Հետաքրքիր է: Ես էլ մի պատմություն հիշեցի…
Երբ ես երեխա էի, ես էլ էի սիրում սպանել մրջյուններին: Բայց սպանում էի ոչ թե բութ մատով, այլ վառում էի լուցկիներով: Բութ մատով պետք չէ սպանել մրջյուններին, որովհետեւ հետո մրջնաթթվի հոտ է փչում մատիցդ:
Երբ ես երեխա էի, ընդհանրապես տեղյակ չէի
միաբջիջ օրգանիզմներից: Հետո տեղեկացա: Եվ իմ առաջ բացվեց
միաբջիջների զարմանահրաշ աշխարհը: Զարմանահրաշ, որովհետեւ թեեւ նրանք չունեն նեյրոններ(ի՞նչ նեյրոն, նրանք միաբջիջ են), հետեւաբար
չունեն նաեւ ուղեղ, սակայն ապրում եւ վայելում են կյանքը` յուրաքանչյուրն իր միջավայրում: Նրանցից ոմանք ապրում են հողի մեջ, ոմանք ապրում են ջրափոսում, ոմանք էլ ապրում են ճահճում եւ այլն: Իսկ ամենամեծ բացահայտումն այն էր, որ նրանք կարող են ապրել նաեւ կենդանիների ու մարդու օրգանիզմներում: Իրոք, զարմանահրաշ է, որովհետեւ նրանք կարող են ապրել անգամ մարդու բարակ եւ հաստ աղիքներում: Եվ այս փաստով են պայմանավորված մարդու օրգանիզմի շատ ու շատ մարսողական ֆունկցիաներ…
Ես այդ օրից ուխտեցի…սիրել
միաբջիջներին եւ չվնասել նրանց,
եթե նրանք չեն դառնում հիվանդությունների պատճառ:
Էջանիշներ