Զվարճալի ու զավեշտական պատմություններ երթուղայիններում

[ՆանՍ]

Մի անգամ էն հին չխկլիկ, կոլոտ ռաֆերից էի նստել, և արդեն էն պահն էր, որ փողը տալիս եմ, որ իջնեմ: Ոտքս դրեցի էդ "աստիճանին", դուռը բացեցի, որ դուրս գամ, դու մի ասա, կրունկս մնացել ա դրա կոտրտված երկաթների արանքում...Դե, ինչ ասեմ, էլ էդ ոտքս հետս չեկավ ու մենք՝ ես, աջ ոտքս ու երկու ձեռքերս, չոքեցինք փողոցում... Սաղ հեչ, էդ գյաբառլամիշի պահին ո՜նց տրամադրությունս բարձրացավ, որ հիշեցի՝ հագս շալվար ա...

[Morg]

Էսօր 63 համարով գնում եմ, դիմացը ես, կողքս մի հատ չաղ տղա ու վարորդն ենք նստած:Էս չաղ տղեն շահումյանից մինչև զեյթուն վարորդի ու մեր սաղի գլուխը տարավ իրա պատմություններով, իրա կյանքից էր պատմում, թե ոնց է շուկայում մեծ նապաստակ գնել ու մորթել տվել, թե ոնց պետքա մարդ գնա շուկա ու էնպես անի, որ իրեն չխաբեն, ԲՌԱԿ ապրանք չՆԱՂԴԵՆ վրեն ու սենց պատմություններ ու խրատներ: Սաղ ժողովուրդը անջատված լսում է, վարորդն էլ մենակ ասում է հա, հա...
Վերջը.. հասել ենք ռայկոմ, որ պետքա թեքվի աջ ու 8-րդ հիվանդանոցի վերևի փողոցով շարունակի գնալը, էս վարորդը ուղիղա քշում ու չի թեքվում: Գնացինք ահագին: Սաղս մտածում ենք երևի ճանապարհն են քանդել, կամ երթուղին է փոխվել: Մեկե վարորդը ուշքի էկավ ու ասեց.
-Արա էս ուր եմ քշում? Արա այ ախպեր ջան քիչ խոսա գոնե մարդ չշեղվի:
Վրեքս վիճակ չէր մնացել, էտ ինչքան խնդացինք:

[My World My Space]

էսօր երթուղայինով անցնում ենք Շատո ռեստորանի մոտով, որը ֆրանսերեն գրվում է Chateau , մի կին ասեց.
- վարպետ էն չաթոյի մոտ պահի....




Հ.Գ. հայերեն անունն ավելի մեծ ա գրած ի դեպ

[Նարե91]

