Այո, որպես մասնակից
Այո, կաշխատեմ հնարավորինս շատ ֆիլմ դիտել, վարպետության դասերին մասնակցել ու հյուրերի հետ շփվել
Այո, կդիտեմ մի քանի ֆիլմ
Ոչ, ֆիլմերը վարձույթի սրահներից էլ կարող եմ ձեռք բերել
Ոչ, չեմ սիրում արտասահմանցիների այս ամենամյա անիմաստ կուտակումը Երևանում
Ի՞նչ է էդ «Ոսկե Ծիրանը»
ես էլ ոչինչ չէի հասկացել, բայց շատ անհարմար դիրքում էի նստած, անընդհատ ստիպված էի ետ-առաջ-աջ-ձախ անել, որ կարողանայի կարդալ ենթագրերը, շատ հոգնած էի... մի խոսքով կեսը քնեցի, կեսը չհասկացա, մյուս մասն էլ չնայեցի` դուրս եկա: Նրանք, ովքեր կարգին պայմաններում են նայել, շատ գովում էին` հատկապես վարդերի պահը... չգիտեմ, էդ մարդիկ մեծ իմաստներ էին գտել ու հասկացել, թե ինչ` ինձ էդպես էլ տեղ չհասավ... բայց ֆիլմն իմաստ պիտի որ ունենար
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Էս ֆիլմն ինձ համար ձանձրույթ էր,,, մի այլ կարգի ձանձրույթ,,, թխած ձանձրույթ,,, էն աստիճան գուշակելի ձանձրույթ, որ ֆիլմը կեսից չնայեցի, 15 րոպե անց նորից վերադարձա ու համոզվեցի, որ ես 30 րոպե առաջ սա կանխատեսել էի... Երևի ես անտաղանդ եմ ու արվեստից բան չեմ հասկանում... ինչի~ համար են մրցանակներ ստանում???Ձնծաղիկ-ի խոսքերից
Փառատոնն ավարտված է:
ԷԿՈՒՄԵՆԻԿ ժյուրիի մրցանակ- “ԿԱՊՈՒՅՏ ԺԱՄԸ”, /ԱՄՆ/, ռեժիսոր Էրիկ Նազարյան
I did not ask for the life that I was given, but it was given nonetheless. And with it I did my best.
Մրցանակներ ստանում են, որովհետև արտասահմանում ստեղծագործող հայեր են, որ գործ անել գիտեն, որ մեզ էլ են մեկ-մեկ հիշում...... վայ, էնքա~ն պատճառ կա մրցանակ ստանալու...
ինչ վերաբերում ա ֆիլմին... սիրուն կերպարներ կային, բայց լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ... երբ մամուլի դիտումների ժամանակ ձայնավորում էի, շատերը կեսից հեռացան, մնացածն էլ ասում-խոսում-ծիծաղում էին... բայց ասա, որ գրաֆիտիները հրա~շք էին
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Միայն մեկ գրաֆիտին եմ երևի տեսել,,, աղջկա գլուխը... ուրիշ չգիտեմ... խաղարկային ֆիլմերը հիմնականում ձանձրալի են լինում, նամանավանդ երբ երաժշտությանն ամենաքիչ ուշադրությունն է դարձվում... իսկ թե գործ են անում` մեզ էլ մեկ-մեկ հիշելով, ասենք, հերոսների մեջ հայեր լինելու տարբերակով... գոնե մի քիչ երկար մտածեն "մենակ թե անելու", ինչ-որ ֆեստիվալի ուղարկելու փոխարեն :Մրցանակներ ստանում են, որովհետև արտասահմանում ստեղծագործող հայեր են, որ գործ անել գիտեն, որ մեզ էլ են մեկ-մեկ հիշում...... վայ, էնքա~ն պատճառ կա մրցանակ ստանալու...
ինչ վերաբերում ա ֆիլմին... սիրուն կերպարներ կային, բայց լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ... երբ մամուլի դիտումների ժամանակ ձայնավորում էի, շատերը կեսից հեռացան, մնացածն էլ ասում-խոսում-ծիծաղում էին... բայց ասա, որ գրաֆիտիները հրա~շք էին
Վերջին խմբագրող՝ Frigid-: 31.07.2008, 23:35:
I did not ask for the life that I was given, but it was given nonetheless. And with it I did my best.
Հաաա, Ձնծաղ ջան, էտ տիտրերը համը հանեցին։ես էլ ոչինչ չէի հասկացել, բայց շատ անհարմար դիրքում էի նստած, անընդհատ ստիպված էի ետ-առաջ-աջ-ձախ անել, որ կարողանայի կարդալ ենթագրերը, շատ հոգնած էի... մի խոսքով կեսը քնեցի, կեսը չհասկացա, մյուս մասն էլ չնայեցի` դուրս եկա: Նրանք, ովքեր կարգին պայմաններում են նայել, շատ գովում էին` հատկապես վարդերի պահը... չգիտեմ, էդ մարդիկ մեծ իմաստներ էին գտել ու հասկացել, թե ինչ` ինձ էդպես էլ տեղ չհասավ... բայց ֆիլմն իմաստ պիտի որ ունենարՇատ վատ տեղ էին հարմարեցրել էկրանի վրա՝ սպիտակ տիտրերը սպիտակ ֆոնի վրա։
Լավ դա դեռ հեչ։ Բայց վարդերի պահը իսկապես անկապություն էր։ Իսկ քո նշած կարգին պայմաններում նայողները երևի Կոպպոլայի անվան համար էին այդպես ասում։ Ես իհարկե նրանց չեմ ուզում վիրավորել, բայց կան մարդիկ, որ հայտնի անունը տեսնելուց հետո էլ չեն մտածում ֆիլմի վրա։ Միանգամից ասում են. «Օօօօօօօօօ՜, ի՜նչ լավն էր»՝ իրանք էլ չհասկանալով թե ինչու՞։
Ես այդ մարդկանցից չեմ, եթե ֆիլմը լավը չէր՝ ուրեմն լավը չէր։ Հետո ի՞նչ, որ Կոպպոլայինն էր։
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