Հոգեբանական թրեյնինգների ժամանակ հաճախ են կիրառվում խաղեր, որոնց նպատակն է զարգացնել, բարելավել այս կամ այն հոգեկան հատկանիշը, վիճակը կամ հաղորդակցման հնարքները:
Նման խաղային մարզումները սովորաբար բավականին հետաքրքիր են և կարող են կիրառվել նաև որևէ ընկերական միջավայրում:
Այս թեմայում եկեք նկարագրենք նման խաղեր ու նաև կարծիքներ արտահայտենք դրանց վերաբերյալ:
Օդապարիկ
Խաղի նպատակն է զարգացնել որոշակի հռետորական հմտություններ` ազդեցիկ ու տրամաբանական խոսքով ազդելու ունակություն, համոզելու հնարքներ, ինչպես նաև` ցանկացած դերի մեջ մտնելու կարողություն և ոչ ստանդարտ, կրեատիվ մտածողություն:
Խաղում կարող են մասնակցել վեցից տասը հոգի:
Մեկը պետք է լինի խաղը վարողը: Նա թղթերի վրա նախապես գրում է տարբեր մասնագիտություններ, ասենք` աստղագետ, երգիչ, խոհարար և այլն: Մասնագիտությունների թիվը որոշվում է ըստ նրա, թե քանի հոգի են մասնակցում խաղին: Դրանից հետո մասնակիցները պատահականորեն ընտում են որևէ թղթիկ և տեսնում իրենց բաժին ընկած մասնագիտությունը: Վարողն ասում է, որ հիմա բոլորը գտնվում են մի օդապարիկի մեջ, որը թռչում է օվկիանոսի վրայով: Որոշակի տեխնիկական խնդիրների պատճառով օդապարիկը չի կարող հասնել նշանակետին, ավելին` շուտով ընկնելու է ջրի մեջ: Միակ փրկությունն այն է, որ օդապարիկում գտնվողներից մեկին ցած նետեն, ինչի շնորհիվ օդապարիկը կարող է հասնել մինչև մոտակա անմարդաբնակ կղզին:Պետք է որոշել, թե որ մասնագետն է, ով ամենաքիչն է օգտակար լինելու անմարդաբնակ կղզում: Վարողն ասում է, որ դրա համար ունեն, ասենք թե` քառասուն րոպե ժամանակ, այլապես ուշ կլինի... Մասնակիցները պետք մտնեն ամեն մեկը իր մասնագիտության դեր մեջ և սկսեն համոզել մնացածին, որ իրենց մասնագիտությունը, օրինակ` երգիչ լինելը, ամենաշատն է պետք լինելու անմարդաբնակ կղզում:
Խաղի ժամանակ բոլորը պիտի մոռանան, թե ով իրականում ով է, և անվանեն միմյանց մասնագիտություններով` Երգիչը, Ոստիկանը և այլն: Լավ է, եթե նախապես գրվել են այնպիսի մասնագիտություններ, որոնք առաջին հայացքից ոչ մի կերպ օգտակար չեն կարող լինել անմարդաբնակ կղզում, ասենք` չարժե գրել` բժիշկ: Դրա արդունքում մասնակիցները պետք է լինեն շատ կրեատիվ, որպեսզի համոզեն մյուսներին, որ կղզում իրենց անպետք թվացող մասնագիտությունն իրականում ամենաօգտակարն է լինելու և հատկապես ինչով է օգտակար լինելու:
Քննարկումը լինում է հետյալ կերպ` սկզբում մասնակիցները հերթով ներկայացնում են իրենց մասնագիտությունը և ասում են, թե ինչով կարող է պետքական լինել կղզում, որից հետո ամեն մեկը կարծիք է հայտնում, թե որ մասնագիտությունն է, որ իրենց պետք չի գալու և ինչու: Դրանից հետո սկսվում է բանավեճը, որի արդյունքում ամեն մեկը պիտի աշխատի տրամաբանորեն պաշտպանել ինքն իրեն և եթե ուզում է` նաև որևէ մեկին, ինչպես նաև բացատրել, թե որ մասնագետը և ինչու հենց նա պիտի լքի օդապարիկը: Երբ լրանում է որոշված ժամանակը, մասնակիցները քվեարկում են` թղթի վրա գրելով այն մասնագետին, ով իրենց կարծիքով այդպես էլ չկարողացավ համոզել կամ ամենաքիչը կարողացավ համոզել, որ պետքական է լինելու: Ամենաշատ ձայներ հավաքած մասնակիցը լքում է օդապարիկը:
Խաղը սովորաբար անցնում է շատ զվարճալի: Միայն անհրաժեշտ է, որպեսզի վարողն անընդհատ կառավարը ընթացքը, որ մասնակիցները աղմուկ չստեղծեն ու արտահայտվելուց բացի կարողանան լսել միմյանց: Հոգեբանական մարզումների ժամանակ վարողը հոգեբանն է, իսկ ընկերական խմբերում այն կարող է լինել որևէ հավասարակշռված ու հանգիստ անձ:
Ասեմ նաև, որ օդապարիկից որևէ մեկին դուրս նետելու փաստը չարժե ընկալել` որպես խաղի առանցք` դիտելով այն` իբրև ոչ մարդկային քայլ:
Մեջբերել
/, այսինքն, այստեղ խաղալիս, թող մասնակիցները որպես նիկ ստանան իրենց մասնագիտության անունը /որը "կհագնեն" միայն խաղի ընթացքում/, ասենք Երգիչ, Երաժիշտ, Վարսավիր և այլն, ու այդպես համ էլ չենք իմանա թե որ մասնագետի տակ ով է խաղում, տենց շատ ավելի հետաքրքիր կլինի /վերջում կհայտնվի իհարկե/:
Wista-ի խոսքերից
Էջանիշներ