Կարդացի...
Մրրիկ, ասե՞մ թե՞ պետք չի...
Չէ, որ չասեմ, կպայթեմ, ասելու եմ. սիրտս խառնեց կարդալու ընթացքում, նե՜նց զզվելի էր, նենց տհաճություն էի զգում, որ էլ ասելու չի, ու միաժամանակ մի աննկարագրելի խղճահարություն տատիկի նկատմամբ...
Մի խոսքով, որ սպանեին էլ, երկրորդ անգամ չէի կարդա։ Կներես, բայց իմ խորին համոզմամբ, նման ստեղծագործություններն ընդհանրապես հրապարակման արժանի չեն։ Հուսով եմ՝ մեկնաբանությունների կարիք չկա։
Պատկերացնում եմ, թե իմ այս կարծիքով ինչքան հետաքրքրություն առաջացրի մարդկանց մոտ, ու եթե ինչ-որ մեկը կարդալու միտք էլ չուներ, ապա նման կարծիք կարդալուց հետո հետաքրքրությունից մեռնելով՝ կսկսի կարդալ։
Մեջբերել
Էջանիշներ