Էս պատմությունը կատարվելա մորավորապես 2.5 տարի առաջ… Ընդունելության քննությունների համար լարված պարապմունքների էինք գնում: Վերջին ամիսը ցերեկը 3-ին գնում էինք դասախոսի տուն, երեկոյան 10-ի կողմերը նոր տուն էինք գալիս ու պատկերացնու՞մ եք՝ այդ ժամին ես ու ընկերուհիս մենակ երթուղային էինք նստում, դե քանի որ շատ խիզախ էինք… Ինչևէ, մի օր երթուղայինի մեջ նենց դեպք կատարվեց, որ չէի ասի, թե խիզախ ենք… Ուրեմն, նստեցինք մեր սպասված երթուղայինը ու... միանգամից երեսներիս փչեց օղու «դուրեկան» հոտը… Միանգամից աչքներիս ընկավ հարբած մարդը(միջին տարիքի մի տղամարդ էր): Ամբողջ ճանապարհին այս մարդը իրան-իրան խոսում էր (դե գիտեք խմած մարդիկ տենց սովորություն ունեն), ու երթուղայինի ժողովուրդն էլ քթի տակ ծիծաղում էր… բայց ես մի տեսակ այդ մարդուց վախում էի,(երևի սիրտս մի բան զգում էր): Ամենաահավորն այն էր, որ ընկերուհիս ինձանից 3 կանգառ շուտ էր իջնում, ու ես ստիպված էի 3 կանգառ առանց իրա գնայի (դե որ կողքդ հարազատ մարդ ա լինում, այդքան չես վախենում)… Այդպես հասավ այն ժամանակը, որ պիտի իջնեի, վարորդին խնդրեցի` կանգնեց ու արդեն ուզում էի տեղիցս վեր կենայի, որ իջնեի, մեկ էլ տեսնեմ մեկը թևիցս ամուր բռնելա, շրջվեմ, տեսնեմ էն հարբած մարդնա (էլ չնկարագրեմ, թե ոնց վախեցա)… Ես թևս ազատեցի, նորիցա բռնում ու տենց մի անգամ էլ, էլ չդիմացա, ասում եմ՝ թող, վրեն չի ազդում, ու ամենացավալին այն էր, որ երթուղայինի արական սեռի ներկայացուիցիչներից ոչ մեկ ձայն չի հանում, շրջվեցի ու մուննաթով ասեցի. « Չեմ հասկանում դուք ֆայմ չունե՞ք» Լավ էր՝ մի հատ տղա էդ խելագարին ասեց. « Ի՞նչ ես ուզում էս աղջկանից, ձեռքը թող» Մեկ էլ էս աննոռմալը մնաց-մնաց մեկ էլ ասեց.« Ախպեեեեերս, էս մեր մարալիկին ոնց թողնեմ, որ մենակ էթա էս ուշ ժամին… Ընգեր ջան ես մյուս կանգառը իշնում եմ, իրան էլ հետս կտանեմ էլի» Վայ դե պատկերացրեք, իմ ու երթուղայինի մեջի մարդկանց վիճակը՝ հատկապես մարալիկ բառի վրա, մեռել էինք... բայց դե վերջում կարևորը ձեռքս թողեց ու ես իջա ու բարեհաջող հասա տուն

[Mark Pauler]

Լիքը լցված երթուղայինում, մեկ էլ լսվում ա մի երեխայի բարձր ու պահանջող տոնով ձայնը
- Մամ, ինձ Կիտ-կատ կառնես?
- չէ, էսօր չէ:
- Մամ, որ իջնենք մարշրուտկից ինձ պիտի կիտ-կատ առնես:
- Սուս, խելոք տեղդ նստի:
- Դե ասա, որ կառնես:
- չէ, չեմ առնի:
- Չէ, կառնես, թե չէ ստեղ կասեմ, քեզ ու պապաին ինչ անելուց եմ տեսել:
Բոլորը սկսում են ծիծաղել, մայրը կարմրատակում ա, խնդրում ա մեքենան կանգնեցնեն ու երեխային հետեվից համարյա քարշ տալով դուրս ա փախնում:
Հաջորդ կանգառում մի կին ա բարձրանում երեխայի հետ ու նույն տեղն են նստում: Մեկ էլ Էս երեխան մորը ասում ա.
- Մամ, ինձ Կիտ-կատ կառնես???
Վարորդը չի դիմանում, շուռ ա գալիս ու ասում ա.
- Քուր ջան, խորհուրդ կտամ առնես էտ կանֆետը, թե չէ հեսա ընենց մանրամասներ ստեղ սաղս կիմանաք ....

[Լեո]

Առավոտյան առաջին կանգառում նստում եմ դեռ դատարկ երթուղային տաքսին: Դուռը փակեցի, երթուղային ուզում էր շարժվել, մեկ էլ տեսնենք մի կին ա հեռվից ձեռքով անում ու վազում, որ հասցնի նստի (մոտ 50-55 տարեկան): Վարորդը կանգնեց: Կինը վազեց հասավ, բարձրացավ, հետևից էլ մի շուն իրեն շնչապատառ գցեց երթուղային (անունը Ռեկս (ինչպես նրան դիմում էր կինը, նրա շունն էր), ինքն էլ հայտի ֆիլմի Ռեկսին շատ նման): Կինն սկսեց գոռգոռալ շան վրա.

-Ռե՛կս, շուտ իջի՛ր, քե՞զ հետ չեմ, ասում եմ՝ դու՛րս գնա

Բայց շան պետքն էլ չէր, ուրախ-ուրախ տիրոջ առաջ ակտիվ շարժումներ էր անում: Կինը սկսեց անձրևանոցով խփել շանը.

