[Մելիք]

Ծով ջան, ապրես, մեզ էլի լիքը գեղեցիկ պատկերներ ու մտքեր տալու համար: Մենակ թե, մի քիչ շուտ-շուտ ուրախացրու:

[Ծով]

Սա որոշված օր էր…
…
Սովորել եմ արդեն նույն ձանձրույթը թաղել,
Ու հորինված ելքեր փնտրել ամենուրեք,
Նույն մոխիրը ափին ամեն անգամ վառել,
Ու ապտակել քամիներին ու հորդորել.«կորե՛ք»:
…
Սա որոշված օր էր, ես փակուղի մտա,
Ու չորս կողմում սրտիս նույն կարմիրն է հոսում,
Բայց ընտրության պահին միայն մի ելք գտա
Եվ որպես թեկնածու իմ արյունն էր խոսում:
…
Օ…ի՞նչ բարդ է կյանքը, ինձ կանչում են վաղուց,
Վերադարձի համար ես ցանկություն չունեմ,
Կապվածության մի ձայն, ինչպես խեղդվող մոլուցք,
Արթնացնում է անվերջ իմ լերդացած քունը:
…
Բաց թողեք ինձ, թողե՛ք…ես տեսիլներ չունեմ,
Եվ ես խենթ չեմ, սա լոկ իմ ցնորքի տունն է…
…
Ծով ելքերին փրկված ալիքներ եմ նետում
Եվ ինձ գտան խեղդված, մինչդեռ ես էի փնտրում…
01.03.07

[Ծով]

Այսպես կյանքը ծաղրում է…

Արցունքից բացի ոչինչ չի կարող քո ցավը պատռել,
Անորոշության պահին ազատել քեզ կապանքներից…
Աչքերը մարդու ինչքան էլ իրենց արցունքներն ատեն,
Նրանք են մաքրում խաբված հայացքը լուրթ պատրանքներից…
…
Գինովցած վախը շոշափում է փակ դռները կյանքի,
Թե կիսաբաց են դռները, այդպես կյանքը ծաղրում է…
Եվ ինչ որ մի տեղ սիրտը վաղաժամ կտա իր հոգին,
Եվ միայն հուշն է, որ հանգչելուց միշտ բոցավառվում է…
…
Եվ հետո նորից անցնում է ցավը, կյանքը լռում է,
Որ ճանապարհը անզուսպ քայլերից ուղիներ ձգի,
Հույզերը շտապող անիվների պես իրար հրում են,
Եվ միայն մի քիչ դադարն ընթացքից այս գիժ կփրկի…
…
Եվ այնտեղ, ուր որ ամբոխը նորից վիճակ է գցում,
Թե ով կհասցնի բոլորից առաջ անցնել ու հաղթել,
Երազանքները միշտ ժամանակից առաջ են անցնում,
Մրցում է բախտը, ու հայտնվում են ժպիտներ անդեմ…

[Ծով]

/ էէէ…/
…
Գիտակցում եմ հիմա, որ ապրում եմ կյանքը,
Բայց ապրում եմ կյանքին անգիտակից…
Եվ ինչքան էլ ձգվի ժամանակս,
Գիտեմ, որ քիչ կապրեմ ժամանակից…
…
Կորուստները վախենալով կզգամ
Ու կկորցնեմ հենց գտնելու պահին,
Բայց լավատես իրատեսը «անզգա»
Ինձ կփախցնի այս անողոք ահից…
…
Մե՛կ անցյալին դատապարտված կապրեմ,
Մե՛կ ամենը մոռացության մատնած,
Բայց հետոյի համար գուցե չափեմ,
Ներկաների ուղին ՝ հատված-հատված…
…
Շարան-շարան հայտնվում են մտքեր,
Դեռ չհնչած խլանում են ներսում,
Ու մնում են արձագանքի հետքեր,
Որ գողեգող տարածվում են դրսում…
…
Եվ այստեղ է, որ ինձ չհասկացան,
Իսկ իրական կյանքում ի՞նչն է հստակ…
Քո իմաստուն ուղիներով անցա,
Որ ժպիտով հայտարարեմ վստահ…
Ես եմ ասում՝ ոչինչ իմաստ չունի…
Ահա «իմաստ», որ Ոչինչն էլ ունի…

[Ծով]

