Է, չգիտեմ ես ինչքանով եմ էդպես, բայց դու ինձնից էլ շատ ես կառչում բառերից

(թեկուզ հենց Հայֆիլմի պարագան, որը պարզապես օրինակ էր)!
Heqim ջան, համաձայնիր, որ նրանից հետո, ինչ դու ինձ (թեկուզ ակամա) անգրագետ անվանեցիր, իմ բռնած դիրքը «մար
դական» չես համարի:
Ա. դու էդպես էլ չառաջարկեցիր էն իդեալական տարբեակը, որով փառատոնը կարող էր խթանել մեր կինոարտադրությանը.
Բ. Ինչ անեմ, որ էդպես ես կարծում. ամեն դեպքում, ողջ աշխարհում էդ փորձը կա` որևէ փառատոնի շրջանակներում մի քանի օրվա մեջ վարպետության դասեր անց կացնել. ու եթե դա ավանդույթ է դարձել, ինչը համապատասխանում է իրականությանը, ուրեմն հաստատ դատարկ բան չէ: Ինձ վարպետության դասերը չեն խանգարել իրենց կարճ տևողությամբ կամ անհետաքրքիր բովանդակությամբ, որովհետև սովորաբար մասնագետները բավականին պատրաստվում են մաստեր-կլասների համար, ծրագիր մշակում, որի օգնությամբ մի քանի ժամում հսկայական քանակությամբ ինֆորմացիա են տեղ հասցնում
հետաքրքրված ունկնդրին:
Գ. ոլորտի առումով մտադիր էլ չեմ առարկել. կարծում եմ, ես քեզնից էլ լավ տեսնում ու զգում եմ դա իմ մաշկի վրա. նոր լավ դեմքեր կան, բայց եթե հանճարներ ունենայինք, դու հաստատ նրանց անունները կիմանայիր: Իսկ եթե խոսում ենք անհատներից, ոչ թե ընդհանուր ոլորտից, ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ բառն արդեն տեղին չէ, որովհետև երիտասարդ ու միջին տարիքի որոշ հետաքրքիր գործիչներ փնտրում ու գտնում են արտահայտման յուրօրինակ ձևեր, թեև մշակելու ու մշակվելու տեղ բոլորն էլ ունեն:
Դ. Կրկնեմ, դա զուտ օրինակ էր: ՈՒ էնքան թռուցիկ արված, որ մտքովս չէր անցնի` մի ամբողջ քննադատական կետ կհատկացնեիր: Դե, որ հարգել ես, էդպես ես արել, անդրդառնամ դրան էլ. ինքս մասնակցում/ել եմ մեդիայի տարբեր ոլորտներում ֆիլմերի, ֆիլմիկների, տեսանյութերի ստեղծման, բայց էն, ինչով զբաղվում է «Ոսկե Ծիրանը», կոչվում է Կինո. իսկ թե կուզես, որ փառատոնն անդրադառնա ավելի փորձարարական, տեղեկատվական կինոյին, արդեն պիտի դիմես իրենց ղեկավարությանը: Իսկ ինչ վերաբերում է իմ օրինակին, տես կետ Ա.
Ե. Եթե իմանաս, թե նույն բանը ես քանի անգամ եմ ասել ԲՈՒՀ ընդունվելուց հետո, ինձ գոնե կդադարես դա համոզել: Բայց հավատա, ես ավելի «ներսի մարդ եմ», խնդիրը հաստատ էդ չի. հա, համակարգը խայտառակ հնացած է, ես չգիտեմ մեր ԲՈՒՀ-երի մեջ ուրիշ էդպիսին կա՞, ուր, ասենք, օտար լեզուների ուսուցումը բաժանված չլինի level-ների (տարրական օրինակ` իրադրությունը նկարագրելու համար), բայց ի՞նչ անեն դասախոսները, ովքեր ամեն անգամ «ժողովներին» բարձրացնում են էդ հարցն ու «քոռ ու փոշման» վերադառնում լսարանները: Էստեղ խնդիրը ուսանողների
չպահանջկոտությունն ու ղեկավարների
ինքնասածիությունն են: Հավատա, որ կան մի քանի լավ երիտասարդ մասնագետներ, ում ուղղակի չեն թողնում առաջ գնալ: Իմ կինոյի պատմության դասախոսը` Սիրանույշ Գալստյանը, ում ընկերուհու պես շատ սիրում ենք ու որպես հրաշալի մասնագետ շատ հարգում, 2 տարի ԳԱԱ-ում տարբեր
ձեռակերտ խոչընդոտներ հաղթահարելուց հետո հազիվ կարողացավ պաշտպանել իր գիտական թեզը... պետական ուշադրությունից ու հովանավորությունից դուրս ա էսօր Կինոն, էդ հայտնի փաստ ա:
իմ կողմից էլ ավելացնեմ
Զ. կետը, որպեսզի չվրիպի քո աչքից. տես կետ
Ա., որովհետև կրկնում եմ, իմ կարծիքով, փորձի փոխանակումից (դա կլինի տեսականորեն, ինչպես մինչև հիմա էր, թե գործնականորեն, ինչպես այս տարի լինելու է Ատոմ Էգոյանի հետ) ավելի լավ տարբերակ ես չգիտեմ. փառատոնը միջոց է, որից օգտվողները կարող են իրենց ուզածը քաղել ու սովորել... «Ծիրանը» ոչ թե
բժշկում է, այլ տալիս է
դեղատոմսը, ինքը կարող է շատ դռներ բացել` ծանոթությունների, նոր Կինոն ճանաչելու հնարավորություն տալ, մնացածն արդեն կախված է
հիվանդից:
Էջանիշներ