-Դե զզվեցիր էլի, հերիք ա ամենուր հետևիցս գաս, դուրս գնա, չես հասկանում Ես ստեղ մենակ չեմ, մարդիկ գործից ուշանում են, ինձ խայտառակ մի արա ,- ու շարունակեց հարվածներ տեղալ:

Էլի շունը ոչ մի ռեակցիա չտվեց: Ստիպված վարորդը խառնվեց գործին.

-Այ բալամ (սրա վրա ինձ բացեց ), թող գնա ստեղից, մի խանգարի:

Վերջը քաշքշելով կինը շանը դուրս գցեց մեքենայից ու դուռն արագ փակեց:

-Կներե՛ս, վարպե՛տ ջան, էս անասունը շատ հավատարիմ ա ինձ, հետևիցս չի կտրվում :

Շարժվեցինք, բայց շունն էլ երթուղայինին հավասար սկսեց վազել: Էս վարորդն սկսեց արագ քշել, որ շունը հետ մնա, բայց շունը ատլետիկ ընտիր տվյալներ ուներ, մեքենայի հետևից չէր կտրվում
Հաջորդ կանգառում 4 աղջիկներ էին կանգնած: Սրանք տեսան, որ երթուղայինը մոտենում ա, առաջ եկան, բայց հենց տեսան, որ հետևից էլ մի ահռելի շուն ա «հազարի տակ» գալիս, աղաղակ բարձրացնելով սկսեցից այս ու այն կողմ փախչել: Իմ մտքով չէր էլ կարող անցնել, որ 20-22 տարեկան կարճ շրջազգեստով ու բարձր կրունկներով աղջիկները կարող են էդքան արագ վազել Լացելու բան էր, բայց ինձ ավելի բացեց

Վարորդը, տեսնելով, որ 100 դրամները փախչում են , լուսամուտն իջեցրեց սկսեց գոռալ.

-Էրեխե՛ք, կանգնե՛ք, չի կծում (թե ասա որտեղից գիտեր, որ չի կծում ),- բայց «էրեխեքը» մի քանի վայրկյանում անհայտացան տեսադաշտից

Կինը սկսեց անեծքներ տեղալ շան հասցեին. «Վայ տերդ թաղեմ, որ ես եմ, հերիք եղավ էլի: Կյանքս կերար: Թող գնա՛ հայաթ էլի, գնա՛ լակդ կեր »:

Խեղճ վարորդը (համեստ մարդ էր երևում, թե չէ կնոջը մեքենայից վռնդած կլիներ ) փոր ու փոշման քշեց առաջ գնացինք: Բայց ինչպես և սպասվում էր, հավատարիմ Ռեկսն էլ մեր ետևից: Ի դեպ Ռեկսն սկսել էր ինձ դուր գալ, շատ զվարճալի էր

Երրորդ կանգառում արդեն մարդիկ շատ էին, դպրոցական երեխաններ էլ կային: Ու բնականաբար բոլորը «նա ստարտ-վնիմանյու-մարշ» փախան կանգառից, մնաց կանգառն ու դատարկ նստարանը

-Այ մարդ, էս ինչ թարսություն էր, սե՞նց էլ բան կլինի,- սկսեց իր բախտն անիծել վարորդը,- մարդ էլ առավոտ 8 անց կես 2 «պասաժիրով» քշի

Հասանք չորրորդ կանգառին: Բնականաբար մարդիկ չքացան Մեկ էլ տեսնեմ կինը պայուսակից 2 հազար դրամ հանեց ու մեկնեց վարորդին.