…
Կանգնեցինք դեմառդեմ ես ու նա…հազիվ էի իմ մեջ ուժ գտել.
Ասես սիրտս տվել էի նրան, իսկ հոգիս թողել ինչ-որ տեղ:
Նա փորձեց մեր միջով սողացող-դողացող սահմանը հատել.
Ես նրան ներեցի, իսկ նա ինձ սկսեց իմ սրտով ատել:
…
Սա փորձ է, սա ծուղակ է կամ դավ…չգիտեմ՝ որտեղ եմ տեսել,
Թե ինչպես մի տխուր դիմակ նետեցին փողոցի երեսին,
Ես վաղուց եմ տեսիլքը այդ արցունքից թաքուն անտեսել,
Բայց ամեն անցորդ դիմակում փորձում է տեսնել իր եսին:
…
Այդ իզուր է…ես ու նա, մենք իրար հենց այնտեղ գտանք`
Մեր միջև սահմանը հատող պատրանքի փեշերը բռնած:
Ինձ թվաց փրկվելու համար, ես իմ կյանքն էլ նրան կտամ,
Սահմանից այն կողմ մի գունատ ու երկչոտ զղջում երերաց:
…
–Դե', վերցրու սա…ի՞նչ է ընկած…և ինչու՞ եմ կառչել նրանից…
–Սա իմ խիղճն է հազիվ փրկված…եկել է մատնելու ինձ…
–Քո մասին չեմ հարցնում, գժվե՞լ ես, կրկնում եմ՝ ինչ է սա...
–Ների՛ր, սրանով ինձ պատժել են, լոկ մեկ բառ, անունս ասա՛...
…
Սա փորձ է, սա ծուղակ է, կամ դավ…չգիտեմ՝ որտեղ եմ տեսել,
Թե ինչպես մի տխուր դիմակ իմ սրտի սահմանը կիսեց…
27.08.07
Հ.Գ.Կուզենայի իմանալ /գիտեմ/, թե ումն է դիմակը...իսկ դու՞ք...

[Selene]

Լավն էր, Ծովինար ջան
Բայց դե կարևորը՝

Խորը շունչ քաշի'ր...չտխրե'ս...

[Ծով]

...
Մի բուռ նյարդեիրից բացի այս ցավն է ու թմրացած վախ,
Փշալարերից անծիր կախվել են մի մարդու նման,
Կյանքը դարձել է վերջին մահապարտ, պատերազմը՝ խաղ,
Բայց ու՞մ մեղադրեմ ամենի համար. ի՞նձ, քե՞զ, թե՞ նրան։
...
Երբ կամքն է արդեն սպառել ինքն իրեն ուժերից իր վեր,
Անտարբեր դեմքերն այս համատարած էլ չեն տարբերվում,
Եվ ի՞նչ կփոխվեր եթե մարդն ինքն իր խղճին չդավեր,
Երկնքից ընկած այս տողատակում քո խիղճն է հևում։

Երբ որ ընդերքից քանդվում են երկրիս շառավիղները,
Երբ որ հորինված շողերը հավերժ լույսեր են թվում,
Ու մինչ շերտ առ շերտ լքում են իրար բյուր շավիղները,
Երկիրն իր չարած մեղքերը ուսած քո մեղքն է քավում։

ՄԻ բուռ նյարդերս ճզմելուց հեշտ բան այլևս չկա,
Ու ցավն էլ կանցնի, թե վախը վերջին պահին ինձ գթա...
29.11.07

[Ուլուանա]

Լավն էր։ Կարծում եմ՝ այս հատվածն ավելի հաջող է ստացվել.

Երբ որ ընդերքից քանդվում են երկրիս շառավիղները,
Երբ որ հորինված շողերը հավերժ լույսեր են թվում,
Ու մինչ շերտ առ շերտ լքում են իրար բյուր շավիղները,
Մեկը, նոր մեղքի որոշումն առած, հին մեղքն է քավում։
...
ՄԻ բուռ նյարդերս ճզմելուց հեշտ բան այլևս չկա,
Ու ցավն էլ կանցնի, թե վախը վերջին պահին ինձ գթա...

Հ.Գ. Կարոտել էի բանաստեղծություններդ...

[Մելիք]

Ծով, չեմ հոգնում կրկնել, որ դու ունիկալ դեմք ես:

[Ծով]

Հա, ես էլ էի կարոտել...
չգիտեմ էլ՝ ոնց Մուս-հավ/լօլ/-եսս եկավ /աչքով չտամ/
Շնորհակալ եմ