-Վարպե՛տ ջան, էս վերցրու՛ ու էլ մի՛ կանգնիր կանգառներում: Քշի՛ գնանք, թե չէ սա հետևիցս չի կտրվի:

-Պահի՛ էդ փողը, քուրո՛ ջան, հեսա ես դրա հախից կգամ

Ու էդտեղ ես առաջին անգամ իմացա, որ «Գալէլ» մակնիշի ավտոմեքենաները կարող են 130կմ/ժ արագությամբ ընթանալ Երևանի փողոցներով Երկու-երեք կանգառ չկանգնեցիքն, մինչև որ շունը մնաց հետևում: Հասանք մի կանգառի, որտեղ էդ ժամերին երթուղայինները արդեն լեփ-լեցուն են լինում ուղևորներով, բայց էդ օրը ուղևորները երկունս էին՝ ես ու Ռեկսի տիրուհին


Հ.Գ. Չգիտեմ՝ ինչու, բայց ինձ դա խիստ զվարճացրել էր: Ամբողջ որը հիշում էի վարորդի «այ բալամ»-ն ու բարձրակրունկ «վազորդուհիներին» ու ծիծաղում

[Lem]

Ինքը փոքրիկ դպրոցական աղջիկ է: Ամեն առավոտ նույն համարի երթուղայինից ենք օգտվում: Ինքը գնում է դպրոց, ես՝ դեպի պայծառ ապագա: Ամեն օր մի կերպ խցկվում է երթուղային ու սրբորեն կատարում մամայի պատգամը՝ գրպանից հանելով վարդագույն զանգուլակներով հեռախոսն ու ծվիկ ձայնով ավետելով.
- Մամ, ես նստեցի:
Էսօր էլ նույն էր: Իր չափերը գերազանցող պայուսակից էլ մեծ ձյաձյաների ու ծյոծաների մեջ ճլխված՝ մի կերպ հանեց զանգուլակներն ու շունչը հետ բերելով.
– Մամ, ես նստեցի:
Կողքին ծռված ուսանողը չդիմացավ.
– Տո ստին, թե դու նստել ես:

[John]

ուշադրություն, գրառումը պարունակում է 4 տարեկան երեխայի լեկսիկոնում առկա ցենզուրայից դուրս բառեր, եթե դուք համոզված չեք՝ որ կարդալիս չեք նեղվի՝ ուրեմն մի՛ կարդացեք

էս թեման ակտիվացնելու փոքրիկ առիթ ունեմ. ուրեմն երեկ, ավտոբուսի մեջ մի կերպ խցկված տուն եմ գալիս, մի երեխա կա երթուղայինում, 4-4.5 տարեկան հազիվ լիներ, մոր հետ էր, տենց նստած են, էս երեխեն անդադար խոսում է, սկզբում չէի լսում ինչ է խոսում, հետո բարձր սկսեց խոսել՝ անկախ ինձնից ուշադրություն դարձրեցի
-Մամ, որ ուժեղ խփեմ փորիդ՝ ի՞նչ կլնի
-Սու մնա դե այ տղա, հո դու խայտառակ չե՞ս
-Մա՛մ, հլը նայի էն ձյաձյան էն ծյոծյային գրկել ա

Ուշադրություն չդարձրեցի ճիշտն ասած, դե մտածեցի երեխայա, խոսում ա... Մեկ էլ կողքից ձյաձյայի ձեն ա լսվում.
-Ազիզ ջան, էս ծյոծյային տա՞մ մի քիչ էլ դու գրկես, խաղաս հետը, մինչև իջնելս...
Մտածում եմ պահո՜, կենացները թանկանում են... Ինչքան էլ որ դժվար էր, մի 110 աստիճան շրջեցի գլուխս դեպի խոսակցության կողմը՝ տեսնեմ ի՞նչ հաշիվ ա

Պարզվեց՝ էդ <ծյոծյա>-ն էն Ընտանեկան լոտոյի տիկնիկից էր, ով որ տեղյակ չի՝ այ էս գովազդի մեջի <ծյոծյան>

մի խոսքով, էս երեխեն սկսեց <ծյոծյայի հետ խաղալ>, մեկ էլ թե
-Մամ, հլը նայի ինչ մեծ ծիծիկներ ունի՜
-Այ տղա սուս մնա, վայ
-Մամ, քո ծիծիկներն ա մեծ թե՞ իրանը
-Վա՜յ

Էս էրեխեն սենց չարաճճի ժպտալով, ավելացրեց
-Գիտեմ, քոնը
-Այ տղա դե ձենդ կտրի էլի ,- կիսաաղերսական տոնով արդեն սկսեց խոսալ երեքու հետ...
Մեկ էլ էս երեխեն ուշադի՜ր նայում ա տիկնիկին, նայեց, նայեց, նայեց, մեկ էլ աչքերը սկսեցին փայլել՝ հայտնագործություն արած մարդու ուրախ փայլով, խորամանկ հայացքով նայում ա էս տիկնիկի աչքերին, աչքի պոչով էլ մորն ա նայում, որ ռեակցիան տեսնի էլի իրա ասածի ու ցածր ասում ա էս տիկնիկին.
-Բո՜ո՜ո՜ո՜զզզզ:

[Նաիրուհի]

Տրոլեյբուսը երթուղային համարվո՞ւմ է։ Մի խոսքով...

Մի երկու շաբաթ առաջ տրոլեյբուսով մասիվ էի բարձրանում, Մյասնիկյան պողոտայում նախորդ տրոլեյբուսին ինչ-որ բան էր եղել, մի խոսքով էս մեկն ահագին կանգնած մնաց. դե գիծն զբաղված էր, շարժվել չէր կարող։ Դիմացն էլ մի տատիկ էր նստած թոռան հետ։
Էս կինը տեսավ, որ արդեն մի 5 րոպե անշարժ կանգնած ենք, ասաց.
-Վարպետ ջան, մեկ ա՝ չես քշում, դուռը բաց՝ երեխեն չիշիկ անի։ Հո տակը չի՞ անելու։

[Lusinamara]

Մի անգամ 3-4 տարեկան տղային գիրկը դրած` հայրը նստած էր գումարը վարորդին փոխանցելու տեղը` դեմքով դեպի մյուս ուղևորները: /Ես հաճախ էի հանդիպում իրենց, երևի մանկապարտեզ էր տանում ամեն առավոտ/: Մեկ էլ էս երեխեն նայեց շուրջը, նայեց ու.
- Պապ, պապ, սիրուն ա, չէ՞,- ցույց տվեց հենց իրենց դիմաց նստած աղջկան:
Հայրն էլ, չիմանալով ինչ պատասխանել, գլխով հասկացրեց` հա: Աղջիկը հայացքը թեքել էր դեպի պատուհանը:
- Պաաապ, քեզ ասում եմ սիրուն ա, չէ՞, ինքը:
- Հա:
- Դե պաչի, պաա՜ա՜չի:
- Արա, քեզ խելոք պահի:
- Վաաա՜, պաչի
Հո չի գոռում, հո չի գոռուււմ, ամբողջ ավտոբուսը թնդում ա:
Վերջը մենք ականատես եղանք, թե ոնց հայրն, էդ աղջիկն ու տղայիկը միասին իջանք կանգառում, թե ոնց երկուսով բռնեցին երեխու ձեռքն ու գնացին: Մայրն էր:

[Elmo]

Երթուղայինը անհարմար ձևով կանգնել ա կանգառում: Հետևից սիգնալ են տալիս: Էս կանգնացնեղ կինը եկել դուռը բալե ա ու նայում ա ներս, ուսումնասիրում ա: Մի 3 վայրկյան ուսումնասիրեց ու հարցրեց:
- էս 76-ն ա՞
վարորդն ու մի քանի ուղևոր
- հա հա 76-ն ա
կինը
- ո՞րն ա էս
վարորդը
-76-ը՛
մի քանի վայրկյան էլի ներսը ու ուղևորներին ոտից գլուխ չափեց էս կինը: Էդ ընթացքում հետևից սիգնալ տղեցների քանակը մեծանում ա:
- էս 76-ն ա՞
համարյա բոլորը միաձայն
-հաաաաաաաաաաաաա՛
կինը էլի մի քանի վայրկյան ուղևորներին ու մարդկանց չափեց ոտիգց գլուխ, ազատ նստատեղերը մտովի հաշվեց(երևի): ու ասեց
- էս 76-ն ա հա՞, լավ եղավ:
ու դուռը փակեց:

Էս ինչի՞ եմ կիսատ գրել: Ամենախնդալուն վարորդի արձագանքն էր որ ասեց «Վա՜այ ոչ երնեկ քո տիրոջը»:

[Lusinamara]

Եվրո-2012-ի շրջանակներում… Խորհուրդ է տրվում նաև ֆուտբոլի չսիրահարներին


Ավտոբուսում եմ: Հենց հետևիս նստարանին, համարյա ականջիս տակ, երկու տղա տարբեր թեմաներից խոսում են: Մեկն ինչ-որ ոգևորված էր, որ առաջնությունն սկսվում ա, մյուսն՝ էդքան էլ չէ, ուղղակի ասում էր, որ Հոլանդիա ա բալետ անելու: Մեկ էլ դրանցից մեկը.
- Լավ, էդ հեչ, ապեր, բա էն գործն ի՞նչ արիր:
- Աա՜, լավ, արա, գլուխ չեմ հանում, չեմ կարում կողմնորոշվեմ… Ախր երկուսին էլ սիրում եմ, երկուսն էլ լավն են, չգիտեմ ինչ անեմ:
- Էհ, ապեր, քո գործն էլ մի գործ չի: Մարդ ասում ա…
- Հա, գիտես մարդ ինչ ա ասում. որոշել եմ շաբաթ օրվա Գերմանիա-Պորտուգալիա խաղից հետո, տենամ ով ա հաղթում, զանգեմ իրանցից մեկին ու խոստովանեմ… ու էն մյուսի համար իսկի էլ չափսոսամ… Վերջ, ապեր, որոշել եմ, մենակ թե նիչյա չպրծնի էդ անտերը,- ձեռքերն իրար զարկելով ծիծաղում ա իր «ողբալի» վիճակի վրա:
Ես, որ գրեթե գուշակել էի ինչ իրավիճակ ա քննարկվում ականջիս տակ, այլևս ուժ չունեի ծիծաղս զսպելու:
- Ապեր, չեմ ջոգում ինչ ես ասում:
- Լսի, արա՜, դու ախր չգիտե՛ս իրանց անունները,, Մանյան ու Գալյան: Հա՜, մեկ էլ ասեմ, ամենքն իրանց «երկրին» նման են:

[Rammstein]

Էն օրը 2 համարի երթուղայինով գալիս եմ տուն: Մի կին 200 դրամ տվեց, վարորդը մանրը 2 հատ 50-անոցով տվեց: Մեկ էլ էս կինը ասում ա.
– Էս ոնց որ ավել եք տալիս:
– Ինչքա՞ն եմ տվել:
– Վա՜յ, չէ, ճիշտ եք տվել, ուղղակի 50-նեից մեկը փայլում էր, ինձ թվաց 100 ա:

Հաջորդ կանգառում մի հատ աղջիկ էր իջնում, 200-անոց տվեց, մի քիչ սպասեց ու ասեց.
– Իմ մանրը չեք տալի՞ս:
– Ինչի դու ի՞նչ ես տվել:
– 200:
Վարորդը վերցրեց, նայեց, համոզվեց, որ 200 ա, մանրը տվեց ու ասեց`
– Քոնն էլ 200-ն էր փայլում:

Մի քիչ հետո իմ հերթն եկավ իջնելու: Երթուղայինում ես ու մի հատ ուրիշ մարդ էինք մնացել: Երկուսս էլ միաժամանակ 200-անոց տվեցինք ու «1 հատ ստացանք»: Էս վարորդը իմ տված 200-ը տվեց էս մարդուն ու իրա համար շարունակեց քշելը: Հիմա արդեն ես եմ ասում.
– Իմը 1 հատ էր:
– Բայց դու ի՞նչ տվեցիր:
– 200:
– Յա, բա ո՞նց ես քո տվածը տվեցի էն մարդուն:– Հետո էդ մարդուն հարցրեց,– քեզ ի՞նչ եմ տվել:
Էս մարդը նայեց`
– 200 ա,– ու հետ վերադարձրեց:
Վարորդը երկուսիս էլ մեր 100 դրամ մանրը տվեց:
Ես էլ ժպտալով ասեցի.
– Ուղղակի փայլում էր,– իջա ու ինձ բացել էր:
Վարորդին էլ էր բացել:

[Chilly]

Երթուղայինում դեպք, ընկերներիցս մեկը նոր պատմեց:
Պատկերացրեք լիքը մարշրուտկա, կանգնելն ի՞նչ ա, մի ոտի վրա կանգնելու տեղ հազիվ ծանոթով ա ճարվում, ու էդ նեղ մաջալին կոնսերվատորիայի մոտից կոնտրաբասը մեջքից կախած մի աղջիկ ա բարձրանում: Կանգնում մարշրուտկի մեջտեղում ու համ նստողին համ իջնողին սկսում խանգարել:
Էնքան, որ վարորդը չի դիմանում ու էս աղջկան ասում ա յաշիկիդ համար էլ պիտի 100 դրամ տաս: Սա թե օվ անգրագետ յաշիկ չի կոնտրաբաս ա ու չեմ տա: Էլ գող Փիսո՜, էլ քաչալ Շո՜ւն… Ահագին կռիվ են անում, ու էդ կռվի ընթացքում նստածներից մի տղամարդ, ով երկու արկղ ձու էր տանում, իջնում ա ու իրա փոխարեն բարձրանում - նստում ա մի ուրիշ տղամարդ, ինչն էդ աղջիկը չի նկատում, որտև մեջքով էր կանգնած:
Մի քիչ անց էդ նոր նստած տղամարդն ասում ա այ աղջիկ ջան, բա քեզ պետք ա՞ ներվեր ես փչացնում, 100 դրամ էլ ավել գցի իջի էլի... Էս աղջիկն էլ առանց շրջվելու թե՝ դե դու էլ ուրեմն քո ձվերի համար կտաս ավել 100 դրամ... Մարշրուտկում մարդիկ հազիվ են ծիծաղները զսպում, մի մասը հասկանում ա ինչ ա կատարվել, մյուս մասը, որ նոր են նստել ու էս մարդն էլ հետները, բանից բեխաբար շոկի մեջ են ընկնում... Էս տղամարդն էլ իրա տղամարդությունը չկորցնելով ասում ա հա աղջիկ ջան, հարց չկա, եթե իմ ձվերն էլ քո կոնտրաբասի չափեին լինեին, ես էլ կտայի... Մե խի՜նդ, մե ուրախուչու՜ն

[Այբ]

Պիտի գնայ գրադարան, որ գրքերս հանձնեի: Ինչ տեղավորվեց պայուսակումս, տեղավորեցի: Մնաց մի գիրք և էդ գիրքն էլ ստիպված ձեռքս վերցրեցի: Ծանր պայուսակով և մի գիրքը ձեռքիս բարձրացա երթուղային: Սովորականի նման նստելու տեղ չկար: Դեռ նորմալ տեղ էլ չէի գտել կանգնելու համար, երբ վարորդը միանգամից գազ տվեց... Ու մինչ մի ձեռքով հազիվ բռնվեցի նստատեղից, մյուս ձեռքով, որով բռնել էի գիրքը, չգիտեմ ոնց ստացվեց, գրքով խփեցի մեկի գլխին. էդ վայրեջքի պահն էր... Հավասարակշռությունս, որ կորցրեցի ու առաջ եկա, դրա համար էդպես ստացվեց... Տարիքով էլ մարդ էր: Մի քանի հոգի չկարողացան իրանց զսպել և ծիծաղեցի: Դե ես էլ ներողություն եմ խնդրում, որ չէի ուզում, պատահաբար ստացավեց և այլն:
-Ա՛յ, աղջիկ, չես կարա՞ մի քիչ ուշադիր լինել,- էդ մարդն ա ասում: Մի խոսքով՝ բոլորի ուշադրության կենտրոնում հայտնվեցի: Լավ ա գոնե մեկը տեղ տվեց՝ նստեցի, բայց դե բոլորը ինձ ու էդ մարդուն են նայում ու քթների տակ խոսում:
Մի քանի րոպե անցավ, ոնց որ թե իրավիճակը խաղաղվեց: Մենակ վերջում նստած երկու տղաներն են իրար հետ խոսում: Աշխատում եմ ոչ մեկին չնայել և ուզում եմ մի վայրկյան շուտ տեղ հասնել: Մեկ էլ՝ տղաներից մեկը ասում է.
-Բայց էդ քուրոն, տեսա՞ր չէ, ոնց քյաչալին տպեց...
Շարունակությունը էլ չգրեմ...էդ մարդն ահավոր կատաղել էր...